Rupan Sansei: Kariosutoro no Shiro (1979)


The Castle of Cagliostro (1979) Japanese : Hayao Miyazaki ♥♥♥♥♡

ภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องแรกของ Hayao Miyazaki ดัดแปลงจากมังงะ Lupin the Third ปรับเปลี่ยนอาชญากรผู้เหี้ยมโหด โฉดชั่วร้าย ให้กลายเป็นจอมโจรโรแมนติก ปล้นสิ่งสำคัญที่สุดก็คือหัวใจหญิงสาว

ไม่ใช่แค่หนึ่งในภาพยนตร์อนิเมชั่นยอดเยี่ยมตลอดกาล! ยังได้รับคำชื่นชมจากผู้กำกับชื่อดัง Steven Spielberg ว่าเป็นหนึ่งใน “Greatest Adventure Movies of All Time” กลายเป็นแรงบันดาลใจแฟนไชร์ Indiana Jones, The Adventures of Tintin และโดยเฉพาะฉากขับรถไล่ล่า ยังกล่าวด้วยว่าคือหนึ่งใน “Greatest Chase sequences ever filmed”

I started looking through the old photographs of my trips to Japan. I’m very emotional about this talk about what a huge influence the country of Japan its people and my friend Hayao Miyazaki had on me. He showed me about three sequences from the film and I was blown away. Because this was the first animated film that I thought was made to entertain all ages. Clearly this was a film that was made by a filmmaker and not just for children. It made me feel I was not alone in the world. It’s for adults. It’s smart, it’s clever. The economy of the action. It was such smart filmmaking. It filled my soul – that’s what I wanted to create.

Technically, artistically, story-wise, this movie was a tremendous inspiration for me and it had a tremendous impact on me.

John Lasseter

หลายคนที่มีปัญหาในการรับชมผลงานส่วนใหญ่ของผกก. Miyazaki แต่เมื่อมีโอกาสดู Lupin III: The Castle of Cagliostro (1979) ล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเข้าถึงง่าย สนุกสนานเพลิดเพลิน ตื่นเต้นเร้าใจอย่างที่สุด! ทั้งๆภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องนี้ รับหน้าที่เป็นเพียง ‘มือปืนรับจ้าง’ แต่ต้องถือว่าคือจุดเริ่มต้น เอ่อล้นความคิดสร้างสรรค์ พร้อมทดลองผิดลองถูก ยังอยู่ในช่วงมองหาสไตล์ลายเซ็นต์

Lupin the Third ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดใดๆกับ Arsène Lupin (ในช่วงแรกๆเคยอ้างว่าเป็นทายาทรุ่นที่สาม แต่เพราะถูกฟ้องร้องลิขสิทธิ์จากฝรั่งเศส ผู้แต่งมังงะ Monkey Punch เลยตัดญาติขาดมิตร) เอาจริงๆผู้ชมก็ไม่จำเป็นต้องรู้จัก หรือรับชมอนิเมะซีรีย์ก่อนหน้า/ภาคต่อติดตามมา อารมณ์ประมาณ James Bond ฉบับจอมโจร ขับรถเต่า มาดเก๋าเจ้ง สร้างเสียงหัวเราะขบขัน และฉากแอ๊คชั่นสุดเมามันส์

The Castle of Cagliostro (1979) น่าจะเป็นภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องแรกๆของโลก ที่สร้างขึ้นด้วยความตั้งใจเด็กดูได้ ผู้ใหญ่ดูดี ไม่แบ่งแยกว่าอนิเมชั่นเหมาะสำหรับเด็ก หรือเนื้อหาภาพยนตร์ของผู้ใหญ่ (แบบพวก Animerama) และที่สำคัญก็คือคุณภาพที่ยังคงทันสมัยใหม่ รับชมในปัจจุบันยังไม่รู้สึกเก่าแก่เลยสักนิด!

เกร็ด: The Castle of Cagliostro (1979) เป็นภาพยนตร์อนิเมชั่นขนาดยาว (Feature Lengeth) เรื่องที่สองถัดจาก The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) สามารถคว้ารางวัล Ōfuji Noburō Award


ก่อนอื่นขอกล่าวถึงมังงะ Lupin III (ルパン三世 อ่านว่า Rupan Sansei) แนว Comedy Adventure สร้างโดย Monkey Punch นามปากกาของ Kazuhiko Katō, 加藤一彦 (1937-2019) ตีพิมพ์ครั้งแรกลงนิตยสาร Weekly Manga Action วันที่ 10 สิงหาคม ค.ศ. 1967

ความตั้งใจแรกเริ่มของ Monkey Punch ต้องการให้ตัวละคร Lupin III มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด หลานชายรุ่นสามของจอมโจร Arsène Lupin ที่สร้างโดย Maurice Leblanc แต่ในความเป็นจริงไม่สามารถทำเช่นนั้นเพราะติดปัญหาเรื่องลิขสิทธิ์ต้นฉบับ เลยใช้วิธีการเปลี่ยนชื่อตัวละคร Wolf, Rupan, Hardyman (Germany), Edgar de la Cambriole (France) ฯ

มังงะเรื่องนี้ของ Monkey Punch เน้นกลุ่มเป้าหมายผู้ใหญ่ ตัวละคร Lupin III ออกแบบมาให้มีความดิบเถื่อน อวดดี ขี้เมา เสือผู้หญิง สร้างภาพผู้ดีสไตล์ James Bond (มีคำเรียก ‘gentleman thief) เวลาก่ออาชญากรรม มักใช้ความรุนแรง ข่มขืนกระทำชำเรา ไร้สามัญสำนึกดีชั่ว … เป็นมังงะที่ไม่เหมาะสำหรับเด็กและเยาวชน

ความสำเร็จของมังงะเข้าตานักอนิเมเตอร์ Gisaburō Sugii พยายามโน้มน้าว Yutaka Fujioka ผู้ก่อตั้ง/เจ้าของสตูดิโอ Tokyo Movie (ปัจจุบันคือ TMS Entertainment) ให้ดัดแปลงเป็นอนิเมะซีรีย์ ด้วยความที่สตูดิโอมีเงินทุนไม่มากนัก จึงเริ่มต้นด้วยการสร้างตอน Pilot Film (1969) เพื่อมองหาผู้จัดจำหน่าย แต่กลับไม่มีใครสนใจเนื่องจากความรุนแรง และมีเรื่องทางเพศมากเกินไป! จนกระทั่งปี ค.ศ. 1971 ถึงได้ Yomiuri Television ตอบตกลงอนุมัติงบประมาณซีรีย์ 26 ตอน

เกร็ด: Lupin the Third Part I (1971-72) ถือเป็นอนิเมะซีรีย์(ญี่ปุ่น)เรื่องแรกที่มีกลุ่มเป้าหมายสำหรับผู้ใหญ่, ส่วนภาพยนตร์อนิเมชั่น(สำหรับผู้ใหญ่)คือไตรภาค AnimeRama ประกอบด้วย A Thousand and One Nights (1969), Cleopatra (1970) และ Belladonna of Sadness (1973)

ตอนแรกที่ออกฉายวันที่ 24 ตุลาคม ค.ศ. 1971 ผลปรากฎว่าเสียงตอบรับย่ำแย่ เรตติ้งต่ำมากๆ สถานีโทรทัศน์จึงโน้มน้าวให้ผู้กำกับ Masaaki Ōsumi ปรับแก้ไขเนื้อหาให้สามารถเข้าถึงผู้ชมวงกว้าง แต่เจ้าตัวกลับตอบปฏิเสธจึงถูกไล่ออกกลางคัน!

Hayao Miyazaki และ Isao Takahata ที่เพิ่งขนข้าวของย้ายออกจาก Toei Animation มายัง Tokyo Movie ได้รับมอบหมายให้เข้ามาดูแลงานสร้างแทนตั้งแต่ตอนที่ 7 ทำการปรับเปลี่ยนโน่นนี่นั่น ลดความเหี้ยมโหดร้ายของตัวละคร Lupin III จนกลายเป็นบุคคล ‘happy-go-lucky’ ขณะที่เรื่องราวก็มีลักษณะ ‘Family-Friendly’ … ครึ่งแรก-ครึ่งหลังราวกับอนิเมะคนละเรื่อง!

The transition [between Ōsumi’s seinen-themed episodes and the family-friendly Miyazaki-Takahata installments] is not entirely smooth, but [the series is] a fascinating watch for the curious, and can give new viewers a glimpse into the variety the franchise offers as a whole.

Reed Nelson นักวิจารณ์จาก Anime News Network

ด้วยกระแสความนิยมที่เพิ่มขึ้นจากตอนท้ายๆ (ที่ดูแลงานสร้างโดย Miyazaki & Takahata) ทำให้อนิเมะได้ไปต่อซีซันสอง Lupin the 3rd Part II (1977-80) [Miyazaki มีส่วนร่วมแค่ตอน 145 และ 155], ตามด้วยภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องแรก The Mystery of Mamo (1978) กำกับโดย Sōji Yoshikawa

สำหรับโปรเจคภาพยนตร์ถัดมา ผู้กำกับอนิเมชั่น Yasuo Ōtsuka พยายามมองหาความท้าทายใหม่ให้กับแฟนไชร์ Lupin III เลยชักชวน Hayao Miyazaki ให้มีร่วมตีความจอมโจรคนนี้ในรูปแบบใหม่

So there was a basic premise that Lupin can be interpreted in many different ways, then we started discussing “how we should draw it this time” for this next film piece. In the actual timeline it was May of 1979 that I asked Miya-san to join. The rest of the plan was completely blank.

Yasuo Ōtsuka

Hayao Miyazaki (เกิดปี 1940) ผู้กำกับสร้างอนิเมชั่น เจ้าของฉายา “godfather of animation” สัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Bunkyō, Tokyo มีพี่น้อง 4 คน บิดาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องบิน Miyazaki Airplane ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ต้องอพยพหนีระเบิดจาก Tokyo ไปยัง Utsunomiya, Kanuma โชคดีเอาตัวรอดมาได้, ประมาณปี ค.ศ. 1947 มารดาล้มป่วยโรคกระดูกสันหลังอักเสบเนื่องจากวัณโรค ต้องนอนพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลหลายปี

ตั้งแต่เด็กมีความเพ้อฝันต้องการเป็นนักวาดการ์ตูน รับอิทธิพลจาก Tetsuji Fukushima, Soji Yamakawa และ Osamu Tezuka แต่หลังจากรับชมอนิเมชั่น The White Snake Enchantress (1958) ตกหลุมรักนางเอกอย่างจัง เลยเบี่ยงเบนความสนใจไปทางนี้ หลังเรียนจบมหาวิทยาลัยสมัครงานเป็น In-Between Artist สตูดิโอ Toei Animation มีส่วนร่วมโปรเจค Doggie March (1963), Wolf Boy Ken (1963), ต่อมากลายเป็น Chief Animator, Concept Artist, Scene Designer ก่อนขนข้าวของย้ายไปสตูดิโอ Tokyo Movie (Shinsha) ร่วมงานกับ Isao Takahata สร้างซีรีย์ Lupin the Third (1971), ฉายเดี่ยวกับ Future Boy Conan (1978), และกำกับภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องแรก The Castle of Cagliostro (1979),

To be honest, when I was first asked to join, I thought “why now?” For me, and I think Otsuka-san feels much the same, but Lupin was a character living in 60s to 70s. So I thought the theme to use Lupin was bit old and dated.

… after the first TV series comes the second, and then the movie (The Mystery of Mamo). I felt that Lupin had seen all the glory and ended all its chapters. So I was quite astonished when they were starting up again.

Hayao Miyazaki

แม้ในตอนแรก Miyazaki ตั้งใจจะตอบปฏิเสธ แต่หลังจากพูดคุย ถกเถียงกับ (ผู้กำกับอนิเมชั่น) Yasuo Ōtsuka ค้นพบว่าตนเองยังสามารถขบครุ่นคิด ตีความตัวละคร Lupin III ให้ผิดแผกแตกต่างออกไปจากเดิม ให้คำนิยามสั้นๆว่า “growing up”

I questioned myself. What do I want to do with it now? For what kind of audience? … all I could think was the image of Lupin lived in his glory in 60s and early 70s, now living in the regret and shame for his young and wild life… He stopped caring about those fashion and status ten years ago. The same goes for his comrades.

ร่วมพัฒนาบทอนิเมะโดย Haruya Yamazaki แต่เห็นว่าแค่เพียงบทส่งอนุมัติโปรเจค เพราะระหว่างออกแบบร่าง Storyboard ผกก. Miyazaki ไม่ได้สนใจรายละเอียดใดๆในบทของ Yamazaki ปรับเปลี่ยน แก้ไข ปล่อยให้ทุกสิ่งอย่างดำเนินตามวิวัฒนาการของมันเอง … นี่คือสไตล์การทำงานของผกก. Miyazaki (นอกจากผลงานหลัง) มักยังไม่ครุ่นคิดตอบจบ พัฒนาเรื่องราว/Storyboard ไม่เคยเสร็จทันตอนเริ่มต้นโปรดักชั่น


พื้นหลัง ค.ศ. 1968, จอมโจร Lupin III พร้อมคู่หู Daisuke Jigen หลังปล้นเงินจากบ่อนคาสิโน ณ Monte Carlo ค้นพบว่าสิ่งที่ลักขโมยคือธนบัตรปลอม สร้างขึ้นโดย Count Cagliostro ประเทศเล็กๆอยู่ไม่ไกลจาก Monaco สถานที่ที่เขาเคยพยายามลักลอกเข้าไปเมื่อสิบปีก่อน แต่ประสบความล้มเหลว เฉียดตาย เอาตัวรอดชีวิตได้อย่างหวุดหวิด

ระหว่างการเดินทางไปยังปราสาท Castle of Cagliostro จู่ๆผู้หญิงในชุดเจ้าสาวขับรถตัดหน้า กำลังถูกไล่ล่าโดยรถคันหลัง จอมโจร Lupin จึงเหยียบมิดคันเร่ง พยายามให้การช่วยเหลืออีกฝ่าย แต่แม้สามารถเอาตัวรอดตายอย่างหวุดหวิด สุดท้ายเธอยังคงถูกจับกุมตัว ก่อนพบว่าหมั้นหมายอยู่กับ Count of Cagliostro

หลังจากรับทราบเรื่องราวของ Count of Cagliostro จอมโจร Lupin III จึงส่งจดหมายท้าทาย ประกาศว่าจะทำการลักขโมยคู่หมั้น Clarisse ที่ถูกควบคุมขังอยู่ยังชั้นบนสุดของปราสาท สถานที่ที่มีระบบรักษาความปลอดภัยหนาแน่น ทันสมัยใหม่ที่สุดในโลก และยังต้องครุ่นคิดหาวิธีเปิดโปงการปลอมแปลงธนบัตร สุดท้ายแล้วจะทำได้สำเร็จหรือไม่??


Yasuo Yamada, 山田 康雄 (1932-95) นักแสดง ตลก พาย์เสียง (Seiyuu) สัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Tokyo วัยเด็กมีความสนใจกีฬาเบสบอล แต่หลังจากรับชมการแสดงของ Danny Kaye ภาพยนตร์ The Secret Life of Walter Mitty (1977) จึงค้นพบความชื่นชอบหลงใหล ต้องการเป็นนักแสดงตลก สมัครงานคณะการแสดง Mingei Theatre Company แต่พอค้นพบว่าไม่สามารถทำตามความฝัน จึงออกมาจัดรายการวิทยุ จนมีโอกาสเดี่ยวบนเวที Theater Echo, จากนั้นกลายเป็นนักพากย์อนิเมะและภาพยนตร์ โด่งดังกับตัวละคร Lupin III, นอกจากนี้ยังมักให้เสียงนักแสดง Clint Eastwood, Jean-Paul Belmondo ฯ

พากย์เสียง Lupin III จอมโจรสุภาพบุรุษ (Gentleman Thief) ผู้มีความเฉลียวฉลาด หน้าตาอาจไม่หล่อ แต่คารมเป็นต่อ ชื่นชอบหยอกล้อ เกี้ยวพาราสีสาวๆไปทั่ว แต่ไม่เคยเห็นจริงจังกับใคร โหยหาความท้าทาย แต่ด้วยอุดมการณ์ไม่ปล้นคนจน เป้าหมายจึงมักเป็นพวกเศรษฐีปลอมๆ หลอกลวง คอรัปชั่น และด้วยวัยวุฒิเพิ่มสูงขึ้น เริ่มครุ่นคิดโหยหาอดีต รู้สึกเสียดายหลายๆสิ่งอย่างเคยทอดทิ้งขว้าง

การเข้ามาของ Miyazaki & Takahata ได้ทำการปรับเปลี่ยนจอมโจม Lupin จากเคยเหี้ยมโหดโฉดชั่วร้าย อาชญากรโรคจิต สยองขวัญ ไม่มีอะไรน่าจดจำ กลายมามาดเท่ห์ ทรงเสน่ห์ ใบหน้าทรงรี มีความยียวน บุคลิกภาพป่วนๆ หน้าตาทะเล้น ชวนให้นึกถึงนักแสดง Jean-Paul Belmondo และเสียงพากย์ของ Yamada คงด้วยประสบการณ์นักแสดงตลก เลยสามารถละเล่นระดับเสียงสูง-ต่ำได้อย่างมหัศจรรย์ (เวลาทะเล้นก็เล่นเสียงสูง พอจริงจังก็กดเสียงต่ำ อะไรอย่างอื่นก็ระหว่างนั้น)

คนที่กลายเป็นแฟนคลับ Lupin III ส่วนใหญ่มักมีจุดเริ่มต้นจากภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องนี้ ซึ่งไม่ได้มีความใกล้เคียงกับต้นฉบับมังงะสักเท่าไหร่ ผู้แต่ง Monkey Punch แม้ชื่นชอบอนิเมะ แต่ไม่นานก็ตระหนักถึงผลกระทบเลวร้ายติดตามมา

95% of Lupin III fans outside Japan cite this work as what ‘triggered them to become a fan.’ I said, ‘This is not my Lupin.’ It’s a very good work by Miyazaki-kun, wrapped in kindness that I couldn’t have drawn. But the second half of the caper was cut off, and only the first word was taken up. My Lupin is poisonous… I wouldn’t have had him rescue the girl, I would have had him rape her!

Monkey Punch

Sumi Shimamoto ชื่อจริง Sumi Koshikawa, 越川 須美 (เกิดปี 1954) นักแสดง นักพากย์ (Seiyuu) สัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Kōchi สำเร็จการศึกษา Toho Gakuen College of Drama and Music จากนั้นเข้าร่วมคณะการแสดง Gekidan Seinenza, โด่งดังจากการให้เสียงพากย์ Clarisse อนิเมะ The Castle of Cagliostro (1979), Nausicaä อนิเมะ Nausicaä of the Valley of the Wind (1984), Shokupanman แฟนไชร์ Soreike! Anpanman ฯ

พากย์เสียงเจ้าหญิง Clarisse สมาชิกราชวงศ์คนสุดท้ายของ Cagliostro ถูกบีบบังคับให้หมั้นหมายแต่งงานกับ Count Cagliostro ซึ่งเคยเป็นข้าราชบริพารก่อการกบฎ โค่นล้ม เข่นฆ่าล้างราชวงศ์ ด้วยจุดประสงค์เปิดขุมทรัพย์ ครอบครองสิ่งของล้ำค่าที่สุด แต่เธอพยายามดิ้นรน หลบหนี หลายครั้งเข้าจนหมดสิ้นเรี่ยวแรงกาย-ใจ จนได้รับความช่วยเหลือจาก Lupin III เข้ามาขโมยหัวใจ ให้บังเกิดความหวังขึ้นในชีวิตอีกครั้ง

ตอนแรกผมรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินเสียงของ Shimamoto จากแห่งหนไหน พอรับรู้ว่าเคยพากย์ Nausicaä ก็เกิดความเชื่อมโยงขึ้นโดยทันที แม้ว่า Clarisse จะออกไปทาง ‘damsel in distress’ เคยมีสภาพท้อแท้สิ้นหวัง มิอาจต่อต้านอำนาจบารมีของ Count Cagliostro แต่เพราะได้รับประกายความหวังจาก Lupin III จึงแสดงจิตวิญญาณอันมุ่งมั่น แน่วแน่ กล้าครุ่นคิดตัดสินใจ และยินยอมเสียสละตนเองเพื่อผู้อื่น … อาจดูไม่เหมือนนางเอกในอุดมคติของผกก. Miyazaki แต่อยู่ในช่วงวัยกำลังเติบโต

เกร็ด: Clarisse ภาษาฝรั่งเศสแปลว่า Bright, Famous ถือเป็นตัวละคร ‘moe’ แรกๆของวงการอนิเมะ และเคยได้รับการโหวตตัวละครหญิงอันดับหนึ่งอยู่หลายปี จนกระทั่งการมาถึงของ Nausicaä (ซึ่งก็พากย์เสียงโดย Seiyuu คนเดียวกัน)

Tarō Ishida ชื่อจริง Gentarō Ishida, 石田 弦太郎 (1944-2013) นักแสดง นักพากย์ สัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Kyoto เป็นบุตรของนักแสดง Shigeki Ishida โตขึ้นเข้าศึกษาภาษาสเปน Sophia University แต่ยังไม่ทันเรียนจบออกมาเป็นนักแสดง พากย์เสียง Gene Hackman, Anthony Hopkins, Count Cagliostro อนิเมะ The Castle of Cagliostro (1979), Colonel Shikishima อนิเมะ Akira (1988), Gasparde อนิเมะ One Piece: Dead End Adventure (2003) ฯ

พากย์เสียง Count Cagliostro อุปราชแห่ง Cagliostro ผู้มีความร่ำรวย(จากการผลิตธนบัตรปลอม) เต็มไปด้วยเส้นสาย หลังยึดอำนาจจากบิดาของ Clarisse บีบบังคับให้หมั้นหมาย แต่งงาน เพื่อตนเองจักกลายเป็นกษัตริย์ และค้นพบขุมสมบัติสุดท้ายที่ซุกซ่อนเอาไว้

Count Cagliostro น่าจะเป็นตัวร้ายตัวเดียวในอาชีพการงานของผกก. Miyazaki (โดยปกติผลงานปู่แกไม่มีตัวร้ายที่เหี้ยมโหดชัดเจนขนาดนี้ ส่วนใหญ่จะเทาๆ พบเห็นทั้งด้านดี-ร้ายในตนเอง) แต่การออกแบบตัวละคร ไม่ได้มีจุดโดดเด่น หรือทำออกมาแปลกพิศดารอะไร เพียงใบหน้าเหลี่ยมๆ (เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม) รูปร่างสูงใหญ่ อกผายไหล่ผึ่ง และรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยลับเลศนัย

น้ำเสียงของ Ishida ก็ไม่ได้มีความโฉดชั่วร้ายใดๆ เหมือนผู้ใหญ่วัยกลางคน มีความทุ้ม หนักแน่น ฟังดูสุขุม เยือกเย็น แสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดเฉพาะตอนที่ลูกน้องทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ และเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นว่าสามารถต้อนจนมุม Lupin III แต่กลับกลายเป็นตนเองที่ … แตกโพล๊ะ

ถ่ายภาพโดย Hirokata Takahashi (The Rose of Versailles, Space Adventure Cobra, Castle in the Sky)

งานภาพ/ออกแบบศิลป์ของอนิเมะคละคลุ้งด้วยกลิ่นอาย ‘Nostalgia’ ทั้งทิศทาง การจัดแสง เลือกใช้สีสัน หลายครั้งพบเห็นตัวละครเดินกินลมชมวิว ดื่มด่ำทัศนียภาพงามๆ พานผ่านเศษซากปรักหักพัง หวนระลึกวันวาน สถานที่แห่งความทรงจำ นาฬิกานับถอยหลัง

ด้วยความยังหนุ่มแน่นของผกก. Miyazaki โปรดักชั่นเริ่มต้นพฤษภาคม ค.ศ. 1979 เสร็จสิ้นเดือนพฤศจิกายน (ประมาณห้าเดือนกว่าๆ) นั่นเป็นระยะเวลาน้อยที่สุดในการสรรค์สร้างภาพยนตร์อนิเมชั่น (ของ Miyazaki) เลยก็ว่าได้!

I first learned the limits of my physical strength with this work.

Hayao Miyazaki

แต่ความเร่งรีบร้อนดังกล่าว รวมถึง Storyboard ที่ยังวาดไม่ทันเสร็จ ไม่ส่งผลกระทบใดๆต่อโปรดักชั่นของอนิเมะ ตรงกันข้ามสร้างเพราะไม่มีใครรับรู้ว่าตอนจบจะลงเอยเช่นไร จึงเต็มไปความคลุมเคลือ ไม่แน่นอน อะไรๆล้วนบังเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

ใครเคยรับชม The Shepherdess and the Chimney Sweep (1952) ของผกก. Paul Grimault น่าจะสังเกตเห็นอิทธิพลที่มีมากล้นต่อทั้งเรื่องราว และการออกแบบปราสาท Castle of Cagliostro จนบางคนอาจรู้สึกเหมือน ‘rip off’ คล้ายๆแบบ Lupin III ทำการโจรกรรมสิ่งของมีค่า (= Miyazaki ลักขโมยหลายๆสิ่งอย่างจากภาพยนตร์/อนิเมชั่นก่อนหน้า)

ผมเขียนถึงรายการภาพยนตร์เรื่องโปรดของผกก. Miyazaki มาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้า พบเห็นกังหันลมก็ชวนนึกถึง The Old Mill (1938), เครื่องจักร ฟันเฟือง ภาพยนตร์ Modern Times (1936), ฉากโลดโผนบนหอนาฬิกา Safety Last! (1923) ฯ เหล่านี้ถ้าพูดตรงๆก็คือลักขโมยมา แต่ภาษาศิลปินจะเรียกว่าได้รับอิทธิพล แรงบันดาลใจ ไม่ได้เหมือนเป๊ะขนาดนั้น … จะว่าไปสิ่งต่างๆเหล่านี้ ทำให้อนิเมะคละคลุ้งด้วยกลิ่นอาย ‘Nostalgia’ แต่เฉพาะบุคคลเคยรับรู้จักมาก่อนเท่านั้น!

เมื่อตอน The Shepherdess and the Chimney Sweep (1952) และ The King and the Mockingbird (1980) ต่างเป็นอนิเมะที่ไม่เคยเปิดเผยว่าหลังจาก The King กดปุ่ม หล่นตุ๊บ ล่องจุ๊น บุคคลเหล่านั้นสูญหายตัวไปไหน? ผกก. Miyazaki ก็ได้ขบไขปริศนา มอบคำตอบที่อาจชวนคลื่นไส้วิงเวียน แสดงให้เห็นถึงพฤติกรรมโฉดชั่วร้าย สถานที่ที่ความตายคือรากฐาน

โดยปกติแล้ว Lupin III มักขับรถหรูหราราคาแพงอย่าง Mercedes Benz (ด้วยเหตุผลว่าเป็นรถคันโปรดของ Adolf Hitler) แต่ความตั้งใจของผกก. Miyazaki ต้องการนำเสนอการเติบโตของตัวละคร สร้างเรื่องราวให้มีกลิ่นอาย ‘Nostalgia’ จึงปรับเปลี่ยนมาเป็นรถเต่าคลาสสิก Fiat 500 กลายเป็น ‘Iconic’ ของภาพยนตร์อนิเมะเรื่องนี้โดยพลัน!

I thought this Lupin was probably a kind of man who used to drove Mercedes Benz SSK but now he is out of that phase and bored with it. He realized, after all, it does not matter what car he drives, as long as it drives, and he is just driving around with the most basic car. He is over the fame and status which came with the money. He is no longer a man who would pull out the most rare and expensive cigarette lighter to light his cigarette anymore. He does not give a single damn about such thing. He is fine with the cheap disposable one as long as it does the job. That was my image of Lupin. I felt like I finally understood Lupin. And based on that image, I created this film.

Hayao Miyazaki

เกร็ด: Fiat 500 คือรถคันปัจจุบัน(ขณะนั้น)ของผู้กำกับอนิเมเตอร์ Yasuo Ōtsuka, ขณะที่ Citroen 2CV ในฉากไล่ล่า คือรถคันแรกของผกก. Miyazaki

เมื่อตอน

ไคลน์แม็กซ์ของอนิเมะบังเกิดขึ้นยังหอนาฬิกา Lupin III vs. Count Cagliostro ต่างยืนบนเข็มยาว-สั้น (ฟากฝั่งขั้วตรงข้าม) ฝ่ายหนึ่งพลัดตกหล่นเบื้องล่าง อีกฝ่ายปีนป่ายขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อเข็มเคลื่อนมาตำแหน่ง 00:00 ทำให้อดีต-ปัจจุบัน-อนาคต เวียนมาบรรจบครบรอบ เปิดเผยขุมสมบัติของ Cagliostro ที่เก็บซุกซ่อนเอาไว้

ขุมสมบัติของ Cagliostro แท้จริงแล้วคือเมืองใต้บาดาล แรงบันดาลใจจากดินแดน Atlantis ที่จมลงใต้มหาสมุทร แต่สถาปัตยกรรมเหมือนจะหยิบยืมมาจากจักรวรรดิโรมัน (อิตาลี) ซึ่งถือว่ามีมูลค่าทางจิตใจมากมายมหาศาล ดั่งคำกล่าวของ Lupin III ที่ว่า “Treasure for all Mankind”

แต่สำหรับ Count Cagliostro ถ้ายังมีชีวิตอยู่คงตกอยู่ในความท้อแท้สิ้นหวัง นี่นะหรือคือสิ่งที่อุตส่าห์เสียสละทุกสิ่งอย่างเพื่อแลกมา เพราะมันไม่มีมูลค่าทางวัตถุใดๆ ไม่สามารถนำไปขายทอดตลาด ไม่แตกต่างจากธนบัตรปลอมๆผลิตขึ้นมา

ถ้าเป็นเมื่อสิบปีก่อน ไม่แน่ว่า Lupin III อาจจะลักพาตัว Clarisse กลายเป็นคู่หู Bonnie and Clyde แต่ใจความอนิเมะเรื่องนี้เกี่ยวกับการหวนระลึก ความทรงจำวันวาน กาลเวลาได้เคลื่อนพานผ่าน ปัจจุบันรู้สึกเหน็ดเหนื่อย เบื่อหน่าย แก่เกินแกง สุดท้ายเลยขีดเส้นแบ่ง ยินยอมปลดปล่อยเธอสู่อิสรภาพ ร่ำลาจากตอนนี้เลยดีกว่า!

Even when it comes to love, he keeps the same stance. Maybe if it was ten years ago, he would have fallen for love, but now he knows he is not that young nor innocent, so he excuse himself as “old man” and draw the line.

Hayao Miyazaki

ตัดต่อโดย Mitsutoshi Tsurubuchi,

นำเสนอการผจญภัยของจอมโจร Lupin III (และผองพวก) หลังจากปล้นคาสิโน ณ Monte Carlo ออกเดินทางสู่ประเทศ Cagliostro วางแผนลักขโมยเจ้าหญิง Clarisse และสิ่งล้ำค่าที่สุดในปราสาทแห่งนี้

  • อารัมบท, จอมโจร Lupin III ปล้นคาสิโน Monte Carlo
  • Castle of Cagliostro
    • ระหว่างทางไปยัง Cagliostro พบเห็นผู้หญิงในชุดเจ้าสาวถูกรถคันหลังไล่ล่า Lupin III (และ Daisuke Jigen) จึงพยายามให้การช่วยเหลือ
    • เดินทางมาถึงปราสาท Cagliostro เหมือนว่า Lupin III จะมีความหลังบางอย่างกับสถานที่แห่งนี้
    • แนะนำตัวละคร Count Cagliostro เข้าไปในห้องของเจ้าหญิง Clarisse แล้วออกคำสั่งให้ลูกน้องจัดการ Lupin III
    • หลังรับประทานอาหารมื้อเย็น Lupin III (และ Daisuke) ก็ถูกโจมตีโดยลูกน้องของ Count Cagliostro
  • การโจรกรรมของ Lupin III
    • เช้าวันถัดมา Chief Inspector Koichi Zenigata และ Fujiko Mine ต่างเดินทางมาถึงปราสาทแห่งนี้
    • ยามค่ำคืน Lupin III หาหนทาง ลักลอบเข้าไปในปราสาทได้สำเร็จ
    • ปีนป่ายขึ้นไปยังห้องของเจ้าหญิง Clarisse ให้คำมั่นสัญญาว่าจะช่วยเหลือเธอออกมา แต่กลับถูกล้อมจับกุมโดย Count Cagliostro
    • Lupin III และ Chief Inspector Koichi ร่วมมือกันหลบหนีจากห้องใต้ดิน เผาทำลายเครื่องผลิตธนบัตร
    • Lupin III พยายามจะช่วยเหลือเจ้าหญิง Clarisse แต่ถูกยิงได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอจึงยินยอมเป็นตัวประกันให้ปล่อยตัวเขาหลบหนีได้สำเร็จ
  • ขุมสมบัติของ Castle of Cagliostro
    • ระหว่างพักรักษาตัว Lupin III เล่าถึงความหลังที่เคยพบกับเด็กหญิง Clarisse เมื่อสิบปีก่อน
    • งานแต่งงานระหว่าง Count Cagliostro และเจ้าหญิง Clarisse
    • พิธีแต่งงานถูกรุกรานโดย Lupin III และผองพวก
    • Lupin III, Clarisse และ Count Cagliostro กับภารกิจหาสมบัติของ Castle of Cagliostro
  • ปัจฉิมบท, การจากไปของ Lupin III ถูกไล่ล่าโดย Chief Inspector Koichi

อนิเมะมี ‘จังหวะ’ (Pacing) การดำเนินเรื่องที่น่าทึ่งมากๆ เริ่มต้นด้วยฉากไล่ล่า หลบหนี สร้างความตื่นเต้นเร้าใจ ทำให้ผู้ชมเต็มไปด้วยความคาดหวัง จากนั้นลดความเร็วลงเพื่ออธิบายโน่นนี่นั่น กราฟอารมณ์ขึ้นๆลงๆ เหมือนเครื่องเล่น Roller Coaster ก่อนพุ่งทะยานสู่ไคลน์แม็กซ์สูงสุด แล้วจากไปอย่างโคตรเท่ห์ … นี่คือสูตรสำเร็จภาพยนตร์แอ็คชั่นที่พบเห็นได้ทั่วไปในปัจจุบัน แต่อนิเมะสร้างมากว่า 40+ ปี ยังไม่มีความเก่าเลยสักนิด!


เพลงประกอบโดย Yuji Ohno, 大野 雄二 (เกิดปี 1941) นักแต่งเพลง แจ๊ส สัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Atami, Shizuoka สามารถเล่นเปียโนตั้งแต่อยู่โรงเรียนอนุบาล โตขึ้นเข้าศึกษาวิชากฎหมาย Keio University แล้วยังได้เป็นสมาชิกวง Keio University Light Music Society, จบออกมาเริ่มจากเล่นดนตรี Backing แต่งเพลง ออกอัลบัม ทำเพลงประกอบภาพยนตร์ โทรทัศน์ โด่งดังจากซีรีย์ Lupin III มีผลงานตั้งแต่ซีซันสอง Lupin III Part II (1977-1978) จนถึงปัจจุบัน

ใครเคยรับชมแฟนไชร์ Lupin III น่าจะมักคุ้นกับ Main Theme คละคลุ้งด้วยกลิ่นอาย Jazz รสสัมผัส Bebop จังหวะรวดเร็ว สนุกสนาน เต็มไปด้วยลีลาโลดโผนของการเปลี่ยนแปลงคีย์และคอร์ด ทำให้ผู้ฟังไม่สามารถคาดเดาอะไร คล้ายๆอุปนิสัย/พฤติกรรมจอมโจร Lupin III ผันแปรเปลี่ยนอยู่ตลอดเวลา … แต่สำหรับอนิเมะเรื่องนี้ Main Theme ของ Lupin III จะแทรกแซมอยู่ตามท่วงทำนองต่างๆ ระหว่างการขับรถไล่ล่า เผชิญหน้าอันตราย หาใช่บทเพลงประกอบหลักไม่!

นั่นเพราะเนื้อหาสาระของอนิเมะ คือการลักขโมยหัวใจหญิงสาว (สมบัติล้ำค่าที่สุด) จึงคละคลุ้งด้วยกลิ่นอายโรแมนติก และอาการโหยหาความทรงจำเมื่อครั้นวันวาน (Nostalgia) ท่วงทำนองหลักจึงเป็น Variation จากบทเพลงคำร้อง 炎のたからもの อ่านว่า Honō no Takaramono แปลว่า Fire Treasure (บางครั้งอาจใช้ชื่อ Treasures of Time), คำร้องโดย Jun Hashimoto, ต้นฉบับขับร้องโดย Toshie Kihara ร่วมกับวงดนตรี You & The Explosion Band มีคำเรียกสไตล์ Jazz Funk

คำร้องญี่ปุ่นคำแปลอังกฤษ
Shiawase o tazunete watashi wa yukitai
Ibara no michi mo itetsuku yoru mo
Futari de watatte yukitai

Tabibito no samui kokoro o
Dare ga daite ageru no
Dare ga yume o kanaete kureru

Honoo to moesakaru watashi no kono ai
Anata ni dake wa wakatte hoshii
Kizuna de watashi o tsutsunde……

Kōya o sasurau anata o
Nemurasete agetai no
Nagareboshi wa anata no koto ne

Honō to moesakaru watashi no kono ai
Anata ni dake wa wakatte hoshii
Nazomeku kiri mo harete iku
I want to go in search of happiness
Through thorny paths and frozen nights
I want to go across the road together

Who will hold the traveler’s cold heart
Who will hold you in their arms?
Who will make my dreams come true

My love that burns with fire
I only want you to understand
Wrap me in your bonds ……

As you wander in the wilderness
I want to put you to sleep
You are the shooting star

My love that burns with fire
I only want you to understand
And the mists of mystery will clear

Variation ของ Fire Treasure จะมีการเลือกใช้เครื่องดนตรีหลักแตกต่างกันไป ขลุ่ย (โดดเดี่ยวอ้างว้าง) ไวโอลิน (บีบเค้นคั้นทรวงใน) และคลาริเน็ต (ครุ่นคิดถึง คำนึงหา) ส่วนตัวชื่นชอบประทับใจมากสุดก็คือ #3 ดังขึ้นช่วงท้ายขณะร่ำลาจาก Clarisse เหม่อมองการจากไปของ Lupin III ด้วยสายตาโหยหาอาลัย ฉันจะจดจำช่วงเวลาทรงคุณค่านี้ไว้ ติดตราฝังใจไม่รู้ลืมเลือน

มีอีกบทเพลงหนึ่งที่ผมอดกล่าวถึงไม่ได้ Bach: Pastorale in F major, BWV 590 ท่อนที่ III. Aria โดยปกติจะบรรเลงโดยออร์แกน (เป็นบทเพลงเดียวของ Bach ที่แต่งขึ้นเพื่อ Chruch Organ) แต่ด้วยความไพเราะเพราะพริ้ง ราวกับเสียงสวรรค์ จึงได้รับความนิยมนำมาบรรเลงด้วยเครื่องดนตรีอื่นมากมาย

แต่ที่แน่ๆนี่ไม่ใช่บทเพลงสำหรับงานแต่งงาน ฟังแล้วราวกับตกนรกทั้งเป็น แถมการบรรเลงใช้โน๊ตเสียงสูง มีความขัดย้อนแย้งกันเอง (โดยปกติออร์แกนจะมีเสียงทุ้มต่ำ) นั่นเพราะ Clarisse ไม่ได้อยากหมั้นหมายครองรักกับ Count Cagliostro เธอจึงรู้สึกหดหู่ ท้อแท้สิ้นหวัง ไม่รู้จะทำอะไรยังไงต่อไป

Lupin III ฉบับของผกก. Miyazaki ต้องเรียกว่าจอมโจรโรแมนติก ใช้ชีวิตพานผ่านอะไรๆมามาก ลักขโมย ปล้น-ฆ่า เกี้ยวพาราสีหญิงสาวไม่ซ้ำหน้า จนมากระทั่งถึงวัยกลางคน ไม่เชิงว่า ‘midlife crisis’ แต่เริ่มเกิดความตระหนัก เข้าใจอะไรๆหลายสิ่งอย่าง รถหรู เงินทอง มันก็แค่สิ่งของภายนอก เกิดความเบื่อหน่าย ซ้ำซากจำเจ โหยหาสิ่งท้าทาย เติมเต็มความต้องการหัวใจ

โดยปกติแล้วจอมโจร Lupin III ถือเป็นอาชญากรโฉดชั่วร้าย บุคคลอันตราย สมควรตีตนออกห่างไกล! แต่เราสามารถมองในเชิงสัญลักษณ์ของพฤติกรรมหัวขบถ นอกคอก ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ขนบกฎกรอบ โหยหาอิสรภาพในการใช้ชีวิต, ขณะที่การลักขโมย โจรกรรม ในเชิงนามธรรมสามารถสื่อถึงความชื่นชอบหลงใหล สิ่งสร้างอิทธิพล ก่อบังเกิดแรงบันดาลใจ … ผกก. Miyazaki คลั่งไคล้ภาพยนตร์อนิเมชั่น The Shepherdess and the Chimney Sweep (1952) ลักขโมยหลายสิ่งอย่างมาใส่ในผลงานเรื่องนี้ของตนเอง!

(นัยยะเดียวกับ One Piece โจรสลัดคืออาชญากรโฉดชั่วร้าย แต่สามารถตีความในเชิงสัญลักษณ์ถึงพฤติกรรมหัวขบถ นอกคอก ไม่ต้องการอยู่ภายใต้ขนบกฎกรอบ โหยหาอิสรภาพในการใช้ชีวิต)

เราสามารถเปรียบเทียบตรงๆ Lupin III = ผกก. Miyazaki ต่างเป็นคนหัวขบถ รักอิสระ ชื่นชอบทำสิ่งแปลกใหม่ ท้าทายศักยภาพตนเอง เติมเต็มความต้องการหัวใจ แม้ในตอนแรกไม่ครุ่นคิดอยากหวนกลับมาทำแฟนไชร์นี้อีก (เพราะเคยกำกับอนิเมะซีรีย์ซีซันแรกไปแล้ว) แต่เล็งเห็นโอกาสทำสิ่งแปลกใหม่ ตัวตนเองที่ปรับเปลี่ยนแปลงไป

ในบริบทของอนิเมะมีการย้อนระลึกความหลังประมาณสิบปีก่อน ซึ่งตรงกับช่วงที่ผกก. Miyazaki เคยทำงานอยู่ Toei Animation = Castle of Cagliostro ซึ่งท่าน Count of Cagliostro สามารถเปรียบเทียบถึงผู้บริหาร(สตูดิโอ Toei)ที่มีความเรื่องมาก เจ้ากี้เจ้าการ เผด็จการ … แนะนำให้ไปอ่านบทความ The Great Adventure of Horus, Prince of the Sun (1968) จะเข้าใจเหตุผลที่ทั้ง Isao Takahata และ Hayao Miyazaki ตัดสินใจร่ำจากลา Toei Animation ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1971

สิ่งที่ผกก. Miyazaki ลักขโมยมาจาก Toei Animation คือประสบการณ์ทำงาน (และประสบการณ์ชีวิต) ได้เรียนรู้ทั้งงานอนิเมเตอร์ สรรค์สร้างอนิเมชั่น ระบบการทำงาน สำคัญที่สุดก็คือสันดานธาตุแท้มนุษย์ และความคอรัปชั่นของระบอบทุนนิยม

เมื่อตอนสรรค์สร้างอนิเมะเรื่องนี้ ผกก. Miyazaki มีอายุย่าง 38 ปี ถือว่าอยู่ในช่วงวัยกลางคน พานผ่านอะไรๆมาพอสมควร จึงเริ่มเข้าใจสัจธรรมชีวิต มองย้อนกลับไปก็มีทั้งสิ่งที่โหยหา ครุ่นคิดถึง (Nostalgia) บางอย่างก็เป็นเรียนชีวิต ให้เรียนรู้ ปรับปรุงตนเอง เติบโตเป็นผู้ใหญ่ … มันไม่เชิงว่า The Castle of Cagliostro (1979) คือภาพยนตร์แนว ‘Coming-of-Age’ แต่คือการเติบโตของ Hayao Miyazaki ในฐานะผู้กำกับอนิเมชั่น


ด้วยทุนสร้าง ¥500 ล้านเยน (ประมาณ $2.3 ล้านเหรียญสหรัฐ) ทุบทำลายสถิติทุนสร้างภาพยนตร์อนิเมชั่นสูงสุดตลอดกาลของ Space Battleship Yamato (1977) [ที่ ¥200 ล้านเยน] ก่อนจะถูกแซงโดย Laputa: Castle in the Sky (1986) [ที่ ¥800 ล้านเยน]

แม้เสียงตอบรับจะดียอดเยี่ยม แต่ในญี่ปุ่นสามารถทำเงินได้เพียง ¥610 ล้านเยน (ประมาณ $2.784 ล้านเหรียญสหรัฐ) ฉายต่างประเทศก็ไม่ได้รายรับเพิ่มขึ้นสักเท่าไหร่ ถึงอย่างนั้นมีการนำออกฉายซ้ำอยู่เรื่อยๆจนได้รับกระแสคัลท์ (Cult Following) ยอดขาย VHS, DVD, Blu-Ray ก็น่าจะทำกำไรได้แล้วละ

เกร็ด: The Castle of Cagliostro (1979) ได้รับการโหวตติดอันดับ #20 ชาร์ท Laputa: Top 150 Japanese and World Animation (2003) ถือเป็นเรื่องที่ห้าของผกก. Miyazaki ถัดจาก #6 Future Boy Conan (1978), #7 My Neighbour Totoro (1988), #16 Nausicaä of the Valley of the Wind (1984) และ #19 Laputa: Castle in the Sky (1986)

แม้ลิขสิทธิ์อนิเมะจะไม่ใช่ของสตูดิโอ Ghibli แต่ทว่า TMS Entertainment เก็บทำนุรักษาฟีล์มต้นฉบับไว้เป็นอย่างดี ผ่านการบูรณะ 4K UHD เมื่อปี ค.ศ. 2019 จัดจำหน่าย Blu-Ray โดย Discotek Media ของแถมพอสมควรเลยละ

ในบรรดาผลงานของผกก. Miyazaki ผมมีความสนุกสนาน เพลิดเพลินมากที่สุดกับ The Castle of Cagliostro (1979) ทั้งฉากแอ๊คชั่นมันส์ๆ อนิเมชั่นบ้าระห่ำ พบเห็นสารพัดการเชื่อมโยง The King and the Mockingbird (1980) ของผกก. Paul Grimault ยิ่งทำให้รู้สึกอึ่งทึ่ง คาดไม่ถึง ปล้นสิ่งสำคัญที่สุดก็คือหัวใจผู้ชม!

The Castle of Cagliostro (1979) ถือเป็นไฮไลท์ยืนหนึ่งของแฟนไชร์ Lupin III ด้วยความที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แตกต่างจากต้นฉบับมังงะ หรือซีรีย์ตอนอื่นๆ จึงไม่มีเรื่องไหนๆสามารถก้าวข้ามผ่าน ใกล้เคียงสุดอาจคือภาพยนตร์สามมิติ Lupin III: The First (2019) กำกับโดย Takashi Yamazaki ทำการเคารพคารวะ พล็อตเรื่องคล้ายๆกัน (แต่หลายคนบอกว่าขาดกลิ่นอายสไตล์อนิเมะสองมิติไปพอสมควร)

จัดเรต pg เกี่ยวกับการลักขโมย พฤติกรรมคอรัปชั่น กักขังหน่วงเหนี่ยว

คำโปรย | The Castle of Cagliostro ภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องแรกของ Hayao Miyazaki เต็มไปด้วยความโรแมนติก ปล้นสิ่งสำคัญที่สุดก็คือหัวใจผู้ชม
คุณภาพ | ติ
ส่วนตัว | ปล้นหัวใจ

Taiyō no Ōji Horusu no Daibōken (1968)


The Great Adventure of Horus, Prince of the Sun (1968) Japanese : Isao Takahata ♥♥♥♡

ร่วมงานครั้งแรกระหว่าง Isao Takahata และ Hayao Miyazaki (Concept Artist, Scene Design และ Key Animation) แม้โปรดักชั่นล่าช้ากว่าสามปี บางฉากเหมือนยังไม่เสร็จดี ตัดต่อเร่งรีบรวบรัดเกินไป เข้าฉายไม่กี่วันก็เงียบหาย แต่กลับได้รับกระแสคัลท์ติดตามมา สร้างอิทธิพลให้วงการอนิเมชั่น จนกลายเป็นหนึ่งในอนิเมะยอดเยี่ยมตลอดกาล!

คำอาลัย (Eulogy) ในพิธีศพของ Isao Takahata โดย Hayao Miyazaki มีการพูดถึงแรกพบเจอ และความทรงจำระหว่างโปรดักชั่น Horus, Prince of the Sun (1968) ครั้งแรกที่พวกเขาร่วมงานกัน ผมนำมามาแค่บางส่วน ใครอยากอ่านเต็มๆคลิกที่ลิ้งค์ด้านล่าง

In 1963, we first met each other. Paku-san was 27 and I was 22, back then. I still remember the day when we exchanged words for the first time. I was waiting for the bus bound for Nerima at a bus stop in the twilight.​ A young man approached me walking down the street where some puddles remained right after it rained. “I heard you are meeting up with Segawa Takuo-san.” In front of me was the gentle and wise looking face of a young man. That was the moment when I first met Takahata-san, also known as Paku-san.​ I wonder, why do I still remember that this clearly, even though it was 55 years ago? I can even vividly remember the look on his face at that time.​

The production [of The Great Adventure of Horus, Prince of the Sun as Takahata worked as its screenwriter] did not proceed well. The staff were not familiar with [Takahata’s] new style. The progress was so slow that the project became a headache to the entire company. Paku-san was an incredible persistent guy. Even as the company’s top management tried to change his direction with, sometimes, threats and, sometimes, begging, he did not change. I worked by myself over weekends with no AC in the summer, drawing the sketches for the background pictures on big sheets of paper. The agreement with the labor’s union did not allow the work on weekends but I did not care. It was so simple. I just did not punch the time card for the weekend work.

After I watched the first version [of The Great Adventure of Horus] I could not move. It was not that I was moved, but I was totally taken by surprise. I was aware of the dispute over the scene of “Mayoi no Mori/The Enchanted forest” as to whether it should have been edited out or not. Paku-san negotiated with the company board patiently and he had no choice, but had to agree on the number of the animation frames and the number of work days to the deadline. Of course, he could not keep the agreement. More frame and more days cost. Every time he broke the agreement, he had to write an apologetic letter [to the company]. I wonder how many letters he had to write. I was also fully tied up with my own job and I could not help him in that tough fight.

I watched the scene with Hilda in the Enchanted forest at the first test screening. The overwhelming expression and the pictures! And so much love! I came to understand for the first time that this was what Paku-san wanted to create…

คำอาลัยของ Hayao Miyazaki กล่าวถึง Isao Takahata วันที่ 15 พฤษภาคม ค.ศ. 2018

LINK: https://www.cartoonbrew.com/rip/watch-hayao-miyazakis-eulogy-for-isao-takahata-158410.html


Horus, Prince of the Sun (1968) คือหนึ่งในภาพยนตร์อนิเมชั่นที่เต็มไปด้วยปัญหา ความล่าช้า ใช้งบบานปลายเกินกว่า ¥100 ล้านเยน (เป็นโปรดักชั่นอนิเมะใช้ทุนสร้างสูงสุดขณะนั้น ก่อนถูกโค่นล้มลงโดย Space Battleship Yamato (1977)) ส่วนหนึ่งเพราะความเรื่องมาก เอาแต่ใจ ‘Perfectionist’ ของผกก. Takahata จนสตูดิโอ Toei Animation ต้องเข้ามาจุ้นจ้านวุ่นวาย สั่งหยุดโปรดักชั่นหลายครั้งเพื่อปรับแก้ไข หลายสิ่งอย่างถูกรวบรัด ตัดถอน ให้อยู่ภายใต้ระยะเวลา 90 นาที! … กลายเป็นจุดแตกหักของ Takahata ปฏิเสธกำกับอนิเมะให้ Toei Animation อีกต่อไป!

วันก่อนผมเพิ่งรับชม Little Prince and the Eight Headed Dragon (1963) แล้วพอต่อด้วย Horus, Prince of the Sun (1968) ช่วงแรกๆเกิดอาการอ้ำๆอึ้งๆ เพราะสังเกตเห็นหลายๆสิ่งอย่างละม้ายคล้ายคลึงจนเกินไป??? แต่พอสักประมาณกลางเรื่อง การมาถึงของ Hilda (พากย์เสียงโดย Etsuko Ichihara) เด็กสาวน่าพิศวง ชวนลุ่มหลงใหล บังเกิดความคลั่งไคล้ อาจเป็นตัวละครอนิเมชั่นมีความสลับซับซ้อนที่สุด (ขณะนั้น) … ความรำคาญใจในช่วงแรกๆก็ค่อยๆเจือจางหาย

ผมแอบรู้สึกเสียดายที่ถ้ารับชม Horus, Prince of the Sun (1968) ห่างๆจาก Little Prince and the Eight Headed Dragon (1963) อาจเกิดความชื่นชอบประทับใจมากนี้ แต่เพราะบังเอิญนั่งดูทั้งสองเรื่องในค่ำคืนเดียวกันอีกต่างหาก มันเลยเกิดอาการอ้ำๆอึ้งๆ แถมพบเห็นบางฉากเหมือนยังไม่เสร็จดี ตัดต่อเร่งรีบรวบรัดเกินไป แม้วิสัยทัศน์ของผกก. Takahata จะหัวก้าวหน้า ล้ำอนาคต และมีความเป็นส่วนตัวสักแค่ไหน ก็มิอาจลบเลือนอคติ ‘bad impression’ ที่บังเกิดขึ้นได้

อีกสิ่งหนึ่งที่ต้องกล่าวถึงคือเนื้อหาของอนิเมะ นี่ไม่ใช่การ์ตูนสำหรับเด็ก! มีฉากความรุนแรง การทรยศหักหลัง พฤติกรรมเห็นแก่ตัวของเพื่อนมนุษย์, แรกเริ่มนั้นผกก. Takahata ต้องการดัดแปลงเรื่องราวชนพื้นเมือง Hokkaido ที่ถูกกดขี่ข่มเหง แต่สตูดิโอกลัวมีปัญหาเลยขอให้ปรับเปลี่ยนพื้นหลังเป็น Scandinavia ถึงอย่างนั้นใจความดั้งเดิมยังคงอยู่ และโดยไม่รู้ตัวสามารถสะท้อนถึงพฤติกรรมของ Toei Animation ไม่แตกต่างกัน!

เกร็ด: Horus: Prince of the Sun (1968) ติดอันดับ #11 ชาร์ท Laputa: Top 150 Japanese and World Animation (2003) ถือว่าสร้างอิทธิพลให้กับวงการอนิเมชั่นไม่น้อยทีเดียว!


Isao Takahata, 高畑 勲 (1935-2018) นักเขียน โปรดิวเซอร์ ผู้กำกับอนิเมชั่น ร่วมก่อตั้งสตูดิโอ Ghibli สัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Ujiyamada (ปัจจุบันคือ Ise), Mie น้องคนเล็กในครอบครัวเจ็ดคน บิดาเป็นครูใหญ่โรงเรียนมัธยม เมื่อตอนเก้าขวบพบเห็นการโจมตีทางอากาศยัง Okayama City โชคดีเอาตัวรอดพานผ่านสงครามโลกได้อย่างหวุดหวิด

โตขึ้นเข้าศึกษาวรรณกรรมฝรั่งเศส University of Tokyo ระหว่างนั้นมีโอกาสรับชม The Shepherdess and the Chimney Sweep (1952) [ต้นฉบับของ The King and the Mockingbird (1980)] ของผู้กำกับ Paul Grimault ทำให้เกิดความสนใจในสื่ออนิเมชั่น สมัครเข้าทำงานยัง Toei Animation กลายเป็นผู้ช่วยผู้กำกับ The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963), กำกับบางตอนซีรีย์ Ken the Wolf Boy (1963-65) ฯ

หลังสะสมประสบการณ์กำกับอนิเมะซีรีย์มาหลายตอน เมื่อเดือนมีนาคม ค.ศ. 1965 ผกก. Takahata ก็ได้รับมอบหมายโปรเจคภาพยนตร์อนิเมชั่น ดัดแปลงเทพนิยายพื้นบ้าน 龍の子太郎 (1960) อ่านว่า Tatsu no ko Tarō แปลว่า Taro the Dragon Boy รวบรวมโดย Miyoko Matsutani (1926-2015) แต่เริ่มต้นพัฒนาคอนเซ็ป/บทอนิเมะได้ไม่นาน กลับถูกสั่งยกเลิก เพราะแหล่งข่าวรายงานว่ามีซีรีย์หุ่นเชิด (Puppet Series) กำลังอยู่ในช่วงระหว่างโปรดักชั่น (ออกฉายปี ค.ศ. 1966) … พูดง่ายๆก็คือไม่ต้องการทำซ้ำ เพราะมีแนวโน้มจะออกฉายปีเดียวกัน

เกร็ด: ต้องรออีกกว่าทศวรรษที่ Toei Animation จะไฟเขียวภาพยนตร์อนิเมชั่น Taro the Dragon Boy (1979) กำกับโดย Kiriro Urayama เห็นว่านำเอาคอนเซ็ป/บทบางส่วนที่พัฒนาค้างไว้ของ Isao Takahata มาสานต่อให้เป็นรูปเป็นร่าง

พอโปรเจคเก่าถูกยกเลิกไป ผกก. Takahata จึงยื่นข้อเสนอใหม่ ดัดแปลงบทละครหุ่นเชิด チキサニの太陽 อ่านว่า Chikisani no Taiyō แปลว่า The Sun Above Chikisani พัฒนาโดยนักเขียน Kazuo Fukazawa, 深沢 一夫 ซึ่งทำการตีความเรื่องเล่าพื้นบ้าน (Oral Tradition) オキクルミと悪魔の子 อ่านว่า Okikurumi to akuma no ko ของชนพื้นเมือง Ainu (アィヌ) อาศัยอยู่บนเกาะ Hokkaido (และ Northeast Honshu) … น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถหารายละเอียดใดๆเกี่ยวกับนิทานพื้นบ้านดังกล่าว

สตูดิโอ Toei Animation ไม่ต้องการจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับ Ainu People เพราะก่อนหน้านี้มีภาพยนตร์ A Whistle in My Heart (1959) ทั้งไม่ประสบความสำเร็จ แถมยังสร้างปัญหาขัดแย้งกับชนพื้นเมือง จึงโน้มน้าวให้ปรับเปลี่ยนสถานที่พื้นหลังมาเป็นแถบ Scandinavia

บทอนิเมะได้รับการปรับปรุงแก้ไขอยู่หลายครั้ง ไม่ใช่แค่จากนักเขียน Fukazawa, ผกก. Takahata แต่ยังรวมถึง Hayao Miyazaki (ไม่ได้มีการระบุว่าให้คำแนะนำอะไร เพียงบอกว่า ‘invaluable input’) กว่าจะได้รับความพึงพอใจก็บทร่างที่ห้า ล่วงเลยไปถึงกลางเดือนมีนาคม ค.ศ. 1966 ล่าช้ากว่ากำหนดสองเดือนเต็ม!

เกร็ด: เครดิตของ Hayao Miyazaki ประกอบด้วย Concept Artist, Scene Design และ Key Animation


พื้นหลังทางตอนเหนือของ Ancient Norway ในยุคสมัย Iron Age Scandinavia, เรื่องราวของเด็กชาย Horus (พากย์เสียงโดย Hisako Ōkata) กำลังต่อสู้กับฝูงหมาป่า โดยไม่รู้ตัวปลุกตื่นยักษ์หิน (Golem) ชื่อว่า Moug the Rock Giant ท้าทายให้ดึงดาบ Sword of the Sun ที่แม้ขึ้นสนิมเกรอะกรัง แต่ถ้าวันหนึ่งสามารถหลอมใหม่ จะได้รับการเรียกขาน Prince of the Sun

พอเด็กชาย Horus เดินทางกลับบ้าน พบเห็นบิดาในสภาพนอนติดเตียง เปิดเผยถึงต้นตระกูลมาจากหมู่บ้านติดทะเลทางตอนเหนือ ถูกทำลายล้างโดยปีศาจ Grunwald (พากย์เสียงโดย Mikijiro Hira) มอบหมายภารกิจให้บุตรชายออกเดินทาง และทำการล้างแค้น ทวงคืนความยุติธรรมให้กับทุกคน

ระหว่างการออกเดินทาง Horus ร่วมกับลูกหมี Koro บังเอิญเผชิญหน้ากับ Grunwald ปฏิเสธยินยอมก้มหัว เป็นขี้ข้ารับใช้ จึงถูกปล่อยให้ตกหน้าผา โชคยังดีสามารถเอาตัวรอดชีวิต ได้รับความช่วยเหลือจากชาวบ้านใกล้เคียงที่กำลังถูกรุกรานโดยปลาใหญ่ และฝูงหมาป่า

Horus พยายามให้ความช่วยเหลือด้วยการต่อสู้กับปลาใหญ่และฝูงหมาป่า จนได้รับยกย่องวีรบุรุษประจำหมู่บ้าน แต่กลับถูก Drago มองด้วยสายตาอิจฉาริษยา พยายามพูดใส่ร้ายป้ายสี แถมยังโน้มน้าว Hilda (พากย์เสียงโดย Etsuko Ichihara) เด็กหญิงที่ Horus พากลับมายังหมู่บ้าน แท้จริงแล้วคือน้องสาวของ Grunwald เพื่อทำการขับไล่ ผลักไส จนทำให้เขาพลัดเข้าไปยัง The Enchanted Forest … สุดท้ายแล้ว Horus จะสามารถหาหนทางออก กลายเป็น Prince of the Sun ได้หรือไม่? และแผนการชั่วร้ายของ Grunwald จักลงเอยเช่นไร?


Horus เด็กชายวัย 14 ปี ผู้มีนิสัยซื่อตรง มั่นคง จริงใจ ยึดถือในสิ่งครุ่นคิดว่าถูกต้อง ปฏิเสธทรยศหักหลังพวกพ้อง ให้ความสำคัญกับผองเพื่อน ชอบช่วยเหลือผู้อื่น โดยไม่สนว่าตนเองจะต้องทนทุกข์ทรมานสักเพียงไหน อาจมีช่วงหนึ่งเกิดความโล้เลลังเลใจ แต่สุดท้ายก็สามารถฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนาม ไม่มีอะไรบั่นทอนอุดมการณ์เชื่อมั่น ท้ายที่สุดจึงได้รับยกย่องเยี่ยงวีรบุรุษ Prince of the Sun

เกร็ด: Horus ตามตำนานเทพเจ้าแห่งไอยคุปต์ (Egyptian Mythology) คือเทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์ (Sun God) ลักษณะจะมีร่างกายเป็นมนุษย์ ศีรษะเป็นเหยี่ยว ดวงตาข้างซ้ายคือพระอาทิตย์ ดวงตาข้างขวาคือดวงจันทร์ ชาวอียิปต์โบราณยังมีความเชื่อว่าฟาโรห์คือเทพเจ้า Horus ที่มาจุติบนโลกมนุษย์

ออกแบบตัวละคร (Character Design) [และกำกับอนิเมชั่น (Animation Director)] โดย Yasuo Ōtsuka (1931-2021) แม้ว่า Horus อาจดูธรรมดาๆ ไม่ได้โดดเด่นเป็นสง่า หรือมีรายละเอียดน่าจดจำ แต่จุดประสงค์หลักๆเพื่อลดงานนักอนิเมอเตอร์ และให้เป็นตัวแทนบุคคลธรรมดาทั่วไป … ตัวละครลักษณะนี้ ในอนาคตอันใกล้จักกลายเป็นต้นแบบสไตล์ Ghibli

ให้เสียงพากย์โดย Hisako Ōkata, 大方 斐紗子 (เกิดปี 1936) นักร้อง/นักแสดงจาก Fukushima, น้ำเสียงของเธอมีห้าวๆ ฟังดูหนักแน่น เข้มแข็ง เอ่อล้นด้วยพลัง สอดคล้องเข้ากับอุดมการณ์มุ่งมั่น ยินยอมเสียสละตนเองเพื่อผู้อื่น ผดุงความยุติธรรม พร้อมต่อสู้กับความชั่วร้าย ไม่ย่นย่อท้อต่ออุปสรรคขวากหนาม

เกร็ด: ผมสอบถามจาก ChatGPT อนิเมะเรื่องแรก/เก่าแก่สุดที่นักพากย์หญิงให้เสียงตัวละครเด็กชาย ได้รับคำตอบคือ Astro Boy (1963)

แม้พระเอกจะไม่ค่อยมีอะไรน่าจดจำ แต่นางเอก Hilda เด็กสาวอายุ 15 ปี ถือเป็นไฮไลท์ที่ทำให้ผู้ชมเกิดความฉงนสงสัย แท้จริงแล้วคือใคร? ทำไมถึงเป็นบุคคลเดียวรอดชีวิตในอีกหมู่บ้าน? น้ำเสียงร้องเพลงของเธอ ไพเราะหรือสร้างความรำคาญ? สรุปแล้วมาดี-มาร้าย ต้องการจะทำอะไร? ใบหน้าสวยๆใช่ว่าจักต้องเป็นคนดีเสมอไป!

เกร็ด: Hilda มาจากภาษา Danish หมายถึง Secrecy, Hiding, ซึ่งถ้าอ้างอิงจากปรัมปรานอร์ส (Norse mythology) Hildr (ภาษา Old Norse แปลว่า Battle) คือหนึ่งใน Valkyries มีพลังในการชุบชีวิตคนตายในสนามรบ ทำให้การต่อสู้ไม่รู้จักจบจักสิ้น

ออกแบบตัวละครโดย Yasuji Mori (1925-92) อีกหนึ่งโคตรนักอนิเมเตอร์รุ่นบุกเบิก บุคคลแรกรับหน้าที่กำกับอนิเมชั่น (Animation Director) ให้กับภาพยนตร์ The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963), สำหรับ Hilda สาวสวยหน้าใส แต่ภายในเต็มไปด้วยความโล้เล้ลังเล ขัดแย้งภายใน ไม่สามารถเอาชนะมุมมืด ถูกควบคุมครอบงำโดยพี่ชายแท้ๆ รู้สึกผิดอย่างรุนแรงที่กระทำร้าย Horus … รูปลักษณะตัวละครนี้ ได้กลายเป็นต้นแบบนางเอก Ghibli อีกเช่นเดียวกัน!

เกร็ด: จริงๆแล้วภาพร่างตัวละคร Hilda มีหลากหลายฉบับวาดโดย Reiko Okuyama, Yōichi Kotabe และ Hayao Miyazaki แต่ท้ายที่สุดผกก. Takahata ตัดสินใจเลือกของ Yusuji Mori ที่ดูนุ่มนวล อ่อนโยน มีความโค้งมน เพื่อให้ผู้ชมเกิดความฉงนสงสัย คนสวยๆไม่น่าจะกระทำสิ่งชั่วร้ายได้ลง

พากย์เสียงโดย Etsuko Ichihara, 市原 悦子 (1936-2019) นักแสดงจาก Chiba มีผลงานภาพยนตร์กว่าร้อยเรื่อง โด่งดังจากบทบาทสมทบ Black Rain (1989) คว้ารางวัล Japan Academy Prize: Best Supporting Actress, สำหรับการให้เสียง Hilda มีความละมุน นุ่มนวล เฉกเช่นเดียวกับการออกแบบตัวละคร เพื่อให้ผู้ชมบังเกิดความขัดแย้งกับพฤติกรรมแสดงออก เวลาไม่เห็นด้วยกับสิ่งใดมักแสดงท่าทางปฏิเสธ ก้าวร้าว ใช้ถ้อยคำเสียดสี ถากถาง … ทำไมคนงามถึงพูดจาอย่างนั้น มันมีลับลมคมในอะไรกันแน่

อีกตัวละครที่ต้องกล่าวถึงก็คือ Grunwald ราชาน้ำแข็งผู้มีความเหี้ยมโหด โฉดชั่วร้าย ครุ่นคิดแต่แผนการทำลายล้าง เริ่มต้นด้วยการส่งหนอนบ่อนไส้ กัดกินแต่ละหมู่บ้านให้เกิดความฟ่อนเฟะ เน่าเละเทะจากภายใน แล้วส่งฝูงหมาป่าพร้อมสรรพสัตว์ใหญ่เข้าไปเข่นฆ่า กวาดล้าง จนทุกสิ่งอย่างราบเรียบเป็นหน้ากลอง … ก็ไม่รู้ทำไปด้วยวัตถุประสงค์อันใด

ออกแบบตัวละครโดย Hayao Miyazaki ค่อนข้างชัดเจนมากๆว่าได้แรงบันดาลใจจากอนิเมชั่น The Snow Queen (1952) พยายามทำให้ใบหน้ามีเหลี่ยมมุม (ตรงกันข้ามกับ Horus และ Hilda ที่มีความโค้งมน) จะว่าไปพระราชวัง/ปราสาทคริสทัลของ Grunwald ก็มีลักษณะละม้ายคล้ายคลึงด้วยเช่นกัน

เกร็ด: Grunwald หรือ Grünwald เป็นคำจากภาษาเยอรมัน ‘Middle High German’ ดั้งเดิมคือ Grewen แปลว่า grow, develop, หรือถ้าสื่อถึงสถานที่จะหมายถึง meadow, grassland, และชื่อเทศบาลในเขตเมือง Munich, รัฐ Bavaria, ประเทศ Germany

ให้เสียงโดย Mikijirō Hira, 平 幹二朗 (1933-2016) นักแสดงภาพยนตร์/ละครเวที เจ้าของฉายา “Japan’s best Shakespearean actor” ด้วยน้ำเสียงคมเข้ม พยายามกดให้ทุ้มต่ำ แสดงถึงความเจ้าเล่ห์ เต็มไปด้วยเหลี่ยมคม แค่เสียงหัวเราะก็อาจทำให้หลายคนเกิดอาการหลอกหลอน เวลาเกรี้ยวกราดมักใส่อารมณ์ จนคนรอบข้าง(รวมถึงผู้ชม)เกิดความหวาดสะพรึงกลัว ไม่กล้าโต้ตอบ หือรือ ยินยอมก้มหัวศิโรราบแต่โดยดี

แถมให้กับยักษ์หิน Moug the Rock Giant และแมมมอธน้ำแข็ง ทั้งสองตัวละครออกแบบโดย Hayao Miyazaki หนึ่งคือธาตุดิน อีกหนึ่งคือธาตุน้ำ(แข็ง) สองสิ่งขั้วตรงข้ามที่เมื่อเผชิญหน้า ย่อมก่อให้เกิดการทำลายล้าง

  • อุปนิสัยของ Horos = Moug the Rock Giant ธาตุดิน/หิน มีความหนักแน่น มั่นคง ซื่อตรง ไม่มีสิ่งใดสามารถสั่นคลอนความเชื่อ อุดมการณ์
  • Grunwald (และ Hilda) = แมมมอธน้ำแข็ง แม้ร่างกายใหญ่โต พลังทำลายล้างมหาศาล แต่เต็มไปด้วยจุดอ่อน เปราะบาง หลอมละลายโดยเปลวเพลิง และพ่ายแพ้การสู้กับ Moug the Rock Giant

แม้บทอนิเมะจะพัฒนาเสร็จสิ้นตั้งแต่เดือนมีนาคม ค.ศ. 1966 แต่ความล่าช้ากว่ากำหนด ทำให้เกิดช่วงเวลาเหลื่อมล้ำกับโปรเจคอื่น ผกก. Takahata ถูกย้ายไปช่วยงานกำกับซีรีย์อนิเมะ ก่อนจะหวนกลับมาทำ Storyboard จริงๆก็เดือนตุลาคม และโปรดักชั่นเริ่มต้นงานสร้างเมื่อมกราคม ค.ศ. 1967 เสร็จสิ้นประมาณมีนาคม ค.ศ. 1968 (รอบทดลองฉาย)

แบบเดียวกับ The Little Prince and the Eight Headed Dragon (1963) อนิเมะเรื่องนี้ถ่ายทำโดย Toeiscope หรือก็คือระบบ CinemaScope อัตราส่วนภาพ Anamorphic Widescreen (2.39:1) แม้อาจเพิ่มภาระงานให้นักอนิเมเตอร์ แต่ประสบการณ์รับชมภาพยนตร์อนิเมชั่น ก็ยิ่งใหญ่อลังการเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน

ก่อนหน้านี้ (รวมถึง The Little Prince and the Eight Headed Dragon (1963)) มุมมองการถ่ายภาพของอนิเมะ/อนิเมชั่น มักมีลักษณะตรงไปตรงไป จัดวางให้ตัวละครอยู่กึ่งกลางเฟรม หรือพยายามทำให้เกิดความสมมาตร แต่วิสัยทัศน์ของผกก. Takahata ได้รับอิทธิพลจากวงการภาพยนตร์ และอนิเมชั่นมาสเตอร์พีซ The Shepherdess and the Chimney Sweep (1952) เต็มไปด้วยมุมกล้องแปลกๆพิศดาร ก้ม-เงย-เอียง ซูมมิ่ง (Zooming) แพนนิ่ง (Panning) ภาพนิ่ง (Freeze Frame) รวมถึงระยะภาพใกล้-กลาง-ไกล (Close-Up, Medium Shot, Long Shot และ Extreme-Long Shot ฯ) แพรวพราวด้วยสารพัดเทคนิคภาพยนตร์

ถ้าเป็นภาพยนตร์/อนิเมชั่นยุคก่อนหน้า เริ่มต้นอารัมบทมักมีการพูดเกริ่น คำบรรยายโน่นนี่นั่น กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เตรียมความพร้อมผู้ชมนำเข้าสู่เรื่องราว แต่สำหรับ Horus: Prince of the Sun (1968) มาถึงก็ฉากแอ๊คชั่น ต่อสู้ ฝูงหมาป่ากำลังไล่ล่า พยายามจะเข่นฆ่าเด็กชาย Horus มันช่างเป็นเหตุการณ์ขวัญผวา อันตราย เฉียดตาย สร้างความตกอกตกใจ ไม่ค่อยเหมาะสำหรับเด็กและผู้ใหญ่จิตใจอ่อนไหว … นี่คือวิสัยทัศน์ของผกก. Takahata ที่ถือว่าล้ำยุคสมัยนั้น กล้าทำสิ่งแปลกใหม่ สร้างความคาดหวังสูงลิบลิ่วให้กับผู้ชม

เพื่อสร้างสัมผัสความใหญ่โตมโหฬารของ Moug the Rock Giant ถ้าเป็นอนิเมะยุคก่อนอาจจะมีแค่ภาพ Extream-Long Shot แล้วก็ตัดสลับ Close-Up ใบหน้าตัวละครทั้งสอง

แต่วิสัยทัศน์ของผกก. Takahata ยังแทรกใส่มุมก้ม-เงย เด็กชายแหงนมองเห็นความสูงใหญ่ล้นเฟรมของยักษ์หิน และสายตาโกเลมก้มลงมาเห็นเด็กชายตัวเล็กกระจิดริด … จริงๆยังมีมุมกล้องอื่นๆอีก แต่อธิบายเพียงเท่านี้น่าจะเพียงพอให้เห็นภาพคร่าวๆของลูกเล่นการสร้างสัมผัสความใหญ่โตมโหฬาร นี่คือลักษณะของ “Modern Animation”

การเผชิญหน้าครั้งแรกระหว่าง Horus และ Grunwald นี่อาจเป็นซีเควนซ์ที่ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ลีลาการกำกับของ Takahata สร้างความแตกต่างอย่างน่าตกตะลึง เต็มไปด้วยสารพัดมุมกล้องจากแทบทุกมุมมองเป็นไปได้! ระยะภาพไกล-กลาง-ใกล้ โคลสอัพใบหน้า มุมมองสายตา ร้อยเรียงแปะติดปะต่อจนมีความต่อเนื่องลื่นไหล … ภาษาภาพยนตร์มีคำเรียกว่า ‘Mise-en-scène’ น่าจะครั้งแรกในวงการอนิเมชั่นเลยกระมังนะ!

มุมกล้องที่สร้างความประหลาดใจให้ผมมากสุดของซีเควนซ์ คือมุมมองของ Horus จับจ้องมอง Grunwald เอาจริงๆเส้นเชือกจะทำให้คมชัดก็ยังได้ แต่กลับเลือกทำให้เบลอๆเพื่อสร้างสัมผัสตื้น-ลึก คล้ายการปรับระยะโฟกัสใกล้-ใกล้ (ถ้าปรับโฟกัสสำหรับถ่ายภาพระยะไกล จะทำให้เห็นภาพใกล้ๆไม่คมชัด หรือคือเชือกเส้นนี้ที่ดูเบลอๆหลุดโฟกัส)

ตอนที่ Horus สูญเสียคนในครอบครัว จึงตัดสินใจออกเดินทาง ล่องเรือผจญภัยไปกับสัตว์เลี้ยงคู่หู ผมยังไม่ตะขิดตะขวงใจสักเท่าไหร่ แต่พอต่อสู้กับเจ้าปลายักษ์เท่านั้นแหละ เริ่มรู้สึกไม่ค่อยพึงพอใจ มันละม้ายคล้าย The Little Prince and the Eight Headed Dragon (1963) มากเกินไปไหม?? จะมาอ้างว่าเรื่องเล่าปรับปราเริ่มต้นแบบนี้ก็ไม่ถูก เพราะ Takahata เคยทำงานผู้ช่วยผู้กำกับ #TLPatEHD ย่อมต้องรับรู้อย่างชัดเจนว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่

ผมนำปลาทั้งสองตัวมาเปรียบเทียบให้เห็นภาพ แม้มันไม่ใช่สปีชีย์เดียวกัน แต่ความละม้ายคล้ายคลึง รวมถึงเหตุผลการต่อสู้ ย่อมทำให้ผู้ชมที่รับชมอนิเมะทั้งสองเรื่องตระหนักถึงการ ‘rip off’ สร้างข้อครหาให้ผู้สร้างไม่น้อยทีเดียว

แต่อย่างน้อยความตายของปลายักษ์ใน Horus: Prince of the Sun (1968) ไม่ได้เกิดจากการเอาชนะด้วยพละกำลัง เจ้าปลาถูกทิ่มแทงดวงตา แสดงอาการคลุ้มคลั่ง (Berserk) แล้วพุ่งชนโขนหินจนดินถล่มลงมา แฝงนัยยะถึงพ่ายแพ้ภัยตนเอง หรือก็คือกรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมหวนกลับคืนสนอง

อย่างที่บอกไปแล้วว่าปราสาทคริสทัลของ Grunwald นำแรงบันดาลใจจาก The Snow Queen (1952) แต่สิ่งที่ผกก. Takahata และ Hayao Miyazaki ในฐานะ Scene Design) พยายามนำเสนอออกมานี้ รับอิทธิพลเต็มๆจาก The Shepherdess and the Chimney Sweep (1952)

แทนที่จะนำเสนอภาพหน้าตรง Grunwald นั่งสง่างามอยู่บนบัลลังก์ กลับเต็มไปด้วยมุมกล้องแปลกๆ ราวกับอาศัยอยู่ในถ้ำคริสทัล(น้ำแข็ง) เจ้าหมาป่าต้องแหงนหน้ามองพระราชาเบื้องบน ช่างเหินห่าง ไกลเกินเอื้อมไขว่คว้า รวมถึงบรรยากาศเวิ้งว่าง วังเวง ปกคลุมอยู่ในความมืดมิด … คล้ายๆปราสาท Xanadu ของ Citizen Kane (1942)

หลังงานเลี้ยงปาร์ตี้ทั้งสองครั้ง (หลังการเก็บเกี่ยว และงานแต่งงาน) หมู่บ้านแห่งนี้ต่างถูกบุกรุกรานโดยฝูงหมาป่า และฝูงหนู เข้ามาทำลายสิ่งข้าวของ ได้รับความเสียหายทั้งร่างกายและทรัพย์สิน ซึ่งล้วนนำเสนอในลักษณะภาพนิ่ง ‘Freeze Frame’ บางคนอาจมองว่านี่ความติสต์แตกของผกก. Takahata แต่แท้จริงแล้วคืองานไม่เสร็จ ไม่มีงบประมาณ ไม่ต้องการตัดทิ้งซีเควนซ์ ก็เลยค้างๆคาๆเอาไว้แบบนี้แหละ

บางคนอาจยังมองว่าทั้งสองซีนต่างมีภาพการต่อสู้ที่ดูเหี้ยมโหดร้าย ไม่เหมาะสำหรับเด็กและเยาวชน ใช้วิธีการนี้สามารถลดทอนความรุนแรง … แต่เดี๋ยวก่อนนะ แล้วตอนอารัมบท ฉากแรกของอนิเมะที่ Horus ถูกไล่ล่าโดยฝูงหมาป่า มันไม่ดูรุนแรง เหี้ยมโหดร้าย ต่างอะไรกับสองซีเควนซ์นี้??

ผมรับชมซีเควนซ์นี้ด้วยอารมณ์หงุดหงิด หัวเสียยิ่งกว่าตอนสังเกตเห็นการ ‘rip off’ จาก The Little Prince and the Eight Headed Dragon (1963) เพราะตระหนักถึงเหตุผลที่ผกก. Takahata ตัดสินใจทำเช่นนี้ เนื่องจากถูกเบื้องบนบีบบังคับ สั่งการลงมา ใครกันอยากจะให้ผลงานตนเองค้างๆคาๆ สร้างไม่เสร็จลักษณะนี้!

แรกพบเจอ Hilda ในสายตาของ Horus ทั้งน้ำเสียงและรูปร่างหน้าตา ราวกับนางฟ้ามาจุติ นั่งอยู่เบื้องบนเสาไม้ ถ่ายติดพื้นหลังท้องฟ้ากว้างใหญ่ จากนั้นเธอกระโดดลงมายังพื้นดิน แต่กล้องก็ยังถ่ายมุมเงยขึ้น จนกระทั่งเด็กชายเดินเข้าใกล้ เริ่มพูดคุยสนทนา ถึงเริ่มปรับเปลี่ยนมาถ่ายมุมก้มติดผืนผิวน้ำ

เพราะยังไม่เคยรับรู้จัก เมื่อแรกพบเจอ ‘first impression’ จึงมองว่าเธอประดุจนางฟ้าบนสรวงสวรรค์ แต่พอเริ่มพูดคุยสนทนา มุมกล้องก็บอกใบ้ตัวตนแท้จริง สภาพจิตใจที่ตกต่ำ ดำมืด คนรับใช้ของปีศาจร้าย Grunwald

Enchanted Forest, ป่าหลงเสน่ห์ สถานที่(ยอดฮิต)ในนิทานพื้นบ้านและแฟนตาซี มักเป็นดินแดนที่ตัวละครไม่รับรู้จัก มีทั้งอันตราย ความท้าทาย เต็มไปด้วยสิ่งเหนือจินตนาการ สำหรับหลบซ่อนตัว ออกผจญภัย เผชิญหน้าความหวาดกลัว ไม่ก็ค้นหาตัวตนเอง

ในบริบทของอนิเมะทำเป็นหลุมขนาดใหญ่ Hilda ผลัก Horus ตกลงไป (สามารถสื่อถึงจุดตกต่ำของ Horus) ซึ่งสิ่งที่เด็กชายต้องเผชิญล้วนคือภาพลวงตา สร้างความหลอกหลอนจิตวิญญาณ

  • รายล้อมรอบด้วยกิ่งก้านระโยงระยาง รากไม้หลากหลายสีสัน ผมมองว่าคืออุปสรรคขวากหนาม สิ่งพยายามเกาะติด เหนี่ยวรั้ง กลบฝังไม่ให้ Horus สามารถดิ้นหลบหนี หาหนทางออก
  • พลัดตกลงมาในหนองน้ำ พบเห็นเรือไวกิ้งของบิดา เต็มไปด้วยปริศนา คำถามไร้ซึ่งคำตอบ
  • ภาพของ Hilda ล่องล่อยเข้าหา พร้อมกับ Grunwald คอยควบคุมครอบงำอยู่เบื้องหลัง
  • จากนั้น Hilda แบ่งแยกร่างออกเป็นหลายคน โยกไปโยกมา เหมือนมีใครชักใยอยู่เบื้องบน (ซึ่งก็คือพี่ชาย Grunwald)

หลายคนคงเกาหัวแครกๆ Sword of the Sun ที่เต็มไปด้วยสนิมเกรอะกรัง แล้วจู่ๆหลังจาก Horus ก้าวออกมาจาก The Enchanted Forest ถึงมีสภาพใหม่เอี่ยมอ่อง ใครกันเป็นคนหล่อหลอม? เอาไปทำอะไรยังไงตอนไหน?

คำตอบอยู่ที่ภาพช็อตนี้ระหว่าง Horus พบเจอหนทางออกจาก The Enchanted Forest พบเห็นภาพซ้อนขณะหลอม/ตีดาบ ซึ่งนี่ไม่ใช่ความหมายเชิงรูปธรรม แต่เป็นการ ‘หลอมจิตวิญญาณ’ สอดคล้องเหตุผลที่เด็กชายเอาตัวรอดออกจาก Enchanted Forest เพราะสามารถค้นพบอุดมการณ์มุ่งมั่น ความต้องการแท้จริง (เข้าใจว่า Hilda ถูกชักใยโดย Grunwald) นั่นคือการปกป้องหมู่บ้าน กำจัดภัยพาล เผชิญหน้า Grunwald เติมเต็มคำสั่งเสียสุดท้ายของบิดา

ชัยชนะของ Moug the Rock Giant ต่อแมมมอธน้ำแข็ง คือผลักตกจากหน้าผา แต่ความสูงแค่นั้นดูมันไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ เอาว่าแฝงนัยยะถึงความทะเยอทะยาน มักใหญ่ใฝ่สูง สักวันหนึ่งเมื่อถูกผลักลงมาจากเบื้องบน จนแหลกละเอียด ไม่เหลือเศษซากชิ้นดี

ขณะที่ชัยชนะต่อ Grunwald เกิดจากการรวมแรงรวมใจของชาวบ้าน สาดส่องแสงเข้ามาในถ้ำ ทำให้จากเคยปกคลุมด้วยความมืดมิด พลันเกิดความส่องสว่างไปทั่วทุกสารทิศ (ภาพมุมนี้ก้มลงมา ทำให้เห็นเบื้องล่างราวกับโลกกลมๆ) และเด็กชาย Horus โยนดาบ Sword of the Sun ทำให้สถานที่แห่งนี้จมลงสู่ก้นเบื้อง ธรณีสูบ … สรุปก็คือธรรมะชนะอธรรม แสงอาทิตย์ทำให้ความมืดมิดจางหายไป

หลังจากเอาชนะ Grunwald (ทางกายภาพ) สำหรับ Hilda ราวกับว่า Horus ได้ทำการปัดเป่าความมืดที่อยู่ภายในจิตใจ เมื่อเธอฟื้นตื่นขึ้นมา จะมีช็อตเดินผ่านธารน้ำ พบเห็นภาพสะท้อนตัวตนแท้จริง (สื่อว่า False ได้ถูกทำลายลงไป) จากนั้นหยุดยืนข้างต้นไม้ เหม่อมองหมู่บ้านสร้างใหม่ ทุกสิ่งอย่างได้รับการให้อภัย จากนั้นจับมือร่วมออกเดินทางสู่อนาคต ทุ่งหญ้า ฟ้าคราม เทือกเขาสูงใหญ่

ตัดต่อโดย Yutaka Chikura,

อนิเมะดำเนินเรื่องผ่านมุมมองของ Horus หลังสูญเสียบิดา ออกเดินทางมาเผชิญหน้า Grunwald จากนั้นพยายามปกป้องหมู่บ้านที่ให้การช่วยเหลือตนเอง แม้จะถูกกีดกัน ผลักไส เกิดความเข้าใจผิดๆ แต่ก็ยังหวนกลับมาหลังค้นพบความมุ่งมั่นที่ไม่สั่นคลอน และสามารถหลอมดาบ Sword of the Sun ได้สำเร็จเสียที

  • อารัมบท
    • Horus ถูกไล่ล่าโดยฝูงหมาป่า
    • ได้รับความช่วยเหลือจาก Moug the Rock Giant เลยทำการดึงดาบออกจากบ่า
  • เริ่มต้นการผจญภัยของ Horus
    • Opening Credit, Horus เดินทางกลับบ้าน
    • บิดาในสภาพใกล้ตาย เล่าเหตุการณ์เกิดนขึ้นในอดีต และสั่งเสียครั้งสุดท้าย
    • Horus ออกเดินทางเพื่อทำภารกิจสั่งเสียของบิดา
    • ระหว่างปีนป่าย พลัดตกลงมา เผชิญหน้าศัตรูคู่อาฆาต Grunwald
  • วีรบุรุษ Horus
    • Horus ล่องลอยคอไปตามแม่น้ำมาถึงยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
    • หลังจากได้ยินข่าวปลายักษ์เข่นฆ่าคนในหมู่บ้าน Horus ต้องการตอบแทนบุญคุณ
    • ออกเดินทางไปต่อสู้ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย จนสามารถเข่นฆ่าเจ้าปลายักษ์
    • แม้ไม่มีใครอยากเชื่อว่า Horus ทำสำเร็จ แต่ในที่สุดฝูงปลาก็หวนกลับคืนมาในลำธาร
    • ค่ำคืนนี้จึงมีงานเลี้ยงฉลอง แต่ไม่ทันไรก็ถูกรุกรานโดยฝูงหมาป่า
  • แรกพบเจอ Hilda
    • Horus ไล่ล่าติดตามฝูงหมาป่ามาจนถึงหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่ง
    • แรกพบเจอ Hilda ลุ่มหลงใหลในน้ำเสียงร้องเพลง จึงชักชวนเข้ามาอยู่ในหมู่บ้าน
    • น้ำเสียงร้องของ Hilda ทำให้ชาวบ้านชาวช่องไม่เป็นอันทำงาน
    • หนึ่งในสมาชิกหมู่บ้าน Drago เลยครุ่นคิดวางแผนใช้ประโยชน์จาก Hilda เพื่อใส่ร้ายป้ายสี Horus
    • ระหว่างงานแต่งงานของคู่รักหนุ่มสาว หมู่บ้านแห่งนี้ถูกฝูงหนูบุกเข้าโจมตี
  • Hilda คือใคร?
    • ยามเช้าระหว่าง Hilda กำลังสนุกสนานกับเด็กๆ ได้รับการส่งสาสน์จากลูกสมุนของ Grunwald
    • Horus ถูกใส่ร้ายป้ายสี โดยที่ Hilda เป็นประจักษ์พยาน เลยถูกขับไล่ ผลักไส
    • Horus เผชิญหน้ากับ Hilda ก่อนถูกเธอผลักตกลงมายัง Enchanted forest
  • การต่อสู้ของ Horus
    • Horus เผชิญหน้ากับฝันร้ายใน Enchanted forest
    • ขณะเดียวกัน Grunwald ส่งกองกำลังบุกเข้าจู่โจม ทำลายล้างหมู่บ้าน
    • Horus หลังสามารถออกจาก Enchanted forest ทำการหลอมดาบสำเร็จ
    • การเผชิญหน้าระหว่าง Moug the Rock Giant vs. แมมมอธน้ำแข็ง
    • การเผชิญหน้าระหว่าง Horus vs. Grunwald
    • จบลงด้วยการให้อภัยของ Horus และ Hilda

ลีลาการตัดต่อ สลับสับเปลี่ยนมุมกล้อง ร้อยเรียงเรื่องราว ต้องชมว่าทำออกมาได้อย่างแพรวพราว น่าตื่นตาตื่นใจ เต็มไปด้วยลูกเล่น แนวคิดแปลกใหม่ แต่น่าเสียดายที่บางซีเควนซ์ชัดเจนว่ายังสร้างไม่เสร็จ และผมยังรู้สึกว่าการดำเนินเรื่องเร่งรีบ รวดเร็วเกินไป มันควรความยาวอย่างน้อยสองชั่วโมง ไม่ใช่แค่ 82 นาที นี่ไม่ใช่ความผิดของผกก. Takahata แต่ต้องโทษสตูดิโอ Toei Animation มองไม่เห็นวิสัยทัศน์ของอัจฉริยะ

เมื่อถูกบีบบังคับให้ลดระยะเวลาจากสองชั่วโมงเหลือแค่ 82 นาที แทนที่ผกก. Takahata จะเลือกตัดบางซีเควนซ์ออกไป กลับใช้วิธีการคล้ายๆ Jean-Luc Godard ระหว่างสรรค์สร้าง Breathless (1960) แต่ไม่ใช่แบบ ‘jump cut’ กระโดดไปกระโดดมา พยายามแทะเล็มรายละเอียดในแต่ละช็อตให้มีความกระชับ รวบรัด รายละเอียดยังครบถ้วนสมบูรณ์ แค่เพียงเรื่องราวดำเนินไปอย่างรวดเร็ว (ราวกับรับชมด้วยสปีด x1.5)


เพลงประกอบโดย Michio Mamiya, 間宮芳生 (เกิดปี 1929) คีตกวีสัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Asahikawa, Hokkaido ตั้งแต่เด็กมีความหลงใหลในดนตรีพื้นบ้าน (Japanese Folk Music) ฝึกฝนการแต่งเพลง-เล่นเปียโนด้วยตนเอง (Self-Taught) จนกระทั่งได้เข้าศึกษา Tokyo College of Music (ปัจจุบันคือ Tokyo University of the Arts) สรรค์สร้างผลงานออร์เคสตรา, Sonata, Concerto, Opera, Choral Music, เพลงประกอบอนิเมชั่น Horus: Prince of the Sun (1968), Gauche the Cellist (1982), Grave of the Fireflies (1988) ฯ

แม้สถานที่พื้นหลังจะคือดินแดนแถบ Scandinavia แต่ผมกลับไม่ได้กลิ่นอายชนพื้นเมือง(ไวกิ้ง)สักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ใช้เครื่องดนตรีตะวันตก บรรเลงออร์เคสตรา ท่วงทำนองคลาสสิก และเนื้อคำร้องภาษาญี่ปุ่น ฟังดูมีความสากล ไม่จำเพาะเจาะจงชาติพันธุ์

มันอาจเพราะการดำเนินเรื่องที่มีความรวดเร็ว เร่งรีบร้อนเกินไป ทำให้ผมไม่สามารถดื่มด่ำไปกับบทเพลงสักเท่าไหร่ แนวทางของ Mamiya เน้นปลุกกระตุ้นอารมณ์ ให้ผู้ชมบังเกิดความรู้สึกต่อเหตุการณ์บังเกิดขึ้นโดยทันที (ลักษณะเหมือน Expressionism)

อย่างบทเพลงแรก ホルスと岩男モーグ อ่านว่า Horusu to Iwao mōgu แปลว่า Horus and Moug the Rock Giant เริ่มต้นด้วยท่วงทำนองที่สร้างความตื่นตระหนักตกใจ เด็กชาย Horus กำลังต่อสู้เป็น-ตายกับฝูงหมาป่า แต่พอถึงกลางบทเพลงทุกสิ่งอย่างกลับพลิกกลับตารปัตร การฟื้นตื่นขึ้นของหินยักษ์ ขับไล่ฝูงหมาป่า เผชิญหน้าเด็กชาย กลายเป็นความน่าพิศวง ฉงนสงสัย ปีนป่ายขึ้นไปเบื้องบน ดึงดาบออกจากก้อนหิน … การแปรสภาพของบทเพลงในลักษณะขั้วตรงข้ามเช่นนี้ สามารถสะท้อนทุกสิ่งอย่างในอนิเมะที่สำรวจสองฟากฝั่ง ดี-ชั่ว รวมถึงบริเวณเลือนลางระหว่างกลาง

Opening Song จะถือว่าเป็น Main Theme ก็ได้กระมัง! คำร้องโดย Kazuo Fukazawa, ขับร้องโดย Chofu Boys and Girls Chorus, ท่วงทำนองมีความสนุกสนาน ร้อยเรียงภาพการผจญภัย ออกเดินทางด้วยความมุ่งมั่น ต้องการเติมเต็มความใฝ่ฝัน ด้วยการไปให้ถึงเป้าหมายปลายทาง

Go, go, Horus
Towards luminous days
By your side, we run until opening the ground

Go, go, Horus
Hold up the sword of hope
By your side, we run until splitting the wind

Call the sun
Call the sun

Go, go, Horus
For we are by your side

Go, go, Horus
Firmly, raise your arms
By your side, let us break the waves

Call the sun

Go, go, Horus
We are by your side

หลายคนอาจมองว่าท่วงทำนองเพลงเก็บเกี่ยว (Song of the Harvest) และงานแต่งงาน (Song of the Wedding) น่าจะมีกลิ่นอายของ Scandinavia แต่ไม่เลยนะครับ! ผมรู้สึกว่าออกไปทางยุโรปตะวันออก ฟากฝั่งรัสเซียเสียมากกว่า แต่ทั้งหมดบรรเลงโดยเครื่องดนตรีคลาสสิก มันจึงคือการผสมผสานให้ได้กลิ่นอายพื้นบ้าน ร้องรำทำเพลงด้วยความสนุกสนานครื้นเครง

สามบทเพลงขับร้องโดย Hilda ล้วนมีความไพเราะเพราะพริ้ง Hilda’s Song, Hilda’s Lullaby และ Hilda’s Song of Sorrow ทั้งหมดแต่งคำร้องโดย Kazuo Fukazawa, ขับร้องโดย Mutsumi Masuda และบรรเลง Lute โดย Mitsuhiko Hamada

สำหรับ ヒルダの唄 อ่านว่า Hiruda no uta แปลว่า Hilda’s Song ขับร้องขณะแรกพบเจอ Horus เต็มไปด้วยความเหงาหงอย เศร้าซึม โดดเดี่ยวอ้างว้าง โหยหาใครสักคนเคียงข้าง ในอนิเมะมีการตัดแบ่งออกเป็นท่อนๆ (แบบเดียวกับ Jean-Luc Godard ภาพยนตร์ A Woman Is a Woman (1961)) เพื่อลดระยะเวลาการนำเสนอ ก็เลยอยากเอาบทเพลงเต็มๆแบบไม่มีตัดมาให้รับฟัง … แต่ก็น่าเสียดายที่ผมไม่สามารถค้นหาเนื้อร้องและคำแปล แค่ฟังเพลินๆก็แล้วกันนะครับ

อีกบทเพลงไพเราะไม่แพ้กัน ヒルダの子守唄 อ่านว่า Hiruda no komori-uta แปลว่า Hilda’s Lullaby, น้ำเสียงของ Mutsumi Masuda (น่าจะระดับเสียง Soprano) ช่างมีความตราตรึง ดึงดูดความสนใจ ใครต่อใครบังเกิดความลุ่มหลง ถึงขนาดหยุดการหยุดงาน รับฟังแล้วเคลิบเคลิบหลับใหล

เฉกเช่นเดียวกับ Hilda’s Song บทเพลงที่ได้ยินในอนิเมะมีการตัดต่อ ขาดๆหายๆ บางครั้งคั่นด้วยบทสนทนา ถ้าอยากฟังเต็มๆต้องซื้อเพลงประกอบอัลบัม หาเนื้อร้องคำแปลอีกเช่นกัน

ชื่อบทเพลงสุดท้าย 太陽の剣 อ่านว่า Taiyō no ken แปลว่า Sword of the Sun แต่ปัจฉิมบทกลับไม่มีอะไรเกี่ยวกับดาบเล่มนี้! นั่นแปลว่าภาพพบเห็นมันอาจแฝงนัยยะบางอย่างที่สะท้อนถึงเรื่องราวบังเกิดขึ้น

ปัจฉิมบทเริ่มต้นด้วย Hilda ฟื้นตื่นขึ้นบนท้องทุ่งกว้าง เต็มไปด้วยความโล้เล้ลังใจ ฉันเคยทำสิ่งเลวร้ายเอาไว้ ครุ่นคิดว่าใครต่อใครคงไม่ให้การยินยอมรับ แต่ระหว่างด้อมๆมองๆพบเห็นด้วย Horus เดินเข้าไปจูงมือ แสดงการให้อภัยทุกสิ่งอย่าง แล้วร่วมกันก้าวเดิน ออกวิ่งสู่เส้นชัย … นั่นแปลว่า Sword of the Sun อาจสื่อถึงจิตวิญญาณอันเจิดจรัสของ Horus ที่พร้อมชักนำพาให้ทุกคนก้าวสู่แสงสว่าง

การผจญภัยของ Horus ประกอบด้วยสองเป้าหมายที่มีการเกริ่นนำ อารัมบทไว้ตั้งแต่แรกเริ่มต้น

  • หลอมดาบ Sword of the Sun แล้วจักกลายเป็น Prince of the Sun
    • นี่ถือเป็นความเพ้อฝันของ Horus หลังจากดึงดาบออกจาก Moug the Rock Giant ได้รับคำมั่นสัญญาว่าจะหวนกลับมาพบเจอเมื่อเด็กชายสามารถหลอมดาบได้สำเร็จ
  • ทำตามคำสั่งเสียบิดา ล้างแค้นให้เผ่าพันธุ์ ชาติกำเนิด เผชิญหน้าศัตรูคู่อาฆาต Grunwald ที่ทำลายผืนแผ่นดินบ้านเกิด
    • นี่คือหน้าที่ ความรับผิดชอบต่อเผ่าพันธุ์ ชาติกำเนิด ผืนแผ่นดินบ้านเกิด

สองเป้าหมายของ Horus สะท้อนปรัชญาชีวิตผกก. Takahata ที่มองว่าคนเราล้วนมีสองภาระรับผิดชอบ หนึ่งคือตัวตนเอง ค้นหาความฝัน อุดมการณ์ เป้าหมายชีวิต และสองทำประโยชน์สาธารณะ เพื่อผู้อื่น สังคม ตอบแทนบุญคุณของประเทศชาติ

หายนะเคยบังเกิดขึ้นกับหมู่บ้าน/บรรพบุรุษของ Horus เมื่อ 14-15 ปีก่อน ถ้าเทียบระยะเวลากับตอนเริ่มต้นโปรดักชั่น มันบังเอิญจงใจให้ตรงเผงกับช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง Hiroshima และ Nagasagi รวมถึงประสบการณ์ชีวิตผกก. Takahata ยังคงจดจำเหตุการณ์บังเกิดขึ้น เอาตัวรอดพานผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างหวุดหวิด

หลายคนพยายามเปรียบเทียบ Grunwald = ฝ่ายสัมพันธมิตร/สหรัฐอเมริกาที่ทิ้งระเบิดปรมาณูลง Hiroshima และ Nagasagi, แต่ทว่า Grunwald คือชื่อเมืองในประเทศ Germany มันควรจะสื่อถึง Adolf Hitler ไม่ใช่หรือ? ฤาถ้ามองตัวละครในฐานะปีศาจน้ำแข็ง พยายามปลุกปั่น ยัดหนอนบ่อนไส้ (ไม่ต่างจากสงครามเย็น) ก็อาจเป็นสหภาพโซเวียตได้ด้วยเช่นกัน! … สรุปแล้วผมแนะนำให้มองในลักษณะเหมารวม สิ่งชั่วร้าย บุคคลนำพาหายนะให้บังเกิดขึ้น

ความคลุมเคลือของตัวละคร Hilda สะท้อนบรรยากาศสงครามเย็นได้ตรงเผง! ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเธอมาดีหรือร้าย มุมหนึ่งคือหญิงสาวหน้าตาสวยสดใส น้ำเสียงร้องเพลงไพเราะเพราะพริ้ง เป็นที่รักของใครๆ แต่เพราะเธอเป็นน้องสาวของ Grunwald เลยถูกพี่ชายควบคุมครอบงำ บีบบังคับให้ทำสิ่งชั่วร้ายสารพัด ทำให้เกิดความขัดแย้งภายใน ไม่รู้จะครุ่นคิดตัดสินใจอะไรยังไง

นั่นเลยเป็นหน้าที่ของ Prince of the Sun พระเอกในอุดมคติ วีรบุรุษผู้ยินยอมเสียสละตนเองเพื่อพวกพ้อง เชื่อมั่นในจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ แม้อีกฝ่ายเคยกระทำสิ่งชั่วร้าย ก็พร้อมให้อภัยทุกสิ่งอย่าง … นี่คือต้นแบบตัวการ์ตูนอย่าง Son Goku & Vegeta, Naruto & Sasuke ฯ

Sword of the Sun ในบริบทของอนิเมะคือดาบเก่าๆ สนิมเกรอะกรัง ไม่สามารถหลอมใหม่ด้วยวิธีการทั่วไป ต้องรอคอยจนกว่า Horus จะสามารถหล่อหลอมจิตใจตนเอง ค้นพบอุดมการณ์ เป้าหมายชีวิตแท้จริง มันถึงกลายสภาพเป็นดาบเล่มใหม่ สามารถตีรันฟันแทง ทำลายสิ่งชั่วร้าย Grunwald ให้ตกตายไป … นั่นแปลว่านัยยะแท้จริงของ Sword of the Sun ไม่ใช่แค่วัตถุอันทรงพลัง (บทเพลง Sword of the Sun ก็แอบบอกใบ้ความหมายเอาไว้แล้ว) ยังคือจิตวิญญาณอันเจิดจรัสของ Horus สามารถปัดเป่าความมืดมิด ทำให้โลกใบนี้สว่างสดใส รวมถึงใครที่เคยมีจิตใจอันมืดมิด ได้รับการชำระล้างจนขาวสะอาดเอี่ยมอ่อง

ผมครุ่นคิดไปเรื่อยๆก็เกิดพบว่า Grunwald ยังสามารถเทียบแทนถึงพวกผู้บริหาร Toei Animation ที่พยายามบีบบังคับ ควบคุมครอบงำโปรเจคภาพยนตร์อนิเมะเรื่องนี้ จนต้องตัดทอนรายละเอียดโน่นนี่ สูญเสียอิสรภาพในการสรรค์สร้างผลงาน … นี่ไม่น่าจะใช่ความตั้งใจของผกก. Takahata แต่เป็นผลพลอยจากความล่าช้า วิสัยทัศน์ล้ำอนาคตไปสักหน่อย

แต่ถึงอย่างนั้น Horus = ผกก. Takahata ก็ยังสามารถอดรนทน ต่อสู้ฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนาม จนสามารถรังสรรค์สร้างภาพยนตร์อนิเมะเรื่องนี้จนสำเร็จลุล่วง อาจไม่ตรงตามวิสัยทัศน์ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่พอให้พบเห็นร่องรอย ความน่าจะเป็นไปได้ น่าเสียด๊าย น่าเสียดาย ตอนจบชีวิตจริงไม่ได้ลงเอยอย่าง Happy Ending


จากทุนสร้างตั้งต้น ¥70 ล้านเยน โปรดักชั่นควรเสร็จสิ้นในระยะเวลา 8-10 เดือน แต่พฤติกรรมโหยหาความสมบูรณ์แบบของผกก. Takahata ทำให้หยุดๆสร้างๆ ใช้เวลาเกือบสามปีถึงสามารถนำออกฉาย ทำให้งบประมาณพุ่งสูงถึง ¥129-130 ล้านเยน (ประมาณ $300,000 เหรียญสหรัฐ) กลายเป็นสถิติสูงสุดของวงการอนิเมชั่นขณะนั้น

เกร็ด: สถิติดังกล่าวถูกโค่นล้มลงโดย Space Battleship Yamato: The Movie (1977) ใช้ทุนสร้างประมาณ ¥200 ล้านเยน

ความขัดแย้งดังกล่าวยังทำให้ Toei Animation ไม่มีความกระตือรือล้นโปรโมทอนิเมะเรื่องนี้สักเท่าไหร่ แถมยังให้ฉายในโรงภาพยนตร์แค่เพียง 10 วัน แน่นอนว่าขาดทุนย่อยยับ! ถึงอย่างนั้นกลับได้กระแสคัลท์ (Cult Following) ติดตามมาแทบจะทันที โดยเฉพาะกลุ่มนักศึกษา นักอนิเมเตอร์รุ่นใหม่ ต่างยกย่องว่า “First Modern Anime”

แม้กาลเวลาจะทำให้ Horus: Prince of the Sun (1968) ได้รับการยกย่องสรรเสริญ ติดอันดับภาพยนตร์อนิเมชั่นยอดเยี่ยมตลอดกาลจากหลากหลายสำนัก แต่ก็ไม่ได้สร้างความกระตือรือล้นให้ Toei Animation เมื่อปี ค.ศ. 2013 มีการจัดจำหน่าย Blu-Ray เพียงแค่สแกนใหม่ ขยับขยายขนาด (Upscaled) จนถึงปัจจุบันไร้ข่าวคราวการบูรณะ อาจจะดีที่สุดได้เพียงเท่านี้แหละ

มันเป็นความโชคร้ายหลายๆอย่างของอนิเมะเรื่องนี้ (แม้แต่ตัวผมเองที่ดันรับชมหลังจาก The Little Prince and the Eight Headed Dragon (1963)) ทำให้ไม่สามารถเพลิดเพลิน เต็มอิ่มกับวิสัยทัศน์ของผกก. Takahata แต่ก็ยังต้องถือว่าได้สร้างอิทธิพลอย่างล้นหลาม ทั้งการออกแบบตัวละคร ความซับซ้อนเรื่องราว เลือนลางระหว่างดี-ชั่ว มิตรภาพผองเพื่อน รวมถึงสารพัดลูกเล่นอนิเมชั่น … พวกอนิเมะแนวมิตรภาพ ต่อสู้กับด้านมืด ล้วนมีจุดเริ่มต้นจาก Horus: Prince of the Sun (1968) ด้วยกันทั้งนั้น

ผมมีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า ถ้าผกก. Takahata ไม่ถูกกดดัน ควบคุมครอบงำ ได้รับอิสรภาพในการสรรค์สร้าง ผลลัพท์ออกมาน่าจะยอดเยี่ยมยิ่งๆกว่านี้ และอาจเทียบเคียงกับ Grave of the Fireflies (1988) และ/หรือ The Tale of the Princess Kaguya (2013)

จัดเรต 13+ มีฉากความรุนแรง การทรยศหักหลัง พฤติกรรมเห็นแก่ตัวของเพื่อนมนุษย์

คำโปรย | Horus, Prince of the Sun คงจะเป็นอีกผลงานชิ้นเอกของ Isao Takahata ถ้าไม่ถูกสตูดิโอ Toei Animation บีบบังคับโน่นนี่นั่น แม้ยังคงความคัลท์คลาสสิก แต่หลายสิ่งอย่างน่าจะทำได้ดีกว่านี้
คุณภาพ | คัลท์คลาสสิก
ส่วนตัว | ชื่นชอบ

Wanpaku Ōji no Orochi Taiji (1963)


The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) Japanese : Yūgo Serikawa ♥♥♥♥

หลังทดลองผิดลองถูก สะสมประสบการณ์มาจนถึงภาพยนตร์อนิเมชั่นลำดับที่หกของ Toei Animation แต่ถือเป็นมาสเตอร์พีซเรื่องแรก สำแดงความเป็นญี่ปุ่น ดัดแปลงตำนานเทพปกรณัมเมื่อครั้น Izanami และ Izanagi ให้กำเนิดหมู่เกาะ Ōyashima (ประเทศญี่ปุ่น) และบุตรชาย Susanoo ต่อสู้อสูรกายแปดหัว Yamata no Orochi

ว่ากันอย่างไม่อ้อมค้อม The White Snake Enchantress (1958) คิอภาพยนตร์อนิเมชั่นที่น่าอับอายขายขี้หน้า เพียงความหาญกล้าแต่ไม่มีอะไรให้น่าจดจำ ไม่สมควรเป็นตัวแทนอะไรหลายๆอย่าง … อนิเมะขนาดยาวเรื่องแรกของค่าย Toei Animation, อนิเมะฟีล์มสีเรื่องแรกของญี่ปุ่น, อนิเมะส่งออกฉายต่างประเทศเรื่องแรกๆ ฯลฯ

The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) ต่างหากละ!เป็นผลงานสมควรค่าแก่การจดจำ ตั้งแต่ดัดแปลงเรื่องราวเทพปกรณัมสร้างเกาะญี่ปุ่น ตัวละคร สไตล์ลายเส้น ลูกเล่นอนิเมชั่น สร้างขึ้นด้วยความมุ่งมั่น ตั้งใจทำงาน (ชัยชนะหลังการประท้วงหยุดงานเมื่อปี 1961 ทำให้คุณภาพชีวิตของนักอนิเมเตอร์ดีขึ้นพอสมควร และยังเป็นช่วงฤดูกาล ‘Prague Spring’ ของสตูดิโอ Toei Animation) ร่วมแรงร่วมใจสรรค์สร้างอัตลักษณ์ ‘ความเป็นญี่ปุ่น’ เปิดประตูสู่จุดเริ่มต้นวงการอนิเมะ(ญี่ปุ่น)ที่แท้จริง

วันก่อนเขียนถึง Tale of a Street Corner (1962) อนิเมชั่นเรื่องแรกที่คว้ารางวัล Ōfuji Noburō Award แล้วเหลือบไปเห็น The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) ภาพยนตร์อนิเมชั่นขนาดยาว (Feature Length) เรื่องแรกที่คว้ารางวัลนี้ในปีเดียวกัน! (เฉพาะปีแรกที่มอบรางวัลให้อนิเมชั่นสองเรื่อง) เลยเกิดความสนอกสนใจ เห็นว่าได้รับการบูรณะแล้วด้วยจึงลองขวนขวายหามารับชม

เกร็ด: กว่าจะมีภาพยนตร์อนิเมชั่นขนาดยาวถัดจาก The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) ที่สามารถคว้ารางวัล Ōfuji Noburō Award ก็ต้องรอคอยนานนับทศวรรษ The Castle of Cagliostro (1979)

นอกจากนี้ในชาร์ท Laputa: Top 150 Japanese and World Animation (2003) อนิเมชั่นเรื่องนี้ยังติดอันดับ #10 การันตีถึงอิทธิพล ทรงคุณค่าต่อคนในวงการ อาจจะเรียกได้ว่าภาพยนตร์อนิเมชั่นมาสเตอร์พีซเรื่องแรกของประเทศญี่ปุ่น ก็ว่าได้กระมัง!


Yūgo Serikawa, 芹川 有吾 (1931-2000) ผู้กำกับอนิเมชั่น เกิดที่ Koishikawa, Tokyo บิดาเป็นเจ้าของโรงหนัง Tokyo Cinema Shoka จึงมีความชื่นชอบหลงใหลสื่อภาพยนตร์ตั้งแต่เด็ก เคยฝึกงาน เป็นผู้ช่วยผู้กำกับอยู่ยัง Shintoho กระทั่งมีโอกาสรับชม Bambi (1942) และ The White Snake Enchantress (1958) จึงสมัครงานสตูดิโอ Toei Animation กำกับอนิเมะเรื่องแรก The Little Warrior (1961), โด่งดังกับ The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963), ผลงานอื่นๆ อาทิ Cyborg 009 (1966), Little Remi and Famous Dog Capi (1970), The Panda’s Great Adventure (1973) ฯ

わんぱく王子の大蛇退治 อ่านว่า Wanpaku Ōji no Orochi Taiji, แปลตรงตัว The Naughty Prince’s Orochi Slaying นำแรงบันดาลใจจากพงศาวดารญี่ปุ่น 日本書紀 (ค.ศ. 720) อ่านว่า Nihon Shoki หนังสือเก่าแก่ที่สุดเป็นอันดับสองของประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นยุคคลาสสิก โดยบทแรกจะมีการกล่าวถึงตำนานการสร้างของเกาะญี่ปุ่น อธิบายต้นกำเนิดของโลกและเทพเจ็ดรุ่นแรก

เมื่อคราที่เทพบิดร Inzanagi (イザナギ) และเทพมารดร Izanami (イザナミ) สร้างประเทศญี่ปุ่นด้วยการเอาง้าวจุ่มลงในทะเลโคลน กวนให้น้ำแยกออกจากกันจนกลายเป็น 7 เกาะใหญ่ (Ōyashima) ได้บังเกิดจอมอสูร Yamata no Orochi (山田 の オロチ) มีลักษณะเป็นงูยักษ์ ร่างกายใหญ่โตปานขุนเขา ศีรษะแปดหัว (Yamata แปลว่าแปดง่าม หรือมีหัวทั้งแปด) และสามารถพ่นไฟ ไม่ว่าปรากฎตัวยังหมู่บ้านแห่งหนไหนล้วนก่อให้เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ จนกระทั่งถูกสังหารโดยจอมเทพ Susanoo (スサノオ) น้องชายเทพเจ้าดวงอาทิตย์ Amaterasu (アマテラス) และเทพเจ้าดวงจันทร์ Tsukuyomi (ツクヨミ) [หรือก็คือบุตรของ Izanagi และ Izanami]

เกร็ด: Working Title ของอนิเมะเรื่องนี้คือ 日本神話 虹のかけ橋 แปลว่า Japanese Mythology: Rainbow Bridge

บทอนิเมะดัดแปลงโดย Ichirō Ikeda และ Takashi Iijima แน่นอนว่าการจะนำเสนอตำนานเทพปกรณัมอย่างตรงไปตรงมาคงไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ เพราะกลุ่มเป้าหมายคือเด็กและเยาวชน จึงจำต้องปรับเปลี่ยนเรื่องราวให้เข้าใจง่าย Susanoo กลายเป็นเด็กชาย ใช้ปมสูญเสียมารดาเป็นแรงผลักดันให้ออกผจญภัยค้นหาบทเรียนชีวิต (ที่สะท้อนถึงประเทศญี่ปุ่นในยุคหลังสงคราม), เพิ่มเติมเพื่อนร่วมเดินทาง กระต่ายน้อย Akahana, ยักษ์เผ่าไฟ Titanbō, และพยายามออกแบบตัวละครไม่ให้น่าเกลียดน่ากลัวเกินไป

เกร็ด: หนึ่งในผู้ช่วยผู้กำกับภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องนี้ก็คือ Isao Takahata แต่ผมไม่แน่ใจว่า Hayao Miyazaki มีส่วนร่วมอะไรกับโปรเจคนี้ไหม ขณะนั้นน่าจะได้เข้าทำงาน Toei Animation แล้วละ!


เด็กชาย Susanoo (ให้เสียงโดย Morio Kazama) อาศัยอยู่บนเกาะ Onogoro ร่วมกับบิดา-มารดา Izanagi และ Izanami วันๆชอบเล่นต่อสู้กับสรรพสัตว์ มีพละกำลังแข็งแกร่งเหนือใคร อยู่มาวันหนึ่งมารดาจากไปโดยไม่บอกกล่าว เกิดความเศร้าโศกเสียใจ ร่ำร้องไห้จนน้ำเกือบท่วมโลก พอฟื้นคืนสติ จึงครุ่นคิดออกเดินทางติดตามหา สรวงสวรรค์/ยมโลก มารดาอยู่แห่งหนไหน

  • ล่องเรือข้ามมหาสมุทรร่วมกับกระต่ายน้อย Akahana ต่อสู้กับปลาปีศาจ Akuru (暴れる) ได้รับคำขอบคุณจากเทพเจ้าแห่งท้องทะเล Wadatsumi (わだつみ)
  • เยี่ยมเยียนพี่ชาย Tsukuyomi ยังดินแดนแห่งความมืด Yoru no wosu kuni (よる の をす 国)
  • ออกเดินทางต่อสู่ดินแดนแห่งไฟ Hinokoku (火の国 ) ต่อสู้กับเทพเจ้าไฟ Hinokami (火の神) แล้วร่วมออกเดินทางต่อกับยักษ์เผ่าไฟ Titanbō 
  • มาถึงยังที่ราบบนท้องฟ้าสูง Takamagahara (高天原) พบเจอพี่สาว Amaterasu พยายามจะตั้งรกรากถิ่นฐาน แต่กลับถูกชาวเมืองขับไล่ ผลักไสส่ง
  • ท้ายที่สุดเดินทางมาถึง Izumo (出雲) พบเจอกับ Princess Kushinada (クシナダ) เทียมม้าสวรรค์ (Tianma, 天馬) Amenohayakoma ต่อสู้กับจอมอสูร Yamata no Orochi ใช้ดาบ Kusanagi (草薙) ฟันคอสุดท้ายเสียชีวิต

ซูซาโนโอะ (須佐之男命 อ่านว่า Susano-o no mikoto) เทพเจ้าแห่งพายุและท้องทะเลในศาสนาชินโต (神道, Shinto) ตามตำนานเล่าว่าถือกำเนิดจากจมูกของ Izanagi ได้รับการมอบหมายให้ปกครองท้องทะเล แต่ด้วยความที่เป็นเทพเจ้าที่หัวแข็ง ไม่ยินยอมอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ใดๆ ชื่นชอบออกเดินทางผจญภัย อีกทั้งยังใจร้อน หุนหันพลันแล่น จึงมักทำลายทุกสรรพสิ่งที่ไปย่างเหยียบ

ฉบับดัดแปลงภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องนี้ ปรับเปลี่ยนเทพเจ้า Susanoo ให้กลายเป็นเด็กชาย (ตามวิสัยการ์ตูน Shonen) นิสัยขี้เล่น ซุกซน ชอบใช้กำลัง ความรุนแรงแก้ปัญหา รักและเคารพมารดา หลังเธอจากไปโดยไม่ร่ำลา จึงร้องไห้เศร้าโศกเสียใจอย่างหนัก พอฟื้นคืนสติจึงครุ่นคิดออกเดินทางติดตามหา มารดาอยู่แห่งหนไหน? ผจญภัยไปยังสถานที่ต่างๆ เรียนรู้จักโลกกว้าง พิสูจน์ตนเอง และค้นพบเป้าหมายชีวิต

ว่ากันตามตรงปรัมปรา Susanoo ไม่ใช่เทพเจ้านิสัยดีสักเท่าไหร่ ดื้อรั้น เห็นแก่ตัว เอาแต่ใจ ชอบใช้ความรุนแรงแก้ปัญหา แต่พอภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องนี้ปรับเปลี่ยนให้เป็นเด็กชาย พยายามอธิบายสาเหตุผล สร้างความถูกต้องชอบธรรม ผลลัพท์ถือว่าน่าอึ่งทึ่ง กลายเป็นเรื่องราวแฝงสาระข้อคิดสำหรับเด็กๆ (และผู้ใหญ่) บทเรียนการใช้ชีวิต ออกเดินทางค้นหาตัวตนเอง และอัตลักษณ์ของประเทศญี่ปุ่น

พากย์เสียงโดย Morio Kazama, 風間杜夫 (เกิดปี 1949) นักแสดงสัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Setagaya, Tokyo บิดาทำงานแผนกการขายสตูดิโอ Shintoho ตั้งแต่เด็กจึงมีความชื่นชอบหลงใหลด้านการแสดง ตอนอายุ 8 ขวบเข้าร่วม Toei Children’s Theater Training Institute มีผลงานถ่ายโฆษณา การแสดง พากย์เสียงอนิเมชั่น แต่กว่าจะเริ่มมีชื่อเสียงจริงๆก็ตอนโต Shiki Natsuko (1980), Yūgure made (1980) ฯ

ถ้าเป็นอนิเมะสมัยใหม่ ตัวละครเด็กชายมักให้เสียงโดยนักพากย์หญิง เพื่อความนุ่มนวล ละอ่อนวัย (ยังไงก็แยกแยะไม่ค่อยออกอยู่แล้วว่าเสียงชายหรือหญิง) แต่อนิเมะยุคแรกๆมักจะเลือกนักพากย์ให้ตรงตามเพศสภาพ ซึ่งน้ำเสียงของ Kazama ในวัยสิบขวบกว่าๆ ฟังดูรีบร้อน แข็งกระด้าง เข้ากับอุปนิสัยดื้อรั้น เอาแต่ใจของเด็กชาย Susanoo ได้เป็นอย่างดี!

ภาพวาดส่วนใหญ่ที่เกี่ยวกับเทพเจ้าญี่ปุ่น ศาสนาชินโต มักมีลักษณะสร้างความหวาดกลัว ดูหลอกหลอน สยดสยอง ขนหัวลุกพอง เพื่อสร้างความตระหนักถึงนรก-สวรรค์ สอนให้คนทำความดีละเว้นความชั่ว บลา บลา บลา ซึ่งภาพเหล่านั้นไม่ใช่สิ่งเหมาะสมจะมาทำเป็นอนิเมะสำหรับเด็กและเยาวชน ด้วยเหตุนี้งานศิลป์ ภาพพื้นหลัง และตัวละคร จึงพยายามออกแบบให้ดูเรียบง่าย เกลี้ยงเกลา ไม่เก็บรายละเอียดมากนัก มีลักษณะ Modernism บางตัวละครก็ออกไปทาง Abstracted Character (ไม่เน้นความสมจริง แต่มองผ่านๆรับรู้ได้ว่าคืออะไร) ซึ่งยังสามารถลดงานทำอนิเมชั่นได้พอสมควรเลยละ! … ออกแบบตัวละครโดย Yōichi Kotabe

ผมเห็นหน้าตาของเจ้าเสือ Tarô แวบแรกนึกถึงภาพวาด Le Rêve (แปลว่า The Dream) ของ Henri Rousseau แต่พอครุ่นคิดไปมา Tiger ของ Pablo Picasso ก็มีความละม้ายคล้ายคลึงอยู่เล็กๆ แต่สไตล์การออกแบบของอนิเมะเรื่องนี้เค้าเรียกกันว่า Modernism ไม่ได้พยายามจะวาดออกมาให้ดูเหมือนเปะๆ เพียงรูปร่าง เค้าโครง เอกลักษณ์บางอย่าง มองผ่านๆก็ยังสามารถทำความเข้าใจได้ว่ามันคือเสือ

เจ้าเสือว่าแปลกประหลาดแล้วนะ ยังมีม้ากระป๋องม้าสวรรค์ (Tianma, 天馬) ชื่อว่า Amenohayakoma หน้าตาเหมือนม้าโยก/เครื่องเล่นม้าหมุน มีเพียงรายละเอียดที่แลดูเหมือนม้า ทำออกมาในลักษณะ Minimal ที่สุดแล้ว

สองการต่อสู้ พิสูจน์ตนเองของ Susanoo ก่อนพบเจอพี่ชายและพี่สาว มีความแตกต่างตรงกันข้ามอย่างชัดเจน

  • ปลาปีศาจ Akuru อสูรกายอาศัยอยู่ใต้ท้องทะเล ดำผุดดำว่าย ชิงไหวชิงพริบ สามารถใช้เพียงพละกำลังร่างกายต่อสู้เอาชนะ
  • เทพเจ้าแห่งไฟ Hinokami อาศัยอยู่ในป่องภูเขาไฟ สามารถโบยบิน แยกร่าง พลังกายภาพไม่สามารถทำอะไร จำต้องหยิบยืมพลังน้ำแข็งของพี่ชาย ถึงสามารถหยุดยับยั้ง แช่แข็งอีกฝั่งฝ่าย
    • นอกจากบทเรียน พละกำลังไม่สามารถแก้ปัญหาได้ทุกสิ่งอย่าง! ยังสอนให้รู้จักครุ่นคิด นำเอาสิ่งตรงกันข้าม แพ้ทาง จุดอ่อนของอีกฝ่ายมาใช้จัดการปัญหา

สำหรับพี่ชาย Tsukuyomi และพี่สาว Amaterasu ของ Susanoo จะมีการออกแบบตัวละคร (รวมถึงสถานที่) ที่ก็มีความแตกต่างตรงกันข้าม

  • ดินแดนแห่งความมืด Yoru no wosu kuni อาศัยอยู่ใต้ท้องทะเลลึก ต้องดำผุดดำว่าย ได้รับการชี้นำทางจากเทพเจ้าแห่งท้องทะเล Wadatsumi, ที่ราบบนท้องฟ้าสูง Takamagahara อยู่บนท้องฟากฟ้า ได้รับการชี้ทางจากเทพเจ้าแห่งไฟ Hinokami มอบนกยักษ์สำหรับโบยบินขึ้นไป
  • Tsukuyomi จะมีรูปร่าง ใบหน้าตา เต็มไปด้วยเหลี่ยมมุม เรียวแหลมคม, ตรงกันข้ามกับทรงกลม โค้งมนของ Amaterasu
  • เฉดสีสันของ Tsukuyomi ใช้โทนน้ำเงิน-ฟ้า รู้สึกหนาวเหน็บ เย็นยะเยือก, Amaterasu เต็มไปด้วยแสงสี เหลือง-ส้ม สัมผัสอบอุ่น ลุ่มร้อน

ยุคสมัยก่อนหน้านี้ผู้กำกับภาพยนตร์อนิเมชั่น จะมีหน้าที่กำหนดทิศทาง พูดคุยประสานงานแผนกต่างๆ เขียนบท (Script Writing), ออกแบบตัวละคร (Charactor Design), งานศิลป์ (Art Direction), ภาพพื้นหลัง (Backgroud Art), ลงสีสัน (Color Design), กำกับอนิเมชั่น (Animation Director), และยังรวมถึงงาน Post-Production ตัดต่อ พากย์เสียง เพลงประกอบ ฯ

แต่ด้วยความที่ Yūgo Serikawa ไม่ใช่ผู้กำกับมาจากสายอนิเมเตอร์ จึงไม่มีความรู้ เชี่ยวชาญในการทำอนิเมชั่น ด้วยเหตุนี้จึงบังเกิดตำแหน่งงานใหม่ Animator Supervising โดย Sanae Yamamoto เป็นผู้คอยแบ่งงาน ตรวจสอบความถูกต้อง ควบคุมดูแลในส่วนงานสร้างอนิเมชั่นทั้งหมด (งานอื่นที่ไม่เกี่ยวกับการทำอนิเมชั่น เขียนบท ตัดต่อ พากย์เสียง เพลงประกอบ ก็ตกเป็นหน้าที่ของผู้กำกับแทน) … นี่ถือเป็นจุดเริ่มต้นระบบ “Animator Director” อันเป็นรากฐานวงการอนิเมชั่นญี่ปุ่นมาจนถึงปัจจุบัน

เห็นว่าระบบ Animator Director ครุ่นคิดจะเริ่มต้นมาตั้งแต่ Alakazam the Great (1960) ตั้งใจมอบหมายให้ Osamu Tezuka เป็นผู้กำกับดัดแปลงมังงะของตนเอง แต่ได้รับการบอกปัดเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน, การประท้วงหยุดงานเมื่อปี ค.ศ. 1961 (ที่มี Hayao Miyazaki คือหนึ่งในแกนนำ) สตูดิโอ Toei Animation ยินยอมเพิ่มค่าจ้างนักอนิเมอร์ระดับล่างกว่าเท่าตัว นั่นกลายเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข ทุกคนตั้งใจทำงาน หัวหน้าพร้อมเปิดรับฟังความคิดเห็นลูกน้อง แทบจะเรียกได้ว่ายุคสมัย ‘Prague Spring’

เกร็ด: Prague Spring (1968) คือช่วงเวลาเจ็ดเดือนสั้นๆที่ชาว Czechoslovakia ได้รับอิสรภาพจากรัฐบาลคอมมิวนิสต์ ไม่ถูกกีดกัน ควบคุมครอบงำ ทำให้บรรดาศิลปิน/ผู้กำกับภาพยนตร์ สรรค์สร้างผลงานศิลปะที่สำแดงอิสรภาพทางความคิดสร้างสรรค์! ฉันท์ใดฉันท์นั้น ต้นทศวรรษ 60s ของสตูดิโอ Toei Animation เป็นช่วงเวลาที่คนทำงานสายอนิเมชั่น ได้รับสิทธิ เสรีภาพ เสมอภาคเท่าเทียม ไม่มีหัวหน้า-ลูกน้อง หรือยึดหลักอาวุโส-เด็กใหม่ ทุกคนสามารถพูดคุย โต้ถกเถียง แสดงความคิดเห็น ระบบดังกล่าวจึงถูกพัฒนาขึ้นเพื่อนำวิสัยทัศน์ของบุคคลภายนอกเข้าสู่วงการอนิเมะ … คนที่ไม่มีประสบการณ์ด้านอนิเมชั่น ก็สามารถทำงานเป็นผู้กำกับอนิเมะ


ถ่ายภาพโดย Mitsuaki Ishikawa (Panda and the Magic Serpent, Magic Boy, Alakazam the Great) และ Hideaki Sugawara

ด้วยกระแสนิยม CinemaScope กำลังได้รับความล้นหลามใน Hollywood ลุกลามมาถึง Lady and the Tramp (1955) ภาพยนตร์อนิเมชั่นเรื่องแรกที่ถ่ายทำด้วย Anamorphic Widescreen (2.39:1) นั่นทำให้ Toei Animation ตัดสินใจดำเนินรอยตามกับ The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) ใช้ระบบชื่อว่า ToeiScope (มันก็คือ CinemaScope อัตราส่วนภาพ Anamorphic แค่เพียงฟีล์มสร้างขึ้นในประเทศญี่ปุ่น)

การเลือกใช้ Anamorphic Widescreen แม้อาจเพิ่มภาระงานให้นักอนิเมเตอร์ แต่ประสบการณ์รับชมภาพยนตร์อนิเมชั่น ก็ยิ่งใหญ่อลังการเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะอสูรกายแปดหัว Yamata no Orochi มันช่างเต็มตาเต็มใจ ยิ่งใหญ่อลังการ ผู้ชมสมัยนั้นคงจะอ้าปากค้าง เด็กๆคงขนหัวลุกพอง สร้างบรรยากาศ(พร้อมเพลงประกอบ)ได้หวาดสะพรึงกลัวยิ่งนัก!

มุมมองผู้ชมสมัยใหม่หลายคนคงทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ดูจากภาพไม่เห็นมันจะน่าหวาดสะพรึงกลัวตรงไหน? หน้าตาทรงสี่เหลี่ยมของ Yamato no Orochi ดูตลกขบขันเสียมากกว่า! ผมอยากแนะนำให้ลองหาอนิเมะมารับชมดูก่อนนะครับ คือตลอดทั้งเรื่องมันจะมีภาพออกแบบตัวละครหน้าตาแปลกๆประหลาดให้เราปรับตัว ปรับทัศนคติ มักคุ้นชินกับสไตล์ลายเส้น พอมาถึงอสูรกายแปดหัวตัวนี้ก็จะไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจสักเท่าไหร่ นอกจากนี้ยังมีงานศิลป์ที่พยายามทำออกมาให้ทะมึน อึมครึม ท้องฟ้ามืดมิด ลำดับเรื่องราวอย่างค่อยเป็นค่อยไป และเพลงประกอบของ Akira Ifukube สร้างบรรยากาศขนลุกขนพองชิบหาย … อย่าตัดสินคนที่ใบหน้า ตัวละครแค่ภาพวาด ต้องลองรับชม แล้วจะพบเห็นความโคตรๆมหัศจรรย์ของไคลน์แม็กซ์นี้

เครดิตงานศิลป์ (Art Direction) โดย Reiji Koyama, วาดภาพพื้นหลัง (Background Art) ประกอบด้วย Eiko Sugimoto, Hideo Chiba, Isamu Kageyama, Norio Fukumoto, และออกแบบสีสัน (Color Design) โดย Saburo Yokoi

บนเกาะ Onogoro บ้านเกิดของ Susanoo ภาพพื้นหลังที่มีความสวยสดงดงาม มองผ่านๆเหมือนภาพวาด Post-Impressionist เน้นความเรียบง่าย ไม่ได้พยายามทำออกมาให้ดูสมจริง เพียงมองผ่านๆหางตา ก็สามารถบังเกิดความประทับใจ รับรู้ว่าคือภาพวาดดังกล่าวคิออะไร

เกร็ด: อนิเมะเรื่องนี้ใช้ทีมงาน 180 คน วาดภาพทั้งหมด 250,000+ เฟรม ปริมาณสีประมาณ 1 ตัน!

ใครเคยรับชมอนิเมชั่น The Snow Queen (1957) น่าจะมักคุ้นเคยกับการออกแบบพระราชวังคริสตัล ณ ดินแดนแห่งความมืด Yoru no wosu kuni มีความแวววาว ระยิบระยับ เต็มไปด้วยเหลี่ยมแหลมคม เฉกเช่นเดียวกับผู้คนในเมืองแห่งนี้ ทหารหาญไม่เป็นมิตรกับ Susanoo ตั้งแต่แรกพบเจอ ทำให้เกิดการปะทะ ต่อสู้ ก่อให้เกิดความเสียหายขยายวงกว้างไปทั่ว

ดินแดนแห่งไฟ Hinokoku แน่นอนว่าต้องใช้โทนสีเหลือง-ส้ม-แดง (สีของไฟ) มีความเหือดแห้งแล้ง ทะเลทราย ต้นไม้เหี้ยมเกรียม ที่พักอาศัยเหมือนจะรับอิทธิพลจาก Primitive Art และตัวละครยักษ์เผ่าไฟ Titanbō ขนาดใหญ่โต ผิวสีดำ ดูไม่ต่างจากชนพื้นเมืองแอฟริกัน

และหลังจาก Susanoo เอาชนะเทพเจ้าไฟ Hinokami เฉดสีสันของดินแดนแห่งนี้ก็กลับตารปัตรขั้วตรงข้าม น้ำเงิน-ฟ้า-คราม ดูสดสว่าง สบายตา แต่ต้นไม้ก็ยังคงเหี้ยมเกรียม ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะสามารถบูรณะฟื้นฟู

บางคนอาจมีความสงสัยว่าทำไมที่ราบบนท้องฟ้าสูง Takamagahara ถึงแลดูเหมือนภาพวาด Chinese Landscape Painting แต่จริงๆแล้วมันมีคำเรียก 山水画 อ่านว่า Shanshui (China) หรือ Sansuiga (Japan) ซึ่งเหมารวมผลงานภาพวาดทิวทัศน์ของ Chinese, Korean และ Japanese (Far East) ล้วนมีลวดลายเส้นที่ละม้ายคล้ายคลึงกัน

  • ภาพแรกชื่อว่า Eight Views of Xiaoxiang (ประมาณศตวรรษที่ 12) ผลงานของ Li Shi จิตรกรภูมิทัศน์ชาวจีน
  • อีกภาพชื่อว่า Mountain Landscape (ประมาณกลางศตวรรษที่ 15) ผลงานของ Tenshō Shūbun พระสงฆ์นิกาย Zen/จิตรกรชาวญี่ปุ่น

ผมแอบคาดไม่ถึงกับการใช้ภาพ Abstract Art (แรงบันดาลใจจาก Fantasia (1940)) ระหว่างซีเควนซ์เต้นระบำ Dance of AMENOUZUME เพื่อนำเสนออิทธิพล ความสำคัญของแสงสว่าง บรรดาชาวเมืองที่ราบบนท้องฟ้าสูง Takamagahara ต่างพยายามทำทุกสิ่งอย่างเพื่อให้เทพเจ้า Amaterasu กลับออกมาสู่โลกมนุษย์อีกครั้ง

Izumo สถานที่ต่อสู้ระหว่าง Susanoo และ Yamata no Orochi ยามค่ำคืนช่างดูราวกับขุมนรก ต้นไม้มีเพียงกิ่งก้าน หนามแหลม ทะเลสาปกว้างใหญ่ รายล้อมรอบด้วยทิวเขาสูงชัญ (ในลักษณะของ Shanshui) ยิ่งดึกจะยิ่งมืดมิด ปรับเฉดสีจนทะมึนดำ การต่อสู้ระหว่างทั้งสอง ทำให้ทุกสิ่งอย่างพังทลาย ราบเรียบเป็นหน้ากลอง

ตัดต่อโดย Ikuzō Inaba (The Littlest Warrior, Arabian Nights: The Adventures of Sinbad)

หลังอารัมบทเกริ่นนำ Izanagi และ Izanami ให้กำเนิดหมู่เกาะญี่ปุ่น! อนิเมะดำเนินเรื่องผ่านมุมมองบุตรชาย Susanoo หลังการสูญเสียมารดา (Izanami) ตัดสินใจออกเดินทางร่วมกับกระต่ายน้อย Akahana ไปยังสถานที่ต่างๆเพื่อติดตามค้นหา มารดาอยู่แห่งหนไหน?

การผจญภัยของ Susanoo ผมขอแบ่งออกเป็นตอนๆ (Episodic) ตามสถานที่ต่างๆเดินทางไปถึง

  • อารัมบท เกริ่นนำ Izanagi และ Izanami ให้กำเนิดหมู่เกาะญี่ปุ่น
  • แนะนำเด็กชาย Susanoo
    • เด็กชาย Susanoo นิสัยซุกซน ชื่นชอบการต่อสู้ เอาชนะสรรพสัตว์ทั้งหลาย
    • การสูญเสียมารดาทำให้ Susanoo เศร้าโศกเสียใจ
    • ก่อนตัดสินใจเริ่มต้นออกเดินทาง ติดตามค้นหา มารดาอยู่แห่งหนไหน?
  • ล่องเรือข้ามมหาสมุทร
    • ต่อสู้กับปลาปีศาจ Akuru
    • ได้รับคำขอบคุณจากเทพเจ้าแห่งท้องทะเล Wadatsumi ชี้นำทางสู่ดินแดนแห่งความมืด
  • ดินแดนแห่งความมืด/ปราสาทน้ำแข็ง
    • เดินทางมาถึงดินแดนแห่งความมืด Yoru no wosu kuni แต่ถูกทหารหาญเข้าใจผิดจึงเกิดการปะทะต่อสู้
    • พบเจอกับพี่ชาย Tsukuyomi
  • ดินแดนแห่งไฟ Hinokoku
    • ออกเดินทางมาถึงดินแดนแห่งไฟ
    • ต่อสู้กับเทพเจ้าไฟ Hinokami
    • หลังได้รับชัยชนะ ร่วมออกเดินทางกับยักษ์เผ่าไฟ Titanbō 
  • ที่ราบบนท้องฟ้าสูง Takamagahara
    • โบยบินมาถึงที่ราบบนท้องฟ้าสูง พบเจอพี่สาว Amaterasu
    • ระหว่างพยายามตั้งรกรากถิ่นฐาน Susanoo กลับก่อเรื่องวุ่นๆวายๆ
    • จนพี่สาว Amaterasu รู้สึกอับอายจึงหลบซ่อนตัวในถ้ำ ทำให้ชาวเมืองทำพิธีล่อหลอกให้เธอกลับออกมา
    • สุดท้ายพี่สาวก็ร้องขอให้ Susanoo ออกเดินทางไปจากดินแดนแห่งนี้
  • เดินทางมาถึง Izumo
    • พบเห็นแม่น้ำกลายเป็นลำธารเลือด รับรู้เหตุการณ์บังเกิดขึ้นจาก Princess Kushinada
    • Susanoo ทำการเทียมม้าสวรรค์ Amenohayakoma
    • จากนั้นตระเตรียมแผนการมอมเหล้า
    • ต่อสู้กับจอมอสูร Yamata no Orochi
    • หลังจากได้รับชัยชนะ Susanoo ก็ตัดสินใจลงหลักปักฐานอยู่ยังดินแดนแห่งนี้

ไฮไลท์ตัดต่อต้องยกให้การต่อสู้ระหว่าง Susanoo และ Yamata no Orochi ต้องเริ่มตั้งแต่เริ่มต้นเตรียมความพร้อม สร้างบรรยากาศขนลุกขนพอง จนกระทั่งการต่อสู้บนอากาศ บินโฉบไปโฉบมา มีการสลับสับเปลี่ยนมุมกล้อง ผมอ่านเจอว่ากว่า 300+ ช็อต 10,000+ ภาพเคลื่อนไหว ถือเป็นหนึ่งในซีเควนซ์มีชื่อเสียงโด่งดัง ได้รับคำชื่นชมสรรเสริญ สร้างมาตรฐานฉากการต่อสู้ไว้สูงลิบลิ่วทีเดียว


เพลงประกอบโดย Akira Ifukube, 伊福部 昭 (1914-2006) คีตกวีสัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Kushiro, Hokkaido วัยเด็กมีความหลงใหลบทเพลงพื้นบ้าน Ainu Music บังเกิดความตั้งใจอยากเป็นนักแต่งเพลงหลังได้ยินบทเพลง Stravinsky: The Rite of Spring (1913) แต่โตขึ้นเข้าเรียนต่อวนศาสตร์ Hokkaido Imperial University ใช้เวลาว่างศึกษาดนตรีด้วยตนเอง (Self-Taught) จนสามารถแต่ง Piano Suite, โด่งดังจากบทเพลง Japanese Rhapsode (1935) คว้ารางวัล(อย่างเป็นเอกฉันท์)การแข่งขันระดับนานาชาติ ถึงขนาดผู้จัดงาน Alexander Tcherepnin เดินทางมาญี่ปุ่นเพื่อมอบรางวัล และยังให้คำแนะนำ Masterclass เป็นการส่วนตัว! หลังสงครามโลกครั้งที่สอง กลายเป็นครูดนตรี Tokyo Music School (ปัจจุบันคือ Tokyo University of the Arts) แล้วมีโอกาสทำเพลงประกอบภาพยนตร์ Snow Trail (1947), The Quiet Duel (1949), Children of Hiroshima (1952), โด่งดังจากให้กำเนิดเสียง Gojira (1954), The Burmese Harp (1956), The Tale of Zatoichi (1962), The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) ฯลฯ

งานเพลงของ Ifukube คละคลุ้งด้วยกลิ่นอาย Gojira แต่ปรับเปลี่ยนเรื่องราวมาเป็นเจ้าชายน้อย Susanoo ต่อสู้สารพัดสิ่งชั่วร้าย ก่อนครั้งสุดท้ายเผชิญหน้าอสูรกายแปดหัว Yamata no Orochi เต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่อลังการ ไม่ด้อยไปกว่าภาพยนตร์คนแสดง

สไตล์เพลงของ Ifukube ชอบที่จะบรรเลงท่วงทำนองซ้ำๆ เน้นย้ำหลายครั้ง มีคำเรียก Ostinato (มาจากภาษาอิตาเลี่ยนแปลว่า Stubborn) เพื่อสร้างความตื่นเต้น รุกเร้าใจ สอดคล้องจังหวะการเต้นหัวใจ และยังภาพอนิเมชั่นการต่อสู้ มันไม่ใช่ว่าพระเอกตรงเข้าไปฟันฉับคอขาด แต่ต้องพุ่งเข้า-โฉบออก เดี๋ยวรุก-เดี๋ยวรับ โต้ตอบสลับกันไปมา … นี่คือศาสตร์การแต่งเพลงให้เข้ากับฉากต่อสู้ที่ทรงพลังอย่างมากๆ

ไม่ใช่แค่ Main Theme ที่เป็นไฮไลท์ของอนิเมะ แต่ยังความหลากหลายของท่วงทำนองเพลง ปรับเปลี่ยนไปเรื่อยๆเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศพื้นหลัง เหตุการณ์ต่างๆที่ Susanoo ต้องประสบพบเจอ และหลายครั้งยังมีการใช้เสียงเครื่องดนตรีพื้นบ้านญี่ปุ่น (ผสมผสานกับดนตรีตะวันตก) ทำออกมาในลักษณะคล้ายๆ ‘Silly Symphonies’ สร้างจังหวะให้สอดคล้องการกระทำ หลายครั้งใช้แทนเสียงประกอบ Sound Effect … นี่ถือเป็นวิวัฒนาการทางดนตรีประกอบอนิเมชั่นครั้งสำคัญของญี่ปุ่น สามารถสร้างอัตลักษณ์ให้ตนเอง แยกตัวออกมาจาก Walt Disney ได้สำเร็จเสียที!

Dance of AMENOUZUME ดังขึ้นระหว่างชาวที่ราบบนท้องฟ้าสูง Takamagahara ทำการร้อง-เล่น-เต้น เพื่ออัญเชิญเทพเจ้า Amaterasu ให้กลับออกมาส่องแสงสว่างสู่โลกภายนอก, บทเพลงนี้ไม่ใช่ Traditional Japanese แต่ยังมีการผสมผลาสเครื่องดนตรีตะวันตก กลิ่นอาย Slavic มีการแสดงความคิดเห็นว่าควรเรียก Pan-Eurasia น่าจะใกล้เคียงที่สุด

ทิ้งท้ายด้วยบทเพลง Lullaby For A Motherless Child (母のない子の子守歌 อ่านว่า Haha no Nai Ko no Komoriuta) แต่งคำร้องโดย Takashi Morishima, ขับร้องโดย Setsuko Watanabe, ดังขึ้นระหว่างที่มารดา Izanami ขับกล่อมบุตรชาย Susanoo ระหว่างการอาบน้ำ ชำระร่างกาย แต่น่าเสียดายผมไม่สามารถหาคลิปแยกมาให้ ก็ลองไล่ฟังไปเรื่อยๆในคลิปรวมอัลบัมนี้เองนะครับ (นาทีที่ 3:49)

The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) เริ่มต้นด้วยเรื่องเล่าการถือกำเนิดเกาะ Ōyashima แม้เป็นเพียงปรัมปรา ตำนานประเทศญี่ปุ่น แต่สะท้อนความเชื่อศรัทธาของผู้คนสมัยก่อน ที่ถึงขนาดมีการจดบันทึกลายลักษณ์อักษร สืบสานต่อมาจนถึงปัจจุบัน

เทพเจ้า/เด็กชาย Susanoo เพราะไม่สามารถยินยอมรับการสูญเสียมารดา Izanami จึงตัดสินใจออกเดินทาง ติดตามค้นหา มารดาอยู่แห่งหนไหน ซึ่งระหว่างการผจญภัย ได้รับบทเรียนต่างๆมากมาย

  • นิสัยใจร้อนของ Susanoo ก่อให้เกิดความเข้าใจผิดๆ ทำสิ่งพลาดพลั้ง ไม่สามารถควบคุมอารมณ์เกรี้ยวกราด โกรธเกลียด สนเพียงใช้พละกำลังทำลายล้าง
  • ไม่ใช่ทุกครั้งที่การใช้พละกำลังจะสามารถต่อสู้เอาชนะ แก้ไขอุปสรรคปัญหา บางครั้งต้องครุ่นคิดวางแผน ใช้สติปัญญา รู้จักประณีประณอม อ่อนน้อมถ่อมตน เอาใจเขามาใส่ใจเรา

บทเรียนสำคัญที่สุดของ Susanoo ก็คือการยินยอมรับความตาย/หายนะบังเกิดขึ้น ค้นพบว่ามารดาจักยังคงอยู่ภายในจิตใจชั่วนิรันดร์ และหลังจากพบเห็นซากศพอสูรกาย Yamata no Orochi กลายเป็นผืนน้ำ ลำธาร ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี สถานที่อยู่อาศัยของสรรพสัตว์น้อยใหญ่ นั่นแฝงนัยยะถึงการเวียนว่ายตายเกิด วงเวียนวัฏจักรแห่งชีวิต เป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถดิ้นหลุดพ้น

ดินแดน Izumo สามารถเปรียบเทียบถึงประเทศญี่ปุ่น ถูกรุกรานโดยอสูรกาย Yamata no Orochi (นัยยะคล้ายๆ Gojira ฉบับดั้งเดิม สามารถสื่อถึงระเบิดปรมาณูจากสงครามโลกครั้งที่สอง) ทุกสถานที่ที่มันเคลื่อนพานผ่าน ด่อให้เกิดหายนะ ความตาย สูญเสียทั้งชีวิตและทรัพย์สิน เลือดไหลนองเต็มลำธาร

ซากศพของ Yamato no Orochi ทำให้สถานที่รกร้างกลับกลายเป็นผืนแผ่นดินเขียวขจี! นี่ก็คือญี่ปุ่นหลังสงครามโลก จากความสูญเสียหายย่อยยับเยิน เมื่อกาลเวลาเคลื่อนผ่านกว่าทศวรรษ ทุกสิ่งอย่างก็กำลังฟื้นคืน ต้นไม้เติบโต เขียวขจี ราวกับประเทศญี่ปุ่นได้ถือกำเนิดใหม่ขึ้นอีกครั้ง!

(จะว่าไปแทบทุกสถานที่ผจญภัยของ Susanoo ล้วนต้องมีก่อน-หลัง มืด-สว่าง พังทลาย-ซ่อมแซมใหม่ จุดสูงสุด-ต่ำสุด ก่อนค้นพบดินแดนแห่งความสุขทางใจ)

วงการอนิเมะก็เฉกเช่นเดียวกัน สงครามโลกทำให้ทุกสิ่งอย่างแช่แข็ง หยุดนิ่ง ไร้การเติบโตนานนับทศวรรษ Toei Animation พยายามปลูกต้นกล้า เริ่มต้นใหม่กับ The White Snake Enchantress (1958) แต่มันยังไม่ใช่ผลงานสำแดงอัตลักษณ์ ตัวตน จนกระทั่ง The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) นี่ต่างหากถือเป็นหมุดหมายแท้จริงของวงการอนิเมชั่นญี่ปุ่น … ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ

อนิเมะใช้ทุนสร้างสูงถึง 70 ล้านเยน! แม้ไม่มีรายงานรายรับ แต่เสียงตอบรับถือว่าดียอดเยี่ยม นอกจากคว้ารางวัล Ōfuji Noburō Award ยังเดินทางไปฉายเทศกาล Venice International Film Festival: Children’s Film และคว้ารางวัล Bronze Osella ดูแล้วน่าจะขายต่างประเทศได้พอสมควรเลยละ

อิทธิพลของ The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) พบเห็นได้จากซีรีย์ Samurai Jack (2001-04), วิดิโอเกม The Legend of Zelda: The Wind Waker (2002) และหลายๆผลงานของผกก. Tomm Moore (เจ้าของผลงาน The Secret of Kells (2009), Song of the Sea (2014) ฯ)

ปัจจุบันอนิเมะได้รับการบูรณะ 4K เสร็จสิ้นเมื่อปี ค.ศ. 2020 สามารถหาซื้อ Blu-Ray ของ Toei Video เหมือนจะมีวางจำหน่ายเฉพาะในญี่ปุ่น แต่หารับชมออนไลน์ไม่ยาก คุณภาพคมชัดกริบ!

ผมรับชมฉบับ DVD คุณภาพเห่ยๆ เสียงแตกๆ ไปประมาณครึ่งค่อนเรื่องระหว่างรอโหลด Blu-Ray ซึ่งพอเห็นคุณภาพฉบับบูรณะ 4K แม้งแตกต่างราวฟ้ากับเหว เลยตัดสินใจเริ่มดูใหม่ตั้งแต่ต้นอีกรอบ บอกเลยว่าคนละอรรถรส ดื่มด่ำไปกับงานศิลป์ อนิเมชั่น ฉากแอ๊คชั่นตื่นตระการตา และเพลงประกอบของ Akira Ifukube ฟังลื่นหู สบายอารมณ์ ทรงพลังยิ่งกว่าเดิมเสียอีก!

เอาจริงๆถ้าไม่เพราะฉบับบูรณะ ผมคงก้ำๆกึ่งๆว่าจะชอบหรือไม่ชอบ The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963) แต่ตอนนี้ถือว่าเป็นไร้ข้อกังขา เรียกได้เต็มปากเต็มคำว่ามาสเตอร์พีซ สนุกกว่าอนิเมะแอ็คชั่นสมัยใหม่บางเรื่องเสียอีก!

จัดเรต pg กับการต่อสู้สรรพสิ่งชั่วร้าย อสูรกายแปดหัว

คำโปรย | The Little Prince and the Eight-Headed Dragon การผจญภัยของ Susanoo ในเทพปกรณัมญี่ปุ่น มีความสนุกสนาน ยิ่งใหญ่อลังการ งดงามวิจิตรศิลป์ หมุดหมายแท้จริงแห่งวงการอนิเมชั่นญี่ปุ่น
คุณภาพ | ร์พี
ส่วนตัว | ตื่นตาตื่นใจ

Aru Machi Kado no Monogatari (1962)


Tales of a Street Corner (1962) hollywood : Yusaku Sakamoto & Eiichi Yamamoto ♥♥♥♥♡

อนิเมชั่นเรื่องแรกๆของ Mushi Production (ก่อตั้งโดย Osamu Tezuka) ทำการทดลองสร้างตัวละครจากภาพโปสเตอร์ที่ติดอยู่ตามตรอกซอกซอย แม้ไม่สามารถขยับเคลื่อนไหว แต่ใช้ลูกเล่นตัดต่อสร้างจังหวะให้สอดคล้องบทเพลง แถมยังมีเรื่องราวจับต้องได้, คว้ารางวัล Ōfuji Noburō Award

Osamu Tezuka เป็นชื่อที่ใครต่อใครต่างให้การยกย่องสรรเสริญ เจ้าของฉายา God of Manga และ Godfather of Anime สรรค์สร้างผลงานอมตะอย่าง Astro Boy, Kimba the White Lion, Princess Knight, Phoenix, Dororo, Black Jack ฯ แต่แปลกที่ไม่ค่อยมีใครในวงการอนิเมชั่นพูดกล่าวถึงสักเท่าไหร่?

เท่าที่ผมสืบค้นหาข้อมูลก็พบว่า Tezuka เป็นที่รังเกียจจากบรรดาคนทำงานสายอนิเมะเสียมากกว่า โดยเฉพาะ Hayao Miyazaki ทั้งๆเคยเป็นไอดอล รับอิทธิพลสไตล์ลายเส้นมาไม่น้อย แต่พอเติบใหญ่ได้เรียนรู้จักมุมมอง วิสัยทัศน์ ถึงได้ค้นพบพฤติกรรมชั่วร้าย ความเห็นแก่ตัว สาเหตุที่นักอนิเมเตอร์ระดับล่าง (In-Between Animator) คุณภาพชีวิตย่ำแย่ ถูกกดค่าแรงต่ำๆ ก็มีจุดเริ่มต้นมาจากชายคนนี้นี่แหละ!

When I was finally forced to admit that my drawings actually did look like Tezuka’s, I took out the sketches I had stored in the drawer of our dresser and burned them all. I burned them and resolved to start over from scratch, and in the belief that I needed to study the basics first, I went back to practicing drawing and draftsmanship. Yet it still wasn’t easy to rid myself of Tezuka’s influence.

I found myself disgusted by the cheap pessimism of works like [Mermaid] or [The Drop], which showed a drop of water falling on a thirsty man adrift at sea. I felt that this pessimism was qualitatively different from the pessimism Tezuka used to have in the old days, as in the early days of [Astro Boy], for example — but it also could have been that in the early days I felt great tragedy and trembled with excitement at Tezuka’s cheap pessimism precisely because I was so young.

Hayao Miyazaki

เอาจริงๆมันอาจไม่ใช่ความผิดของ Tezuka เพียงฝ่ายเดียว ยังต้องโทษความเห็นแก่ตัวของพวกนายทุน สตูดิโออนิเมชั่น ใช้เงินทุนน้อยๆ ได้กำไรงามๆ คุณภาพห่วยๆก็ช่างหัวมัน แต่นั่นคือผลงานของบุคคลได้รับฉายา God of Manga, Godfather of Anime จริงๆนะหรือ?? ลองรับชมคลิปนี้ดูนะครับ วิเคราะห์เหตุผลที่วิสัยทัศน์ของ Tezuka บ่อนทำลายอุตสาหกรรมอนิเมะญี่ปุ่นได้อย่างน่าสนใจทีเดียว

How Tezuka Osamu Ruined the Anime Industry: https://www.youtube.com/watch?v=e3Mf03ZIROg


เมื่อพูดถึงผลงานของ Tezuka ผมเคยรู้จักแต่อนิเมะกระแสหลัก (Mainstream) อาทิ Astro Boy, Kimba the White Lion, Black Jack ฯ แต่เพิ่งมารับรู้ไม่นานมานี้ ไฮไลท์ที่แท้จริงนั้นคืออนิเมชั่นแนวทดลอง (Experimental) กล้าทำสิ่งแปลกใหม่ ท้าทายขนบกฎกรอบ ไม่มีใครเหมือน และไม่มีวันเหมือนใคร

ในบรรดาอนิเมชั่นแนวทดลองของ Tezuka จริงๆก็มีหลายเรื่องน่าสนใจ Mermaid (1964), Pictures at an Exhibition (1966), Jumping (1984), Broken Down Film (1985), Legend of the Forest, Part I (1987) ฯ แต่ผมหลงใหลคลั่งไคล้ Tales of a Street Corner (1962) ไม่ใช่แค่ลักษณะ ‘anti-Disney’ แต่ยังเนื้อเรื่องราวที่มีความเป็นมนุษยนิยม (Humanism) และใจความต่อต้านสงคราม (Anti-War) … อาจเป็นผลงานใกล้ตัวใกล้หัวใจ Tezuka มากที่สุดแล้วกระมัง!


Osamu Tezuka, 手塚 治 (1928-89) นักวาดมังงะ ผู้กำกับอนิเมะ เกิดที่ Toyonaka, Osaka ในครอบครัวฐานะมั่งคั่ง ตั้งแต่เด็กมารดาชอบพาบุตรชายไปรับชมการแสดง Takarazuka Grand Theater, หลงใหลภาพยนตร์ Bambi (1942) [อ้างว่ารับชมไม่ต่ำกว่า 80 รอบ] คือแรงบันดาลใจวาดรูปตั้งแต่เด็ก นอกจากนี้ยังชื่นชอบแมงเต่าทอง (Ground Beetle) นำมาใช้เป็นนามปากกา Osamushi (治虫)

โตขึ้นเข้าศึกษาการแพทย์ Osaka University ขณะเดียวกันใช้เวลาว่างเขียนมังงะ ตีพิมพ์ผลงานเรื่องแรก Diary of Ma-chan (1946) ลงหนังสือพิมพ์ Shokokumin Shinbun, แจ้งเกิดกับ New Treasure Island (1947), Lost World (1948), Metropolis (1949), ประสบความสำเร็จล้นหลามกับ …

  • Kimba the White Lion (1950-54) แรงบันดาลใจภาพยนตร์อนิเมชั่น The Lion King (1994)
  • Astro Boy (1952-68) จุดเริ่มต้นอนิเมะแนว Robot, Mecha
  • Princess Knight (1953-56) จุดเริ่มต้นมังงะ/อนิเมะแนว Shōjo

เมื่อปี ค.ศ. 1959, Tezuka ได้รับการติดต่อจาก Toei Animation แสดงเจตจำนงค์ต้องการดัดแปลงมังงะ Boku no Son Gokū (1953-59) หรือที่หลายๆคนรู้จักในชื่อไซอิ๋ว (Journey to the West) เห็นว่าในตอนแรกจะให้เครดิตผู้กำกับ แต่เพราะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ เลยลดบทบาทเหลือเพียงวาดภาพ Storyboard ปรากฎว่าทำงานล่าช้ากว่ากำหนด แถมปริมาณ 500+ หน้ากระดาษ จะกลายเป็นอนิเมชั่น 90 นาทีได้อย่างไร? … สุดท้ายแล้วสตูดิโอ Toei เลยจัดแจงทำโน่นนี่นั่นด้วยตนเอง กลายมาเป็น Alakazam the Great (1960)

ความผิดหวังต่อระบบการทำงานของ Toei Animation ทำให้เมื่อปี ค.ศ. 1961, Tezuka ตัดสินใจก่อตั้งสตูดิโออนิเมชั่นของตนเอง Tezuka Osamu Production ก่อนเปลี่ยนชื่อเป็น Mushi Production (虫プロダクション) แถมยังซื้อตัว(ด้วยการจ่ายเงินเพิ่มสองเท่าพร้อมค่าอาหารกลางวัน)นักอนิเมเตอร์หลายคน(มาจาก Toei Animation) อาทิ Yusaku Sakamoto, Eiichi Yamamoto, Hayashi Shigeyuki (Rintaro), Gisaburō Sugii, Gisaburō Sugii ฯ

เกร็ด: ภาษาญี่ปุ่น Mushi, 虫 แปลว่า Bug นำจากความชื่นชอบแมลงเต่าทองตั้งแต่เด็กของ Osamu Tezuka


จุดประสงค์การก่อตั้งสตูดิโอของ Tezuka เป้าหมายหลักๆคือดัดแปลงมังงะตนเองให้กลายเป็นอนิเมะ โดยในช่วงแรกๆที่ยังไม่สามารถขอทุนสร้างจากแห่งหนไหน เลยทำการควักเนื้อ(กำไรจากมังงะ)เป็นค่าใช้จ่ายเบื้องต้น เริ่มโปรเจคในฝัน ด้วยการดัดแปลงมังงะ Astro Boy วางแผนจะทำฉายรายสัปดาห์ทางโทรทัศน์

ต้องเกริ่นสักนิดนึงก่อนว่าหลังสงครามโลกครั้งที่สอง (Post-War) วงการอนิเมชั่นในญี่ปุ่นอยู่ในจุดแช่แข็ง หยุดนิ่งนานนับทศวรรษ ถัดจาก Momotarō’s Sea Eagles (1942) และ/หรือ Momotaro: Sacred Sailors (1945) กว่าจะมีภาพยนตร์อนิเมชั่นขนาดยาว (Feature Length) ลำดับถัดมาก็คือ The White Snake Enchantress (1958) ของค่าย Toei Animation ซึ่งต้องใช้งบประมาณ เทคโนโลยี และนักอนิเมเตอร์จำนวนมหาศาล! มันจึงยังไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่มีความพร้อมขยับขยายมาสรรค์สร้างอนิเมะรายสัปดาห์

Tezuka เล็งเห็นโอกาสบุกเบิกช่องทางดังกล่าว จึงยื่นข้อเสนอต่อสถานีโทรทัศน์ ตัดราคาชาวบ้านชาวช่องให้เหลือเพียง ¥500,000 ล้านเยนต่อตอน (ประมาณ $3,000-$4,000 เหรียญสหรัฐ) ซึ่งถือว่าน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย (ราคาโปรดักชั่นต่อตอนควรอยู่ที่ประมาณ ¥2-3 ล้านเยน) แล้วครุ่นคิดพัฒนาสารพัดเทคนิค ‘limited animation’ ที่มีความฉาบฉวย สำหรับการทำงานอย่างรวดเร็ว อาทิ วาดภาพนิ่งแล้วใช้ลูกเล่นภาพยนตร์ Panning, Zooming, Cross-Cutting, ออกแบบท่าทางขยับเคลื่อนไหวตัวละครซ้ำไปซ้ำมา (Reverse & Repeat Animation), โดยปกติอัตราเร็วการฉายอยู่ที่ 20-29 fps ปรับลงมาเหลือเพียง 10 fps ฯลฯ เหล่านี้ช่วยลดเวลางาน ลดงบประมาณ คุณภาพอาจไม่ดีเลิศ กลับถูกอกถูกใจผู้ชมบางกลุ่ม ชื่นชมในความอาร์ทจัดๆ

เทคนิควิธีการดังกล่าวอาจฟังดูน่าสนใจดี แต่ในความเป็นจริง Tezuka ได้สร้างมาตรฐานระดับต่ำให้วงการอนิเมชั่นญี่ปุ่น บรรดานายทุนต่างคาดหวังให้สตูดิโออื่นๆดำเนินรอยตาม ด้วยการลดค่าใช้จ่าย ทำกำไรงามๆ นั่นส่งผลกระทบถึงพนักงานระดับล่าง (โดยเฉพาะ In-Between Animation) ถูกกดค่าแรง แถมยังต้องทำงานเกินเวลา นำไปสู่การชุมนุมประท้วงหยุดงาน ค.ศ. 1961 … หนึ่งในแกนนำครั้งนั้นก็คือ Hayao Miyazaki รับไม่ได้กับสภาพการทำงาน เดือนหนึ่งต้อง OT (Overtime) เกินกว่า 230 ชั่วโมง เพื่อค่าแรงแค่ 8,000 เยน!


กลับมาที่จุดเริ่มต้นโปรเจค Astro Boy มันไม่ใช่ว่าจู่ๆ Tezuka จะสามารถเดินเข้าไปติดต่อของบประมาณจากนายทุน สถานีโทรทัศน์แห่งหนไหน เขาจึงใช้เงินเก็บ(กำไรจากมังงะ)เริ่มต้นสร้างตอน Pilot และวางแผนจัดงานนิทรรศการ Mushi Production Work Exhibition สำหรับโชว์ผลงาน ขายวิสัยทัศน์ แต่ถ้ามีแค่อนิเมะเรื่องนี้เรื่องเดียวก็คงน้อยเกินไปสักหน่อย

ด้วยเหตุนี้พอโปรดักชั่น Astro Boy ใกล้เสร็จสิ้น จึงแบ่งทีมงานบางส่วนแยกตัวออกมาสรรค์สร้าง ある街角の物語 อ่านว่า Aru Machi Kado no Monogatari แปลตรงตัว Tales of a Street Corner นำแรงบันดาลใจจากภาพโปสเตอร์ติดอยู่บนผนังกำแพงตามตรอกซอกซอย มาสรรค์สร้างเรื่องราว ‘Slice-of-Life’ ร้อยเรียงวิถีชีวิต กิจวัตรประจำวัน จนกระทั่งการมาถึงของสงครามโลก(ครั้งที่สอง) และหายนะหลังจากนั้น

ความที่ Tezuka เป็นคนงานยุ่งมากๆ ไหนจะมังงะ ไหนจะอนิเมะ โปรเจค Tales of a Street Corner จึงเพียงครุ่นคิดเรื่องราว (Original Idea) และวาดภาพร่างคร่าวๆ จากนั้นมอบหมาย Yusaku Sakamoto และ Eiichi Yamamoto รับหน้าที่ผู้กำกับ/ดูแลงานสร้างแทน

โปรดักชั่นใช้ระยะเวลาเพียงเดือนกว่าๆ ระหว่างกันยายน-ตุลาคม ค.ศ. 1962 ด้วยข้อจำกัดทั้งเงินทุนและระยะเวลา จึงต้องมองหาการทดลองเทคนิคใหม่ๆ ใช้ประโยชน์จากภาพโปสเตอร์ ลดงานอนิเมชั่นเคลื่อนไหว เพียงภาพวนซ้ำไปซ้ำมา (Reverse & Repeat Animation), ละเล่นกับเทคนิคภาพยนตร์ Panning, Zooming, Cross-Cutting และตัดต่อให้สอดคล้องเข้ากับเพลงประกอบ เพียงเท่านี้ผลลัพท์ถือว่าน่ามหัศจรรย์ยิ่ง!


ตัดต่อโดย Eiichi Yamamoto,

ตามชื่ออนิเมะ Tales of a Street Corner นำเสนอเรื่องราววุ่นๆที่บังเกิดขึ้นในตรอกซอกซอยแห่งหนึ่ง ดำเนินเรื่องในลักษณะ ‘ส่งไม้ผลัด’ เริ่มจากเด็กหญิงอาศัยอยู่ห้องใต้หลังคา พลัดทำตุ๊กตาหมีตกลงมาตรงระเบียง พบเห็นโดยลูกหนูอาศัยอยู่ในรู เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วจู่ๆพลัดตกลงท่อระบายน้ำ มึนๆเบลอๆ ภาพโปสเตอร์บนผนังกำแพงเหมือนว่าจะสามารถขยับเคลื่อนไหว โยกไปโยกมาตามเสียงเพลง

อนิเมะอาจไม่ได้มีโครงสร้าง เนื้อเรื่องราวที่เป็นแก่นสาระ เพียงร้อยเรียงภาพวิถีชีวิต กิจวัตรประจำวัน พานผ่านช่วงเวลากลางวัน-กลางคืน ฤดูกาลผันแปรเปลี่ยน และคาบเกี่ยวระหว่างสงคราม (โลกครั้งที่สอง)

  • เด็กหญิงพยายามไขว่คว้าตุ๊กตาหมีที่ทำตกหล่น
  • ลูกหนูวิ่งเล่นซุกซน เต็มไปด้วยความฉงนสงสัย เป็นห่วงเป็นใยตุ๊กตาหมี
  • ต้นมะเดื่อพยายามมองหาสถานที่สำหรับเมล็ดพันธุ์ ให้กำเนิดชีวิตใหม่
  • โคมไฟถนนติดๆดับๆ แต่คอยให้การช่วยเหลือ ดูแลสมาชิกในตรอกซอกซอยแห่งนี้
  • แมงเม่าจอมกร่าง ชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นไปทั่ว
  • โปสเตอร์นักเปียโน เกี้ยวพาราสีนักไวโอลิน ด้วยสายตาอิจฉาริษยาจากนางแบบสุดเซ็กซี่

การมาถึงของโปสเตอร์นายพล มาดเข้มครึมจริงจัง ตอนแรกที่มาแค่ใบเดียวยังไม่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรสักเท่าไหร่ แต่ครั้งถัดๆมาทำการฉีกกระชาก แปะเรียงเต็มผนังกำแพงรอบด้าน พร้อมๆเสียงสัญญาณเตือนเครื่องบินทิ้งระเบิด แสงไฟวูบวาบ เปลวเพลิงมอดไหม้ สุดท้ายลงเหลือเพียงเศษซากปรักหักพัง เหล่านี้สามารถสื่อถึงหายนะจากสงคราม แฝงใจความ Anti-War อย่างตรงไปตรงมา


เพลงประกอบโดย Takai Tatsuo, 高井 達雄 (เกิดปี 1933) นักแต่งเพลงสัญชาติญี่ปุ่น เกิดที่ Kobe City, Hyogo ตอนยังเด็กติดตามบิดาไปอาศัยอยู่ Dongdaemun, Seoul ก่อนเดินทางกลับหลังสงครามโลกครั้งที่สองมาปักหลัก Beppu City, Oita โตขึ้นศึกษาการแต่งเพลง Kunitachi College of Music ระหว่างนั้นมีโอกาสฝึกงานสถานีโทรทัศน์ NHK, ทำเพลงประกอบละครเวที Koma Theater, และได้รับชักชวนจาก Osamu Tezuka ทำเพลงประกอบอนิเมชั่น Tales of a Street Corner (1962) และ Astro Boy (1963)

งานเพลงของ Tatsuo มีความสนุกสนาน ครึกครื้นเครง อลเวง บรรเลงท่วงทำนองง่ายๆ ได้ยินซ้ำไปซ้ำมา ไม่นานนักก็เริ่มมักคุ้นชิน โยกศีรษะ ฮัมตามอย่างรวดเร็ว, หลายครั้งพยายามสรรค์สร้างท่วงทำนองให้สอดคล้องการกระทำ ท่าทางขยับเคลื่อนไหว และเติมเต็มด้วย Sound Effect ในลักษณะคล้ายๆ ‘Silly Symphonies’

ส่วนไฮไลท์ต้องยกให้การโต้ตอบกลับไปกลับมา ระหว่าง(โปสเตอร์)ไวโอลิน vs. เปียโน แน่นอนว่าย่อมต้องได้ยินการสนทนาภาษาดนตรี หยอกล้อ เกี้ยวพาราสี แรกๆอยู่ตัวคนเดียว เปล่าเปลี่ยวจิตวิญญาณ จนกระทั่งเมื่อเธอเข้ามา ชีวิตจึงเต็มไปด้วยสีสัน สงครามเกือบทำให้พวกเขาพลัดพราด แต่ท้ายที่สุดก็สามารถเคียงข้าง ตายจาก กลายเป็นนิรันดร์


การทดลองของ Tales of a Street Corner คือความพยายามค้นหาวิธีสรรค์สร้างอนิเมชั่น ทำอย่างไรให้ประหยัดเวลา งบประมาณ รวมถึงปริมาณนักอนิเมเตอร์ที่เข้ามามีส่วนร่วมในโปรเจค ซึ่งอนิเมะเรื่องนี้จัดเต็มด้วยสารพัดเทคนิค ใช้ภาพโปสเตอร์แทนตัวละคร (รวมถึงต้นมะเดื่อ, เสาโคมไฟ ฯ) เพราะไม่สามารถขยับเคลื่อนย้ายไปไหน จึงทำได้เพียงโยกซ้ายโยกขวา วาดภาพนิ่งแล้วใช้เทคนิคภาพยนตร์เข้าช่วยเหลือ

เทคนิคดังกล่าว ‘limited animation’ ถือเป็นการปฏิวัติวงการอนิเมชั่นสมัยนั้น (จะเรียกว่า ‘Traditional Animation’ New Wave ก็ได้กระมัง) เพราะก่อนหน้านี้นักอนิเมเตอร์พยายามรังสรรค์ผลงานโดยอ้างอิงจากโลกความจริง (Photorealistic) บางครั้งอาจดูเว่อวังอลังการไปบ้าง แต่ยังอยู่ขนบกฎกรอบของการวาดภาพด้วยมือ

ผลงานอนิเมชั่นของ Osamu Tezuka เปรียบเทียบคล้ายๆศิลปะ Pop Art ของ Andy Warhol, หรือผู้กำกับ French New Wave อย่าง Jean-Luc Godard พยายามทำสิ่งขัดแย้งต่อขนบกฎกรอบ ด้วยวิธีการอันฉาบฉวย เร่งรีบร้อน และราคาถูก เพื่อสร้างความแปลกใหม่ ตื่นตาตื่นใจ และสามารถเข้าถึงผู้คนในวงกว้าง … ซีรีย์ Astro Boy (1963) เป็นผลงานที่ชัดเจนสุดๆเลยนะ แพรวพราวด้วยลูกเล่น แต่เบื้องหลังเต็มไปด้วยความฉาบฉวย ราคาถูก มุ่งเน้นปริมาณ คุณภาพช่างหัวมัน แต่ก็ใครหลายคนหลงใหลคลั่งไคล้ความอาร์ทติสต์

แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนจะเห็นด้วยกับวิธีการของ Tezuka อย่างผู้กำกับ Hayao Miyazaki มองการกระทำดังกล่าวเป็นการด้อยค่าวงการอนิเมชั่น และยังสร้างมาตรฐานต่ำๆให้กับอุตสาหกรรม ส่งผลกระทบต่อคนทำงานระดับล่าง (In-Between Animation) ต้องแบกรับภาระทำงานเกินเวลา ค่าจ้างน้อยนิด คุณภาพชีวิตย่ำแย่เกินทน

The world that Tezuka showed us wasn’t only bright, but often scary, absurd, painful or hopeful. Modernism meant prosperity and mass consumption and at a time it invented destruction. At the corner of Asia, only Tezuka found it. He realized the absurdity of modernism more deeply than Disney.

Hayao Miyazaki

ในบทสัมภาษณ์เดียวกันนั้น ผกก. Miyazaki ยังบอกว่ารู้สึกขยะแขยงกับ Tales of a Street Corner (1962) โดยเฉพาะฉากที่บรรดาโปสเตอร์ทั้งหลายถูกฉีกขาด แล้วแปะทับด้วยโปสเตอร์นายพลเรียงรายเต็มไปหมด ผมครุ่นคิดอยู่นานว่าทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยาเช่นนั้น ก่อนตระหนักว่านี่ไม่ใช่แค่แฝงนัยยะเกี่ยวกับสงคราม แต่ยังสะท้อนถึงวิถีโลกยุคสมัยใหม่ (Modernism) การมาถึงของระบอบทุนนิยม ทุกสิ่งอย่างถูกคัทลอก ทำซ้ำ เลียนแบบ แลดูเหมือนกันไปหมด … ชวนให้นึกถึงหลายๆผลงานของ Andy Warhol ขึ้นมาโดยพลัน (ภาพตัวอย่างนำมาประกอบด้วย Marilyn Diptych (1962) และ Campbell’s Soup Cans (1962))

ผมไม่คิดว่า Tesuka จะมีความตั้งใจอย่างที่ Miyazaki เตลิดเปิดเปิงไปขนาดนั้น ใครเคยอ่านมังงะหรือรับชมการ์ตูนเรื่องอื่นๆ ยกตัวอย่าง Astro Boy ย่อมพบเห็นใจความต่อต้านสงคราม (Anti-War) อย่างชัดเจน! เพียงแค่ว่าภาพพบเห็นมันคือผลผลิตของแนวคิด อิทธิพลโลกยุคสมัย (Modernism) ยินยอมขายวิญญาณให้ปีศาจ เพื่อโอกาสในการสรรค์สร้างผลงาน เติมเต็มความเพ้อใฝ่ฝัน

อีกสิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้ในอนิเมะเรื่องนี้ คือความโหยหาอดีต (Nostalgia) บรรดาภาพโปสเตอร์ล้วนเต็มไปด้วยเรื่องราว ความทรงจำ ชวนเพ้อฝัน ก่อนถูกทำลาย สูญหายไป มอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน หลงเหลือเพียงความหวังของเมล็ดพันธุ์ งอกเงยขึ้นบนโลกยุคสมัยใหม่


Tales of a Street Corner (1962) คือหนึ่งในสามผลงาน (ร่วมกับเรื่องสั้นสามนาที Male (1962) และตอนแรกของ Astro Boy (1963)) เข้าฉายรอบปฐมทัศน์ในงานนิทรรศการ Mushi Production Work Exhibition จัดขึ้นวันที่ 5-6 พฤศจิกายน ค.ศ. 1962 ณ Yamaha Hall, Ginza

แม้จะแค่เพียงรอบฉายเดียว แต่ก็เข้าตาคณะกรรมการ Mainichi Film Awards ปีถ้ดมาได้ริเริ่มสร้างสาขา Ōfuji Noburō Award ตั้งชื่อเพื่อเป็นเกียรตินักอนิเมเตอร์ Noburō Ōfuji บุคคลแรกๆที่สร้างชื่อเสียงให้วงการอนิเมชั่นญี่ปุ่นในระดับนานาชาติ โดยในปีแรกมอบรางวัลให้กับอนิเมชั่นสองเรื่อง Tales of a Street Corner (1962) และ The Little Prince and the Eight-Headed Dragon (1963)

เกร็ด: มีผลงานของ Osamu Tezuka ที่เคยคว้ารางวัล Ōfuji Noburō Award จำนวนสี่เรื่อง (ก่อนถูก Hayao Miyazaki แซงหน้าที่ 7 เรื่อง)

แน่นอนว่าในการจัดอันดับ Laputa: Top 150 Japanese and World Animation (2003) มีผลงานของ Tezuka ติดชาร์ทอยู่หลายเรื่องทีเดียว ประกอบด้วย

  • อนิเมะซีรีย์ Astro Boy (1963-66) ติดอันดับ #33
  • อนิเมะสั้น Jumping (1984) ติดอันดับ #59
  • อนิเมะสั้น Broken Down Film (1985) ติดอันดับ #69
    • https://www.youtube.com/watch?v=6FMKlXmboEo
    • คุณภาพฟีล์มอาจจะดูย่ำแย่ แต่ให้ทนดูไปจนจบแล้วจะเข้าใจว่ามันคือความจงใจทำออกมาเช่นนี้
  • อนิเมะสั้น Tales of a Street Corner (1962) ติดอันดับ #77
  • ภาพยนตร์ A Thousand and One Nights (1969) ติดอันดับ #105

นอกจากช่องทางออนไลน์ (รับชมได้ทาง Youtube, Dailymotion, Bilibili ฯ) เผื่อใครอยากหาซื้อแผ่นเก็บ มีอยู่สองคอลเลคชั่นรวบรวมหลากหลายผลงานแนวทดลอง (Experimental Film) ของ Osamu Tezuka ที่น่าสนใจ

  • ดีวีดี The Astonishing Work of Tezuka Osamu ของค่าย Kino Lorber จัดจำหน่ายปี ค.ศ. 2009
  • บลูเรย์ Osamu Tezuka Works: The Experimental Films ของค่าย Happinet จัดจำหน่ายปี ค.ศ. 2015

ไม่รู้เพราะผมเพิ่งรับชม Tale of Tales (1979) ไปเมื่อไม่กี่วันก่อนหรือเปล่า เลยมีความชื่นชอบหลงใหลอนิเมชั่นลักษณะคล้ายๆคลึงกัน แนวทดลอง มนุษยนิยม และใจความต่อต้านสงคราม, รู้สึกอึ่งทึ่งในวิสัยทัศน์ กล้าได้กล้าเสี่ยง แม้อนาคตตัวตนของ Tezuka อาจสร้างปัญหามากมาย Tales of a Street Corner (1962) ยังคือผลงานที่ยังคงงดงาม ตราตรึง หนึ่งในมาสเตอร์พีซแห่งวงการอนิเมชั่น

จัดเรต pg กับพฤติกรรม ‘bully’ บรรยากาศเครียดๆ และหายนะจากสงคราม

คำโปรย | Tales of a Street Corner อนิเมชั่นแนวทดลองของ Osamu Tezuka ไม่เพียงงดงาม ตราตรึง แต่ยังลุ่มลึกล้ำ แฝงใจความต่อต้านสงคราม (Anti-War) ได้อย่างทรงพลัง
คุณภาพ | ร์พี
ส่วนตัว | ลุ่มหลงใหล

Peter Pan (1953)


Peter Pan (1953) hollywood : Hamilton Luske, Clyde Geronimi, Wilfred Jackson ♥♥♡

Peter Pan ฉบับการ์ตูนโลกสวยของ Walt Disney ชักชวนผู้ชมโบยบินไปยังดินแดนแห่งความฝัน โลกที่เราสามารถเป็นเด็กตลอดกาล! แต่มันคือการ์ตูนที่เราควรให้เด็กๆรับชมจริงๆนะหรือ?

ผมมีความแปลกประหลาดใจอย่างมากๆว่า Peter Pan (1953) คือหนึ่งในภาพยนตร์เรื่องโปรดของ Hayao Miyazaki ได้อย่างไร? ทั้งๆเจ้าตัวเคยบอกว่าไม่ค่อยชื่นชอบการ์ตูนจาก Disney สักเท่าไหร่ แต่ด้วยเหตุผล …

Peter Pan’s flying scenes are predicated on the experience of flying in an airplane with a moving perspective. As a result viewers soar through the air with the story’s characters and feel liberated by the exhilarating vista unfolding below them, with moonlight casting shadows on the city streets. With the characters we share in the freedom of flying.

Hayao Miyazaki

อืม…สิ่งน่าสนใจที่สุดของ Peter Pan (1953) ก็คงเป็นการโบยบินอย่างที่ Miyazaki ว่ากล่าวไว้ เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยมีภาพยนตร์/อนิเมชั่นเรื่องไหน ทำซีเควนซ์มนุษย์บินออกมาได้น่าประทับใจ (น่าจะไม่เคยมีมาก่อนด้วยซ้ำนะ) ถ้าเป็นฉบับคนแสดง (Live Action) ก็อาจต้องรอคอย Superman (1978)

เหตุผลที่ผมไม่เคยชื่นชอบ Peter Pan เพราะไอ้เด็กเวรตะไลนิสัยแย่มากๆ ชอบสร้างความวุ่นวาย กลั่นแกล้งใครอื่นไปทั่ว (Bully) ครุ่นคิดว่าตนเองคือศูนย์กลางจักรวาล และที่สำคัญไม่ยินยอมเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ใช้ข้ออ้างความเป็นเด็กกระทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย … #ยกเลิกกฎหมายเยาวชน

ต้นฉบับวรรณกรรมของ J. M. Barrie มีคำอธิบายจุดเริ่มต้น สาเหตุผล ที่มาที่ไปของ Peter Pan ทำไมถึงกลายเป็นไอ้เด็กเวรตะไล ไม่ยินยอมเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่การ์ตูนของ Walt Disney ตัดทิ้งรายละเอียดส่วนนั้นทั้งหมด (เพราะมองว่ามันมืดหม่นเกินกว่าจะนำเสนอในการ์ตูนสำหรับเด็ก) เลยไม่สามารถทำให้ผู้ชมมองเห็นตัวละครในแง่มุมอื่น เพียงสามัญสำนึกที่ว่า เด็กและเยาวชนตราบยังไม่บรรลุนิติภาวะ ย่อมทำอะไรไม่ผิด! … แนวคิดลักษณะนี้ใกล้จะตกยุค ล้าหลังแล้วนะครับ

อีกสิ่งหนึ่งที่น่าผิดหวังสุดๆสำหรับการตูนเรื่องนี้ ยิ่งกว่าพฤติกรรมของไอ้เด็กเวรตะไลเสียอีก นั่นคือการนำเสนอ Stereotype ชนพื้นเมืองอินเดียนแดง (Native American) ที่สะท้อนค่านิยมของคน(อเมริกัน)ยุคสมัยนั้น และโดยเฉพาะบทเพลงที่ไม่รู้ใช้สมองหรืออะไรแต่งขึ้น What Made the Red Man Red? … ฉบับรับชมทางออนไลน์ในปัจจุบัน อาจไม่ได้พบเห็นซีเควนซ์นี้แล้ว เพราะสตูดิโอ Disney มิอาจต่อต้านท้านกระแสสังคม (Woke Up)


ก่อนอื่นของกล่าวถึง J. M. Barrie ชื่อจริง Sir James Matthew Barrie, 1st Baronet (1860-1937) นักเขียนนวนิยาย บทละคอน สัญชาติ Scottish เกิดที่ Kirriemuir, Angus ในครอบครัว Calvinist เป็นบุตรคนที่เก้า(จากสิบคน) ตั้งแต่เด็กมีความหลงใหลในการเล่าเรื่อง ชื่นชอบรับฟังนิทานก่อนนอน เมื่อตอนอายุหกขวบพบเห็นพี่ชาย David เสียชีวิตจากอุบัติเหตุระหว่างเล่นสเก็ตน้ำแข็ง มารดามีความเศร้าโศกเสียใจอยากหนัง จึงพยายามเข้าไปปลอบในห้องพัก แล้วเธอเกิดความเข้าใจผิดครุ่นคิดว่าคือบุตรชายที่เสียชีวิต “No, it’s no’ him, it’s just me.” แต่เหตุการณ์นั้นทำให้มารดาตระหนักว่าความตายของ David จะทำให้เขายังคงความเป็นเด็ก อยู่เคียงข้างกันตลอดไป

ด้วยความใฝ่ฝันอยากเป็นนักเขียน สามารถสอบเข้า University of Edinburgh ขณะเดียวกันก็ตีพิมพ์เรื่องสั้น บทละคอนลงนิตยสารนักศึกษา Edinburgh Evening Courant จบออกมาทำงานหนังสือพิมพ์ The Scotsman ตามด้วย Nottingham Journal, เวลาว่างก็เขียนเรื่องสั้น นวนิยาย บทละคอนเวที ผลงานโด่งดังที่สุดก็คือ Peter Pan; or, The Boy Who Wouldn’t Grow Up (1904) แรกสุดคือละคอนเวที West End ก่อนดัดแปลงเป็นนวนิยาย Peter and Wendy (1911) วาดภาพประกอบโดย F. D. Bedford

เกร็ด: ชื่อตัวละคร Pan มาจากปรัมปรากรีก เทพเจ้าครึ่งมนุษย์ครึ่งแกะ มีเขางอกบนศีรษะ และใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา ถือเป็นเทพแห่งธรรมชาติ พงไพร การเลี้ยงแกะ ดนตรีชนบท และสัญลักษณ์ของการเจริญพันธุ์

เมื่อครั้นยังเป็นเด็ก Walt Disney เคยมีโอกาสรับชมการแสดง Peter Pan, or the Boy Who Wouldn’t Grow Up ที่มาออกทัวร์มายัง Cater Opera House ณ Marceline, Missouri เมื่อปี ค.ศ. 1913 สร้างความประทับ จับจิตจับใจ ไม่เพียงเท่านั้นเขายังเคยได้รับเลือกให้รับบทบาท Peter Pan ในการแสดงของโรงเรียน ติดสลิงโบยบิน ใครกันจะลืมเลือนประสบการณ์นั้นได้ลง

We were living on a farm, and one morning as we walked to school, we found entrancing new posters. A road company was coming to the nearby town of Marceline and the play they were presenting was Peter Pan with Maude Adams. It took most of the contents of two toy saving banks to buy our tickets, but my brother Roy and I didn’t care … I took many memories away from the theater with me, but the most thrilling of all was the vision of Peter flying through the air. Shortly afterward, Peter Pan was chosen for our school play and I was allowed to play Peter. No actor ever identified himself with the part he was playing more than I – and I was more realistic than Maude Adams in at least one particular: I actually flew through the air! Roy was using a block and tackle to hoist me. It gave way, and I flew right into the faces of the surprised audience.

Walt Disney

คงไม่ผิดอะไรจะบอกว่า Peter Pan ถือเป็น ‘Passion Project’ ของนาย Walt Disney เมื่อเริ่มมีประสบการณ์สรรค์สร้างภาพยนตร์อนิเมชั่น ครุ่นคิดวางแผนทำเป็นผลงานถัดจาก Snow White and the Seven Dwarfs (1937) แต่ลิขสิทธิ์ติดขัดอยู่กับ Paramount Pictures ทำการต่อรองอยู่หลายปีจนสามารถซื้อต่อได้สำเร็จ ค.ศ. 1939 พัฒนาบทแล้วเสร็จ ค.ศ. 1941 การมาถึงของสงครามโลกครั้งที่สอง เลยจำต้องขึ้นหิ้งโปรเจคนี้เอาไว้

ถ้าไม่นับ Dumbo (1941) กับ Bambi (1942) ที่เริ่มโปรดักชั่นตั้งแต่ก่อนสงครามคืบคลานมาถึงสหรัฐอเมริกา (การโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ วันที่ 7 ธันวาคม ค.ศ. 1941), ผลงานขนาดยาวของ Disney ในช่วงนี้มักเป็นแนวชวนเชื่อ (Propaganda) ไม่ก็วรรกรรมรวม (Anthology Film) กว่าจะสามารถเริ่มสรรค์สร้างภาพยนตร์ขนาดยาวได้อีกครั้งก็เมื่อ Cinderella (1950), Alice in Wonderland (1951) และ Peter Pan (1953) … เป็นสามโปรเจคได้รับการพิจารณาพร้อมกันเมื่อปี ค.ศ. 1947 แต่ค่อยๆทะยอยทำให้เสร็จทีละเรื่อง

ในส่วนของบทอนิเมชั่น มีการปรับเปลี่ยนแปลงจากต้นฉบับพอสมควร นอกจากตัดทิ้งเบื้องหลังของ Peter Pan ยังสร้างพล็อตใหม่ตอนต้นเรื่องให้เขาสูญเสียเงา จึงต้องออกติดตามหา จนมาพบเจอ Wendy Darling เลยชักชวนไปท่องเที่ยว Never Land (ทีแรกว่าจะลักพาตัว แต่มองว่าพล็อตโหดร้ายเกินไป), แต่ที่น่าเศร้าสุดก็คือพล็อต Tinker Bell ดื่มยาพิษแทน Peter จนเสียชีวิต (ตัดทิ้งเพราะว่าหดหู่เกินไป) … ใครอยากรับรู้ว่ามีพล็อตแปลกๆอะไรเกิดขึ้นบ้าง รับชมจากคลิปนี้

Peter Pan – The Peter Pan that Almost Was: https://www.youtube.com/watch?v=nqW629DQT-4


เรื่องราวเริ่มต้น ณ กรุง London ช่วงทศวรรษ Edwardian (1901-10), ยามค่ำคืน บิดา-มารดาเข้ามากล่อมลูกๆทั้งสามเข้านอน Wendy, John และ Michael แต่พอดึกดื่นพวกเขาถูกปลุกตื่นโดย Peter Pan ชักชวนโบยบินสู่ดินแดนสุดมหัศจรรย์ Never Land

ณ Never Land มีเรือโจรสลัดจอดเทียบท่า Captain Hook ผู้มีความโกรธเกลียด Peter Pan ที่ได้ตัดแขนข้างหนึ่งของตน จึงครุ่นคิดวางแผนการล้างแค้น เริ่มจากลักพาตัวเด็กสาวอินเดียนแดง Tiger Lily, จากนั้นล่อหลอก Tinker Bell ให้คายความลับสถานที่หลบซ่อนตัว แล้วจับกุมเด็กๆกำพร้ามาให้เลือกระหว่างลงนามลูกเรือ หรือกลายเป็นเหยื่ออันโอชะของจระเข้


Peter Pan เป็นเด็กรักอิสระ (เลยมีพลังพิเศษทำให้สามารถโบยบินไปไหนมาไหนอย่างอิสรภาพ) ชื่นชอบการผจญภัย ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานหรรษา ไม่ยี่ห่าอะไรใคร แต่เมื่อไหร่โดยกลั่นแกล้ง ใช้ความรุนแรง ผองเพื่อนถูกกระทำร้าย ก็มักโต้ตอบตาต่อตา ฟันต่อฟัน เต็มไปด้วยอคติต่อพวกผู้ใหญ่ เลยไม่ครุ่นคิดอยากให้ร่างกายเจริญเติบโตไปมากกว่านี้

ตัวละคร Peter Pan ถือเป็น ‘Cultural Icon’ สัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ เยาว์วัย (Youthful Innocence) ขณะเดียวกันเพราะไม่ยินยอมเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เลยมักถูกตีความถึงการหลบเลี่ยง ไม่ยินยอมรับความเป็นจริง (Escapism) อิสรภาพที่ขาดความรับผิดชอบต่อตนเองและผู้อื่น

ทั้งบทละครและนวนิยาย ผู้แต่ง Barrie ไม่เคยอธิบายรูปร่างหน้าตาตัวละคร มอบให้อิสระให้ผู้สร้างครุ่นคิดจินตนาการได้ตามใจชอบ ด้วยเหตุนี้จึงมีธรรมเนียมปฏิบัติด้วยการคัดเลือกนักแสดงหญิงตัวเล็กๆรับบท แต่งองค์ทรงเครื่องนำแรงบันดาลใจจากเทพเจ้า Pan ในปรัมปรากรีก, สำหรับฉบับของ Disney ดั้งเดิมเคยคิดจะติดปีก แต่เพราะมีพิกซี่ Tinker Bell อยู่แล้วจึงเอาปีกออก แล้วออกแบบให้มีลักษณะเหมือน Elf หูแหลมยาว ตาน้ำตาล ผมแดง สวมใส่ชุดสีเขียว และหมวกทรงกรวยติดขนนกสีแดง (สัญลักษณ์ของอินเดียนแดง)

ในส่วนของการพากย์เสียง Peter Pan แต่ไหนแต่ไรตั้งแต่โปรดักชั่นละครเวที มักนิยมใช้นักแสดงหญิง (ทั้งๆที่เป็นตัวละครเพศชาย) ซึ่งนาย Disney ก็ครุ่นคิดอยากทำตามธรรมเนียมปฏิบัติ ในตอนแรกพยายามติดต่อ Mary Martin ซึ่งกำลังจะรับบท Peter Pan ในโปรดักชั่นละคอนเพลง ค.ศ. 1954 แต่ไม่สามารถแบ่งปันเวลาให้ได้, นักแสดงคนถัดมาที่ให้ความสนใจคือ Jean Arthur, สุดท้ายตัดสินใจใช้บริการ Bobby Driscoll (1937-68) นักแสดงเด็กคนแรกในสังกัด Disney ก่อนหน้านี้มีผลงาน Song of the South (1946), So Dear to My Heart (1948), The Window (1949), Treasure Island (1950), และเคยได้รับรางวัล Academy Juvenile Award เมื่อปี ค.ศ. 1950

เกร็ด: ไม่ใช่แค่การพากย์เสียงตัวละคร นักแสดงยังต้องเข้าฉากทำการแสดง (Live-Action) สำหรับเป็นต้นแบบในการวาดภาพตัวละครบนเครื่อง Rotoscoping เพื่อให้การเคลื่อนไหวออกมามีความสมจริง ใกล้เคียงความเป็นมนุษย์มากที่สุด!

Wendy Darling ชื่อเต็มๆ Wendy Moira Angela Darling บุตรสาวคนโตของครอบครัว Darling ใกล้ถึงวัยเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ถึงอย่างนั้นเธอกลับเต็มไปด้วยจินตนาการเพ้อฝัน ชื่นชอบเล่าเรื่องการผจญภัยของ Peter Pan ให้กับน้องชายทั้งสอง John และ Michael ยินยอมร่วมออกเดินทางสู่ Never Land แต่ไม่เคยครุ่นคิดปักหลักถาวรอยู่ดินแดนแห่งนี้ พยายามโน้มน้าวชักชวนเด็กๆให้ฟื้นตื่น เดินทางกลับโลก หวนกลับสู่อ้อมอกมารดา

เฉกเช่นเดียวกับ Peter Pan ตัวละครนี้ไม่ได้คำอธิบายรูปร่างหน้าตา แค่เพียงบอกว่ามีลักษณะเหมือน ‘mother figure’ จึงออกแบบให้ดูสุภาพเรียบร้อย แต่งตัว(ชุดนอน)ในสไตล์เรียบง่าย บุคลิกภาพเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส จิตใจอ่อนไหว พูดไปเรื่อยเปื่อย แต่มีพลังในการโน้มน้าว สามารถควบคุมดูแลเด็กๆให้อยู่ใต้บังคับบัญชา

ในส่วนการพากย์เสียง Disney มีความต้องการ “gentle and gracefully feminine” ก่อนตัดสินใจเลือก Kathryn Beaumont (เกิดปี 1938) ก่อนหน้านี้เพิ่งเคยร่วมงานให้เสียงตัวละคร Alice จากภาพยนตร์อนิเมชั่น Alice in Wonderland (1951) ถือเป็นสองบทบาทโด่งดังที่สุดในอาชีพการงาน … หลังจากเติบโตเป็นผู้ใหญ่ Beaumont ทำงานครูสอนโรงเรียนอนุบาลจนเกษียณอายุ ในเบื้องหลัง DVD/Blu-Ray เห็นว่ามีสัมภาษณ์ของเธอด้วยนะครับ

Captain Hook โจรสลัดผู้มีความโฉดชั่วร้าย (แต่กลับขลาดกลัวจระเข้หัวหด) เพราะเคยถูก Peter Pan ตัดแขนข้างหนึ่ง(แล้วโยนให้จระเข้รับประทาน) จึงมีความโกรธเกลียด ศัตรูคู่แค้น (Archenemy) ยินยอมพร้อมทำทุกสิ่งอย่างเพื่อโต้ตอบเอาคืน กำจัดอีกฝ่ายให้พ้นทาง

ปล. มีการวิเคราะห์ในเชิงเปรียบเทียบ Captain Hook ผู้มีความหมกมุ่นล้างแค้น Peter Pan (และจระเข้) ช่างมีความละม้ายคล้าย Captain Ahab ตัวละครจากวรรณกรรม Moby-Dick (1851)

Frank Thomas ให้คำอธิบายว่าออกแบบตัวละคร Hook โดยมีโมเดลจาก Spanish King (ไม่ได้เจาะจงว่าคือผู้ใด) และพัฒนาตัวละครให้มีความเป็น ‘comical villain’ ลดทอนความโฉดชั่วร้าย กลายเป็นพฤติกรรมขี้ขลาดเขลา (เบาปัญญาอ่อน) เพื่อไม่เด็กๆพบเห็นแล้วเกิดอาการหวาดกลัวเกินไป

ในตอนแรกนาย Disney ยื่นข้อเสนอให้กับ Cary Grant ซึ่งก็แสดงความสนอกสนใจอยู่ไม่น้อย แต่สุดท้ายกลับเปลี่ยนมาเลือก Hans Conried (1917-82) เพราะประสบการณ์เป็นนักแสดงตลก/คอมเมอเดี้ยน สามารถละเล่นกับน้ำเสียง เดี๋ยวโฉด เดี๋ยวขลาดเขลา … และตามธรรมเนียมของผู้แสดงบทบาทนี้ มักรับบทบิดา George Darling ผู้ร้ายในชีวิตจริง สะท้อนกับภาพความฝัน

อีกบทบาทที่ต้องกล่าวถึงก็คือ Tinker Bell พิซซี่น้อย ขนาดเท่าฝ่ามือ แต่ร่างกายมีทรวงทรงองค์เอวเหมือนผู้สาว (เป็นตัวแทนผู้ใหญ่ในร่างเด็กน้อย) ไม่ใช่แค่เพื่อน ยังตกหลุมรัก Peter Pan เลยบังเกิดความอิจฉาริษยา Wendy ต้องการขับไล่ ผลักไส กำจัดศัตรูคู่แข่งหัวใจ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าอยากกระทำสิ่งชั่วร้าย ทรยศหักหลังพวกพ้อง พร้อมยินยอมเสียสละตนเองเพื่อชายคนรัก

เกร็ด: ในขณะที่ Mickey Mouse คือมาสค็อตของ Disney, ตัวละคร Tinker Bell ถือเป็น “a symbol of ‘the magic of Disney'” ปรากฎตัวครั้งแรกก็ Peter Pan (1953) เรื่องนี้นี่แหละ

พฤติกรรมซึนเดเระของตัวละคร ทำให้หลายคนคาดเดาว่า Tinker Bell อาจมีต้นแบบจาก Marilyn Monroe แต่นักอนิเมอเตอร์ Marc Davis ยืนกรานอ้างอิงจากนักแสดงสาว Margaret Kerry (เกิดปี 1929) เคยได้รับฉายา “World’s Most Beautiful Legs” แม้ไม่มีบทพูด แต่การแสดงในส่วน Live Action ถือว่ามีส่วนสำคัญอย่างมากๆ เพราะต้องใช้การสื่อสารภาษากาย ทั้งยังต้องขยับเคลื่อนไหว ทำโน่นนี่นั่นอยู่แทบตลอดเวลา (Kerry เคยเป็นนักเต้นมาก่อน เลยสามารถจัดระเบียบร่างกายได้เป็นอย่างดี)

เกร็ด: นอกจากตัวละคร Tinker Bell นักแสดง Kerry ยังเป็นหนึ่งในโมเดลนางเหงือก (Mermaid)

พื้นหลังของ Peter Pan อยู่ในยุคสมัย Edwardian (1901-10) ช่วงเวลาสั้นๆภายใต้รัชสมัย King Edward VII (1841-1910, ครองราชย์ 1901-10) กษัตริย์ผู้โปรดปรานการท่องเที่ยว นำเทรนด์ศิลปะ แฟชั่น เริ่มให้โอกาสชนชั้นแรงงานและสิทธิสตรีมีบทบาททางการเมืองเพิ่มขึ้น

แน่นอนว่าตึกรามบ้านช่อง เฟอร์นิเจอร์ สิ่งข้าวของเล่น ย่อมอ้างอิงจากยุคสมัย Edwardian รวมถึง London Bridge และหอระฆัง Big Ben ถือเป็นการ์ตูนเรื่องที่สองของ Disney เลือกพื้นหลังกรุง London ต่อจาก Alice in Wonderland (1951)

Neverland ชื่อเรียกเกาะสมมติ ตั้งอยู่ยังดินแดนห่างไกล เห็นว่าคอนเซ็ปแรกเริ่มของผู้แต่ง Barrie ตั้งชื่อว่า Never Never Land คาดกันว่าได้แรงบันดาลใจจาก Never Never คำเรียกพื้นที่ห่างไกล Australian Outback จากบทกวีของ Barcroft Boake นักเขียนชาว Australian … ใครเคยรับชมภาพยนตร์ Australia (2008) น่าจะเคยได้ยินอยู่บ่อยครั้ง

Out on the wastes of the Never Never –
That’s where the dead men lie!
There where the heat-waves dance forever –
That’s where the dead men lie!

Barcroft Boake: Where the Dead Men Lie (1891)

แต่สถานที่ที่ใช้เป็นพื้นหลัง Never Land ไม่ได้มีระบุไว้อย่างชัดเจน ในนวนิยายจะเขียนบอกแค่ให้บินไปเรื่อยๆ “second to the right, and straight on till morning.” ส่วนฉบับการ์ตูนของ Disney เพิ่มเติมคำว่าดวงดาว “second star to the right, and straight on till morning.” ราวกับอยู่ในอวกาศอันไกลโพ้น โลกหลังสายรุ้ง ซึ่งก็ล้วนสามารถสื่อถึงดินแดนแห่งจินตนาการ

สำหรับแผนที่ก็ไม่มีอยู่ในต้นฉบับนวนิยาย ครุ่นคิดออกแบบโดย Disney เฉกเช่นเดียวกัน โดยมีประมาณ 5 จุดสังเกต

  • Cannibal Cove อ่าวโจรสลัด ห้อมล้อมด้วยผืนป่า Tiki Forest เต็มไปด้วยสิงสาราสัตว์ ดินแดนแห่ง “evil traps” แหล่งที่อยู่อาศัยของชาวพื้นเมืองแอฟริกัน
  • Mermaid Lagoon สถานที่อยู่อาศัยของนางเงือก
  • Indian Camp และ Never Land Plains สถานที่อยู่อาศัยของชนพื้นเมืองอินเดียนแดง
  • Hangman Tree สถานที่หลบซ่อนตัว บ้านพักอาศัยของ Peter Pan และแก๊งเด็กหาย (Lost Boys)
  • Skull Rock โขดหินกระโหลกศีรษะ เชื่อกันว่าเป็นสถานที่ซุกซ่อนสมบัติของพวกโจรสลัด (สถานที่ที่ Tiger Lilly ถูกลักพาตัว)
  • Crocodile Creek หนองน้ำที่อยู่อาศัยของจระเข้กินคน

ในส่วนของการทำอนิเมชั่น Peter Pan (1953) คือผลงานสุดท้ายที่ Disney’s Nine Old Men เก้าผู้เฒ่ารุ่นบุกเบิกสตูดิโอ Disney ทำงานร่วมกัน ก่อนทะยอยแยกย้าย ล้มหายตายจาก ประกอบด้วย

  • Les Clark (1907-79) เจ้าของฉายา “The Mickey Mouse Master” เริ่มร่วมงานกับ Disney และ Ub Iwerks มาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1927 มีความถัดในการวาดตัวการ์ตูน Mickey Mouse ทำงานในส่วนอนิเมชั่นมาจนถึง Lady and the Tramp (1955) ค่อยผันตัวมาเป็นผู้กำกับ
  • Marc Davis (1913-2000) โด่งดังจากการออกแบบตัวละคร Snow White, Bambi, Tinker Bell, Maleficent, Cruella de Vil ฯ
  • Ollie Johnston (1912-2008) เริ่มต้นจากเป็นผู้ช่วยอนิเมเตอร์ Snow White, โด่งดังจากทำอนิเมชั่นตัวละคร Pinocchio, ฉากความตายของมารดา Bambi, สำหรับ Peter Pan (1953) ดูแลในส่วนอนิเมชั่น Mr. Smee และบางฉาก Captain Hook
  • Milt Kahl (1909-87) มีความเชี่ยวชาญทำอนิเมชั่นสรรพสัตว์น้อยใหญ่ใน Snow White, Bambi, White Rabbit (Alice in Wonderland), รวมถึงตัวละคร Peter Pan และสมาชิกครอบครัว Darling
  • Ward Kimball (1914-2002) เข้าร่วมกับ Disney เมื่อปี ค.ศ. 1934 โดดเด่นกับการออกแบบตัวละครชวนหัว นิสัยบ้าๆบอๆ อาทิ Jiminy Cricket, Lucifer, Mad Hatter, Cheshire Cat ฯ
  • Eric Larson (1905-1988) เข้าร่วมกับ Disney ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1933 ทำอนิเมชั่นตัวละคร Peg, Vultures, โด่งดังจากดีไซน์การบินของ Peter Pan, ภายหลังกลายเป็นครูฝึกนักอนิเมเตอร์รุ่นใหม่ๆ
  • John Lounsbery (1911-1976) เริ่มจากทำงานผู้ช่วนอนิเมชั่น Snow White แต่ไม่นานก็ได้รับคำชื่นชมในสไตล์อนิเมชั่นที่มีความโฉบเฉี่ยว ฉวัดเฉวียน ยืดๆหดๆ กลายเป็นผู้กำกับอนิเมชั่น รวมถึงตัวละครอย่าง The Tramp, Colonel Haiti, Shere Khan, Robin Hood ฯ
  • Woolie Reitherman (1909-85) เข้าร่วมกับ Disney ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1933 ทำงานเป็นนักอนิเมเตอร์ Silly Symphony, อนิเมชั่นกระจกวิเศษใน Snow White, การต่อสู้ของไดโนเสาร์ใน Fantasia, Timothy Q. Mouse เรื่อง Dumbo, ฉากไคลน์แม็กซ์ Maleficent สู้กับมังกร ฯ ก่อนก้าวขึ้นมากำกับ The Sword in the Stone (1963), The Jungle Book (1967) ฯ
  • Frank Thomas (1912-2004) เข้าร่วมกับ Disney เมื่อปี ค.ศ. 1934 ทำอนิเมชั่นตัวละคร Queen of Hearts, Captain Hook ฯ

อนิเมชั่นของ Peter Pan (1953) มีสองสิ่งที่ผมถือเป็นไฮไลท์ อย่างแรกคือตัวละคร Tinker Bell (ทำอนิเมชั่นโดย Marc Davis) ไม่ใช่แค่แสงสีเหลืองทองเปร่งประกาย ยังแทบทุกการขยับเคลื่อนไหวต้องมีสิ่งที่เรียกว่า ‘fairy dust’ ละอองฝุ่นฟุ้งกระจาย สามารถโรยใส่ตัว ทำให้สิ่งมีชีวิตสามารถล่องลอย โบยบิน ช่างมีความมหัศจรรย์ยิ่งนัก!

ปล. ทุกครั้งที่พบเห็น ‘fairy dust’ มักได้ยินเสียงระฆัง (Chimes) ดังระยิบระยับ สอดคล้องรับกันอย่างกลมกล่อม

และไฮไลท์ในส่วนของอนิเมชั่นที่แม้แต่ Hayao Miyazaki ยังเกิดความลุ่มหลงใหล คือซีเควนซ์โบยบินบนท้องฟากฟ้า (อนิเมชั่นโดย Eric Larson) มันไม่ใช่แค่กางแขน-ขา พุ่งทะยานไปเบื้องหน้า แต่ตัวละครยังขยับเคลื่อนไหว กลิ้งม้วนหมุนแทบจะ 720 องศา ราวกับอยู่ในสภาวะไร้แรงโน้มถ่วง สามารถทำอะไรได้ทุกสิ่งอย่าง … นัยยะของการล่องลอย โบยบิน สื่อถึงอิสรภาพ/จินตนาการ คือสิ่งไร้ซึ่งพันธนาการ(แรงโน้มถ่วง)เหนี่ยวรั้ง

แซว: ผมสังเกตจากมนุษย์อวกาศ เอาจริงๆไม่มีใครสามารถขยับเคลื่อนไหวได้แบบนี้เลยนะ เพราะบนนั้นมันไม่แรงต้านทานใดๆ การโบยบินลักษณะนี้จึงถือว่าขัดแย้งต่อหลักฟิสิกส์อย่างที่สุด!

ตัดต่อโดย Donald Halliday (1913-72) เข้าทำงานสตูดิโอ Disney ตั้งแต่หลังสงครามโลกครั้งที่สอง Cinderella (1950), Peter Pan (1953), Lady and the Tramp (1955), Sleeping Beauty (1959), One Hundred and One Dalmatians (1961) และ The Sword in the Stone (1963)

การ์ตูนชื่อ Peter Pan (1953) แน่นอนว่าต้องให้ตัวละคร Peter Pan คือจุดศูนย์กลางเรื่องราว แต่การนำเสนอมักเล่าเรื่องผ่านมุมมอง Wendy Darling (ร่วมออกผจญภัยกับ Peter Pan) และหลายๆครั้งตัดสลับมายังฟากฝั่งผู้ร้าย Captain Hook ครุ่นคิดแผนการสุดเหี้ยมโหด เพื่อฆ่าล้างแค้นคู่อริตลอดกาล

  • ค่ำคืนดึกดื่น
    • บิดา-มารดา กล่อมลูกๆทั้งสามเข้านอน Wendy, John และ Michael
    • ดึกดื่นเด็กๆต่างถูกปลุกตื่นโดยการมาถึงของ Peter Pan และ Tinker Bell
    • ร่วมกันออกเดินทาง โบยบินสู่ท้องฟากฟ้า เป้าหมายคือ Never Land
  • แผนการชั่วร้ายของ Captain Hook กับ Tiger Lily
    • แนะนำตัวละคร Captain Hook ผู้หวาดกลัวจระเข้ จองล้างของผลาญ Peter Pan
    • เด็กๆออกสำรวจผืนป่า แล้วจู่ๆถูกจับกุมตัวโดยชนเผ่าอินเดียนแดง
    • Peter Pan และ Wendy ล่องลอยมาถึง Skull Rock แอบพบเห็น Captain Hook ลักพาตัว Tiger Lily เลยเข้าไปให้การช่วยเหลือ
    • เมื่อพา Tiger Lily กลับมา Indian Camp ก็มีงานเลี้ยงเฉลิมฉลองใหญ่โต
  • แผนการชั่วร้ายของ Captain Hook กับ Tinker Bell
    • Captain Hook ทำการโน้มน้าว ล่อหลอก Tinker Bell จนเธอยินยอมคายความลับ สถานที่หลบซ่อนตัวของ Peter Pan
    • หลังงานเลี้ยงอินเดียนแดง Peter Pan และแก๊งเด็กหลง (Lost Boys) เดินทางกลับมาหลับนอนยัง Hangman Tree
    • Captain Hook ลักพาตัว Wendy และแก๊งเด็กหลง จากนั้นส่งระเบิดเวลาให้กับ Peter Pan รอดตายอย่างหวุดหวิดจากการช่วยเหลือของ Tinker Bell
  • การโต้ตอบของ Peter Pan
    • ระหว่างที่ Wendy และเด็กๆต้องเลือกระหว่างลงนามลูกเรือ หรือกลายเป็นเหยื่ออันโอชะของจระเข้
    • Peter Pan เข้ามาเผชิญหน้าต่อสู้ Captain Hook
    • หลังได้รับชัยชนะ เด็กๆเดินทางกลับมาบ้าน ดึกดื่นตื่นขึ้นในห้องนอน ความฝันค่ำคืนนี้จักกลายเป็นความทรงจำไม่รู้ลืมเลือน

ในส่วนของเพลงประกอบ (Soundtrack ที่ไม่มีเนื้อร้อง) โดย Oliver Wallace (1887-1963) นักแต่งเพลงสัญชาติอังกฤษ ร่วมงานขาประจำสตูดิโอ Disney ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1936 เริ่มจากเป็นวาทยากร เขียนเพลงประกอบ Dumbo (1941), Cinderella (1950), Alice in Wonderland (1951), Peter Pan (1953), และ Lady and the Tramp (1955)

งานเพลงของ Wallace ทำออกมาในสไตล์ ‘Silly Symphony’ ท่วงทำนองสอดคล้องการกระทำ สำหรับสร้างสีสัน บรรยากาศสนุกสนาน หยอกล้อเล่นระหว่างภาพและเสียง บางครั้งก็ใช้แทน ‘Sound Effect’ เพื่อไม่ให้การ์ตูนเกิดความเงียบสงัดนานเกินไป

ในส่วนของบทเพลงคำร้อง ผมรู้สึกว่า Peter Pan (1953) มีทั้ง Hit and Miss บางบทเพลงไพเราะเพราะพริ้ง หลายบทเพลงไม่ค่อยน่าจดจำสักเท่าไหร่ และอีกหนึ่งบทเพลงที่โคตรๆน่าผิดหวัง

เริ่มจากบทเพลงฮิตแรก Main Title ชื่อว่า The Second Star to the Right ทำนองโดย Sammy Fain, คำร้องโดย Sammy Cahn, ขับร้องประสานเสียง The Jud Conlon Chorus & The Mellomen เป็นบทเพลงเกริ่นนำเข้าสู่เรื่องราว ชี้นำทางดวงดาวสู่ Never Land ซึ่งสิ่งที่ผมประทับใจมากๆคือการขับร้องประสาน สร้างความขนลุกขนพอง และโดยเฉพาะเสียงสูงของ Kathryn Beaumont ชักชวนให้ล่องลอย โบยบิน มุ่งสู่ดินแดนแห่งจินตนาการ

The second star to the right
Shines in the night for you
To tell you that the dreams you plan
Really can come true

The second star to the right
Shines with a light so rare
And if it’s Never Land you need
Its light will lead you there

Twinkle, twinkle, little star
So we’ll know where you are
Gleaming in the skies above
Lead us to the land we dream of

And when our journey is through
Each time we say “Goodnight”
We’ll thank the little star that shines
The second from the right

ผมมีความสองจิตสองใจกับบทเพลง You Can Fly! ทำนองโดย Sammy Fain, คำร้องโดย Sammy Cahn, ขับร้องประสานเสียง The Jud Conlon Chorus & The Mellomen ท่วงทำนองถือว่ามีความไพเราะ แต่คำร้องจะมีขณะเร่งความเร็ว มันทำลายอรรถรสระหว่างการโบยบินพอสมควร

ไม่รู้ทำไมผมนึกถึง A Whole New World จาก Aladdin (1992) ซึ่งวินาทีได้ยินบทเพลงนี้ Aladin และ Jasmine ขึ้นพรมเหาะ กำลังโบยบินสู่ท้องฟากฟ้า ฟังแล้วรู้สึกตื่นตาตะลึง ราวกับได้เปิดมุมมองโลกทัศน์ใหม่ แตกต่างจาก You Can Fly! ที่เพียงสนุกสนาน เติมเต็มจินตนาการ เร่งรีบร้อนจนไม่ค่อยน่าจดจำสักเท่าไหร่

Chorus:
Think of a wonderful thought,
Any merry little thought,
Think of Christmas, think of snow, think of sleigh bells,
Off you go, like reindeer in the sky!
You can fly, you can fly, you can fly!!!

Think of the happiest things,
It’s the same as having wings,
Take the path that moonbeams make,
If the moon is still awake,
You’ll see him wink his eye
You can fly, you can fly, you can fly!!!

Off you go with a Heigh and Ho
To the stars beyond the blue
There’s a Never Land waiting for you
Where all your happy dreams come true
Every dream that you dream will come true

When there’s a smile in your heart
There’s no better time to start
Think of all the joy you’ll find
When you leave the world behind
And bid your cares good-bye
You can fly, you can fly, you can fly, you can fly, you can fly!

A Pirate’s Life นี่มันคือต้นฉบับก่อนทำการดัดแปลงสู่ Pirate of the Caribbean ใช่ไหมเนี่ย? ทำนองโดย Oliver Wallace, คำร้องโดย Erdman Penner, ขับร้องประสานเสียงโดย The Mellomen

Pirate Crew: Ohhhh!
A pirate’s life is a wonderful life
A-rovin’ over the sea
Give me a career as a buccaneer
As the life of a pirate for me
Ohhhh!
The life of a pirate for me

Ohhhh!
A pirate’s life is a wonderful life
They never bury your bones
For when it’s all over, a jolly sea rover
Drops in on his friend Davy Jones
Ohhhh!
His very good friend Davy Jones

Mr. Smee: My good friend Davy Jones

บทเพลงน่าอับอายขายขี้หน้าที่สุดของการ์ตูนเรื่องนี้คือ What Made the Red Man Red ทำนองโดย Sammy Fain, คำร้องโดย Sammy Cahn, ขับร้องประสานเสียง Candy Candido & The Mellomen ถูกตีตราว่านำเสนอภาพ Stereotype ของชาวอินเดียนแดงในลักษณะ “Racist and Offensive”

My jaw hit the ground when I heard this song and saw these ‘redskins’ hopping around and making fools of themselves. Granted it was only a cartoon, but it was one in which the animators took the liberty of demeaning an entire race in the name of entertainment.

David Martinez ผู้เขียนหนังสือ American Indians and Film (2013)

I remember seeing it and not having the skills to understand why it made me feel embarrassed. What does that do to a child’s formation of identity, even if it’s subliminal and subconscious? The message is, ‘You’re not human. You’re a trend. You’re something that can be commodified and bought and sold.’

Sasha Houston Brown สมาชิกชนเผ่าอินเดียนแดง Santee Sioux อาจารย์ประจำ Minneapolis Community and Technical College

ลองอ่านคำแก้ตัวในมุมมองของผู้สร้างดูนะครับ

I’m not sure we would have done the Indians if we were making this movie now. And if we had we wouldn’t do them the way we did back then… The Indians were Ward Kimball’s stuff. Beautifully done. The Indians could not have been done that way nowadays. I like them. Very funny. Very entertaining, especially the Big Chief.

Marc Davis

It is important to remember that Peter Pan was supposed to represent a young boy’s impression of pirates, mermaids and Indians and, as a result, these fanciful creations bore more of a relation to popular culture storybooks than reality.

นักเขียน Jim Korkis ผู้รวบรวมประวัติศาสตร์ของ Walt Disney

ความอัปยศของ What Made the Red Man Red? ได้รับการเปรียบเทียบกับอีกบทเพลง Savages จากการ์ตูน Pocahontas (1995) ที่ทำให้ผู้ชมตั้งคำถามถึงสามัญสำนึกของผู้สร้าง ต่อให้อ้างว่าเพื่อความบันเทิง แต่สำหรับคนบางกลุ่มนี่ไม่ใช่เรื่องสนุกสนานเลยสักนิด! แม้ปัจจุบันจะมีการตัดทั้งซีเควนซ์นี้ในฉบับฉายโทรทัศน์และออนไลน์ แต่มันก็มิอาจลบเลือนความเสียหายที่บังเกิดขึ้น

อีกบทเพลงไพเราะจับใจ Your Mother and Mine ทำนองโดย Sammy Fain, คำร้องโดย Sammy Cahn, ขับร้องโดย Kathryn Beaumont คำรำพันครุ่นคิดถึงแม่ ฟังแล้วน้ำตาตกใน คร่ำครวญอยากหวนกลับไป ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดมารดา เพื่อว่าค่ำคืนนี้จะได้นอนหลับฝันดี … แต่ผมว่าฟังแล้วเพลงนี้แล้วไม่น่าจะนอนหลับสักเท่าไหร่

น้ำเสียงของ Beaumont สร้างความประทับใจให้ผมอย่างมากๆ ชวนนึกถึง Judy Garland สมัยยังเป็นวัยรุ่น เชื่อว่าถ้าเลือกอาชีพนักแสดงน่าจะไปรุ่งแน่ๆ น่าเสียดาย น่าเสียดาย

Well a mother, a real mother, is the most wonderful person in the world
She’s the angel voice that bids you goodnight
Kisses your cheek, whispers sleep tight
Your mother and mine
Your mother and mine

The helping hand that guides you along
Whether you’re right, whether you’re wrong

Your mother and mine
Your mother and mine

What makes mothers all that they are
Might as well ask what makes a star
Ask your heart to tell you her worth
Your heart will say, heaven on earth
Another word for divine
Your mother and mine

ทิ้งท้ายกับบทเพลง Never Smile at a Crocodile เห็นว่าผู้แต่ง Frank Churchill เขียนขึ้นตั้งแต่ปี ค.ศ. 1939 ช่วงที่โปรเจคนี้เพิ่งเริ่มตั้งไข่ ทำออกมาในสไตล์ ‘Comic Song’ ยังไม่ได้ใส่เนื้อร้อง (Jack Lawrence แต่งเพิ่มเอาภายหลัง) น่าเสียดายพี่แกฆ่าตัวตายเมื่อปี ค.ศ. 1942 ถึงอย่างนั้น Disney ก็ยังอุทิศให้กับเพื่อนผู้จากไป เลือกใช้ทำนองกวนๆนี้ในทุกๆขณะการปรากฎตัวของเจ้าจระเข้

ปล. ฉบับขับร้องโดย Stuart Foster and Judy Valentine ถูกตัดออกไปในการ์ตูน Peter Pan (1953) [แต่มีในอัลบัม Soundtrack] แค่เพียงทำนองสั้นๆระหว่างแนะนำตัวละคร Captain Hook แล้วเกิดอาการ PTSD เมื่อพบเห็นเจ้าจระเข้กำลังคืบคลานเข้ามา

Never smile at a crocodile
No, you can’t get friendly with a crocodile
Don’t be taken in by his welcome grin
He’s imagining how well you’d fit within his skin
Never smile at a crocodile
Never tip your hat and stop to talk awhile
Never run, walk away, say good-night, not good-day
Clear the aisle but never smile at Mister Crocodile
You may very well be well bred
Lots of etiquette in your head
But there’s always some special case, time or place
To forget etiquette
For instance

Never smile at a crocodile
No, you can’t get friendly with a crocodile
Don’t be taken in by his welcome grin
He’s imagining how well you’d fit within his skin
Never smile at a crocodile
Never dip your hat and stop to talk awhile
Never run, walk away, say good-night, not good-day
Clear the aisle but never smile at Mister Crocodile

Peter Pan นำเสนอการเดินทางสู่ดาวดวงที่สองจากขวามือ บินตรงไปถึงรุ่งเช้า Never Land ดินแดนแห่งการผจญภัย สถานที่ที่เด็กๆไม่มีวันเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เต็มไปด้วยความสนุกสนาน หรรษา โบยบินสู่อิสรภาพ เพลิดเพลินไปกับโลกแห่งจินตนาการ … ฟังดูราวกับ Wonderland (Alice in Wonderland) หรือดินแดนหลังสายรุ้ง Land of Oz (The Wonderful Wizard of Oz) สถานที่แฟนตาซีสร้างขึ้นสำหรับเติมเต็มความเพ้อฝันของเด็กๆ

Never Land, Wonderland หรือ Land of Oz ต่างเปรียบเสมือนสถานที่สำหรับหลบซ่อนตัว หนีออกจากโลกความจริง (Escapism) เพลิดเพลินไปกับสิ่งตอบสนองความสนใจ เติมเต็มความเพ้อฝันจินตนาการผู้สร้าง บางอย่างเคยสูญหายไปเมื่อครั้นยังเป็นเด็ก

ในกรณีของ Never Land คือประสบการณ์สูญเสียพี่ชายผู้แต่ง J. M. Barrie คำพูดมารดาทำให้ตระหนักว่า (พี่ชาย)จะคงสถานะความเป็นเด็กอยู่ในจิตใจของทุกคน สรรค์สร้างวรรณกรรม Peter Pan เพื่อหวนกลับหาช่วงเวลาแห่งความสุข ฉันเองก็อยากอาศัยอยู่ในโลกใบนั้น

มันไม่ใช่ว่าผมมีอคติอะไรกับวรรณกรรมเรื่องนี้นะครับ แต่เป้าหมายการโจมตีก็คือฉบับดัดแปลง Peter Pan (1953) ของค่าย Walt Disney ที่ทำการปู้ยี้ปู้ยำ สร้างโลกสวยเกินจริง ตัดทิ้งรายละเอียดสำคัญๆ โดยใช้ข้ออ้างการ์ตูนคือสื่อสำหรับเด็ก ไม่เหมาะที่จะนำเสนอเหตุการณ์รุนแรงเกินไป นั่นมันใช่สิ่งที่ผู้ใหญ่ควรครุ่นคิดแทนเสียที่ไหน ผลลัพท์กลายเป็นโลกอันบิดเบี้ยว ปลูกฝังค่านิยมผิดๆเพี้ยนๆ ผู้ชมรุ่นหลังยิ่งดูยิ่งละเหี่ยใจ

เอาจริงๆแนวคิดจิตวิญญาณยังเป็นเด็กตลอดกาล ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร! ศิลปิน จิตรกร นักเขียน การ์ตูน ทำงานสายอนิเมชั่น ฯ ล้วนต้องใช้จินตนาการ(ความเป็นเด็ก)เพื่อรังสรรค์สร้างผลงาน หรือแม้แต่บุคคลทั่วไป ความรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปเป็นเด็ก (Nostalgia) สามารถช่วยพักผ่อนคลายความตึงเครียด ปลีกวิเวก หลบซ่อนตัว หนีออกจากโลกความจริง (Escapism) ก็ไม่เรื่องผิดเช่นกัน! แค่ควรต้องรู้จักเพียงพอดี ยินยอมรับสภาพเป็นจริง อย่าหลอกตนเอง ก็น่าจะเพียงพอแล้วละ


ด้วยทุนสร้าง $4 ล้านเหรียญ เสียงตอบรับค่อนข้างดี ทำเงินในสหรัฐอเมริกา $87.4 ล้านเหรียญ ถือว่าประสบความสำเร็จแค่กลางๆ เพราะมาตรฐานของ Disney ช่วงทศวรรษนั้น ส่วนใหญ่รายรับเกินกว่า $100 ล้านเหรียญ! แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าผลงานก่อนหน้า Alice in Wonderland (1951) ที่ล้มเหลวอย่างย่อยยับเยิน ทุนสร้าง $3 ล้านเหรียญ ทำเงินได้เพียง $2.4 ล้านเหรียญ

Though it doesn’t delve deeply into the darkness of J. M. Barrie’s tale, Peter Pan is a heartwarming, exuberant film with some great tunes.

คำนิยมจากเว็บไซด์ Rottentomatoes ให้คะแนน 77%

แม้ว่าการ์ตูนเรื่องนี้จะไม่ได้ประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม แต่พอกลายเป็นสวนสนุก (Theme Parks) เครื่องเล่น ขบวนพาเรด การแสดงสด รวมถึงสเก็ตลีลา (Disney On Ice) เป็นหนึ่งในจุดท่องเที่ยว (Attraction) ได้รับความนิยมสูงสุดแทบจะทุกๆ Disneyland

Peter Pan ฉบับของ Disney มีภาคต่อด้วยนะครับ Peter Pan: Return to Never Land (2002) รวมถึงภาพแยก (Spin-Off) Tinker Bell (2008), ล่าสุดก็ดัดแปลงคนแสดง (Live Action) Peter Pan & Wendy (2023) ทีแรกว่าจะเข้าฉายโรงภาพยนตร์แต่คุณภาพคง !@#$% เลยปรับเปลี่ยนมาทาง Disney+

นอกจากภาพวาดสวยๆ อนิเมชั่นงามตา อะไรอย่างอื่นล้วนสร้างความอ่อนเปลี้ยเพลียแรง แถมบทเพลงก็ไม่ค่อยไพเราะติดหูสักเท่าไหร่ สไตล์ของ Disney เลยทำให้ผมหน้านิ่วคิ้วขมวด มอดไหม้ทรวงในตลอด 77 นาที ช่างเยิ่นยาวนานยิ่งนัก อดรนทนดูจบได้ก็รู้สึกประทับใจตนเองอย่างคาดไม่ถึง!

คงมีหลายคนที่ชื่นชอบ Peter Pan (1953) แล้วหลงเข้ามาอ่านบทความนี้ ก็ไม่ต้องอคติอะไรกับผมมากนะครับ มันเป็นความรู้สึกส่วนตัว คิดเห็นส่วนบุคคล ไม่จำเป็นที่คนเราต้องเหมือนกันอยู่แล้ว

แถมท้ายกับบุคคลมีชื่อเสียงที่โปรดปรานวรรณกรรม/การ์ตูน Peter Pan อาทิ J. R. R. Tolkien (Middle-earth=Never Land?), J.K. Rowling, Stephen King, Michael Jackson (ถึงขนาดตั้งชื่อฟาร์ม Never Land), Michael Stipe, Gwen Stefani, Bono, Steven Spielberg (กำกับภาพยนตร์ Hook (1991)), Guillermo Del Toro (มีแผนจะสร้างอยู่), Hayao Miyazaki, Robin Williams (รับบท Peter Pan ในภาพยนตร์ Hook (1991)), Angelina Jolie, Hugh Jackman ฯลฯ

จัดเรตทั่วไป แต่มันคือการ์ตูนที่เราควรให้เด็กๆรับชมจริงๆนะหรือ?

คำโปรย | Peter Pan (1953) ฉบับการ์ตูนโลกสวยของ Walt Disney คงความคลาสสิก ล่องลอยอยู่ในความฝัน จมปลักอยู่ในนั้น
คุณภาพ | คลาสสิก
ส่วนตัว | นิทานหลอกเด็ก

Steamboat Willie (1928)


Steamboat Willie (1928) hollywood : Walt Disney, Ub Iwerks ♥♥♥♡

อาจไม่ใช่การ์ตูนใส่เสียง (Synchronized Sound) เรื่องแรกของโลก! แต่ทว่า Steamboat Willie (1928) คือเรื่องแรกที่ประสบความสำเร็จโด่งดัง กลายเป็นรากฐานวงการอนิเมชั่น จุดกำเนิด Mickey Mouse และ Walt Disney

การมาถึงของ The Jazz Singer (1927) ภาพยนตร์ที่ถือกันว่าเป็นหนังพูด (Talkie) เรื่องแรกของโลก! สร้างความเชื่อมั่นให้นาย Walt Disney นั่นย่อมคืออนาคตวงการอนิเมชั่นเฉกเช่นเดียวกัน ทำการลองผิดลองถูก ถ้าไล่เรียงถือว่าเป็นการ์ตูนใส่เสียงเรื่องที่สามถัดจากซีรีย์ Song Car-Tunes (1924-27) และ Dinner Time (1928) [เรื่องหลังออกฉายก่อนหน้า Steamboat Willie แค่เพียงเดือนเดียว] แต่ทั้งสองเรื่องต่างไม่ประสบความสำเร็จ สร้างแรงกระเพื่อมใดๆให้เกิดขึ้น

สิ่งที่ทำให้ Steamboat Willie (1928) ประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม! ก็คือวิสัยทัศน์ของนาย Walt Disney กล้าได้กล้าเสี่ยง กล้าทดลองแนวคิดใหม่ๆ พยายามทำออกมาให้ภาพและเสียง (Sound Effect) สอดคล้องตรงกัน (หรือที่เรียกว่า ‘Synchronized Sound’) ไม่เหมือนยุคสมัยนี้ที่มีโปรแกรมตัดต่อ สามารถแทรกใส่ ขยับเคลื่อนย้าย ทดลองผิดลองถูกได้มากมาย ยุคสมัยนั้นทำได้เพียงบันทึกเสียงม้วนเดียวจบ วิธีการก็คือสร้าง Bar Sheet ที่ลงรายละเอียดไม่ใช่แค่ทำนองเพลงประกอบ แต่ยังเสียงประกอบ จับเวลาให้ตรงกันด้วยเครื่องเคาะจังหวะ (Metronome) และเวลาเข้าห้องอัดเสียงจะมีสัญลักษณ์บางอย่างปรากฎขึ้นบนฟีล์ม สำหรับวาทยากรควบคุมช้า-เร็ว รับรู้ว่าขณะนี้ถึงท่อนไหน อะไรยังไงต่อไป

หลายคนที่ได้รับชม Steamboat Willie (1928) คงรู้สึกสนุกสนาน เพลิดเพลิน ในสไตล์ Slapstick Comedy พบเห็นประวัติศาสตร์ จุดเริ่มต้น Mickey Mouse และ Walt Disney, แตกต่างจากผู้ชมสมัยนั้นที่ไม่เคยพบเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน จึงเต็มไปด้วยความน่าตื่นตาตะลึง หัวเราะลั่นโรงภาพยนตร์ … กาลเวลาผ่านมา 95 ปี เพิ่งกลายเป็นสมบัติสาธารณะวันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 2024

I only hope that we never lose sight of one thing—that it was all started by a mouse.

Walt Disney

Walter Elias Disney (1901-66) นักอนิเมเตอร์ โปรดิวเซอร์ หนึ่งในผู้บุกเบิกวงการอนิเมชั่น เกิดที่ Chicago, Illinois แล้วมาเติบโตยังบ้านฟาร์ม Marceline, Missouri ตั้งแต่เด็กมีความหลงใหลในการวาดภาพ โตขึ้นย้ายกลับเข้าเมือง Kansas City, Missouri เข้าเรียนศิลปะ Kansas City Art Institute ต่อด้วย Chicago Academy of Fine Arts, ปลอมอายุเพื่อเข้าร่วมสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ได้เป็นคนขับรถพยาบาลให้กับหน่วยกาชาด (Red Cross) ใช้เวลาว่างวาดการ์ตูนตีพิมพ์ลงหนังสือพิมพ์ทหาร Star and Stripe, หลังสิ้นสุดสงครามกลายเป็นเด็กฝึกงาน Pesmen-Rubin Commercial Art Studio ออกแบบโฆษณา โปสเตอร์โรงละคอน และกลายเป็นเพื่อนสนิทสนม Ub Iwerks

Ubbe Ert Iwerks (1901-71) นักอนิเมเตอร์ชื่อดัง เกิดที่ Kansas City, Missouri บิดาอพยพมาจาก East Frisia, Germany ทอดทิ้งครอบครัวไปตอนบุตรชายย่างเข้าสู่วัยรุ่น ทำให้ต้องลาออกจากโรงเรียน ช่วยมารดาทำงานหาเงิน ระหว่างฝึกงาน Pesmen-Rubin Commercial Art Studio สนิทสนมกับนาย Walt Disney ร่วมกันเปิดบริษัท Kansas City Slide Newspaper Company (ก่อนเปลี่ยนชื่อเป็น The Kansas City Film Ad Company) ทีแรกรับงานออกแบบโฆษณา แต่ไม่นานความสนใจของ Disney ผันเปลี่ยนมายังอนิเมชั่นเคลื่อนไหว ร่วมกันสรรค์สร้างการ์ตูนซีรีย์ Laugh-O-Grams (1921-23)

แต่หลังจากสดูดิโอล้มละลายนาย Disney ตัดสินใจออกเดินทางสู่ Los Angeles ก่อตั้งสตูดิโอใหม่ร่วมกับพี่ชาย Roy O. Disney ตั้งชื่อว่า Disney Brothers Cartoon Studio เมื่อปี ค.ศ. 1923 เริ่มต้นสรรค์สร้างซีรีย์ Alice Comedies (1923-27) ส่วนผสมระหว่างคนแสดงและอนิเมชั่น, จากนั้น Disney มอบหมายให้ Iwerks ออกแบบตัวละคร Oswald the Lucky Rabbit ตั้งใจให้เป็น ‘Personality Animation’ คล้ายๆแบบ Charlie Chaplin, Buster Keaton, Harold Lloyd ฯ แต่ทำได้เพียงสองปีกลับถูก Universal Pictures ยึดลิขสิทธิ์ตัวละครไปซะงั้น! แถมทีมงาน นักอนิเมเตอร์แทบทั้งหมดยังโดนซื้อตัวไปอีก (ยกเว้นเพียงเพื่อนสนิท Iwerks ปฏิเสธขายวิญญาณให้ปีศาจ)

บทเรียนจากเหตุการณ์ดังกล่าว ไม่ได้ทำให้นาย Disney เกิดความย่นย่อท้อแท้ มอบหมายให้ Iwerks ครุ่นคิดออกแบบตัวละครขึ้นใหม่อีกครั้ง พยายามวาดสรรพสัตว์ กบ สุนัข แมว วัวตัวเมีย (Clarabelle Cow) ม้าตัวผู้ (Horace Horsecollar) แต่ก็ยังไม่เป็นที่พึงพอใจ จึงขุดคุ้ยภาพวาด รูปถ่ายเก่าๆ หนึ่งในนั้นมีหนูที่ Disney เคยรับเลี้ยงไว้ระหว่างสรรค์สร้าง Laugh-O-Gram

บางแหล่งข่าวอ้างว่านาย Disney เป็นผู้วาดภาพร่างเจ้าหนูน้อย (Original Sketch) ระหว่างอยู่บนขบวนรถไฟ ขากลับจากไปพูดคุยธุรกิจที่ New York City แล้วนำมาส่งต่อให้ Iwerks ทำการปรับปรุงแก้ไข, สำหรับชื่อตัวละคร ในตอนแรกครุ่นคิดไว้คือ Mortimer Mouse แต่ศรีภรรยา Lillian Disney บอกว่ามันหรูหราเกินไป แนะนำให้เปลี่ยนเป็น Mickey Mouse ฟังดูง่ายๆสไตล์อเมริกัน

เกร็ด: ในขณะที่ Ub Iwerks เป็นคนออกแบบตัวละคร, Walt Disney คือบุคคลแรกที่ให้เสียงพากย์จนถึงปี ค.ศ. 1947 เรียกได้ว่า “Ub designed Mickey’s physical appearance, but Walt gave him his soul.”

Iwerks และ Disney ร่วมกันสรรค์สร้างการ์ตูน Mickey Mouse สองเรื่องแรก Plane Crazy (1928) และ The Gallopin’ Gaucho (1928) แต่อาจเพราะขณะนั้นถูกขึ้นบัญชีดำ (Blacklist) โดย Universal Pictures จึงไม่สามารถหาผู้จัดจำหน่ายนำออกฉาย จนกระทั่งเมื่อมีโอกาสรับชม The Jazz Singer (1927) ภาพยนตร์ที่ถือกันว่าเป็นหนังพูด (Talkie) เรื่องแรกของโลก! นาย Disney บังเกิดความเชื่อมั่นว่าการ์ตูนเสียงย่อมต้องประสบความสำเร็จไม่แพ้กัน

Plane Crazy (1928): https://www.youtube.com/watch?v=Ll54h-J6dQQ
Gallopin’ Gaucho (1928): https://www.youtube.com/watch?v=1bY6N9Knw3U

แม้ว่าจะมีแรงบันดาลใจจาก The Jazz Singer (1927) แต่ยังไม่มีใครรับรู้ว่าควรต้องเริ่มต้นทำอะไรยังไง จนกระทั่งหนึ่งในนักอนิเมเตอร์ Wilfred Jackson มารดาเป็นครูสอนดนตรี เสนอแนะให้ใช้เครื่องเคาะจังหวะ (Metronome) เริ่มจากเขียนชาร์ทว่าจะให้มีเสียงอะไรดังขึ้นตอนไหน ก่อนพัฒนามาเป็น Bar Sheet (หรือ Exposure Sheet) โดยแต่ละแถว (หกคอลัมน์) คือหนึ่งภาพวาด จุดดำๆในทุกๆแปดแถวแทนด้วย 1 Beat (ไม่ใช่ 1 วินาทีนะครับ แต่คือ 1 ติกของเครื่องเคาะจังหวะ ถ้าตั้งไว้ 60BPM ถึงจะเท่ากับหนึ่งวินาที)

ปล. มันมีการถกเถียงอย่างกว้างขวางว่า ต้นฉบับของ Steamboat Willie (1928) ใช้อัตราเร็ว/เฟรมเรตเท่าไหร่? กี่ภาพต่อวินาที? ที่มันไม่สามารถหาข้อสรุปได้เพราะขึ้นอยู่กับเครื่องฉายด้วยเช่นกัน ยุคสมัยนั้นมีตั้งแต่ 16-18-20-24 fps ไม่ได้มีมาตรฐานเดียวกับฟีล์มสมัยใหม่ (ใครเคยรับชมหนังเงียบมาเยอะจะรับรู้ว่าบางเรื่องมีความเอื่อยเฉื่อย ราวกับภาพสโลโมชั่น เร่งความเร็วสองสามเท่ายังดูรู้เรื่อง) คำตอบอยู่ที่ Bar Sheet ทำให้ค้นพบว่าอนิเมชั่นเรื่องนี้ไม่ได้นับภาพต่อวินาที แต่ใช้ BPM (ฺBeat Per Miniute) ของเครื่องเคาะจังหวะแทน (คาดกันว่าน่าจะประมาณ 90-110 BPM)

Bar Sheet ของ Steamboat Willie (1928)

งานสร้างอนิเมชั่นเริ่มต้น-เสร็จสิ้นในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1928 ความยาว 7.47 นาที ใช้งบประมาณ $4,986.69 เหรียญ (รวมถึงค่าเช่าฉายโรงภาพยนตร์สัปดาห์ละ $500 เหรียญ) ซึ่งก่อนจะเริ่มบันทึกเสียง มีการทดลองฉายวันที่ 29 กรกฎาคม พร้อมๆสร้างเสียงแบบสดๆ โดยให้ Wilfred Jackson เป่าฮาร์โมนิก้า, Ub Iwerks ตีหม้อ เคาะกระทะ (เสียงเครื่องกระทบ), Johnny Cannon ทำเสียงอื่นๆอย่าง ผิวปาก ถุยน้ำลาย และนาย Walt Disney พากย์เสียงตัวละคร ส่งเสียงหัวเราะ คำรามลั่น ฯ

ผลลัพท์จากการทดลองฉายถือว่าประสบความสำเร็จอย่างมากๆ บรรดาพนักงาน(และภรรยา)ต่างมีปฏิกิริยาตอบสนอง ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ผิวปาก หัวเราะลั่นตลอดการฉาย นั่นสร้างความเชื่อมั่นให้กับนาย Disney ว่าต้องทำสำเร็จได้แน่

The effect on our little audience was nothing less than electric. They responded almost instinctively to this union of sound and motion. I thought they were kidding me. So they put me in the audience and ran the action again. It was terrible, but it was wonderful! And it was something new!

Walt Disney

I’ve never been so thrilled in my life. Nothing since has ever equaled it.

Ub Iwerks

จากนั้นนาย Disney ออกเดินทางสู่ New York City เพื่อมองหาบริษัทสำหรับบันทึกเสียง … ยุคสมัยนั้นพวกบริษัทเครื่องเสียงกระจุกตัวอยู่ New York ยังไม่มีใครมาเปิดกิจการฟากฝั่ง Hollywood, Los Angeles เพราะอยู่ในช่วงหนังเงียบ (Silent Film) กระแสหนังพูด (Talkie) เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น!

หลังจากใช้เวลาสักพักในการค้นหาบริษัทบันทึกเสียง ก็ได้พบเจอกับ Patrick Anthony Powers (1869-1948) โปรดิวเซอร์ภาพยนตร์ตั้งแต่ยุคแรกๆ ผู้ซึ่งเล็งเห็นอนาคตของหนังเสียง (Sound Film) เคยพยายามประมูล/ซื้อต่อบริษัทที่ล้มละลาย DeForest Phonofilm แต่เพราะเงินทุนไม่หนาพอ เลยก่อตั้งบริษัทใหม่ Powers Cinephone ด้วยนำเอาอุปกรณ์ของ DeForest Phonofilm มาลอกเลียน ปรับปรุงให้มีคุณภาพดีขึ้นกว่าเก่า

Powers is a very much respected personage in the film business; he is very shrewd and capable, he is careful and cautious.

Walt Disney

ในส่วนของการบันทึกเสียง (Soundtrack + Sound Effect) ทำกันที่ New York City เพราะนาย Disney ต้องการให้สร้างเสร็จออกฉายยัง Colony Theater ซึ่งตั้งอยู่ละแวก Broadway เชื่อว่าผู้ชมแถบนี้มีความมักคุ้นเคยกับละคอนเวที การแสดงที่ใช้เสียง น่าจะทำให้ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี

การบันทึกเสียงครั้งแรกวันที่ 15 กันยายน ว่าจ้างวาทยากร Carl Edouarde พร้องกับวงออร์เคสตรา Green Brothers Novelty Band (เครื่องดนตรี 17 ชิ้น) และนักทำเสียง Sound Effect ผู้มีประสบการณ์ แต่ผลลัพท์กลับล้มเหลวโดยสิ้นเชิง เพราะวาทยาการไม่สามารถควบคุมจังหวะช้าเร็วให้สอดคล้องเข้ากับอนิเมชั่น

สองสัปดาห์ถัดมา Disney กลับมาพร้อมฟีล์มม้วนใหม่ ที่มีการวาดลูกบอลสีแดงในทุกๆแปดเฟรม (มีคำเรียก Bouncing Ball) เพียงเท่านั้นก็ทำให้วาทยากรสามารถใช้เป็นจุดสังเกต อ้างอิง สำหรับเพิ่มลดความเร็ว ทดลองอยู่ไม่กี่ครั้งก็สามารถบันทึกเสียงได้สำเร็จลุล่วง!

เกร็ด: ว่ากันว่านาย Walt Disney ต้องขายรถยนต์ Moon Roadster เพื่อใช้เป็นทุนสำหรับการบันทึกเสียงครั้งที่สอง ถ้าไม่สำเร็จรอบนี้เห็นแซวกันว่าอาจต้องขายบ้านแล้วละ!


ในส่วนของเพลงประกอบไม่มี Original Score แต่ทำการเรียบเรียงโดย Wilfred Jackson และ Bert Lewis จากสองบทเพลงที่หลายคนน่าจะรับรู้จักกันเป็นอย่างดี

Steamboat Bill (1910) ต้นฉบับแต่งโดย Leighton Brothers คำร้องโดย Ren Shields สำหรับใช้ทำการแสดงละคอนเร่ (Vaudeville) ได้รับการบันทึกแผ่นเสียงครั้งแรกโดย Arthur Collins เมื่อปี ค.ศ. 1911 กลายเป็นแรงบันดาลใจเรื่องราวหนังเงียบ Steamboat Bill, Jr. (1928) และหนึ่งในเพลงประกอบการ์ตูน Steamboat Willie (1928)

แม้ว่าเรือ Whippoorwill ของกปิตัน Mr. Steamboat Bill จะเป็นชื่อสมมติ แต่อ้างอิงจากเหตุการณ์จริงเมื่อปี ค.ศ. 1870 เคยมีการแข่งขันล่องเรือกลไฟ (Steamboat Race) ในแม่น้ำ Mississippi River ระหว่างเรือ Robert E. Lee (เจ้าของฉายา Monarch of the Mississippi) และ Natchez … ใครเคยรับชม The Jazz Singer (1927) มีบทเพลงชื่อ Waiting For The Robert E. Lee ขับร้องโดย Al Jolson เนื้อคำร้องอ้างอิงถึงเหตุการณ์นี้เช่นกัน!

Down the Mississippi came the Whippoorwill
Commanded by that pilot, Mr. Steamboat Bill
The owners gave him orders on the strict QT
To try and beat the record of the Robert E. Lee
“Just heat up the fire, let the old smoke roll
Burn up all your cargo, if you run out of coal
If we don’t beat that record,” Billy told the mate
“Send the mail and care to Peter at the Golden Gate.”

[Chorus]
Oh, Steamboat Bill, steaming down the Mississippi
Steamboat Bill, a mighty man was he
Oh, Steamboat Bill, steaming down the Mississippi
Gonna beat the record of the Robert E. Lee!

Up, then, stepped the gambling man from Louisville
Who tried to give a bet against the Whippoorwill
Billy flashed a roll that surely was a bear
The boiler, it exploded, blew them up in the air
The gambler said to Billy as they left the wreck
“I don’t know where we’re going, but we’re neck-and-neck!”
Says Bill to the gambler, “Tell you what I’ll do:
I’ll bet another thousand, I’ll go higher than you!”

[Chorus]

The river’s all in mourning, now for Steamboat Bill
No more you’ll hear the pumping of the Whippoorwill
This crane on every steamboat the blows those streams
From Memphis right to next down to New Orleans
The wife of Mr. William was at home in bed
When she got the telegram that Steamboat’s dead
Said she to the children, “Blessed honey lambs
The next papa that you have will be a railroad man!”

[Chorus]

แซว: ระหว่างอ่านเนื้อเพลงผมก็ขำกลิ้งกับตอนจบ นึกขึ้นได้ว่านี่คือบทเพลงสำหรับทำการแสดงเร่ (Vaudeville) เลยมักมีการตบมุกให้สนุกสนานประมาณนี้

อีกบทเพลงดังจากเจ้าแกะที่รับประทานโน๊ตเพลงเข้าไป เลยถูกแปรสภาพเป็นเครื่อง Phonograph ชื่อว่า Turkey in the Straw บทเพลงแนว American Folk Song ฉบับแรกเริ่มที่มีการตีพิมพ์ ค.ศ. 1834 ไม่รู้ใครแต่ง แถมไม่มีการตั้งชื่อ เพียงระบุว่าใช้ประกอบการแสดง (Minstrel Show) Zip Coon หลังจากนั้นมีความพยายามปรับแก้ไขเนื้อคำร้อง จนกระทั่งได้ข้อสรุปใช้ชื่อ Turkey in the Straw เมื่อปี ค.ศ. 1861

เกร็ด: การแสดง Minstrel Show หรือ Minstrelsy พัฒนาขึ้นโดยชาวอเมริกันในช่วงต้นศตวรรษที่ 19th โดยให้นักแสดงคนขาว แต่งแต้มทาสีผิวให้กลายเป็นดำ (Blackface) เพื่อล้อเลียนชาว African-American

ด้วยความที่เป็นบทเพลงสำหรับการแสดง Minstrel Show บางฉบับมีการดัดแปลงเนื้อคำร้อง “Nigger Love a Watermelon, Ha! Ha! Ha!” คาดเดาไม่ยากว่ามีลักษณะ Racism จะว่าไปไก่งวงในกองฟาง มันอาจแฝงนัยยะอะไรสักอย่างเกี่ยวกับการหลบซ่อนตัวของคนดำ (ในช่วงระหว่างถูกไล่ล่าโดย KKK)

Turkey in the straw, turkey in the hay,
Turkey in the straw, turkey in the hay
Roll ’em up and twist ’em up a high tuckahaw
And twist ’em up a tune called Turkey in the Straw.

เกร็ด: จากคำกล่าวอ้างของผู้รอดชีวิต Turkey in the Straw คือหนึ่งในบทเพลงได้รับการบรรเลงระหว่างเรือ RMS Titanic จมลงเมื่อปี ค.ศ. 1912

ระหว่างผมไล่ดูฉบับดัดแปลง Turkey in the Straw ค้นพบว่าหนึ่งในนั้นคือบทเพลง Skip To My Lou จากภาพยนตร์ Meet Me in St. Louis (1944) แต่เป็นลักษณะอ้างอิงท่อนสั้นๆผ่านการเล่นฟิดเดิล (Fiddle) เสียงผิวปาก และบางท่อนคำร้อง

เช่นเดียวกับ Back to the Future Part III (1990) เรียบเรียงโดย Alan Silvestri และ ZZ Top ดังขึ้นช่วงระหว่างที่แก๊งค์ย้อนเวลากลับสู่อดีต ยุคสมัย Western เหมาะเจาะดีแท้!

เรื่องราวของ Steamboat Willie (1928) เริ่มต้นด้วย Mickey Mouse กำลังเพลิดเพลินกับควบคุมพวงมาลัยเรือ Steamboat Willie ดำเนินไปตามทิศทางความฝัน แต่แล้วจู่ๆถูกกปิตัน Pete ขึ้นมาขับไล่ให้ลงไปทำความสะอาดชั้นล่าง สร้างความหงุดหงิด แสดงปฏิกิริยาไม่พึงพอใจลับหลัง สาปแช่งให้อีกฝ่ายผลกรรมตามทัน … ซึ่งก็ตามทันเร็วมากหลังจากเคี้ยวยาสูบ ถ่มน้ำลาย ลมหวนพัดโดนใบหน้าตนเอง

จากนั้นเรือกลไฟแวะจอดเทียบท่า รับส่งสินค้า แต่ทว่า Minnie Mouse กลับมาถึงช้า ทำให้ต้องออกวิ่งไล่ล่า โชคดีได้รับความช่วยเหลือจาก Mickey เกี่ยว(กางเกงใน)ขึ้นเรือทันอย่างหวุดหวิด … เสี้ยมสอนให้รู้จักการตรงต่อเวลา รับรู้ภาระหน้าที่ของตนเอง

โน๊ตเพลงที่ Minnie นำขึ้นเรือมา โดยไม่รู้ตัวด้วยถูกเจ้าแกะโง่เคี้ยวเอื้องรับประทาน Mickey จึงแปรสภาพมันเป็นเครื่องเล่นแผ่นเสียง Turkey in the Straw จากนั้นทั้งสองก็เริ่มร้องรำทำเพลง ใช้สิ่งข้าวของต่างๆแทนเครื่องดนตรีประกอบจังหวะ … นัยยะของการพลิกวิกฤตเป็นโอกาส คล้ายๆการ์ตูนเรื่องนี้ที่พานผ่านอะไรมาเยอะมากๆ ทำในสิ่งคนส่วนใหญ่มองว่าไม่น่าเป็นไปได้ (Absurdity) ให้ภาพยนตร์สามารถส่งเสียงออกมา

มองผิวเผินเรื่องราวของ Steamboat Willie (1928) ดูไม่ได้มีเนื้อหาสาระอะไร เพียงความสนุกสนาน สร้างเสียงหัวเราะ เพลิดเพลินผ่อนคลาย แต่พฤติกรรมบ้าอำนาจของกปิตัน Pete ชัดเจนมากๆว่าต้องการสื่อถึงโปรดิวเซอร์สตูดิโอ Universal Pictures ที่ลักขโมยผลงาน ทำลายโอกาสของตนเอง แม้มิอาจต่อต้านขัดขืน ก็พร้อมจะทำสิ่งลับหลังเพื่อโต้ตอบเอาคืน (ตัวละคร Mickey Mouse แทบจะคือส่วนย่นย่อของ Oswald the Lucky Rabbit) และท้ายสุดถ้าสมมติว่าถูกจับ ติดคุกเรื่องลิขสิทธิ์ ก็พร้อมเขวี้ยงขว้างมันฝรั่งใส่นกแก้วจนพลัดตกน้ำ “Help! Help! Man overboard!” สักวันฉันต้องได้ล้างแค้นเอาคืนอย่างสาสม!


ถ้าไม่นับการทดลองฉาย Steamboat Willie (1928) เข้าฉายรอบปฐมทัศน์ ณ โรงภาพยนตร์ Colony Theater, New York City (ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็น Broadway Theatre) วันที่ 18 พฤศจิกายน ค.ศ. 1928 เริ่มต้นแค่สองสัปดาห์ปะหน้าหนังเสียง Gang War (1928) [ฟีล์มสูญหายไปแล้ว] แต่ด้วยกระแสตอบรับดียอดเยี่ยม เลยได้ตระเวนออกฉายตามหัวเมืองใหญ่ๆ และส่งออกต่างประเทศ

Not the first animated cartoon to be synchronized with sound effects, but the first to attract favorable attention. This one represents a high order of cartoon ingenuity, cleverly combined with sound effects. The union brought forth laughs galore. Giggles came so fast at the Colony [Theater] they were stumbling over each other. It’s a peach of a synchronization job all the way, bright, snappy, and fit the situation perfectly.

นักวิจารณ์จากนิตยสาร Variety ฉบับวันที่ 21 พฤศจิกายน ค.ศ. 1928

This is what Steamboat Willie has: First, a clever and amusing treatment; secondly, music and sound effects added via the Cinephone method. The result is a real tidbit of diversion. The maximum has been gotten from the sound effects. Worthy of bookings in any house wired to reproduce sound-on-film. Incidentally, this is the first Cinephone-recorded subject to get a public exhibition and at the Colony [Theater], New York, is being shown over Western Electric equipment.

นักวิจารณ์จากนิตยสาร The Film Daily ฉบับวันที่ 25 พฤศจิกายน ค.ศ. 1928

ดั้งเดิมนั้นกฎหมายลิขสิทธิ์ Copyright Act of 1909 มีอายุแค่ 28 ปี แต่สามารถยื่นคำร้อง ขอต่อเพิ่มได้ 14-28 ปี รวมระยะเวลามากสุด 56 ปี! ซึ่งการ์ตูน Steamboat Willie ออกฉายปี ค.ศ. 1928 จึงควรต้องสิ้นสุดปี ค.ศ. 1956 แล้วทำเรื่องขอขยายระยะเวลาจนถึงปี ค.ศ. 1984

แต่ระหว่างนั้นมีกฎหมายลิขสิทธิ์ฉบับใหม่ Copyright Act of 1976 สำหรับผลงานสร้างขึ้นก่อนปี ค.ศ. 1978 จะได้รับการยืดระยะเวลาเพิ่มเป็น 75 ปี ก็เท่ากับว่า Steamboat Willie ได้รับการขยับขยายให้สิ้นสุดปี ค.ศ. 2003 โดยปริยาย

เพราะรับรู้ว่าสิทธิ์การคุ้มครองใกล้หมดสิ้น สตูดิโอ Walt Disney ทำการล็อบบี้นักการเมืองอย่างหนัก จนสามารถออกกฎหมายเพิ่มเติม Copyright Term Extension Act of 1998 หรือที่ใครๆเรียกกันอย่างไม่อ้อมค้อม Mickey Mouse Protection Act โดยเพิ่มข้ออ้างผลงานเกิดจากบริษัทจำกัด (Corporatie Authorship) ให้สามารถถือครองลิขสิทธิ์เพิ่มขึ้นเป็น 95 ปี ก็เท่ากับว่า Steamboat Willie ต่อลมหายใจเฮือกสุดท้ายจนถึง ค.ศ. 2023 … สิ้นสุดวันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 2024

จริงอยู่ว่าลิขสิทธิ์ Steamboat Willie (1928) ปัจจุบันได้กลายเป็นสมบัติสาธารณะ (Public Domain) แต่ด้วยลูกเล่ห์ของ Walt Disney ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2007 ได้ผนวกเอาคลิปจาก Steamboat Willie มาเป็นโลโก้สตูดิโอ Walt Disney Animation ซึ่งนั่นทำให้บางส่วน(ที่ปรากฎบนโลโก้)แปรสภาพกลายเป็นเครื่องหมายการค้า (Trademark) ได้รับการคุ้มครองจากกฎหมายอีกฉบับ Trademark Law ไม่ให้ทำการลอกเลียนแบบ (กฎหมายนี้ไม่มีอายุความ เพราะถือเป็นสัญลักษณ์ของบริษัท ได้รับการคุ้มครองตลอดไป)

หลังจาก Steamboat Willie (1928) กลายเป็นสมบัติสาธารณะ ก็มีความพยายามจัดจำหน่าย NFT (Non-Fungible Token) ค้นหาคลิปใน Youtube พบเจอบูรณะ 4K, ใส่สีสัน (Colorization), ทำเป็นสามมิติ ฯ นั่นเป็นสิ่งที่สตูดิโอ Walt Disney ไม่เคยครุ่นคิดทำมาก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสามารถเอาตัวรอดจากการถูกลบ/ฟ้องร้องได้นานแค่ไหน

ความเรื่องมาก เจ้ากี้เจ้าการของสตูดิโอ Walt Disney เป็นสิ่งเข้าใจไม่ยากเลยนะ! นั่นเพราะ Steamboat Willie (1928) คือผลงานที่เป็นจุดกำเนิด เริ่มต้น ใครกันจะไม่หึงหวงแหน อีกทั้งบริษัทก็ยังประกอบธุรกิจ กิจการมั่งคั่ง ไม่ได้ล่มสลาย สูญหาย เลยมีเงินทุนต่อสู้ พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้พวกอีแร้งกา ฉกฉวย แสวงหาผลประโยชน์จากสิ่งของตน

แซว: จะว่าไปเหตุผลที่นาย Walt Disney ริเริ่มต้นสรรค์สร้าง Steamboat Willie (1928) ก็เนื่องจากปัญหาลิขสิทธิ์ตัวละครกับ Universal Pictures เกือบร้อยปีถัดมาการ์ตูนเรื่องนี้ก็ยังวุ่นๆวายๆ ไม่เลิกรากับปัญหาลิขสิทธิ์เสียที!

ส่วนตัวค่อนข้างชื่นชอบการ์ตูนเรื่องนี้ แม้หลายสิ่งอย่างจะดูเฉิ่มเชย ล้าหลัง (โดยเฉพาะพฤติกรรม Bully, Racism และ Animal Cruelty) แต่เพราะมันคือครั้งแรกๆของวงการอนิเมชั่น จึงเต็มไปด้วยการทดลองผิดลองถูก ได้ผลลัพท์อันน่าอึ่งทึ่ง สร้างความสนุกสนาน ครื้นเครง อลเวง เสียงผิวปากและท่าเต้น Mickey Mouse มันคือวินาที ‘Iconic’ ยิ่งใหญ่ไม่ด้อยไปกว่าคำพูดประโยคแรกของ Al Jolson กล่าวว่า “Wait a minute, wait a minute. You ain’t heard nothin’ yet”

จัดเรตทั่วไป รับชมได้ทุกเพศวัย

คำโปรย | Steamboat Willie จุดเริ่มต้นของ Mickey Mouse และ Walt Disney ที่กลายเป็น ‘Iconic’ แห่งวงการอนิเมชั่นและภาพยนตร์
คุณภาพ | ไอคอนนิก
ส่วนตัว | สนุกสนาน

Yózhik v tumáne (1975)


Hedgehog in the Fog (1975) USSR : Yuri Norstein ♥♥♥♥♡

เม่นแคระ (Hedgehog) พลัดหลงทางเข้าไปในละอองหมอก มันช่างเป็นสถานที่ที่มีความลึกลับ หวาดสะพรึง ต้องเผชิญหน้ากับ(ความกลัวของ)ตนเอง ถึงสามารถค้นหาหนทางออก พบเจอเป้าหมายชีวิต, มาสเตอร์พีซแห่งวงการอนิเมชั่น และเป็นที่โปรดปรานของ Hayao Miyazaki

Midway upon the journey of our life
I found myself within a forest dark,
For the straightforward pathway had been lost.

Dante Alighieri (1265-1321) บทกวีจากวรรณกรรม Inferno, Canto I ส่วนหนึ่งของ Divine Comedy (1308-21)

มันไม่ใช่ว่าอนิเมชั่น Hedgehog in the Fog (1975) ได้แรงบันดาลใจจากวรรณกรรมทัวร์นรกของ Dante แต่ย่อหน้าแรกอันเลื่องชื่อ โดยไม่รู้ตัวสอดคล้องกับการผจญภัยของเจ้าเม่นแคระ ซึ่งบางคนอาจตีความละอองหมอกไม่ต่างจากขุมนรก พบเจอสรรพสัตว์ชั่วร้าย ก่อนข้ามแม่น้ำ Styx ราวกับการถือกำเนิดชีวิตใหม่

เอาจริงๆผมไม่ค่อยแน่ใจว่าอนิเมชั่นเรื่องนี้เหมาะสำหรับเด็กไหม? เพราะการออกแบบตัวละครทำออกมาได้อัปลักษณ์พิศดาร บรรยากาศภายในละอองหมอก ช่างดูลึกลับ ชวนขนหัวลุก และเพลงประกอบช่วยเสริมความหลอกหลอน แต่โดยไม่รู้ตัวถ้าคุณสามารถเผชิญหน้าความกลัว เอาชนะตัวตนเอง (แบบเดียวกับเจ้าเม่นแคระ) อาจปรับเปลี่ยนแนวคิด ค้นพบเจอเป้าหมาย/ความหมายชีวิต

เมื่อตอนเจ้าเม่นแคระก้าวย่างเข้าไปในละอองหมอก ไม่ใช่แค่บรรยากาศหลอกหลอน ดูไปสักพักผมเริ่มเกิดความเอะใจ เห้ย! มันทำออกมาได้ยังไง? นี่ไม่ใช่อนิเมชั่นสามมิติ พึ่งพา CG (Computer Graphic) แต่เป็นเพียง Cut-Out Animation นำเอาวัตถุสองมิติมาประกอบร่างให้สามารถขยับเคลื่อนไหว แล้วความขมุกมัว เดี๋ยวเบลอเดี๋ยวชัด เดินเข้าเดินออก เลือนหายไปกับละอองหมอง ใช้เทคนิค ลูกเล่น วิธีการอันใด? ยิ่งรับชมยิ่งรู้สึกชื่นชอบ หลงใหล คลั่งไคล้ แฝงแนวคิดปรัชญาลุ่มลึกล้ำ ต้องยกย่องระดับมาสเตอร์พีซ หนึ่งในอนิเมชั่นยอดเยี่ยมที่สุดแห่งวงการภาพยนตร์

เกร็ด: Hedgehog in the Fog (1975) ได้รับการโหวตอันดับ #1 ในชาร์ท Top 150 Japanese and World Animation จัดอันดับโดยนักอนิเมเตอร์ & นักวิจารณ์จำนวน 140 คน ที่เข้าร่วมเทศกาลอนิเมชั่น Laputa Animation Festival เมื่อปี ค.ศ. 2003 (เทศกาลนี้ยกเลิกจัดงานตั้งแต่ปี 2011)


Yuri Borisovich Norstein, Ю́рий Бори́сович Норште́йн (เกิดปี 1941) ผู้กำกับ/นักอนิเมเตอร์ สัญชาติรัสเซีย เกิดที่ Andreyevka, Penza Oblast ในครอบครัวเชื้อสาย Jews ระหว่างที่มารดาพร้อมพี่ๆกำลังอพยพหลบหนีสงคราม (ส่วนบิดาออกรบแนวหน้า) ภายหลังปักหลักอยู่ Maryina Roshcha, Moscow ตั้งแต่เด็กมีความหลงใหลในงานศิลปะ โตขึ้นเคยทำงานช่างไม้ ณ โรงงานเฟอร์นิเจอร์แห่งหนึ่ง ก่อนตัดสินใจเข้าเรียนคอร์สอนิเมชั่นของสตูดิโอ Soyuzmultfilm แล้วได้รับว่าจ้างงาน เริ่มจากทำอนิเมเตอร์ Who Said “Meow”? (1962), ร่วมกำกับอนิเมชั่นเรื่องแรก 25th October, the First Day (1968) เฉลิมฉลองครบรอบ 60 ปี October Revolution (1908)

สำหรับผลงานแจ้งเกิด The Battle of Kerzhenets (1971) ร่วมงานผกก. Ivan Ivanov-Vano เล่าเรื่องปรับปราในยุคกลาง (Middle Ages) กล่าวถึงตำนานเมือง Kitezh ที่สามารถจมลงใต้น้ำเพื่อหลบซ่อนจากการโจมตีของชาว Mongols (เมือง Kitezh ได้รับฉายา Russian Atlantis) แต่ไฮไลท์ของอนิเมชั่นคือการต่อสู้รบระหว่างกองทัพทั้งสอง โดยงานศิลป์นำแรงบันดาลใจจากภาพวาดศิลปะช่วงศตวรรษ 14th-16th ทำออกมาในลักษณะ Cut-Out Animation (หลายๆช็อตชวนให้ผมนึกถึงผลงานของ Andrei Rublev)

The Battle of Kerzhenets (1971): https://www.youtube.com/watch?v=fWKOvaDkxPc

ยังมีอีกสองผลงานของผกก. Norstein ที่อยากแนะนำให้รับชม The Fox and the Hare (1973) และ The Heron and the Crane (1974) เพื่อจักได้พบเห็นพัฒนาการ การสะสมประสบการณ์ สไตล์ลายเซ็นต์ ก่อนสรรค์สร้างสองผลงานโลกตะลึง Hedgehog in the Fog (1975) และ Tale of Tales (1979)

อนิเมชั่นทั้งสองเรื่องต่างดัดแปลงมาจากนิทานพื้นบ้านรัสเซีย (Russian Folk Tale) รวบรวมอยู่ในหนังสือ Explanatory Dictionary of the Living Great Russian Language (1863-) ของ Vladimir Dal (1801-72) นำเสนอความขัดแย้งระหว่างสองตัวละครตามชื่อ สุนัขจิ้งจอก vs. กระต่ายป่า, นกกระยาง vs. นกกระเรียน ที่จะแฝงสาระข้อคิดเกี่ยวกับการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

The Fox and the Hare (1973): https://www.youtube.com/watch?v=9FUzM7KbPZg
The Heron and the Crane (1974): https://www.youtube.com/watch?v=BuobSn9jA5M

เมื่อปี ค.ศ. 1974, ระหว่างกำลังสรรค์สร้าง The Heron and the Crane (1974) ผกก. Norstein ได้รับการติดต่อจาก Sergei Grigorievich Kozlov, Сергей Григорьевич Козлов (1939-2010) นักกวี/นักเขียนเทพนิยายชื่อดัง ด้วยความชื่นชอบประทับใจผลงาน The Fox and the Hare (1973) จึงพยายามชักชวนให้เลือกดัดแปลงวรรณกรรมของตนเองเป็นอนิเมชั่น

หลังเสร็จสร้าง The Heron and the Crane (1974) ผกก. Norstein จึงทะยอยอ่านหนังสือของ Kozlov ก่อนตัดสินใจเลือก Ёжик в тумане อ่านว่า Yózhik v tumáne แปลตรงตัว Hedgehog in the Fog เล่าเหตุผลระหว่างการอ่าน บังเกิดภาพจินตนาการ พบเห็นสไตล์อนิเมชั่นที่อยากสรรค์สร้าง (หนังสือของ Kozlov มีเพียงตัวหนังสือ ไร้ซึ่งภาพวาดประกอบ)

I just felt the fairy tale spatially… As if somewhere far away, behind the thin amalgam of the screen there is a sphere from where the sound comes here and turns into an image.

Yuri Norstein

บทอนิเมชั่นที่ผกก. Norstein พัฒนาขึ้นกับ Kozlov มีการปรับแก้ไขจนแตกต่างจากต้นฉบับโดยสิ้นเชิง! จากเคยเต็มไปด้วยข้อความบรรยายยาวๆ (Literary Script) หลงเหลือเพียงคำอธิบายสั้นๆในลักษณะ ‘Impressionist’ จำพวกรายละเอียด องค์ประกอบ ภาพร่างตัวละคร ยกตัวอย่างข้อความที่ใช้ “logs overgrown with velvety mold”, “the rustle of falling earth”, “dry autumn leaf”, “hot mouth of a dog” ฯ

บทอนิเมชั่นที่แทบไม่มีรายละเอียดใดๆ เมื่อยื่นเสนอผ่านกองเซนเซอร์ Goskino ได้รับความเห็น ‘boring story’ และถูกตั้งคำถามว่าต้องการทำอะไร? คำตอบของผกก. Norstein อ้างอิงบทกวีจากวรรณกรรม Dante: Divine Comedy

Midway upon the journey of our life
I found myself within a forest dark,
For the straightforward pathway had been lost.

Dante Alighieri (1265-1321) บทกวีจากวรรณกรรม Inferno, Canto I ส่วนหนึ่งของ Divine Comedy (1308-21)

เจ้าเม่นน้อย (Hedgehog) ทุกค่ำคืนจะออกเดินทางไปเยี่ยมเยียนลูกหมีขี้บ่น (Bear-Cub) นั่งบนขอนไม้ พูดคุย จิบชา นับดวงดาวบนท้องฟ้า

ค่ำคืนหนึ่งเจ้าเม่นน้อยได้นำเอาแยมราสเบอรี่ติดตัวไปด้วย โดยไม่รู้ตัวนกเค้าอินทรียูเรเซีย (Eagle-Owl) แอบย่องติดตามด้วยสายตาอันชั่วร้าย จนกระทั่งมาถึงบริเวณละอองหมอก มองอะไรแทบไม่เห็น พลัดหลงออกจากเส้นทาง แต่ลิบๆนั่นมีม้าสีขาว เงาช้างตัวใหญ่ ค้างคาวโบยบิน หอยทางคลานจากใบไม้ ฯ พยายามตะโกนโหวกเหวกถามทาง จนกระทั่งพลัดตกลงแม่น้ำ ได้รับความช่วยเหลือจากปลาใหญ่ และในที่สุดก็มาถึงบ้านลูกหมี นั่งจิบชา ทานแยมราสเบอรี่ อดไม่ได้ครุ่นคิดถึงการผจญภัยพานผ่านมา


ผกก. Norstein มีความหลงใหลในงานศิลปะอย่างมากๆ งานออกแบบของ Hedgehog in the Fog (1975) รับอิทธิพลจากผลงานจิตรกรเลื่องชื่อมากมาย อาทิ Van Gogh, Rembrandt, Picasso, Georges Braque, Paul Klee, Hieronymus Bosch, ฟากฝั่งเอเชียก็อย่าง Katsushika Hokusai, Hasegawa Tōhaku, Guo Xi, Ma Yuan, Zhu Da ฯ

เจ้าเม่นน้อย (Hedgehog) นักวิจารณ์ให้ข้อสังเกตว่าอาจมีต้นแบบจากนักเขียน Lyudmila Petrushevskaya แต่ผกก. Norstein ยืนกรานว่าเธอไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย (เป็นการเชื่อมโยงมั่วซั่วสุดๆ) แล้วอธิบายถึงความพยายามร่างแบบกว่าร้อยภาพ ซึ่งต้องแยกชิ้นส่วน องค์ประกอบ สำหรับทำเป็น Cut-Out Animation แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้แบบอย่างที่ต้องการ จนกระทั่งศรีภรรยา Francesca Yarbusova เข้ามาปรับแต่งเล็กๆน้อย นำแรงบันดาลใจจากภาพวาด The Zvenigorod Saviour (1410) ของ Andrei Rublev (1360-1430) จิตรกรเอกชาวรัสเซียแห่งยุคกลาง (Medieval Art)

เกร็ด: นอกจาก The Zvenigorod Saviour (1410) อีกสองภาพขวามือคือผลงานของ Paul Klee (1879-1940) จิตกรสัญชาติ Swiss-German มีชื่อเสียงจากผลงาน Expressionism, Cubism และ Surrealism ภาพแรกคือ Little Jester in a Trance (1929) และภาพสอง The Clown (1929) ต่างก็ให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าเม่นน้อย รวมถึงบรรดาตัวละครหน้าขนทั้งหลาย

แวบแรกผมครุ่นคิดว่านกฮูก แต่แท้จริงแล้วมันคือนกเค้าอินทรียูเรเซีย (Eurasian Eagle-Owl) หรือนกเค้าแมวอินทรีสายพันธุ์ยูเรเซีย อาศัยอยู่ในพื้นที่ของทวีป Eurasia (Europe + Asia) เป็นนักล่าขนาดใหญ่ที่สุดและแข็งแรงที่สุด ความยาวของลำตัวอยู่ที่ 61-91 เซนติเมตร หนักประมาณ 2.2-3.6 กิโลกรัม

ท่าทางของเจ้านกเค้าอินทรียูเรเซีย ดูมีความสนอกสนใจในเจ้าเม่นน้อย แอบย่องติดตามหลัง ท่าทางยื้อๆยักๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้ บอกไม่ได้ว่ามาดีหรือร้าย เหมือนเฝ้ารอคอยเวลา หาจังหวะสบโอกาส แต่ระหว่างเดินผ่านแอ่งน้ำและบ่อน้ำ พบเห็นภาพสะท้อน(ในแอ่งน้ำ)และเสียงสะท้อน(ในบ่อน้ำ) โดยไม่รู้ตัวดึงดูดความสนใจไปจากเจ้าเม่นน้อย

The owl is the same as the hedgehog, only in reverse. It is just as simple-mined, only bad.

Yuri Norstein

เกร็ด: บ่อน้ำอีกแล้วหรือนี่?? เป็นการอ้างอิงถึงภาพยนตร์ Ivan’s Childhood (1962) ของผกก. Andrei Tarkovsky

ยังมีสัตว์หน้าขนอีกตัวหนึ่งที่หลายคนอาจไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ มันคือเจ้า Cocker Spaniel สุนัขพันธุ์ขนาดกลาง มีต้นกำเนิดมาจากประเทศสเปน (Spain) จัดเป็นสุนัขนักล่า มีความคล่องแคล่วในการล่านก Woodcock นิสัยอ่อนโยน ขี้เล่น ชอบกระโดดโลดเต้น เต็มไปด้วยความกระตือรือล้น สามารถเข้ากับคนอื่นได้ดี แถมอายุยืนยาวนานอีกต่างหาก

ผมติดใจตรงคีย์เวิร์ด ‘สุนัขนักล่า’ คล้ายๆกับเจ้านกเค้าอินทรียูเรเซีย ท่าอ้าปากหาวช่างดูน่าหวาดสะพรึง แต่มันกลับแสดงความเป็นมิตรกับเจ้าเม่นน้อย ขี้เล่นซุกซน แถมยังช่วยติดตามหาถุงผ้าใส่แยมราสเบอรี่ แล้วนำมาส่งมอบคืนให้ อัธยาศัยดีงามอย่างคาดไม่ถึง! … ถือได้ว่าเป็นตัวละครสะท้อนเจ้านกเค้าอินทรียูเรเซีย นักล่าเหมือนกันแต่อุปนิสัยแตกต่างตรงกันข้าม

ยังมีสามสิ่งมีชีวิตลึกลับที่ไม่ใช่สัตว์หน้าขน ในมุมมองเจ้าเม่นน้อย พวกมันช่างมีความสง่างาม น่าเกรงขาม สร้างความลุ่มหลงใหล เหนือจินตนาการเกินกว่าเข้าใจ (แต่ผู้ชมสามารถรับรู้ได้ว่ามันคืออะไร)

  • ม้าขาว แม้ท่ามกลางละอองหมอก ยังพอมองเห็นรูปร่างหน้าตา สร้างความลุ่มหลงใหล กลายเป็นภาพจดจำฝังใจเจ้าเม่นน้อย ช่างมีความงดงาม ‘unearthly beauty’ ถึงขนาดเก็บนำไปครุ่นคิดจินตนาการ
    • นอกจากอ้างอิงถึงผลงานผกก. Tarkovsky, ในปรัมปรา West Slavic มีความเชื่อว่าม้าขาวทำหน้าที่นำทางจิตวิญญาณสู่โลกหลังความตาย
  • ช้างยักษ์ เป็นสัตว์ที่มีขนาดตัวใหญ่มหึมายิ่งกว่าม้าขาว จึงพบเห็นเพียงเค้าโครงอันเลือนลาง ในมุมของเจ้าเม่นตัวกระจิดริด ย่อมไม่สามารถครุ่นคิดจินตนาการ เหนือเกินกว่าตนเองจะรับรู้เข้าใจ
  • ปลาในแม่น้ำ นี่ก็เป็นสัตว์อีกชนิดที่เจ้าเม่นน้อยมองไม่เห็น (เพราะมันอยู่ในน้ำ) ไม่สามารถครุ่นคิดจินตนาการ (ผู้ชมก็มองแทบไม่เห็นรูปร่างหน้าตา) ได้ยินเพียงเสียงพูดคุยสื่อสาร โดยไม่รู้ตัวบังเกิดความสัมพันธ์ แถมอีกฝ่ายยังให้ความช่วยเหลือพาขึ้นฝั่ง
    • เอ็ฟเฟ็กของน้ำ เห็นว่าใช้น้ำจริงๆ เพราะมันยังไม่มีเทคนิคที่จะออกมาให้ดูสมจริงขนาดนั้น

สัตว์ทั้งสามชนิดคือตัวแทนสิ่งที่เจ้าเม่นน้อยไม่สามารถรับรู้เข้าใจ (ระดับมหภาค) เกินกว่าขอบเขตศักยภาพตนเองจะมองเห็น คล้ายๆจิตวิญญาณ เทพยดา พระเป็นเจ้า ฯ ต่างเป็นสิ่งเหนือธรรมชาติ เกินกว่ามนุษย์จักครุ่นคิดจินตนาการ

ตรงกันข้ามกับสามสิ่งมีชีวิตขนาดมหึมา หอยทาก ค้างคาว หิ่งห้อย ต่างมีขนาดตัวเล็กกว่าเจ้าเม่นน้อย แต่เต็มไปด้วยความลึกลับ น่าหวาดสะพรึง พิศวงสงสัยไม่แตกต่างกัน

  • การปลิดปลิวของใบไม้ ทำให้เจ้าเม่นน้อยถึงขนาดปิดตา ตัวสั่น ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พอพบเห็นหอยทากค่อยๆคลืบคลานจากไป เพราะขนาดตัวเล็กกว่า ไร้พิษภัย จึงคลายอาการหวาดกังวล … สัญลักษณ์ของความกลัวก็ได้กระมัง
  • ค้างคาวคือสัตว์ปีก ขนาดตัวเล็กกว่าเจ้าเม่นน้อย แต่จู่ๆก็บินโฉบเข้ามา แม้ไม่เป็นอันตรายสักเท่าไหร่ กลับสร้างความรู้สึกหงุดหงิด รำคาญใจ ทำไมต้องก่อกวนฉันด้วย
  • หิ่งห้อย (จะรวมถึงแมลงเม่าช่วงท้ายเรื่องด้วยก็ได้) คือสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กจิ๋ว ไม่ได้มีอันตราย หรือเข้ามาก่อนกวนใจ แต่ด้วยลักษณะเหมือนดวงไฟ สร้างความพิศวง ลุ่มหลงใหล มองตามจนกระทั่งสูญหายไป

เฉกเช่นเดียวกับสามสัตว์ขนาดใหญ่มหึมา สามสัตว์ขนาดเล็กจิ๋ว ตัวแทนของสิ่งที่เจ้าเม่นน้อยไม่สามารถรับรู้เข้าใจ (ระดับจุลภาค) แต่สามารถมองเห็น จับต้องได้ ไร้พิษภัย แต่ก็เกินกว่าขอบเขตศักยภาพตนเองจะทำความเข้าใจ

แซว: หลังเสร็จจาก Tale of Tales (1979) ผกก. Norstein สรรค์สร้างโปรเจคเรื่องใหม่ The Overcoat แต่ด้วยความโหยหาความสมบูรณ์แบบ (Perfectionist) ทำงานเชื่องช้าจนถูกไล่ออกจากสตูดิโอ Soyuzmultfilm เลยต้องเก็บหอมรอมริด ใช้ทุนส่วนตัว ปัจจุบัน ค.ศ. 2023 ก็ยังสร้างไม่เสร็จ (แต่น่าจะใกล้แล้วละ) จนได้รับฉายา The Golden Snail

สุดท้ายกับตัวละครลูกหมีขี้บ่น (ตรงกันข้ามกับเจ้าเม่นน้อยที่แทบไม่ได้ปริปากอันใด) มาถึงก็เอาแต่พร่ำพูดเพ้อเจ้อ ฟังไม่ได้สดับ ผมเองขณะนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจฟัง สภาพไม่ต่างจากเจ้าเม่นน้อย ดวงตาพองโต เหม่อล่องลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะยังคงครุ่นคิดทบทวนสิ่งต่างๆ พร่ำเพ้อจินตนาการถึงม้าขาว ช่างมีความงดงาม น่ามหัศจรรย์ใจยิ่งนัก

วันก่อนผมนั่งไล่ชม Golden Collection ของ Soyuzmultfilm แล้วยังติดตากับ Winnie-the-Pooh (1969) ฉบับรัสเซียที่ออกแบบเจ้าหมีอ้วน Winnie Pooh ได้น่ารักน่าชัง น่าจดจำกว่าฉบับของ Walt Disney ชวนให้นึกถึงลูกหมีตัวนี้อยู่ไม่น้อยทีเดียว

Winnie-the-Pooh (1969): https://www.youtube.com/watch?v=ApfKv8Kx4oI

ในส่วนของภาพพื้นหลัง ผกก. Norstein รับอิทธิพลมาจากภูมิทัศน์จีน (Chinese Art) ผลงานศิลปะของ Guo Xi (1020-90), Ma Yuan (1160/65-1225), Zhu Da (1626–1705) ซึ่งมีความโดดเด่นในลวดลายเส้น ต้นไม้ ลำธาร ขุนเขา ดูราวกับมีชีวิต และมักมีพื้นที่ว่างสำหรับเติมเต็มจินตนาการ

The Eastern principle of painting differs in that it reveals a lot of empty space-unpainted and unfilled fragments-while Western paintings are completely covered in paint and detail. Thus, the contemplator is invited to think of emptiness.

Yuri Norstein

ภาพวาดที่ผมนำมาประกอบด้วย

  • Guo Xi: Early Spring (1072)
  • Ma Yuan: Dancing and Singing (Peasants Returning from Work) (1160-1225)
  • Ma Yuan: Walking on a Mountain Path in Spring

ในส่วนของละอองหมอก นำแรงบันดาลใจจากภาพวาด 松林図 (1595), อ่านว่า Shōrin-zu byōbu, แปลว่า Pine trees [สังเกตตัวอักษรญี่ปุ่น 林 มีลักษณะเหมือนต้นไม้] ผลงานของ Hasegawa Tōhaku (1539-1610) จิตรกรชาวญี่ปุ่น สองภาพนี้ถือเป็นทรัพย์สมบัติแห่งชาติ (National Treasure)

แต่ต้นไม้สูงใหญ่ (World Tree) ที่พบเห็นในอนิเมชั่น เห็นว่าผกก. Norstein นำแรงบันดาลใจจากภาพยนตร์ Solaris (1972) ของผกก. Andrei Tarkovsky จะว่าไปตัวละครของ Donatas Banionis ก็เคยออกเดินเล่นในสวน ท่ามกลางหมอกควัน พานผ่านต้นไม้ใหญ่ (สัญลักษณ์ของธรรมชาติ องค์ความรู้ ศูนย์กลางสรรพชีวิต) ทำกระเป๋าหล่นหาย พบเห็นม้าขาว และไปสิ้นสุด ณ หนองน้ำ … เหมือนเป๊ะเลยนะเนี่ย!

ถ่ายภาพโดย Aleksandr Borisovich Zhukovskiy, Александр Борисович Жуко́вский (1933-99) ตากล้องสัญชาติรัสเซีย โตขึ้นร่ำเรียนศิลปะยัง Moscow Theater and Art School ตามด้วยสาขาการถ่ายภาพ All-Union State Institute of Cinematography (VGIK) จบออกมาทำงาน Make-Up Artist ที่สตูดิโอ Mosfilm ก่อนย้ายมาเป็นผู้ช่วยตากล้อง Soyuzmultfilm Studio เคยทำงาน Tsentrnauchfilm Studio ถ่ายทำสารคดี หนังสั้น ก่อนหวนกลับมา Soyuzmultfilm ร่วมงานผกก. Yuri Norshtein ตั้งแต่ The Heron and the Crane (1974), Hedgehog in the Fog (1975) ฯ

แม้ว่า Zhukovskiy จะพอมีประสบการณ์ถ่ายทำอนิเมชั่นมาบ้าง แต่การร่วมงานผกก. Norshtein พวกเขาจำเป็นต้องครุ่นคิดหาวิธีการถ่ายทำรูปแบบใหม่! ทำการก่อสร้างคานไม้ ติดตั้งกล้องไว้เบื้องบน แสงไฟอยู่ด้านข้าง เพื่อให้นักอนิเมเตอร์สามารถทำงานได้ง่ายขึ้น เพียงแค่วางโมเดลกระดาษ Cut-Out Animation ลงบนโต๊ะเท่านั้น! ดูตามภาพร่างเอาเองแล้วกันนะครับ

He was more than a cinematographer, more than a cameraman. He humanized space. I can’t say “he filmed.” No. He influenced the camera with his whole being, with his whole composition on the light, on the film, on the drawing. He spiritualized ordinary glass, ordinary celluloid. For him, there was no difference between a huge pavilion and a cartoon machine.

Yuri Norshtein

สิ่งที่ถือว่าคือความยิ่งใหญ่ เปิดโลกทัศน์ใบให้ให้กับผู้ชม ก็คือลูกเล่นละอองหมอก ‘fog effect’ ซึ่งช่วยสร้างมิติ ความตื้น-ลึกให้กับอนิเมชั่นได้อย่างน่ามหัศจรรย์! ซึ่งวิธีการที่ตากล้อง Zhukovskiy และผกก. Norstein ครุ่นคิดขึ้นมานั้น ไม่ได้มีความสลับซับซ้อนอะไร เพียงใช้กระดาษฝ้าบางๆ วางซ้อนเบื้องหน้า-หลังชิ้นส่วนนั้นๆ (ที่จะให้เบลอหรือชัด)

ถ้าจะอธิบายโดยละเอียด ควรต้องทำความเข้าใจ Cut-Out Animation คือการวาดภาพลงบนกระดาษ(แข็ง) ตัดแปะชิ้นส่วนต่างๆ แขน-ขา ใบหน้า ริมฝีปาก สำหรับใช้ในการขยับเคลื่อนไหว (แบบเดียวกับหนังตะลุง หุ่นเชิดเงา ฯ) แต่แทนที่เราจะเชื่อมโยงอวัยวะต่างๆเข้าด้วยกัน ก็นำกระดาษฝ้ามาวางซ้อนทับ คั่นระหว่างลำตัว-แขนขา ทำให้บางส่วนเบลอ บางส่วนคมชัด เกิดความตื้นลึกหนาบาง

คลิป Masterclass สอนวิธีทำอนิเมชั่นของ Yuri Norstein: https://www.youtube.com/watch?v=yYmN-3jmzxI

I put the hedgehog character on a white background and covered it on top with a thin sheet of thin tracing paper – but very thin, so thin that when you put it close to the hedgehog – you can’t see that the hedgehog is behind this thin sphere. And then I started to lift this sheet, and the hedgehog suddenly blurred and disappeared in the fog, and the projection was going on the screen.

แกะจากคำอธิบายของ Yuri Norstein

ปล. ฟากฝั่ง Walt Disney มีการประดิษฐ์สร้างอุปกรณ์ด้วยแนวคิดคล้ายๆเดียวกันนี้ชื่อว่า Multiplane Camera แต่จะแบ่งแยกชั้นด้วยกระจกใส มีกลไกขยับขึ้นลง กล้องเลื่อนซ้าย-ขวา หน้า-หลัง ไม่ต้องปีนป่ายขึ้นไปด้านบน, อุปกรณ์จากฟากฝั่งสหภาพโซเวียตนี้ แทบจะเรียกได้ว่า ‘Home Made’ ทำจากวัสดุบ้านๆ ไม่ได้มีอะไรยุ่งยากซับซ้อน ผลลัพท์ขึ้นอยู่กับศิลปินสรรค์สร้างผลงาน

สิ่งที่น่าจะมีความยุ่งยาก ท้าทาย สลับซับซ้อนที่สุดของอนิเมชั่น ก็คือการถ่ายทำต้นไม้ใหญ่ (World Tree) ไม่ใช่แค่แบ่งแยกรายละเอียดออกเป็นชั้นๆ (มากสุดที่ 4 เลเยอร์) เพื่อให้เกิดมิติละอองหมอก แต่ยังลีลาถ่ายทำเคลื่อนเลื่อนจากเปลือกไม้ เงยหน้าขึ้นเห็นลำต้น กิ่งก้าน ต้นสูงใหญ่ (แถมกล้องยังมีการหมุนวนรอบเล็กๆอีกต่างหาก) สร้างความตื่นตา มหัศจรรย์ใจ

To shoot the tree, it was divided into several parts. From a certain position, the camera shot glass tiers on which the trunk and branches were drawn. In order to get the effect of a rotating tree, it was necessary to rotate the glass with the branches, while the flat trunk remained stationary. It was important not to touch the glasses, because the best filter is the natural layer of dust.

Yuri Norstein

ตัดต่อโดย Nadezhda Trescheva (เกิดปี 1936) ทำงานในสังกัดสตูดิโอ Soyuzmultfilm Studio ร่วมงานขาประจำผกก. Yuri Norstein ตั้งแต่ The Fox and the Hare (1973), The Heron and the Crane (1974), Hedgehog in the Fog (1975) และ Tale of Tales (1979)

แม้อนิเมชั่นจะมีความแค่สิบกว่านาที แต่ก็เต็มไปด้วยรายละเอียดการผจญภัย ดำเนินเรื่องผ่านมุมมองเจ้าเม่นน้อย (Hedgehog) ยามค่ำคืนออกเดินทางไปเยี่ยมเยียนลูกหมี (Bear-Cub) แต่วันนี้ต้องพานผ่านละอองหมอก สถานที่แห่งความลึกลับ พิศวง จดจำไปจนวันตาย

  • อารัมบท, เจ้าเม่นน้อยก้าวออกเดินทาง แอบติดตามด้วยนกเค้าอินทรียูเรเซีย ก็ไม่รู้มาดีหรือมาร้าย
  • หลงทางในละอองหมอก
    • ก่อนก้าวเข้าสู่ละอองหมอก พบเห็นม้าขาวตัวใหญ่ บังเกิดความลุ่มหลงใหล
    • พอเข้าสู่ละอองหมอกไม่นาน เจ้าเม่นน้อยก็พลัดหลงทาง เกิดอาการหวาดสะพรึงกลัวใบไม้ร่วงหล่น ก่อนพบเห็นหอยทากคืบคลานจากไป
    • พบเห็นเงาเลือนลางของช้าง ม้าขาวยื่นหน้าเข้าหา ค้างคาวบินมาก่อกวน นกเค้าอินทรียูเรเซียก็เช่นเดียวกัน
    • คลำทางไปจนถึงต้นไม้ใหญ่ แล้วตระหนักว่าทำถุงผ้าใส่แยมราสเบอรี่หล่นหาย
    • พยายามคลำทางออกติดตามหา ได้หิ่งห้อยช่วยนำทาง แต่ไม่นานทุกสิ่งอย่างก็ปกคลุมด้วยความมืดมิด
    • สารพัดสิ่งลี้ลับในเงามืด ร้อยเรียงมาสร้างความหวาดกลัวให้เจ้าเม่นน้อย
    • ก่อนได้รับความช่วยเหลือจากสุนัข Cocker Spaniel ทั้งยังนำถุงผ้าใส่แยมราสเบอรี่มามอบคืนให้
    • พลัดตกลงแม่น้ำ ได้รับความช่วยเหลือจากปลาใหญ่ จนสามารถไปถึงฟากฝั่งฝัน
  • ปัจฉิมบท, เดินทางมาถึงบ้านลูกหมี นั่งลงบนขอนไม้ จิบชา ทานแยมราสเบอรี่ เหม่อมองท้องฟ้า จินตนาการถึงม้าขาวที่ได้พบเจอ

ช่วงท้ายของอนิเมชั่นจะมีช็อตน่าพิศวงอยู่ครั้งหนึ่ง ตำแหน่งของเจ้าเม่นน้อยและลูกหมี จู่ๆพวกเขาสลับที่นั่งกัน นั่นเป็นความจงใจของผกก. Norstein ให้เหตุผล “not to break the plasticity of the still frame” แต่บรรดาผู้ชม/นักวิจารณ์กลับมองเป็นความผิดพลาด เรียกการกระทำดังกล่าว ‘unprofessionalism’

เพลงประกอบโดย Mikhail Alexandrovich Meyerovich, Михаи́л Алекса́ндрович Мееро́вич (1920-93) คีตกวีสัญชาติรัสเซีย เกิดที่ Kyiv ก่อนย้ายติดตามครอบครัวมายัง Moscow โตขึ้นเข้าศึกษายัง Moscow Conservatory ร่ำเรียนเปียโนและแต่งเพลง จบออกมาสอนดนตรีอยู่สามปี จากนั้นเริ่มแต่งเพลงซิมโฟนี ออร์เคสตรา โซนาตา อุปรากร บัลเล่ต์ เพลงประกอบภาพยนตร์ อนิเมชั่น ร่วมงานขาประจำผกก. Yuri Norstein ตั้งแต่ The Fox and the Hare (1973), The Heron and the Crane (1974), Hedgehog in the Fog (1975) และ Tale of Tales (1979)

Meyerovich ใช้เวลาถึงสองเดือนในการทำเพลงประกอบความยาวแค่ 6 นาที! นั่นเพราะในช่วงแรกๆพวกเขามีความขัดแย้ง ไม่เข้าใจกันบ่อยครั้ง จนกระทั่งผกก. Norstein ตัดสินใจนำเอาภาพร่าง Storyboard มาใช้ประกอบคำอธิบายถึงลักษณะบทเพลงที่ต้องการ

You see, I brought you a sketch so that you understand the tonality of the music. Because it’s not just about the melody, but also about the tonality seeping through the image, dissolving into it.

Yuri Norstein

อีกสิ่งหนึ่งที่ผกก. Norstein พูดคุยกับ Meyerovich คือการนำแรงบันดาลใจจากภาพวาดศิลปะ เพื่อนำมาสร้างสัมผัสบรรยากาศให้กับอนิเมชั่น

I told Meerovich about such things, showed the texture, Paul Klee’s fine amalgam, drew the plastic: here the sound seems to be gathered in one point, piercing the screen, and here it moves across the entire space of the screen and, overlapping it, then slides away, revealing something else. Suddenly something appears out of the fog and touches the Hedgehog – the sound and graphic touch coincide.

งานเพลงของ Meyerovich เต็มไปด้วยรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ยิบย่อยเต็มไปหมด พยายามทำออกมาให้มีความสอดคล้องเหตุการณ์ต่างๆ แทบจะ ‘frame-by-frame’ จริงๆแล้วนี่ลักษณะของ ‘Silly Symphonies’ พยายามทำให้เสียงสอดคล้องกับภาพอนิเมชั่น ความแตกต่างของ Hedgehog in the Fog (1975) ไม่ได้มุ่งเน้นความสนุกสนานเพียงอย่างเดียว แต่ยังมุ่งเน้นสร้างบรรยากาศ ถ่ายทอดปฏิกิริยาอารมณ์ กระตุ้นความรู้สึกภายใน หวาดกลัว (Fear) หลอกหลอน (Horror) ใคร่ฉงนสงสัย (Curiosity)

เจ้าเม่นน้อย ก้าวย่างเข้าไปในละอองหมอก พลัดหลงออกจากเส้นทาง เผชิญหน้าสิ่งต่างๆที่ตนเองไม่สามารถทำความเข้าใจ บังเกิดความหวาดระแวง สั่นสะพรึงกลัว อีกทั้งยังทำถุงผ้าใส่แยมราสเบอรี่หล่นหลาย แต่โชคดีได้รับความช่วยเหลือจากสรรพสัตว์แปลกหน้า จนสามารถเอาตัวรอด พบเจอหนทางออก ในที่สุดก็มาถึงบ้านลูกหมีอย่างปลอดภัย

Every day, the Hedgehog goes to the Bear Cub, but once, he walks in through the fog and comes out of it a different person. This is a story about how, under the influence of some circumstances which we are totally unaware of, our habitual state can suddenly turn into a catastrophe

Yuri Norstein

ละอองหมอก (Fog) มีความฝ้าฟาง ขุ่นมัว มองเข้าไปไม่เห็นอะไร เพียงภาพเลือนลาง เจือจาง สัญลักษณ์ของความไม่รู้เดียงสา ไม่สามารถทำความเข้าใจ สถานที่เต็มไปด้วยความลึกลับ พิศวง เหนือธรรมชาติ ราวกับโลกอีกใบ (otherworld) เกินกว่าสิ่งที่(มนุษย์)จะครุ่นคิดจินตนาการ

ในบริบทของอนิเมชั่น ผู้ชมย่อมรับรู้จักทุกสรรพสัตว์ที่ปรากฎเข้ามา แต่ให้ลองสมมติตัวเองคือเจ้าเม่นน้อย ตัวกระเปี๊ยก ละอ่อนวัย ไร้เดียงสา ตั้งแต่แรกพบเจอนกเค้าอินทรียูเรเซีย ตามด้วยม้าขาว ช้างใหญ่ หอยทาก ค้างคาว สุนัข ปลาในแม่น้ำ ฯ สัตว์ต่างสายพันธุ์ ต่างสปีชีย์ ขนาดเล็ก-ใหญ่ อาศัยอยู่บนบก-ใต้น้ำ-โบยบินบนท้องฟ้า ต่างไม่สามารถเรียนรู้จัก ทำความเข้าใจกันและกัน

ซึ่งเมื่อเราย้อนกลับมามองในมุมของมนุษย์ ยังมีอีกหลายสิ่งมากมายบนโลกใบนี้ หรือระดับสากลจักรวาล ที่ยังไม่สามารถรับรู้ ทำความเข้าใจ เกินกว่าจะครุ่นคิดจินตนาการ แต่ผู้คนสมัยนี้กลับเพิกเฉย ปล่อยปละละเลย ทำตัวเองเหมือนผู้ยิ่งใหญ่ สูงส่งกว่าใคร ทั้งๆที่มนุษย์เป็นแค่เพียงแค่สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ตายไปก็กลายเป็นเถ้าทุลี ค่อยๆเลือนหายตามกาลเวลา

สิ่งที่จะทำให้เจ้าเม่นน้อย (รวมถึงมนุษย์) สามารถเอาตัวรอดในละอองหมอก (จักรวาลกว้างใหญ่) คือแสงสว่างจากหิ่งห้อย (เปรียบดั่งแสงเทียนในโบสถ์) นำทางพบเจอกับสุนัข Cocker Spaniel (สัตว์ผู้พิทักษ์) แล้วได้รับความช่วยเหลือจากปลาในแม่น้ำ (พระผู้มาไถ่) ให้ราวกับกำเนิด เกิดใหม่ (Baptist) ไปถึงฟากฝั่งฝัน ดินแดนบนสรวงสวรรค์ เป้าหมายปลายทางตามความเชื่อชาวคริสเตียน

มุมมองเด็กๆเกี่ยวกับอนิเมชั่นเรื่องนี้ คงเป็นการเผชิญหน้าความหวาดกลัว พบเจอสิ่งอาจยังไม่เคยรู้จัก เรียนรู้ที่จะเอาชนะใจตนเอง (เอาชนะความหวาดกลัว) ก้าวดำเนินชีวิตด้วยความมุ่งมั่น จิตวิญญาณอันเข้มแข็ง แล้วเราจักได้รับความรัก ความเอ็นดู จนสามารถดำเนินสู่เป้าหมายปลายทาง อิ่มอร่อยกับความสำเร็จ

หลายคนอาจมีความฉงนสงสัย เรื่องราวของ Hedgehog in the Fog (1975) มีความสัมพันธ์เชื่อมโยง เป็นส่วนตัวผกก. Norstein เฉกเช่นไร? การผจญภัยของเจ้าเม่นน้อย เผชิญหน้ากับสิ่งไม่รู้ ทำให้เกิดความหวาดระแวง สั่นสะพรึงกลัว สามารถสะท้อนประสบการณ์วัยเด็ก ภาพติดตาจากสงครามโลกครั้งที่สอง มารดาต้องพาลูกๆอพยพหลบหนี หาหนทางเอาตัวรอด ไม่มีใครรับรู้พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร จะมีโอกาสพบเจอกับใคร ภายภาคหน้าช่างเต็มไปด้วยหมอกควัน มองไม่พบเห็นอะไรสักสิ่งอย่าง

I love films where there are no spectacular stories, where the idea itself is prosaic, but under the director’s thought it takes on a global character. Then we get what is called a work of art.

Yuri Norstein

ตั้งแต่ตอนยื่นเสนอโปรเจค กองเซนเซอร์ Goskino ไม่ได้มีความเชื่อมั่นว่าอนิเมชั่นเรื่องนี้จะประสบความสำเร็จ หลังสร้างเสร็จจึงนำออกฉายแค่เพียงโรงภาพยนตร์ขนาดเล็กๆ Rossiya Cinema ณ กรุง Moscow โดยไม่รู้ตัวผู้ชมต่อคิวซื้อตั๋ว เต็มทุกรอบยาวนานนับปี แถมเดินทางไปกวาดรางวัลตามเทศกาลหนัง/อนิเมชั่นมากมาย จนสุดท้ายทางการสหภาพโซเวียตต้องมอบรางวัล State Prize of the USSR เมื่อปี ค.ศ. 1979

เกร็ด: ในพิธิเปิดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิคฤดูหนาว Sochi 2014 มีการกล่าวถึงบุคคล ภาพยนตร์ บทเพลง ฯ สิ่งที่ถือเป็นลายเซ็นต์/ความสำเร็จของรัสเซีย หนึ่งในนั้นก็คืออนิเมชั่น Hedgehog in the Fog (1975)

สแตมป์ Hedgehog in the Fog จัดทำขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1988

เมื่อปี ค.ศ. 2020, สตูดิโอ Soyuzmultfilm ได้ทำการรวบรวมอนิเมชั่นในสังกัดระหว่างทศวรรษ 1950s ถึง 80s มาทำการบูรณะ สแกนดิจิตอล (คุณภาพ HD) ปรับแต่งคุณภาพสี และเพลงประกอบ มีคำเรียก Golden Collection ทั้งหมดสามารถหารับชมออนไลน์ได้ทาง Youtube บางเรื่องคุณภาพ 4K ด้วยนะครับ

ส่วนตัวมีความหลงใหล คลั่งไคล้ รู้สึกอึ่งทึ่งในความมหัศจรรย์ของ Hedgehog in the Fog (1975) คาดไม่ถึงว่ายังสามารถค้นพบภาพยนตร์/อนิเมชั่นที่สามารถเปิดโลกทัศน์ใหม่ๆ เหนือจินตนาการ เกินกว่าจะหาถ้อยคำมาบรรยาย แถมเรื่องราวยังสามารถครุ่นคิดต่อยอดไม่รู้จุดจบสิ้น

จัดเรต pg กับบรรยากาศทะมึน อึมครึม เด็กเล็กอาจเกิดความหวาดสะพรึงกลัว

คำโปรย | Hedgehog in the Fog อนิเมชั่นมาสเตอร์พีซที่มีความลึกลับ หวาดสะพรึง หลงทางในละอองหมอก แต่ต้องเผชิญหน้ากับ(ความกลัวของ)ตนเอง ถึงสามารถค้นหาหนทางออก พบเจอเป้าหมายชีวิต
คุณภาพ | ร์พี
ส่วนตัว | มหัศจรรย์

Vinni-Pukh (1969)


Winnie-the-Pooh (1969) USSR : Fyodor Khitruk ♥♥♥♥♡

ลบภาพจำ Winnie the Pooh ฉบับของ Walt Disney ทิ้งไปได้เลย! เพราะหมีเกรียนฉบับสหภาพโซเวียต มีความเฉียบคมคาย แฝงปรัชญาลุ่มลึกล้ำ สร้างเสียงหัวเราะขบขัน ออกแบบตัวละครน่ารักน่าชัง แม้เพียงสามตอนสั้นๆ แต่ทำให้เกิดความประทับใจทั้งเด็กและผู้ใหญ่ไม่รู้ลืมเลือน

ระหว่างด้อมๆมองๆ Golden Collection ของสตูดิโออนิเมชั่น Soyuzmultfilm ผมเหลือบไปเห็นภาพตัวละคร Winnie the Pooh ขยี้ตาอยู่สองสามรอบ เพราะมีภาพจำของ Walt Disney เลยไม่แน่ใจว่าใช่ตัวเดียวกันหรือไม่ เกิดความฉงนสงสัย ลองค้นหาใน IMDB ได้คะแนนสูงถึง 8.2 คงต้องลองหารับชมสักหน่อย

ผมยังอ่านเจออีกว่า Wolfgang Reitherman ผู้กำกับอนิเมชั่น Winnie the Pooh and the Blustery Day (1968) ที่คว้ารางวัล Oscar: Short Subjects, Cartoons เคยกล่าวกับผกก. Khitruk เมื่อครั้นเดินทางไปเยี่ยมเยียนสตูดิโอ Walt Disney ที่ Hollywood ว่ามีความชื่นชอบประทับใจ Winnie-the-Pooh (1969) ฉบับสหภาพโซเวียตมากกว่าของตนเองเสียอีก!

หลังจากรับชม ผมมีความสองจิตสองใจว่าจะเขียนถึงอนิเมชั่นเรื่องนี้ดีไหม จนกระทั่งพบเห็นคลิป Mila Kunis ไปออกรายการ Conan O’Brien Needs a Friend แล้วมีการพูดถึงความชื่นชอบต่อ Winnie the Pooh ฉบับรัสเซียนี้ เลยตระหนักถึงอิทธิพล ความทรงคุณค่า มาสเตอร์พีซเหนือกาลเวลา

LINK: https://www.youtube.com/watch?v=M-fRJakD9m4


ก่อนอื่นขอกล่าวผู้ให้กำเนิด Winnie-the-Pooh คือ A. A. Milne นามปากกาของ Alan Alexander Milne (1882-1956) นักเขียนสัญชาติอังกฤษ เกิดที่ Kilburn, London บิดาเป็นอาจารย์ใหญ่โรงเรียนเอกชน เคยว่าจ้าง H. G. Welles มาเป็นครูสอนหนังสือ ทำให้บุตรชายค้นพบความชื่นชอบด้านการเขียน โตขึ้นเข้าศึกษาต่อ Westminster School ตามด้วย Trinity College, Cambridge สำเร็จการศึกษาคณะคณิตศาสตร์, ทำงานผู้ช่วยบรรณาธิการ/เขียนบทความลงนิตยสาร Punch ตีพิมพ์นวนิยายเรื่องแรก Lovers in London (1905), Once on a Time (1917), อาสาสมัครทหาร Royal Warwickshire Regiment ช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง

Milne แต่งงานกับ Dorothy ‘Daphne’ de Sélincourt (1890-1971) เมื่อปี ค.ศ. 1913 มีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคน Christopher Robin Milne เกิดปี ค.ศ. 1920 ตอนอายุได้ห้าขวบพาไปเที่ยวสวนสัตว์ London Zoo เกิดความหลงใหลเจ้าหมีสีดำ Winnipeg (ตั้งตามชื่อเมือง Winnipeg, Manitoba ประเทศ Canada) จึงเป็นแรงบันดาลใจให้บิดาแต่งหนังสือ Winnie-the-Pooh (1926) ยอดขายดีเทน้ำเทท่า ตีพิมพ์ครั้งแรก 150,000 เล่ม หมดแผงเพียงเดือนกว่าๆ เลยจำต้องเขียนภาคต่อมา The House at Pooh Corner (1928) ได้รับการแปลหลากหลายภาษา รวมถึงดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ อนิเมชั่นอีกนับครั้งไม่ถ้วน

So when Christopher Robin goes to the Zoo, he goes to where the Polar Bears are, and he whispers something to the third keeper from the left, and doors are unlocked, and we wander through dark passages and up steep stairs, until at last we come to the special cage, and the cage is opened, and out trots something brown and furry, and with a happy cry of “Oh, Bear!” Christopher Robin rushes into its arms. Now this bear’s name is Winnie, which shows what a good name for bears it is, but the funny thing is that we can’t remember whether Winnie is called after Pooh, or Pooh after Winnie. We did know once, but we have forgotten.

A. A. Milne
Winnipeg (1914-34) กับเจ้าของ Harry Colebourn ถ่ายปี ค.ศ. 1914

เรื่องราวในหนังสือ Winnie-the-Pooh (1926) จะแบ่งออกเป็นตอนๆ (Frame Story) ทั้งหมด 10 เรื่อง ที่ไม่ได้มีความติดต่อเนื่องอะไรกัน นำเสนอการผจญภัยของหมีปุ๊กลุก (Winnie-the-Pooh) กับผองเพื่อนหนูปุ้มปุ้ย ปลากระป๋อง (Christopher Robin), หมูเล็ก (Piglet), อี๋อ๋อ (Eeyore), นกฮูก (Owl), กระต่าย (Rabbit), เสือน้อย (Tigga)

ฉบับภาษาไทยได้รับการแปลถึงสามครั้งด้วยกัน (ครั้งสอง-สามจะใช้ทับศัพท์ชื่อตัวละคร เพื่อให้มีความเป็นสากลมากขึ้น) ประกอบด้วย

  • แปลไทยครั้งแรกโดย ต้อยติ่ง, ตั้งชื่อไทย “หมีปุ๊กลุกผจญภัย” (พ.ศ. ๒๕๒๒), จัดพิมพ์โดยชมรมเด็ก
  • ครั้งสองโดย แก้วคำทิพย์ ไชย, ตั้งชื่อไทย “วินนี่ เดอะ พูห์” (พ.ศ. ๒๕๓๕), จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์คลาสสิก
  • และครั้งสาม ธารพายุ, ตั้งชื่อไทย “วินนีเดอะพูห์” (พ.ศ. ๒๕๔๘), จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์แพรวเยาวชน

เกร็ด: ต้นฉบับ Winnie-the-Pooh (1926) วาดภาพประกอบโดย E. H. Shepard (1879-1976)

Walt Disney รับรู้จักหนังสือ Winnie-the-Pooh (1926) จากบุตรสาว Diane เพราะรู้สึกแปลกใจที่ได้ยินเสียงเธอหัวเราะลั่นห้องระหว่างการอ่าน

Dad would hear me laughing alone in my room and come in to see what I was laughing at. It was usually the gentle, whimsical humor of A. A. Milne’s Pooh stories. I read them over and over, and then many years later to my children, and now to my grandchildren.

Diane Disney Miller

ติดต่อขอลิขสิทธิ์ดัดแปลงเมื่อปี ค.ศ. 1964 ทีแรกคาดหวังจะทำเป็นอนิเมชั่นขนาดยาว (Feature Length) แต่ทว่าผู้กำกับ Wolfgang Reitherman ขอแบ่งออกเป็นตอนๆ สรรค์สร้างอนิเมชั่นขนาดสั้น Winnie the Pooh and the Honey Tree (1966) [โปรเจคอนิเมชั่นขนาดสั้นเรื่องสุดท้ายได้รับการอนุมัติโดย Walt Disney ก่อนเสียชีวิตเมื่อปี ค.ศ. 1966] เมื่อออกฉายสามารถทำเงินในสหรัฐอเมริกาสูงถึง $6.2 ล้านเหรียญ!

หลังจากนั้นผกก. Reitherman ก็ยังได้สรรค์สร้างอนิเมชั่นขนาดสั้นอีกเรื่อง Winnie the Pooh and the Blustery Day (1968) [เป็นโปรเจคอนิเมชั่นขนาดสั้นเรื่องแรก ภายหลังการเสียชีวิตของ Walt Disney] ไม่มีรายงานรายรับ แต่สามารถคว้ารางวัล Oscar: Short Subjects, Cartoons


Fyodor Savelyevich Khitruk, Фёдор Савельевич Хитрук (1917-2012) ผู้กำกับ นักอนิเมเตอร์สัญชาติรัสเซีย เกิดที่ Tver, Russian ในครอบครัวเชื้อสาย Jewish ตั้งแต่เด็กมีความหลงใหลด้านการวาดรูป ชอบเดินทางไปสวนสัตว์เพื่อวาดภาพสรรพสัตว์ โตขึ้นเดินทางสู่ Moscow เข้าศึกษาออกแบบกราฟิก OGIS College for Applied Arts จากนั้นเข้าทำงานสตูดิโอ Soyuzmultfilm ไม่นานก็กลายเป็นนักอนิเมเตอร์ The Snow Queen (1957), กำกับอนิเมชั่นเรื่องแรก The Story of a Crime (1962) ทำออกมาในลักษณะ Cut-Out Animation ได้เสียงตอบรับดีล้นหลาม

The Story of a Crime (1962) นำเสนอเรื่องราวตลกร้ายของชายวัยกลางคน ตัดสินใจลุกขึ้นมาเข่นฆาตกรรมเพื่อนบ้าน เพราะเอาแต่ส่งเสียงซุบซิบนินทา ทำให้ตนเองไม่ได้หลับไม่นอนเสียที … อนิเมชั่นเรื่องนี้คือส่วนหนึ่งของ Golden Collection ได้รับการบูรณะ HD คุณภาพถือว่ายอดเยี่ยมทีเดียว

The Story of a Crime (1962): https://www.dailymotion.com/video/x15cfap

Winnie-the-Pooh (1926) แม้ได้รับความนิยมระดับนานาชาติมานาน แต่เพิ่งถูกแปลภาษารัสเซีย Винни-Пух อ่านว่า Vinni-Pukh เมื่อปี ค.ศ. 1960 โดย Boris Zakhoder (1918-2000) นักกวี นักเขียนวรรณกรรมเยาวชน [นอกจากนี้ยังมีผลงานแปล Mary Poppins และ Alice’s Adventures in Wonderland]

ผกก. Khitruk มีความชื่นชอบ Winnie-the-Pooh (1926) เป็นการส่วนตัวมานาน เคยอ่านต้นฉบับภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เด็ก ต่อมาเมื่อพบเห็นฉบับแปลรัสเซีย Vinni-Pukh (1960) ทำออกมาได้น่าประทับใจ จึงพยายามครุ่นคิดหาหนทางดัดแปลงสร้างอนิเมชั่นอย่างจริงจัง

I’ve long dreamed of a film adaptation of this work. It’s not even that I’ve dreamed. It was, again, somewhere in the back of my brain, “It would be good to make a Winnie the Pooh movie”. I hadn’t seen the Disney movie by then. Maybe if I had seen it, I wouldn’t have made my own. What’s the point of repeating it? Although, I have to tell you, I wasn’t very happy with the Disney movie. And now, in hindsight, I can report the words of the co-writer of this American movie-Willy Reitherman. He wasn’t very happy with his “Winnie the Pooh” either. I was afraid to approach my dream precisely because I cherished every line of the book. I read it first in English, it was given to me as a gift. Then I got acquainted with Zakhoder’s translation. A magnificent translation! Maybe it’s not even a translation, but a second version, because he did it so interestingly.

Fyodor Khitruk

แม้เมื่อปีที่เริ่มต้นโปรดักชั่น จะมีอนิเมชั่นของ Walt Disney ออกฉายวงกว้าง แต่ผกก. Khitruk บอกว่าไม่เคยล่วงรู้ หรือมีโอกาสรับชมมาก่อน น่าจะเพราะการปิดกั้นข่าวสารในช่วงระหว่างสงครามเย็น (เคยบอกด้วยว่าถ้ารับรู้ก่อนหน้า ก็คงไม่คิดสร้างอนิเมชั่นเรื่องนี้)

จนกระทั่งระหว่างโปรดักชั่น Film, Film, Film (1968) มีโอกาสรับรู้จักเพื่อนนักอนิเมเตอร์ Vladimir Zuikov จึงเริ่มต้นออกแบบร่างภาพตัวละคร มองเห็นความเป็นไปได้ในการดัดแปลงสร้างอนิเมชั่น

And when we became friends with the artist Zuikov while working on the painting “Film, Film, Film”, thought: “Isn’t it time for us to take a swing at Milne?”. And we did, we tried to do it. First we tried drawing Winnie the Pooh. Just whether or not he could do it. Here he is sitting in the chair. We didn’t get it right away. That is, he turned out and even very interesting, maybe even more interesting than he is in the movie, but that Winnie the Pooh, which we invented, required extraordinary work of extraordinary complexity. Because there were such nuances in it, it had to be done in the movie.

ในส่วนของบทอนิเมชั่น พยายามทำออกมาให้มีความซื่อตรงต่อต้นฉบับหนังสือ Winnie-the-Pooh (1926) โดยแบ่งออกเป็น(อนิเมชั่นขนาดสั้น)สามภาค ดัดแปลงจากบทที่ 1, 2 และ 4

  • Винни-Пух (1969) อ่านว่า Vinni-Pukh, ชื่ออังกฤษ Winnie-the-Pooh, ความยาว 11 นาที
    • ดัดแปลงจากตอนที่หนึ่ง: In Which We Are Introduced to Winnie the Pooh and Some Bees and the Stories Begin
  • Винни-Пух идёт в гости (1971) อ่านว่า Vinni-Pukh idyot v gosti, ชื่ออังกฤษ Winnie-the-Pooh Pays a Visit, ความยาว 10 นาที
    • ดัดแปลงจากตอนที่สอง: In Which Pooh Goes Visiting and Gets into a Tight Place
  • Винни-Пух и день забот (1972) อ่านว่า Vinni-Pukh i den zabot, ชื่ออังกฤษ Winnie-the-Pooh and a Busy Day, ความยาว 20 นาที
    • ดัดแปลงจากตอนที่สี่: In Which Eeyore Loses a Tail and Pooh Finds One

ส่วนสิ่งแตกต่างจากหนังสือต้นฉบับ คือการตัดทิ้งตัวละครมนุษย์ Christopher Robin แล้วให้เจ้าหมูน้อย Piglet (และตัวละครอื่นๆ) เข้ามารับหน้าที่ดังกล่าวแทน จุดประสงค์หลักๆเพื่อให้เกิดความเท่าเทียมระหว่างตัวละคร/สรรพสัตว์ ไม่ใช่มนุษย์คือตัวละครหลัก

Because the scheme was already there, the dialogues were already there, the scenes were practically already there, we just had to package them in such a way that it was more convenient to watch. The first thing we did was to remove Robin. We distributed all his lines among the other characters. And we did the right thing, because he only emphasized that there is a human being and there are animals or toys. And for us it was a single world – the world of Winnie-the-Pooh. These are not animals and not people – these are characters, our native, favorite characters.


เรื่องราวของ Winnie-the-Pooh (ภาคแรก) ก้าวเดินออกจากบ้าน ขับร้องรำทำเพลงมาจนถึงต้นไม้ใหญ่ ได้ยินเสียงหึ่งๆ บังเกิดความกระตือรือล้นอยากดื่มน้ำผึ้ง แวะเวียนไปหาหมูน้อย Piglet ขอหยิบยืมลูกโป่งสีน้ำเงิน ทำตัวเนียนๆเหมือนก้อนเมฆ ล่องลอยขึ้นไปเบื้องบน ก่อนค้นพบว่า …

Winnie-the-Pooh Pays a Visit (ภาคสอง) ด้วยความหิวกระหายของ Winnie Pooh และ Piglet ก้าวออกเดินทาง ขับร้องรำทำเพลง มาจนถึงบ้านโพรงกระต่าย Rabbit ด้วยอัธยาศัยอันดีงามของอีกฝ่าย ยินยอมเลี้ยงอาหารกลางวัน แต่หมีพหู์กลับไม่รู้จักเพียงพอดี ดื่มน้ำผึ้งจนหมดเกลี้ยงตู้กับข้าว ทำให้ไม่สามารถก้าวออกจากประตู พยายามช่วยกันฉุดกระชากลากถู วิธีการเดียวเท่านั้นคือให้อดอาหารนานหนึ่งสัปดาห์!

Winnie-the-Pooh and a Busy Day (ภาคสาม) เริ่มต้นจาก Eeyore รำพันถึงความโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยว วันเกิดอยู่ตัวคนเดียว Winne Pooh ผ่านทางมารู้สึกสงสารเห็นใจ แถมยังสังเกตเห็นหางของอีกฝ่ายสูญหายไปไหน จึงรีบวิ่งแจ้นกลับบ้าน พยายามขุดคุ้นค้นหาสิ่งสามารถเป็นของขวัญวันเกิด, Piglet พบเห็นความกระตือรือล้นดังกล่าวเลยรีบวิ่งกลับบ้านเช่นกัน ต้องการมอบลูกโป่งสีเขียว(อีกลูก)เป็นของขวัญ แต่ขากลับเร่งรีบไปหน่อยเลยสะดุดล้มลูกโป่งแตก, กลับมาที่ Winne Pooh ตอนแรกตั้งใจมอบโถใส่น้ำผึ้ง แต่ระหว่างทางดื่มน้ำผึ้งในโถจนหมดเกลี้ยง (ก็เลยมอบโถเปล่าๆ) และบังเอิญผ่านบ้านนกฮูก Owl สังเกตเห็นเชือกระฆังมีลักษณะคล้ายหางลา พยายามพูดคุย ล่อหลอก จนอีกฝ่ายยินยอมนำมาเป็นของขวัญ ติดบั้นท้ายลาโง่ Happy Birthday to You!


Winnie Pool เป็นหมีที่น่ารักเกรียน ชอบตีหน้าเซ่อ เอ๋อเหรอ ทองไม่รู้ร้อน ในชีวิตสนใจเพียงสองอย่าง ขับร้องรำทำเพลง และดื่มด่ำรับประทานน้ำผึ้ง ใช้มันสมองอันน้อยนิด ครุ่นคิดหาวิธี ด้วยตรรกะเพี้ยนๆหลุดโลก แต่แฝงปรัชญาลุ่มลึกล้ำ ผึ้งมีไว้ทำไม? ผึ้งมีไว้ผลิตน้ำผึ้ง, น้ำผึ้งมีไว้ทำไม? น้ำผึ้งมีไว้ให้ตนเองรับประทาน, ให้เสียงโดย Yevgeny Leonov แต่ที่ได้ยินในอนิเมชั่นมีการเร่งความเร็ว บีบให้แหลม ฟังดูแหบแห้ง หยาบกระด้าง (ผมชอบคำอธิบายของ Mila Kunis เหมือนคนพากย์เสพปุ้น กัญชา เมาน้ำผึ้ง) โคตรๆเหมาะสมกับความเกรียน ทำอะไรเพี้ยนๆ แต่ถือว่าซื่อตรงต่อความต้องการของตนเอง

Piglet ลูกหมูตัวกระเปี๊ยก มีความอ่อนโยน ชื่นชอบการแบ่งปัน จึงมักถูกชักจูงโดย Winnie Pool หลงเชื่อตรรกะเพี้ยนๆ ยินยอมปฏิบัติตามแม้ตนเองถูกเอารัดเอาเปรียบ, พากย์โดย Iya Savvina แม้น้ำเสียงของเธอจะถูกบีบให้เล็กแหลม แต่ผู้ชมยังสัมผัสถึงความบริสุทธิ์ ใสซื่อ ไร้เดียงสา ไม่เคยมีความเคลือบแคลงสงสัย เชื่อในมิตรภาพผองเพื่อน ไปไหนไปด้วย พร้อมช่วยเหลือทุกสิ่งอย่าง

Rabbit กระต่ายผู้มีความเย่อหยิ่ง ทะนงตน และเป็นสุภาพชน ในตอนแรกพยายามกีดกัน Winnie Pool และ Piglet ไม่ต้องการต้อนรับเข้าบ้าน แต่เมื่อมิอาจขับไล่ ผลักไส เลยชักชวนมาร่วมรับประทานอาหาร ถึงอย่างนั้นกลับถูกความละโมบโลภมากของเจ้าหมีเกรียน จนทำให้สูญเสียน้ำผึ้งหมดเกลี้ยงตู้กับข้าว, ให้เสียงโดย Anatoly Shchukin น้ำเสียงเหมือนผู้ดี มีความสุภาพ เต็มไปด้วยมารยาท พิธีรีตรอง ขณะเดียวกันแฝงความเย่อหยิ่ง วางตัวหัวสูงส่ง คงเพราะไม่ต้องการสูญเสียภาพลักษณ์ แต่ก็เป็นความพลั้งพลาดครั้งใหญ่ที่ปล่อยให้ผู้อื่นฉกฉวยโอกาสจากอัธยาศัยอันดีงาม

Eeyore ลาโง่ผู้ไม่เคยทำอะไร ไม่เคยคาดหวังสิ่งใด ปล่อยตัวปล่อยใจ จมปลักอยู่ในความเศร้าโศก พร่ำเพ้อรำพันถึงความโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยว อยู่ตัวตนเดียว เรียกร้องหาของขวัญวันเกิด แต่หางตนเองสูญหายตอนไหนไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ, ให้เสียงโดย Erast Garin ฟังดูเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า พูดเชื่องช้า แทบจะขาดใจตาย ใครได้ยินย่อมรู้สึกสงสารเห็นใจ ต้องการทำอะไรสักสิ่งอย่างเพื่อให้ความช่วยเหลือ หวนกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

Owl นกฮูกอาศัยอยู่บนเนินเขา ด้วยความรอบรู้ เฉลียวฉลาด ชื่นชอบการพูดคุยเรื่อยเปื่อย ขณะเดียวกันยังตระหนี่ถี่เหนียว ถ้าไม่เพราะวันเกิดของ Eeyore คงไม่ยอมมอบของขวัญ(ที่กลายเป็นเศษขยะ)ให้อีกฝ่ายแบบฟรีๆ, ให้เสียงโดย Zinaida Naryshkin มีความเริดเชิด เย่อหยิ่ง จริตจัดจ้าน เต็มไปด้วยมารยา(หญิง) ลับลมคมใน พยายามยื้อๆยักๆ ชักแม่น้ำทั้งห้า ไม่ต้องการสูญเสียสิ่งใดโดยเปล่าประโยชน์ (น้ำเสียงแห่งความขี้งก ขี้เหนียว ขี้ตืด)


ถ่ายภาพโดย Nina Klimova,

ด้วยความที่ Winnie-the-Pooh คืออนิเมชั่นสำหรับเด็ก (มั้งนะ) ผกก. Khitruk จึงพยายามทำออกมาให้เหมือนภาพที่วาดโดยเด็กๆ พื้นหลังขูดๆขีดๆด้วยสีเทียน (Crayons painting) ส่วนตัวละครใช้กระดาษแข็ง สีสันคมเข้ม โดดเด่นขึ้นมาอย่างชัดเจน (เพื่อให้ตัดกับภาพพื้นหลัง) ขยับเคลื่อนไหวด้วยเทคนิค Cut-Out Animation และมีการแต่งแต้มด้วย Traditional Animation เพื่อให้อนิเมชั่นมีความลื่นไหล

การออกแบบตัวละครและพื้นหลังลักษณะนี้ ถือว่ามีกลิ่นอาย Impressionist สามารถสร้างความประทับใจ ‘first impression’ รู้สึกเพลิดเพลิน ผ่อนคลาย บรรยากาศเป็นมิตร ผู้ใหญ่รับรู้โดยทันทีว่านี่คือการ์ตูนสำหรับเด็กเล็ก … ผมค่อนข้างแปลกใจที่ไม่ค่อยพบเห็นอนิเมชั่นลักษณะนี้สักเท่าไหร่

ตัดต่อโดย Nina Mayorova,

อนิเมชั่นทั้งสามภาค ต่างดำเนินเรื่องโดยใช้การบรรยายของ Vladimir Osenev ชายผู้มีน้ำเสียงเหน็บแนม (Sarcasm) กระแหนะกระแหน เพื่ออธิบายการกระทำเพี้ยนๆของ Winnie Pooh และผองเพื่อน ช่วยแต่งแต้มสร้างสีสันให้อนิเมชั่นมีความน่าสนใจยิ่งขึ้น

เรื่องราวทั้งหมดเกาะติดการผจญภัยของ Winnie Pooh ระหว่างทางร้องรำทำเพลง (บางครั้งมีการหยอกล้อระหว่างเนื้อคำร้องและภาพพบเห็น) ซึ่งมักมีใจความเกี่ยวกับความอยากรับประทานน้ำผึ้ง ในมันสมองครุ่นคิดอยู่แค่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น!

สองภาคแรกจะพบเห็น Winnie Pooh ปรากฎตัวอยู่แทบทุกๆช็อตฉาก! ยกเว้นเพียงภาคสาม Winnie-the-Pooh and a Busy Day (1972) เริ่มต้นด้วยคำพร่ำรำพันเจ้าลาโง่ Eeyore (ก่อนการมาถึงของ Winnie Pooh) และมีขณะหนึ่งตอนกลางเรื่อง สลับมานำเสนอภาพ Piglet เร่งรีบกลับบ้านไปเอาลูกโป่งสีเขียว แล้วออกวิ่งด้วยความเร็วสูงจนสะดุดล้ม (คั้นระหว่าง Winnie Pooh กำลังดื่มด่ำ เมาน้ำผึ้ง)


เพลงประกอบโดย Mieczysław Weinberg ชื่อเกิด Mojsze Wajnberg (1919-96) นักเปียโน คีตกวีสัญชาติ Polish เกิดที่ Warsaw บิดาเป็นนักไวโอลิน วาทยากร แต่งเพลงประจำ Jewish Theatre ณ Warsaw ทำให้ตั้งแต่เด็กมีความหลงใหลด้านดนตรี ร่ำเรียนเปียโนจากบิดา โตขึ้นเข้าศึกษา Warsaw Conservatory เป็นลูกศิษย์ของ Józef Turczyński จากนั้นกลายเป็นนักเปียโนคอนเสิร์ต แต่งเพลง String Quartet, อพยพหลบหนีออกจาก Poland ช่วงระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ปักหลักอาศัยอยู่สหภาพโซเวียต (สมาชิกครอบครัวเสียชีวิต ณ ค่ายกักกัน Trawniki) มีผลงานซิมโฟนี, ออร์เคสตรา, อุปรากร, Chamber Music, และเพลงประกอบภาพยนตร์ The Cranes Are Flying (1957), Winnie-the-Pooh (1969) ฯ

หนึ่งในไฮไลท์ที่ทำให้อนิเมชั่นเรื่องนี้ได้รับการจดจำเหนือกาลเวลา! ก็คือเพลงประกอบที่มีจังหวะสนุกสนาน ครึกครื้นเครง เต็มไปด้วยความอลเวง ท่วงทำนองล้อ-รับการกระทำ (ลักษณะของ ‘Silly Symphonies’) ติดหูตั้งแต่แรกรับฟัง โดยเฉพาะเนื้อคำรองมีความยียวน กวนประสาท ปั๊มปารัม ปั๊มปารัม ป้ำปำปา ใครจะไปคาดคิดว่าหมีเกรียนจะสามารถร้องรำทำเพลง ฟังไม่รู้เรื่องแต่กลับทำให้ผู้ชมอมยิ้มตลอดเวลา

ด้วยความที่เจ้าหมีเกรียนขับร้องรวดเร็วติดจรวด เมื่อผ่านไปสองสามวรรคก็มักลิ้นพันกัน ไม่ก็มีอะไรบางอย่างให้ชะงักงั้น (อาจจะเป็นลักษณะของบทกวีรัสเซีย) หยุดครุ่นคิด จับจ้องมอง ก่อนขับร้องต่อท่อนถัดไป ผมเรียกว่าช่วงขณะหยุดพักหายใจ นั่นช่วยให้คอมเมอดี้มีความพอดิบพอดี คือมีจังหวะช้า-เร็ว หยุดพัก สำหรับผู้ชมเตรียมรับมือกับมุกตลกถัดไป

If I scratch the back of my head, that’s okay!
There’s only sawdust in it, yeah, yeah, yay!
Though there’s sawdust in my mind
Songs and poems are sure to rhyme
(Although some noises, voices, rejoices)
I compose quite okay.
YEAH!

Winnie the Pooh is feeling very proud
That’s why he sings these songs so very loud
Even though he’s feeling great, if he doesn’t lose some weight
But he won’t lose any weight
(If dinner is never late)
YEAH!

แม้ว่าหมีเกรียน Winnie the Pooh จะเต็มไปด้วยตรรกะเพี้ยนๆ การผจญภัยที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว แต่กลับแฝงเร้นนัยยะอันลุ่มลึกล้ำ สอนให้รู้จักครุ่นคิดนอกกรอบ ในมุมกลับตารปัตร กระทำสิ่งท้าทายขนบประเพณี ไม่ยึดติดกับวิถีปฏิบัติ … อนิเมชั่นเรื่องนี้สามารถสร้างความตระหนัก ปลูกฝังจิตสำนึกการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในสังคม

This “buzz” is no accident. The tree itself cannot “buzz”. So the buzz must be someone else’s. Yet why would you buzz if you’re not a bee? And why do bees exist? For making honey. And why does honey exist? For me to eat.

Winnie the Pooh

ความครุ่นคิดของหมีเกรียน มันอาจฟังดูตรรกะเพี้ยนๆ แต่ถ้าเราวิเคราะห์โดยละเอียดจะพบว่านี่คือกระบวนการคิดอย่างเป็นระบบ เป็นขั้นเป็นตอน เริ่มจากได้ยินเสียงหึ่งๆ → ต้นไม้ไม่สามารส่งเสียงหึ่งๆ มันจึงต้องเป็นเสียงอื่น → ถ้าไม่ใช่ผึ้งจะส่งเสียงหึ่งๆทำไม → ผึ้งเกิดมาทำไม เพื่อทำน้ำผึ้ง → น้ำผึ้งมีไว้เพื่ออะไร ก็เอาไว้ให้ฉันรับประทาน

หมีเกรียนตัวอ้วนใหญ่ พยายามปีนป่ายขึ้นไปบนต้นไม้ แต่สุดท้ายก็หล่นตุ๊บลงมา มันจึงครุ่นคิดหาวิธีการอื่น เลยออกเดินทางไปหาหมูน้อย Piglet ขอหยิบยืมลูกโป่ง ปลอมตัวเป็นก้อนเมฆ ล่องลอยขึ้นไปลักขโมยน้ำผึ้ง … นี่อาจดูเป็นการกระทำบ้าๆบอๆ แต่สามารถเสี้ยมสอนให้รู้สึกการครุ่นคิดนอกกรอบ ไม่ติดติดกับรูปแบบ วิธีการ เพื่อสามารถดำเนินไปถึงเป้าหมายปลายทาง

หนึ่งในมุกตลกที่ส่วนตัวชื่นชอบมากๆ Piglet พยายามเป่าลูกโป่ง แต่แทนที่ลูกโป่งจะขยายขนาด กลับเป็นเจ้าหมูน้อยพองลมตัวโต นึกว่าคางคกขึ้นวอ (ดีนะที่ไม่ระเบิด) ผมมองนัยยะถึงการทำคุณได้โทษ ต้องการทำบางสิ่งอย่าง กลับได้ผลลัพท์อีกสิ่งอย่าง หรือก็คือการให้ความช่วยเหลือเจ้าหมีเกรียน เป็นสิ่งไม่มีประโยชน์อันใด!

Winnie-the-Pooh Pays a Visit (1971) นำเสนอมิตรไมตรีของเจ้ากระต่าย Rabbit พยายามสร้างภาพให้ดูดี รักษา(ประเพณี)พิธีรีตรอง แสดงออกตามมารยาทสังคม เมื่อมีแขกเหรื่อมาเยี่ยมเยือน ก็จำต้องหาเลี้ยงข้าวเลี้ยงปลา แต่กลับถูกหมีเกรียนฉกฉวยโอกาส ไม่ยอมลุกจากเก้าอี้ ไม่ยอมอิ่มหนำสักที (ขณะที่ Piglet ไม่ได้กินสักหยด) รับประทานน้ำผึ้งจนหมดเกลี้ยงตู้กับข้าว … มันยากหรือยังไงกับการพูดบอกปฏิเสธ เราควรต้องรู้จักประมาณตนเอง

ผลกรรมแห่งความโลภทำให้ Winnie Pooh ไม่สามารถออกจากโพรงกระต่าย (เพราะกินเยอะจนร่างกายอวบอ้วน ขนาดใหญ่กว่าประตูทางออก) ถ้าตามต้นฉบับของ A. A. Milne เจ้าหมีเกรียนจะติดอยู่ตรงนี้หนึ่งสัปดาห์เพื่อให้ซูบผอม น้ำหนักลดลง … เราควรต้องรู้จักประมาณตนเอง

ลาโง่ Eeyore ชอบมองโลกในแง่ร้าย พูดพร่ำว่าไม่มีใครเคียงข้างกาย แต่ตัวมันเองก็ไม่เคยคิดจะเข้าหาผู้อื่น เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว เอาแต่ใจ ขี้เกียจสันหลังยาว ทำตัวราวกับ ‘damsel in distress’ เฝ้ารอคอยการช่วยเหลือจากพระเอก หมีเกรียน สามารถชักนำพาสรรพสัตว์ แสดงให้เห็นมิตรภาพผองเพื่อน โลกไม่ได้หมดสิ้นหวังขนาดนั้น!

หลังรับฟังคำบอกเล่าของ Winnie Pooh เจ้าหมูน้อย Piglet จึงเดินทางกลับบ้าน ต้องการนำลูกโป่งสีเขียวไปมอบเป็นของขวัญวันเกิดลาโง่ Eeyore แต่ด้วยความเร่งรีบร้อนรน จนขาดความระมัดระวัง บทเรียนสอนให้รู้จักมีสติ ใจเย็นๆ ไม่จำเป็นที่เราจักต้องเป็นคนแรกเสมอไป

นกฮูก Owl มีความเฉลียวฉลาด ปราชญ์เปรื่อง สามารถครุ่นคิด จดจำ เขียนตัวหนังสือ ซึ่งองค์ความรู้เหล่านั้นทำให้มันมีความเหย่อหยิ่ง จองหอง สนเพียงเงินๆทองๆ กำไร-ขาดทุน ถ้าไม่เพราะเชือกห้อยระฆังขาด ย่อมไม่คิดบริจาค/มอบเป็นของขวัญให้กับลาโง่ Eeyore … มิตรภาพผองเพื่อน เป็นสิ่งไม่มีกำไร-ขาดทุน เฉกเช่นเดียวกับของขวัญทั้งจาก Piglet และ Winnie Pooh ล้วนเป็นสิ่งไม่ได้มีสาระจำเป็นต่อเจ้าลาโง่ Eeyore แต่ด้วยจิตใจที่อยากให้ ก็เพียงพอแล้วสำหรับมิตรภาพผองเพื่อน ไม่สามารถแลกเปลี่ยนด้วยเงินทอง ไม่มีกำไร-ขาดทุน

ไคลน์แม็กซ์ที่ต้องถือว่าจบลงได้อย่างสมบริบูรณ์ นั่นคือการได้หางของลาโง่ Eeyore ทีแรกผมไม่ได้เอะใจอะไรหรอก แต่พอรับชมฉบับภาษาอังกฤษได้ยินว่า “My tail! It’s my own tail!” ถ้าตีความแบบทั่วๆไป การได้หางกลับคืนมา = ค้นพบตัวตนเองอีกครั้งครา! ขณะเดียวกันคำว่า Tail ออกเสียงละม้ายคล้าย Tale (แปลว่าเรื่องเล่า ปรัมปรา) ในบริบทนี้เลยสามารถตีความถึงอนิเมชั่น Winnie-the-Pooh ได้กลายเป็นตำนานในบัดดล!


ทั้งสามภาคของ Winnie-the-Pooh ต่างได้เสียงตอบรับดีล้นหลาม หนึ่งในอนิเมชั่นของสตูดิโอ Soyuzmultfilm ประสบความสำเร็จสูงสุดตลอดกาล! ทำให้ผกก. Khitruk ได้รับการประกาศเกียรติคุณ USSR State Prize เมื่อปี ค.ศ. 1976

กระแสนิยมของอนิเมชั่นยังคงฉายซ้ำโทรทัศน์(ในรัสเซีย)แทบจะทุกๆวันหยุดเทศกาล สินค้าของเล่น ตุ๊กตา Vinni-Pukh ก็ยังขายดิบขายดี อีกทั้งยังเคยปรากฎบนแสตมป์ถึงสองครั้ง (1988 Soviet และ 2012 Russian) เรียกได้ว่ากลายเป็น ‘Iconic’ เหนือกาลเวลาเรียบร้อยแล้ว

เมื่อปี ค.ศ. 2020, สตูดิโอ Soyuzmultfilm ได้ทำการรวบรวมอนิเมชั่นในสังกัดระหว่างทศวรรษ 1950s ถึง 80s มาทำการบูรณะ สแกนดิจิตอล (คุณภาพ HD) ลบร่องรอยขีดข่วน ปรับแต่งคุณภาพสี เสียง และเพลงประกอบ มีคำเรียก Golden Collection ทั้งหมดสามารถหารับชมออนไลน์ได้ทาง Youtube

สำหรับ Winnie-the-Pooh (1969) คุณภาพ HD หาไม่ยากในช่องทางออนไลน์ มีทั้งฉบับพากย์รัสเซียและอังกฤษ แต่ผมแนะนำให้หาต้นฉบับรัสเซีย ซับไตเติ้ลอังกฤษ เพราะเสียงพากย์ตัวละครแม้งสุดตรีนจริงๆ … ฉบับนี้หายากสุดๆ แต่คุ้มค่าอย่างแน่นอน

ในบรรดาตัวการ์ตูนที่ถือเป็น ‘Iconic’ แห่งวงการอนิเมชั่น (อย่างพวก Mickey Mouse, Bug Bunny, Pikachu, Totoro ฯ) ผมไม่เคยมีความกระตือรือล้น อยากหาซื้อตุ๊กตา ของที่ระลึกเก็บสะสมสักเท่าไหร่ (จริงๆก็เคยอยากได้ Madara/Nyanko-Sensei แต่ก็ไม่ได้ขวนขวายขนาดนั้น) จนกระทั่งรับชม Vinni-Pukh มันเป็นตัวละครสุดเกรียน ตรรกะเพี้ยนๆ (รู้สึกเหมือนตัวเองยังไงชอบกล) ตกหลุมรักแรกพบ สร้างความประทับใจอย่างล้นหลาม … ถ้ามีลูกเมื่อไหร่อยากเปิดให้ชมเป็นเรื่องแรกๆเลยละ!

สิ่งน่าเสียดายมากๆของ Vinni-Pukh ไม่เคยสร้างภาคต่อออกฉาย! ตรงกันข้ามกับฟากฝั่ง Walt Disney สงสัยจะมีแผนก Winnie-the-Pooh ทำอะไรก็ไม่รู้ออกฉายแทบทุกปี กอบโกย สนเพียงกำไร ทำให้ผู้ชมหมดความกระตือรือล้น เบื่อหน่ายแฟนไชร์ชิบหาย! … แต่ผมว่าแค่นี้ก็ดีแล้วละ คงความอมตะ คลาสสิกเหนือกาลเวลา

เกร็ด: แม้ว่าลิขสิทธิ์วรรณกรรม Winnie-the-Pooh สิ้นสุดลงเมื่อปี ค.ศ. 2022 (ครบรอบ 95 ปี จากวันที่ตีพิมพ์) แต่ไม่ใช่ตัวละครของ Walt Disney ที่สร้างขึ้นปี ค.ศ. 1967 ยังอีกนานกว่าจะกลายเป็นสมบัติสาธารณะ

จัดเรตทั่วไป เหมาะสำหรับเด็กเล็ก

คำโปรย | Winnie the Pooh ฉบับสหภาพโซเวียต มีความเฉลียวฉลาด เฉียบคมคาย ปรัชญาลุ่มลึกล้ำ สร้างเสียงหัวเราะขบขัน เหนือชั้นกว่าทุกฉบับสรรค์สร้างโดย Walt Disney
คุณภาพ | ร์พี
ส่วนตัว | หมีเกรียน

Snezhnaya Koroleva (1957)


The Snow Queen (1957) USSR : Lev Atamanov ♥♥♥♥

ครั้งแรกของการดัดแปลงเทพนิยาย The Snow Queen (1844) ประพันธ์โดย Hans Christian Andersen สู่ภาพยนตร์อนิเมชั่น (Traditional Animation) ผลงานที่จักกลายเป็นแรงบันดาลใจ Hayao Miyazaki บังเกิดความมุ่งมั่น อยากสรรค์สร้างอนิเมะอย่างจริงจัง!

The Snow Queen is my destiny and my favorite film.

I started working as a new animator for Toei Animation in 1963, but I frankly didn’t enjoy my job at all. I felt ill at ease every day – I couldn’t understand the works we were producing, or even the proposals we were working on … Had I not one day seen Snedronningen (The Snow Queen) during a film screening hosted by the company labor union, I honestly doubt that I would have continued working as an animator.

Hayao Miyazaki

เกร็ด: ในพิพิธภัณฑ์ Ghibli Museum Library ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2007 มีการจัดเก็บฟีล์ม The Snow Queen (1957) พร้อมเขียนข้อความอธิบายไว้ว่า “It is not an exaggeration to say that the starting point of Hayao Miyazaki is here.”

ผมตั้งใจรับชม The Snow Queen (1957) ด้วยความคาดหวังพอสมควร พบเห็นอนิเมชั่นมีความลื่นไหลแปลกตา (อารมณ์ประมาณ 60fps) สีสันต้องชมว่าสวยสดงดงาม ตัวละครราชินีหิมะออกแบบได้อย่างน่าประทับใจ เพลงประกอบไพเราะเพราะพริ้ง (ยอดเยี่ยมทั้งฉบับรัสเซีย และภาษาอังกฤษ) ปัญหาคือตอนจบดูเร่งรีบไปสักหน่อย รู้สึกเหมือน Anti-Climax แต่สำหรับเด็กๆแค่นั้นก็น่าจะเฮลั่นบ้าน

สิ่งที่ทำให้อนิเมชั่นเรื่องนี้ได้รับการยกย่องสรรเสริญ คลาสสิกเหนือกาลเวลา คือหลากหลายเทคนิคที่มีความล้ำยุคสมัย(นั้น) พยายามทำออกมาให้ผิดแผกแตกต่างจากฟากฝั่ง Walt Disney ตั้งแต่การออกแบบพื้นหลัง ตัวละคร เลือกใช้โทนสีสันที่มีสัมผัสเฉพาะตัว และโดยเฉพาะท่าทางขยับเคลื่อนไหว มีความลื่นไหล “like waves” กลายเป็นเอกลักษณ์(ของอนิเมชั่น)จากสหภาพโซเวียต


Lev Atamanov ชื่อเกิด Levon Konstantinovich Atamanyan, Լև Կոնստանտինի Ատամանով (1905-81) ผู้กำกับอนิเมชั่น เกิดที่ Moscow ในครอบครัวเชื้อสาย Armenian, โตขึ้นเข้าศึกษาการแสดงและกำกับภาพยนตร์จาก Lev Kuleshov ณ สถาบัน Moscow Film School (ปัจจุบันคือ Gerasimov Institute of Cinematography, VGIK) ทำงานเป็นผู้ช่วยนักอนิเมเตอร์ Yuri Merkulov ก่อนสมัครงาน Mezhrabpomfilm Studio สรรค์สร้างโฆษณาอนิเมชั่น The Tale of the Little White Bull (1933), จากนั้นเดินทางกลับบ้านเกิดเพื่อเข้าร่วม Armenfilm Studio สรรค์สร้างอนิเมชั่นขนาดสั้น The Dog and The Cat (1938), The Priest and the Goat (1941) และ The Magic Carpet (1948)

เกร็ด: The Dog and The Cat (1938) ถือเป็นอนิเมชั่นเรื่องแรกของประเทศ Armenia ดัดแปลงจากเทพนิยาย The Dog and the Cat (1886) ประพันธ์โดย Hovhannes Tumanyan (1869-1923) นักกวีแห่งชาติ Armenia (National Poet of Armenia)

หลังกลับจากอาสาสมัครเข้าร่วม Red Army ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง Atamanov เดินทางกลับสู่ Moscow เข้าร่วม Soyuzmultfilm Studio สรรค์สร้างผลงานเด่นๆอย่าง The Yellow Stork (1950), The Scarlet Flower (1952), The Golden Antelope (1954), (สร้างใหม่ภาพสี) The Dog and The Cat (1955) และกำกับอนิเมชั่นขนาดยาวสองเรื่อง The Snow Queen (1957), The Key (1961)

ก่อนที่จะเขียนถึง The Snow Queen (1957) แนะนำให้รับชมสองอนิเมชั่นขนาดสั้น The Scarlet Flower (1952) และ The Golden Antelope (1954) เพื่อพบเห็นวิวัฒนาการ สไตล์ลายเซ็นต์ของผกก. Atamanov ปรับตัวเองให้กับอนิเมชั่นฟากฝั่งสหภาพโซเวียต … เอาจริงๆผมชอบทั้งสองเรื่องสั้นนี้มากกว่า The Snow Queen (1957) เสียอีกนะ!

The Scarlet Flower (1952): https://www.youtube.com/watch?v=DyS51aCNbAI
The Golden Antelope (1954): https://www.youtube.com/watch?v=-qip4uUHFgs

อนิเมชั่นในสหภาพโซเวียตยุคสมัยก่อนหน้านี้ มักพยายามทำออกมาให้มีความสมจริง (Realist) ทั้งการออกแบบฉาก พื้นหลัง ตัวละคร ท่าทางขยับเคลื่อนไหว และยังต้องแฝงใจความชวนเชื่อ เพื่อสะท้อนแนวคิด ‘Socialist Realism’ ตามอุดมการณ์ของ Joseph Stalin แต่ภายหลังการเสียชีวิตเมื่อปี ค.ศ. 1952 ผู้นำสหภาพโซเวียตคนใหม่ Nikita Khrushchev พยายามจะลบล้างอิทธิพล Stalin (มีคำเรียก de-Stalinization) จึงมีมาตรการผ่อนปรนอะไรหลายๆอย่าง ทำให้การสรรค์สร้างภาพยนตร์และอนิเมชั่นได้รับอิสรภาพมากขึ้น … ยุคสมัยนั้นมีชื่อเรียก Khrushchev Thaw (1953-64)

The Snow Queen (1957) ถือเป็นอนิเมชั่นขนาดยาวเรื่องแรกๆ ที่โอบรับการเปลี่ยนแปลงยุคสมัย Khrushchev Thaw เพราะไม่ได้ถูกจำกัดว่าต้องสะท้อนโลกความจริง แฝงใจความสังคมนิยมอีกต่อไป สตูดิโอ Soyuzmultfilm จึงลงความเห็นดัดแปลงเทพนิยายแฟนตาซี Snedronningen (1844) (ภาษา Danish แปลว่า The Snow Queen) ประพันธ์โดย Hans Christian Andersen (1805-75) นักเขียนวรรณกรรมเด็กชื่อดังสัญชาติ Danish (Denmark)

เกร็ด: ผมอ่านเจอว่า Hans Christian Andersen เมื่อประมาณปี ค.ศ. 1840 เคยตกหลุมรักนักร้องอุปรากร Jenny Lind (1820-87) เจ้าของฉายา Swedish Nightingale แต่กลับถูกปฏิเสธสานสัมพันธ์ แสดงออกอย่างเยือกเย็นชา จึงพัฒนาตัวละคร The Snow Queen โดยมีเธอเป็นต้นแบบอย่าง

ในส่วนของการดัดแปลงบทอนิเมชั่น ประกอบด้วย

  • Georgy Grebner (1892-1954) ก่อนหน้านี้เคยพัฒนา Scenario ให้กับ The Magic Carpet (1948) และ The Scarlet Flower (1952)
  • Nikolai Erdman (1900-70) นักเขียนชื่อดังจากบทละคอน The Suicide (1928), สู่หนังเงียบ The House on Trubnaya (1928), และหนังพูด Jolly Fellows (1934), Volga-Volga (1938) ฯ
  • และเนื้อร้องบทเพลง แต่งโดยนักกวี Nikolay Zabolotsky (1903-58)

บทอนิเมชั่นมีเนื้อเรื่องค่อนข้างจะซื่อตรงกับต้นฉบับของ Hans Christian Andersen เพียงตัดออกในส่วนพาดพิงศาสนา, ปรับอายุตัวละครให้มีความเหมาะสม (หัวขโมยเด็กเพิ่มอายุให้เท่าๆกับ Gerda) และเพิ่มเติมตัวละครผู้บรรยาย Ole Lukøje สำหรับเชื่อมโยงแต่ละตอนๆเข้าด้วยกัน

เกร็ด: ต้นฉบับของ Snedronningen (1844) จะมีลักษณะแบ่งออกเป็นตอนๆ (frame story) ทั้งหมด 7 ตอน ประกอบด้วย

  • A mirror and its fragments (เรื่องนี้ถูกตัดออกไปในอนิเมชั่น หรือจะมองว่าเปลี่ยนมาเป็นผู้บรรยาย Ole Lukøje ก็ได้เช่นกัน)
  • Kai and Gerda (บางฉบับอาจใช้ชื่อ Kay หรือ Kaj)
  • The magician woman’s garden
  • The prince and the princess
  • The little robber girl
  • The Lapp woman and Finn woman
  • In the Snow Queen’s palace

เด็กชาย Kai และเด็กหญิง Gerda คือเพื่อนบ้านอาศัยอยู่ฟากฝั่งตรงข้าม เชื่อมระเบียงชั้นบนติดกัน มักไปมาหาสู่ ปลูกดอกกุหลาบกระถางเดียวกัน! วันหนึ่งในช่วงฤดูหนาว ทั้งสองรับฟังเรื่องเล่าจากคุณยายเกี่ยวกับราชินีหิมะ (Snow Queen) เด็กชาย Kai พูดแซวขึ้นเล่นๆ ว่าอยากจับเธอใส่เตาไฟให้หลอมละลาย โดยไม่รู้ตัวราชินีหิมะแอบจับจ้องมองผ่านกระจกบังเกิดความไม่พึงพอใจ ใช้เวทมนตร์เสกพายุหิมะลูกใหญ่ พัดพาเข้ามาในเมือง สาปให้เด็กชายมีหัวใจเยือกเย็น แสดงพฤติกรรมเย็นชาต่อเพื่อนรัก Gerda แล้วลักพาตัวสู่ปราสาทฤดูหนาว

ด้วยรักและห่วงใย Gerda จึงตัดสินใจออกเดินทางติดตามหา Kai ผจญภัยพานผ่านสถานที่ต่างๆ ถูกลวงล่อหลอ ดักปล้นกลางทาง บังเกิดความเข้าใจผิดๆ แต่ด้วยจิตอันบริสุทธิ์ มุ่งมั่นตั้งใจจริง เป็นพลังให้เธอสามารถก้าวเท้าเปล่า ออกเดินทางไปจนถึงปราสาทราชินีหิมะ และให้ความช่วยเหลือเพื่อนรักกลับคืนมาได้สำเร็จ


เด็กชาย Kai (พากย์เสียงโดย Anna Komolova) หรือชื่อภาษาอังกฤษ John (พากย์เสียงโดย Tommy Kirk) ด้วยวัยยังละอ่อน จึงขี้เล่นซุกซน ครั้งหนึ่งพูดจาพล่อยๆ ไม่รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา เลยโดนราชินีหิมะสาปแช่ง ให้มีจิตใจเยือกเย็นชา จากนั้นมาพยายามกลั่นแกล้ง ใช้ถ้อยคำรุนแรง ตีตนออกห่าง Greda ก่อนถูกลักพาตัวไปยังปราสาทราชินีหิมะ ค่อยๆสูญเสียความทรงจำ และกลายเป็น ‘damsel in distress’ (มันไม่คำเรียกเวลาพระเอกตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย แล้วรอคอยให้นางเอกมาช่วยเหลือ)

เด็กหญิง Greda (พากย์เสียงโดย Yanina Zhejmo) หรือชื่อภาษาอังกฤษ Ivett (พากย์เสียงโดย Sandra Dee) ด้วยความสนิทสนมกับเด็กชาย Kai จึงสังเกตพฤติกรรมผิดแผกแตกต่าง หลังพบเห็นเขาถูกลักพาตัวโดยราชินีหิมะ ตัดสินใจออกเดินทาง ผจญภัยพานผ่านสถานที่ต่างๆ พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา ทั้งมาดีและร้าย สามารถก้าวต่อไปด้วยจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ จนไปถึงปราสาทราชินีหิมะ ช่วยเหลือเพื่อนชายให้หวนกลับคืนมาได้สำเร็จ

ราชินีหิมะ Snow Queen (พากย์เสียงโดย Maria Babanova, ฉบับภาษาอังกฤษโดย Louise Arthur) ผู้มาพร้อมกับฤดูกาลหนาวเหน็บ เป็นผู้มีจิตใจเหี้ยมโหด รักความสันโดษ อาศัยอยู่ตัวคนเดียวในปราสาทคริสทัลหลังใหญ่ ครั้งหนึ่งพบเห็นเด็กชาย Kai ในกระจก บังเกิดความอิจฉาริษยา ไม่พึงพอใจในคำพูดจาดูถูกเหยียดยาม จึงเสกพายุหิมะลูกใหญ่ พร้อมสาปแช่งให้เขามีหัวใจเย็นชา จากนั้นลักพาตัว ลบความทรงจำ ให้ค่อยๆกลายเป็นอย่างตนเอง ผู้ไร้จิตวิญญาณและความอบอุ่น


ในขณะที่เด็กชาย-หญิง Kai & Greda ยังคงใช้ต้นแบบตัวละครเดียวกับอนิเมชั่นรัสเซียเรื่องอื่นๆ หน้ากลมๆ ผมบลอนด์ ตาสีฟ้า แต่งกายประจำท้องถิ่น เต็มไปด้วยสีสันสดใส เรียกว่าพยายามทำออกมาให้ดูเป็นชาวรัสเซีย, แต่สำหรับราชินีหิมะ ออกแบบให้มีลักษณะแตกต่างตรงกันข้าม! นอกจากโทนสีขาว (ซึ่งเป็นสีของหิมะ, ฤดูหนาวเหน็บ) ยังคือรูปทรง/ใบหน้าเต็มไปด้วยเหลี่ยมมุม สมมาตร แลดูคล้ายๆรูปปั้น แกะสลักจากคริสทัล … กลายเป็นภาพจำที่ยังคงติดตา และสร้างแรงบันดาลใจให้กับอนิเมชั่นสมัยใหม่

The cold beauty who captivated Kai. This, to some extent, is a poetic symbol of the picture. She is a beautiful woman, but she is cold because she is the queen of the ice world. I made her face seem cut, as if it had been carved out by a sculptor. The problem was difficult to solve, since the animators had to “move” the face in the future and draw it from different angles. I really loved this image. In combination with the crystalline voice of Maria Babanova, it turned out to be very romantic.

Leonid Shvartsman ผู้ออกแบบตัวละคร Snow Queen

ตัวละครอื่นๆมักมีการขยับเคลื่อนไหวที่ดูลื่นไหล ‘like waves’ (ผมรู้สึกเหมือนรับชมการเคลื่อนไหวภาพ 60fps) นักวิจารณ์หลายคนมองว่ากิริยาท่าทาง มีลักษณะคล้ายๆการเต้นบัลเล่ต์ สำหรับสื่อสาร แสดงออกภาษากาย และทำให้อนิเมชั่นดูมีชีวิตชีวาเพิ่มมากขึ้น แต่อนิเมชั่นเรื่องนี้ไม่ได้เลียนแบบท่าทางมนุษย์โดยตรง ให้อิสระนักอนิเมเตอร์ในการวาดภาพ (แต่ก็มีการวางแผนท่าทางขยับเคลื่อนไหวไว้โดยละเอียด) กล่าวคือพยายามลดการใช้เครื่อง Rotoscoping ให้น้อยที่สุด!

เกร็ด: อนิเมชั่นยุคก่อนหน้านี้ที่พยายามทำออกมาให้มีความสมจริงนั้น (Realism) ด้วยวิธีการบันทึกภาพ ถ่ายทำนักพากย์/นักแสดง ขยับเคลื่อนไหว ใช้เป็นต้นแบบอย่าง นักอนิเมเตอร์ใช้การเทียบภาพแต่ละช็อตผ่านเครื่อง Rotoscoping เทคนิคพัฒนาโดยสตูดิโอ Walt Disney ตั้งชื่อว่า Éclair 

Animation is characterized by wide generalization, careful selection and, most importantly, grotesque exaggeration. Therein lies its power, its genuine realism. By breaking the laws of art, we inevitably slip into tired verisimilitude, which we often attempt to pass off as realism, even though it has nothing to do with either the truth of art or the truth of life.

Lev Atamanov กล่าวถึงการทำลายรูปแบบ วิถีทางอนิเมชั่นยุคสมัยก่อนหน้า

สำหรับราชินีหิมะจะผิดแผกแตกต่างจากตัวละครอื่นๆ มักไม่ค่อยพบเห็นขยับเคลื่อนไหว ส่วนใหญ่แค่นั่ง-ยืน-เดิน แทบไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับใคร (ก็เลยไม่จำเป็นต้องใช้ภาษากายในการสื่อสาร) ส่วนใหญ่ขยับเพียงใบหน้า ดวงตา ริมฝีปาก ทำออกมาให้ดูน่าเกรงขาม

ยังมีอีกตัวละครที่ต้องพูดถึงคือ Ole Lukøje (พากย์เสียงโดย Vladimir Gribkov, ฉบับภาษาอังกฤษโดย Paul Frees) พัฒนาขึ้นโดย Hans Christian Andersen เป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับ (Mysterious Mythic Creature) คล้ายๆกับ Sandman บ้างเรียกว่า Dream God สำหรับกล่อมเด็กๆเข้านอน มักพบเห็นถือร่มสองคัน

  • อันที่มีลวดลายสีสัน สำหรับเด็กดีจะได้นอนหลับฝันดี
  • ส่วนคันสีดำไร้ลวดลายสำหรับเด็กไม่ดี จะทำให้หลับลึก ตื่นเช้าโดยไม่ฝัน บางครั้งอาจนำสู่ความตาย

เกร็ด: เรื่องเล่าของ Ole Lukøje ปรากฎครั้งแรกในหนังสือ Fairy Tales Told for Children. New Collection. Third Booklet ตีพิมพ์เมื่อปี ค.ศ. 1841

Ole Lukøje ไม่ได้ปรากฎตัวในต้นฉบับ Snedronningen/The Snow Queen (1844) เป็นสิ่งที่ผู้สร้างเพิ่มเติมเข้ามาสำหรับเล่าเรื่อง เชื่อมโยงแต่ละเรื่องราว (Frame Story) ซึ่งการออกแบบตัวละคร แรกเริ่มนำแรงบันดาลใจจากคนแคระของ Snow White and the Seven Dwarfs (1937) [ไม่ได้เจาะจงว่าคนไหน] ไปๆมาๆ Leonid Shvartsman (คนเดียวกับที่ออกแบบราชินีหิมะ) เปลี่ยนมาใช้ผู้กำกับ Lev Atamanov เป็นต้นแบบอย่าง

ในส่วนการออกแบบฉาก สถานที่พื้นหลัง ทีแรกทีมงานต้องการเดินทางไปศึกษาดูงานยัง Copenhagen, Denmark บ้านเกิดของ Hans Christian Andersen แต่ยุคสมัยนั้นสงครามเย็นกำลังคุกรุ่น จึงไปได้แค่กลุ่มรัฐบอลติก (Estonia, Latvia, Lithuania) เดินทางสู่ Riga (Latvia), Tallinn (Estonia) และ Tartu (Estonia) ส่วนรายละเอียดอื่นๆค้นคว้าจากห้องสมุด Lenin Library (ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็น Russian State Library)

สำหรับเครดิตการออกแบบฉาก Leonid Shvartsman จะดูแลในส่วนบ้าน คฤหาสถ์ ตัวเมือง (ต้นแบบจาก Tallinn), ขณะที่ Alexander Vasilyevich จะเป็นผู้วาดปราสาทคริสทัล (ของราชินีหิมะ) รวมถึงทิวทัศน์ธรรมชาติอื่นๆ ดอกไม้ ผืนป่า ขุนเขา ทะเลสาป ทุ่งหิมะ ฯ

We worked on “The Snow Queen” for more than two years. We did a great job of collecting material in advance. It was impossible to even think about a trip to Denmark, so all our business trips were limited to the Baltic states – Riga and Tartu. They took photographs and drew there. A lot of material was found in the Lenin Library.

There are two artists listed in the credits: Shvartsman and Vinokurov. We had a division: I worked with the characters, and Alexander Vasilyevich worked with the scenery and backgrounds, he was a good painter.

In “The Snow Queen” I worked on the city, Vinokurov – on the castle and palace of the Snow Queen, on nature, on all the spans. As for the characters, I drew all the main ones, and the robbers were drawn by Sasha Vinokurov. We fairly freely distributed our roles and responsibilities, who was stronger in which area as an artist.

Leonid Shvartsman กล่าวถึงการแบ่งงาน

สำหรับคนช่างสังเกตจะพบว่าแทบทุกสถานที่ของหนัง จะมีทั้งกลางวัน (สีสันสดใส) กลางคืน (บรรยากาศอึมครึม มืดหมองหม่น) ไม่ก็เคยปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน ก่อนผันแปรเปลี่ยนหลังการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิ (หิมะละลาย)

คนที่ไม่เคยรับชมอนิเมชั่นจากสหภาพโซเวียต น่าจะรู้สึกแปลกตากับการเลือกใช้โทนสีสัน มีความสวยสด จัดจ้าน และหลากหลายกว่าฟากฝั่ง Hollywood นี่เป็นสิ่งสะท้อนวิถีชีวิต วัฒนธรรมชาวรัสเซีย กว่าครึ่งค่อนปีปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน สภาพอากาศหนาวเหน็บ การมาถึงของฤดูใบไม้ผลิ ราวกับโลกอีกใบ ทุกสิ่งอย่างพลันสว่างสดใส สีสันละลานตา

ความคิดสร้างสรรค์ในออกแบบฟองน้ำใต้ทะเลของ Pinocchio (1940) ว่าดูน่าตื่นตาตื่นใจ! ยังเทียบไม่ได้กับคลื่นทะเล ลมหนาว และพายุหิมะ มันไม่ใช่แค่ปรากฎการณ์ธรรมชาติ แต่คือพลังเวทมนตร์ของราชินีหิมะ ที่สร้างความหนาวเหน็บ เย็นยะเยือก เด็กๆเกิดความหวาดสะพรึงกลัว ผู้ใหญ่ยังสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ทรงพลัง

จริงๆยังมีอีกลูกเล่นที่น่าประทับใจ แค่เพียงไม่ได้ยิ่งใหญ่อลังการ น่าจดจำเทียบเท่าคลื่น-ลม-พายุหิมะ นั่นคือความระยิบระยับของคริสตัลในปราสาทราชินีหิมะ มีความวูบวาบ จู่ๆก็พลันสว่างขึ้นมา แถมบางครั้งทำเหมือนแสงสว่างเคลื่อนผ่านจากซ้ายไปขวา ผมยังขบครุ่นคิดไม่ออกว่าใช้เทคนิควิธีการอันใด (ลองสังเกตจากภาพเคลื่อนไหวสุดท้ายดูนะครับ)

ตัดต่อโดย Lidiya Kyaksht, อนิเมชั่นใช้การเล่าเรื่องผ่านตัวละคร Ole Lukøje ผลุบโผล่ออกมาจากหนังสือของ Hans Christian Andersen ทำหน้าที่เชื่อมโยงแต่ละเรื่องราวการผจญภัย (Frame Story) ของเด็กหญิง Greda/Ivett เพื่อออกติดตามหา ให้ความช่วยเหลือเพื่อนรัก Kai/John จากเงื้อมมือของราชินีหิมะ (Snow Queen)

  • เกริ่นนำด้วยเรื่องเล่าของ Ole Lukøje
  • Kai and Gerda
    • สองเพื่อนรักปลูกดอกกุหลาบร่วมกระถาง
    • รับฟังเรื่องเล่าราชินีหิมะของคุณยาย แล้วจู่ๆ Kai ก็มีพฤติกรรมปรับเปลี่ยนแปลงไป
    • เช้าวันถัดมา Kai กลั่นแกล้ง Gerda แล้วถูกลักพาตัวโดยราชินีหิมะ
  • The magician woman’s garden
    • Gerda ตัดสินใจออกติดตามหาเพื่อนรัก ถอดรองเท้า ขึ้นเรือ
    • มาถึงยังบ้านของหญิงสูงวัยคนหนึ่ง ชักชวนเข้ามาในบ้าน กล่อมหลับนอน แอบเสกคาถาให้สูญเสียความทรงจำ
    • ค่ำคืนตื่นขึ้นมา Gerda สะลึมสะลือ จดจำอะไรไม่ได้ จนกระทั่งพบเห็นดอกกุหลาบคู่ จึงตัดสินใจหลบหนีออกจากบ้านฤดูร้อนหลังนี้
  • The prince and the princess
    • ระหว่างนั่งเพ้อรำพันอยู่ริมชายฝั่ง พบเจออีกาตนหนึ่ง อ้างว่ารับรู้จักบุคคลที่เด็กหญิงกำลังติดตามหา
    • นำทางมาถึงคฤหาสถ์/พระราชวังแห่งหนึ่ง เฝ้ารอคอยดึกดื่น หลังงานเลี้ยงเลิกรา
    • แอบย่องเข้าไปในบ้านพบเจอกับเจ้าชาย-เจ้าหญิง
    • หลังเล่าเรื่องราวให้ทั้งสอง พวกเขาก็ให้การสนับสนุน ช่วยเหลือ มอบอาหารเครื่องดื่ม รวมถึงรถม้าออกเดินทาง
  • The little robber girl
    • พอมาถึงกลางป่าถูกดักปล้นโดยโจรห้าร้อย
    • Greda กลายเป็นตัวประกัน/ของเล่นใหม่ของหัวขโมยน้อย พามายังแหล่งกบดานลับๆ
    • หลังรับฟังเรื่องเล่าของ Greda ทำให้หัวขโมยน้อยเกิดความซาบซึ้ง น้ำตาไหลพราก ตัดสินใจปล่อยเธอและสรรพสัตว์ที่ถูกคุมขัง
  • The Lapp woman and Finn woman
    • Greda ควบเจ้ากวางเรนเดียร์มาถึง Lapland หยุดผ่อนในกระท่อมของ Lapp Woman
    • ออกเดินทางต่อถึง Finland หยุดพักในกระท่อมของ Finn Woman
    • แต่ปราสาทของราชินีหิมะยังคงต้องไปไกลกว่านั้น ด้วยลมพายุรุนแรง เจ้ากวางไปต่อไม่ไหว Greda จึงก้าวเดินต่อไป จนกระทั้งล้มลงหน้าปราสาท
  • In the Snow Queen’s palace
    • Greda เข้ามาในปราสาทราชินีหิมะ ให้ความช่วยเหลือ Kai จนหวนระลึกความทรงจำ
    • เผชิญหน้ากับราชินีหิมะ
    • ฤดูหนาวเคลื่อนพานผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิย่างกรายเข้ามา
    • Greda ออกเดินทางกลับกับ Kai แล้วใช้ชีวิตร่วมกันอย่าง Happily Ever After

เพลงประกอบโดย Artemi (Harutyun) Ayvazyan, Արտեմի Այվազյան (1902-75) คีตกวีสัญชาติ Armenian เกิดที่ Baku ในครอบครัวนักดนตรี โตขึ้นเข้าศึกษา Tbilisi State Conservatory ต่อด้วย Moscow Conservatory จบออกมาก่อตั้งวงดนตรีแจ๊ส Armenian State Jazz Orchestra ได้รับความนิยมอย่างล้นหลามในช่วงทศวรรษ 40s, นอกจากนี้ยังเคยประทันอุปรากร เพลงประกอบภาพยนตร์ The Priest and the Goat (1939), The Snow Queen (1957) ฯ

ทีแรกผมแอบคาดหวังจะได้ยินบทเพลงพื้นบ้านรัสเซีย แต่ไม่เลย Ayvazyan เลือกใช้ดนตรีคลาสิก บรรเลงด้วยออร์เคสตรา ทำออกมาให้มีความเป็นสากล ไม่จำเพาะเจาะจงว่าพื้นหลังต้องเป็นเดนมาร์ก รัสเซีย หรือประเทศใดๆ นี่อาจด้วยความคาดหวังนำออกฉายต่างประเทศด้วยกระมัง

งานเพลงของ Ayvazyan คละคลุ้งด้วยกลิ่นอายโรแมนติก (Romanticism) ฟังแล้วรู้สึกเคลิบเคลิ้มหลงใหล สร้างสัมผัสทางใจ พร้อมใส่ลูกล่อลูกชน หยอกล้อกับเรื่องราว ตัวละคร ผสมผสานเข้ากับ ‘Sound Effect’ ได้อย่างลงตัว กลมกล่อม จนแทบจะกลายเป็นอันหนึ่งเดียวกัน! … ผมเรียกว่าสไตล์ ‘Silly Symphony’ บุกเบิกโดย Walt Disney

ผมแอบเสียดายที่ฉบับภาษาอังกฤษ มีการปรับเปลี่ยน Main Theme ที่ดังขึ้นระหว่าง Opening Credit เพราะต้องตัดทิ้งชื่อภาษารัสเซีย ก็เลยแต่งเพลงขึ้นใหม่ชื่อว่า The Snow Queen ถึงความสนุกสนานเพลิดเพลิน เหมาะกับช่วงเทศกาลคริสต์มาส-ปีใหม่ แต่ไม่สามารถเทียบความไพเราะกับต้นฉบับ ที่มีความเคลิบเคลิ้มหลงใหล สั่นสะท้านทรวงใน จิตวิญญาณพริ้วไหวไปกับสายลมหนาว

เด็กชาย Kai ด้วยความละอ่อนเยาว์วัย จึงพูดพร่ำออกไปโดยไม่ทันครุ่นคิด สร้างความขุ่นเคือง ไม่พึงพอใจให้กับราชินีหิมะ จึงถูกเธอสาปแช่ง เกล็ดน้ำแข็งติดอยู่ในดวงตา สร้างความหนาวเหน็บ หัวใจเย็นชา … นี่เป็นบทเรียนสอนว่า “คำพูดคือนายคน” เวลาแสดงความคิดเห็น เขียนคอมเมนต์ เราควรครุ่นคิดด้วยสติ ไม่ใช่ระบายอารมณ์ สนองกามารมณ์ และรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง

เด็กหญิง Gerda ผู้มีความจงรักภักดีต่อเพื่อนชาย Kai เมื่อพบเห็นพฤติกรรมแสดงออกปรับเปลี่ยนแปลงไป และถูกลักพาตัวโดยราชินีหิมะ จึงตัดสินใจออกเดินทาง พบเจอผู้คนมากมาย ผจญภัยพานผ่านสถานที่ต่างๆ ได้รับบทเรียนชีวิต ดังต่อไปนี้…

  • The magician woman’s garden หญิงสูงวัยอาศัยอยู่ในบ้านเวทมนตร์ ไม่ว่าวันเวลาภายนอกจะผันแปรเปลี่ยน แต่ภายในบ้านกลับมีเพียงฤดูใบผลิตลอดกาล (จริงๆน่าจะเรียกว่าราชินีใบไม้ผลิ/Spring Queen) ด้วยความโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยว อาศัยอยู่ตัวคนเดียว จึงพยายามทำให้ Gerda หลงลืมทุกสิ่งอย่าง แล้วอาศัยอยู่ร่วมกันตลอดไป
    • บทเรียนก็คือ อย่าหลงเชื่อคนง่าย อาจถูกลวงหลอก ลักพาตัว ทำให้สูญเสียอะไรบางอย่าง
    • เรื่องราวของหญิงสูงวัยในบ้านเวทมนตร์ คือภาพสะท้อนราชินีหิมะที่ต่างก็มีความโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยว อาศัยอยู่ตัวคนเดียว ต้องการใครสักคนเคียงข้าง ถึงขนาดลักพาตัว พยายามลบความทรงจำ ถือว่าโฉดชั่วร้ายไม่ต่างกัน!
  • The prince and the princess อีกานำพา Greda มายังคฤหาสถ์/ปราสาท ย่องเข้าไปยามวิกาล แต่พบว่าเจ้าชาย-เจ้าหญิง หาใช่บุคคลเดียวกับที่เธอติดตามหา ถึงอย่างนั้นกลับได้รับความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า
    • บทเรียนนอกจากอย่าหลงเชื่อคนง่าย ยังคือการรู้จักตรวจสอบ อ้างอิงด้วยหลักฐาน เพราะบางครั้งอาจเกิดความผิดพลาด คลาดเคลื่อน เข้าใจไม่ตรงกัน
    • ส่วนเรื่องราวของเจ้าชาย-หญิง แสดงถึงความมีเมตตากรุณา จิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ไม่แบ่งแยกสถานะทางชนชั้น ยินยอมให้ความช่วยเหลือเด็กหญิงผู้มีจิตใจอันบริสุทธิ์ … เรียกได้ว่าอุดมคติแห่งชีวิต
  • The little robber girl ระหว่างทางในป่า รถม้าถูกดัดปล้นโดยกลุ่มโจร Greda โดนลักพาตัวโดยหัวขโมยน้อย ต้องการกักขังหน่วงเหนี่ยวแบบเดียวกับสรรพสัตว์ แต่หลังจากรับฟังเรื่องเล่า เกิดอาการใจอ่อน ยินยอมปลอดปล่อยทุกสิ่งอย่าง
    • รู้หน้าไม่รู้ใจ อย่าด่วนตัดสินใครจากรูปร่างหน้าตา ขโมยกะโจรก็อาจเป็นคนดี มีจิตใจบริสุทธิ์ มันอาจด้วยเหตุผลบางอย่างเลยจำต้องกระทำสิ่งเลวร้าย
    • หรือจะมองว่าคือเรื่องราวการกลับตัวกลับใจ, หัวขโมยน้อยหลังได้เรียนรู้จักความมุ่งมั่น จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของ Greda ทำให้เธอบังเกิดจิตสามัญสำนึก ต้องการปรับเปลี่ยนแปลงตนเอง เลยทำการปลดปล่อยสรรพสัตว์ และยินยอมให้ความช่วยเหลือเด็กสาว
  • The Lapp woman and Finn woman ทั้งสองคือบุคคลให้ความช่วยเหลือ ชี้นำทาง Greda มุ่งสู่เป้าหมายปลายทาง ปราสาทราชินีหิมะ
    • แสดงถึงมิตรไมตรีต่อคนแปลกหน้า ยินยอมให้ความช่วยเหลือทั้งๆไม่เคยรับรู้จัก
    • และด้วยความมุ่งมั่น ไม่ย่นย่อท้อแท้ ในที่สุด Greda ก็สามารถฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนาม ก้าวออกเดินถึงเป้าหมายปลายทาง

เมื่อมาถึงปราสาทราชินีหิมะ เพียงแค่ Greda เข้ามาพูดคุย โน้มน้าว อยู่เคียงชิดใกล้ Kai จู่ๆเกล็ดน้ำแข็งในดวงตาก็ร่วงหล่นลงมา สามารถคลายคำสาป(ของราชินีหิมะ)ได้โดยพลัน อิหยังว่ะ? คำอธิบายก็คือ Kai ที่แม้สูญเสียความทรงจำ แต่เมื่ออยู่เคียงชิดใกล้ Greda ทำให้หัวใจรู้สึกอบอุ่น ลุ่มร้อน ทำลายความหนาวเหน็บ เย็นชา เกล็ดน้ำแข็งในดวงตาจึงร่วงหล่นลงมา … หรือก็คือความรักชนะทุกสรรพสิ่ง!

ตลอดการผจญภัยของ Greda แสดงออกด้วยความมุ่งมั่น บริสุทธิ์ จริงใจ เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย เลยได้รับความช่วยเหลือจากผู้คนมากมาย ทำให้บุคคลชั่วร้ายกลับกลายเป็นดี ตรงกันข้ามกับราชินีหิมะ ผู้มีจิตใจหนาวเหน็บ เยือกเย็นชา ไม่ยี่หร่ากับผู้ใด จึงไม่มีใครอยู่เคียงข้าง มักนั่งนิ่งๆ ไม่ค่อยขยับเคลื่อนไหวติง แทบจะไร้ความรู้สึกอะไรใดๆ

ชัยชนะเหนือราชินีหิมะ ในต้นฉบับรัสเซียไม่มีคำอธิบายอะไรใดๆ ทำเหมือนว่า Greda สำแดงพลังเวทมนตร์ สามารถพูดขับไล่ให้(ราชินีหิมะ)เลือนหายจากไป … ผมมองว่าน่าจะสื่อถึงพลังแห่งรัก จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์สามารถต่อสู้เอาชนะสิ่งชั่วร้าย (ความรักชนะทุกสิ่ง)

(บางคนอาจตีความว่าพลังแห่งรัก ทำให้จิตใจราชินีหิมะผันแปรเปลี่ยน “even an icy heart can be melted” จึงยินยอมปลดปล่อย Kai แล้วร่ำลาจากไป ก็ได้กระมังนะ)

ผมลองเปิดฉบับภาษาอังกฤษดูช่วงท้าย คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำอธิบายของ Ole Lukøje พูดบอกว่าฤดูใบไม้ผลิย่างกรายมาถึง พัดพาฤดูหนาว/ราชินีหิมะให้ต้องร่ำลาจากไป และยังทำเหมือนค้างคาภาคต่อไว้ ให้(ราชินีหิมะ)พูดประมาณว่าสักวันจะหวนกลับคืนมา และทำให้ Kai กลายเป็นของฉันตลอดกาล … ชัยชนะดังกล่าวไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือน Greda มีพลังเวทมนตร์อะไร เพียงฤดูกาลผันแปรเปลี่ยน ธรรมะชนะอธรรม กงเกวียนกรรมเกวียน

ระหว่างรับชมผมก็พยายามขบครุ่นคิดว่า ราชินีหิมะคือตัวร้ายหรือไม่? ถึงแม้เธอลักพาตัว Kai สาปแช่งให้เด็กชายมีหัวใจเยือกเย็น ค่อยๆหลงลืมทุกสรรพสิ่งอย่าง แต่เหตุผลการกระทำ ต้องการเสี้ยมสอน มอบบทเรียน(ให้กับผู้ชม) ถึงการใช้ชีวิตอย่างสันโดดเดี่ยว ตัวคนเดียว ไร้อารมณ์ เพิกเฉยต่อความรู้สึกของผู้อื่น นั่นเป็นสิ่งขัดแย้งต่อความเป็นสัตว์สังคมของมนุษย์ … ข้อคิดของหนังคือการเผยแพร่ความรัก ความอบอุ่น เมตตากรุณา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ให้ความช่วยเหลือกับบุคคลตกทุกข์ได้ยาก

แต่เอาจริงๆการใช้ชีวิตอย่างสันโดดเดี่ยว ตัวคนเดียว มันก็ไม่ได้ผิดอะไรนะครับ! แม้มนุษย์เป็นสัตว์สังคม แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะอยากอยู่ร่วมกับผู้อื่น เราควรต้องเรียนรู้จัก เข้าใจบุคคลประเภทนี้บ้าง พวกเขาอาจเยือกเย็นชา ไม่ยี่หร่าอะไรใคร แต่ตราบที่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร ย่อมไม่ใช่ปัญหาสังคม

การแสดงออกทางอารมณ์ อิสรภาพคือสิ่งดีแต่ไม่ใช่ทุกสิ่งอย่าง! เราควรต้องรู้จักควบคุมตนเอง หยุดยับยั้งชั่งใจ ใช้สติปัญญาแก้ไขปัญหา ไม่ใช่เอาความรู้สึกส่วนตัวเป็นที่ตั้งตลอดเวลา (ในบางเรื่องใช้อารมณ์บ้างก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ใช่ทุกเรื่อง ทุกวินาที)

หลายๆบทความวิจารณ์ กล่าวถึง The Snow Queen (1957) คือภาพสะท้อนความโหยหาของชาวรัสเซีย ประเทศที่หลากหลายภูมิภาคกว่าครึ่งค่อนปีปกคลุมด้วยหิมะ สภาพอากาศหนาวเหน็บ อุณหภูมิติดลบ พวกเขาต่างเฝ้ารอคอยการมาถึงของแสงอาทิตย์ ฤดูใบไม้ผลิ (Spring) ช่วงเวลาแห่งสีสันสดใส ใช้ชีวิตด้วยความสนุกสนาน เบิกบานหฤทัย ออกจากบ้านโดยไม่ต้องสวมใส่เสื้อกันหนาว

In the clear air of our neighbor to the North, the climate is harsh. But it is exactly the theme of this story that is able to melt snow with a single-minded love … and this because she [Russia] yearns for Spring.

นักวิจารณ์ญี่ปุ่น Takuya Mori ตีพิมพ์บทความลงนิตยสาร Eiga Hyouron (Film Criticism)

และที่สุดที่ผมเห็นกล่าวถึงกัน มันอาจฟังดูขัดย้อนแย้งกับที่ทางการสหภาพโซเวียต กองเซนเซอร์พยายามกีดกันภาพยนตร์/อนิเมชั่นกล่าวอ้างอิงถึงศาสนา, The Snow Queen (1957) แม้ตัดทิ้งประเด็นความเชื่อศรัทธา กลับสามารถตีความถึงลัทธิวิญญาณนิยม (Animism) สรรพวัตถุและสรรพสัตว์ (เหมารวมถึง ต้นไม้ ก้อนหิน ลำธาร สภาพอากาศ สิ่งประดิษฐ์สรรค์สร้างโดยมนุษย์ และแม้แต่ถ้อยคำพูด) ล้วนมีชีวิต จิตวิญญาณ และเจตจำนง (Agency) เป็นของตัวเอง … ไม่ใช่แค่ราชินีหิมะที่เป็นตัวแทนฤดูหนาว ยังรวมถึงสรรพสัตว์ สิ่งข้าวของต่างๆที่เด็กหญิง Greda สามารถพูดคุยสื่อสาร ให้ความช่วยเหลือ และพลังจากจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ ทำให้เธอพานผ่านทุกอุปสรรคขวากหนาม ไปจนถึงเป้าหมายปลายทาง


อนิเมชั่นเข้าฉายในสหภาพโซเวียต วันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 1957 เสียงตอบรับถือว่าดีล้นหลาม จากนั้นเดินทางไปกวาดรางวัลจากหลากหลายเทศกาลหนัง แล้วถูกซื้อลิขสิทธิ์จัดจำหน่ายในสหรัฐอเมริกาโดย M.J.P. Enterprises เพื่อขายต่อให้ Universal Pictures มูลค่า $30,000 เหรียญ

เพราะทศวรรษนั้นยังอยู่ในช่วงสงครามเย็น สตูดิโอ Universal จึงไม่สามารถนำออกฉายภาษารัสเซีย จึงต้องพากย์เสียงอังกฤษ และแต่งเพลงคำร้องขึ้นใหม่ (โดย Frank Skinner) ซึ่งมีหลายสิ่งอย่างผิดแผกแตกต่างจากต้นฉบับพอสมควร เสร็จสิ้นออกฉายเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1959 ประมาณการทำเงิน $1.3 ล้านเหรียญ

ส่วนในญี่ปุ่นเข้าฉายในชื่อ 雪の女王, Yuki no Joō (แปลตรงตัวว่า The Snow Queen) เมื่อปี ค.ศ. 1960 พร้อมๆกับฉายทางโทรทัศน์ในช่วงวันหยุดปีใหม่ เสียงตอบรับถือว่าดีล้นหลาม ขนาดว่านิตยสาร Eiga Hyouron (Film Criticism) อุทิศบทความจำนวน 14 หน้ากระดาษ!

Hayao Miyazaki ขณะนั้นยังทำงานเป็นนักอนิเมเตอร์ในสังกัด Toei Animation เริ่มรู้สึกเหน็ดเหนื่อย เบื่อหน่ายกับอาชีพของตนเอง จนกระทั่งมีโอกาสรับชมอนิเมชั่นเรื่องนี้ ราวกับได้ค้นพบโชคชะตา ฟ้าลิขิต เป้าหมายชีวิต

When I saw the Soviet film The Snow Queen, I felt really happy that I had become an animator. I thought that there could be no more wonderful occupation than creating such a marvelous world—no, of having the possibility of perhaps creating an even more marvelous world.

[The Snow Queen (1957)] is proof of how much love can be invested in the act of making drawings move, and how much the movement of drawings can be subliminated into the process of acting. It proves that when it comes to depicting simple yet strong, powerful, piercing emotions in an earnest and pure fashion, animation can fully hold its own with the best of what other media genres can offer, moving us powerfully.

Hayao Miyazaki

อิทธิพลที่พบเห็นได้ชัดเจน ตัวละครหลักในผลงานของ Miyazaki มักคือเด็กหญิง มีความมุ่งมั่น จิตใจอันบริสุทธิ์ ทุ่มเทพยายาม เอ่อล้นด้วยความรัก และมักออกเดินทางผจญภัย พานผ่านสิ่งต่างๆมากมาย (หลายครั้งก็ให้ความช่วยเหลือเพื่อนชาย)

นักวิจารณ์ต่างประเทศให้ข้อสังเกตระหว่าง The Snow Queen (1957) และ Princess Mononoke (1997) เป็นผลงานที่ผกก. Miyazaki ทำการอ้างอิงหลายสิ่งอย่างจากอนิเมชั่นเรื่องนี้

  • San มีพความละม้ายคล้ายหัวขโมยน้อย (The little robber girl) ทั้งอุปนิสัย บุคลิกภาพ แก่นแก้วไร้เดียงสา อาศัยอยู่กับสิงสาราสัตว์ (เดินเท้าเปล่าเหมือนกัน) และสามารถสื่อสารกับสรรพชีวิต (Spirit Princess)
  • Ashitaka=Kai ถูกคำสาปบางอย่างให้ต้องออกเดินทางจากหมู่บ้าน ควบขี่กวาง Yakul (คล้ายๆกวาง Reindeer ที่ Gerda เคยขึ้นขี่)
  • บางคนอาจมองว่า Snow Queen=Forest Spirit แต่ขณะเดียวกันบุคลิกภาพเย็นชาของ Lady Eboshi ก็ไม่แตกต่างกันนัก (ดวงตาของทั้งมีความคล้ายคลึงกันอยู่ไม่น้อย)

เมื่อปี ค.ศ. 2020, สตูดิโอ Soyuzmultfilm ได้ทำการรวบรวมอนิเมชั่นในสังกัดระหว่างทศวรรษ 1950s ถึง 80s มาทำการบูรณะ สแกนดิจิตอล (คุณภาพ HD) ลบร่องรอยขีดข่วน ปรับแต่งคุณภาพสี เสียง และเพลงประกอบ มีคำเรียก Golden Collection ทั้งหมดสามารถหารับชมออนไลน์ได้ทาง Youtube, สำหรับ The Snow Queen (1957) แนะนำให้หาฉบับพากย์รัสเซียจะดีกว่าภาษาอังกฤษ

ไม่รู้เพราะผมเป็นผู้ใหญ่หรือเปล่า เลยไม่ค่อยอินกับเรื่องราวของอนิเมชั่นสักเท่าไหร่ หลายสิ่งอย่างไม่ค่อยสมเหตุสมผล ขาดคำอธิบาย โลกสวยเกินจริง แถมจบแบบงงๆ แต่ความทรงคุณค่าเกิดจากจากลวดลีลาอนิเมชั่น สร้างความตื่นตระการตา น่าประทับใจ เต็มไปด้วยเทคนิคล้ำยุคสมัย(นั้น) งดงามวิจิตรศิลป์ คงความคลาสสิก และเพลิดเพลิดไปกับการขบครุ่นคิด หาความสัมพันธ์กับผลงานของ Hayao Miyazaki

หลังจากความสำเร็จอันล้นหลามของ The Snow Queen (1957) จุดประกายความนิยมเทพนิยายเรื่องนี้ ทำให้มีการดัดแปลงสร้างใหม่นับครั้งไม่ถ้วน ผมเลือกมาเฉพาะที่น่าสนใจ

  • The Snow Queen (1986) ภาพยนตร์แฟนตาซีจากประเทศ Finnish เคยส่งเข้าชิง Oscar: Best Foreign Language Film แต่ไม่ผ่านเข้ารอบใดๆ
  • The Snow Queen (1995) อนิเมชั่นจากอังกฤษ พากย์เสียงโดย Helen Mirren
  • The Snow Queen (2012) อนิเมชั่นสามมิติของรัสเซีย ซึ่งจะมีภาคสอง-สาม-สี่ ติดตามมา
  • โด่งดังสุดคงหนีไม้พ้น ฉบับตีความใหม่ของ Disney แฟนไชร์ Frozen (2013), Frozen II (2019) และภาคสามเร็วๆนี้ ปรับเปลี่ยนใจความจากพิสูจน์รักแท้ มาเป็นการปลดปล่อย เปิดประตูสู่อิสรภาพ(ทางเพศ)

จัดเรตทั่วไป รับชมได้ทุกเพศวัย

คำโปรย | The Snow Queen พัดพาความหนาวเหน็บ สั่นสะท้านทรวงใน ก่อนค่อยๆหลอมละลาย กลายเป็นความอบอุ่นหฤทัย
คุณภาพ | วิจิศิป์
ส่วนตัว | อบอุ่นหฤทัย

The Old Man and the Sea (1999)


The Old Man and the Sea (1999) USSR : Aleksandr Petrov ♥♥♥♥♡

หนึ่งในอนิเมชั่นงดงามที่สุดในโลก! วาดภาพสีน้ำมันด้วยมือ ทีละเฟรม ลงบนกระจก ด้วยสัมผัส Romantic Realism ดัดแปลงจากโคตรวรรณกรรมของ Ernest Hemingway คว้ารางวัล Oscar: Best Animated Short Film, “ต้องดูให้ได้ก่อนตาย”

The Old Man and the Sea (1999) เป็นอนิเมชั่นที่ผมเพิ่งรับรู้จักเมื่อปีก่อน ระหว่างพยายามทำตัวเองให้มักคุ้น Ōfuji Noburō Award รางวัลอนิเมชั่นที่ถือว่าเก่าแก่และยิ่งใหญ่ที่สุดของประเทศญี่ปุ่น … แต่เอ๊ะ? เรื่องนี้สร้างโดยผู้กำกับชาวรัสเซีย เป็นไปได้ยังไงกัน!

(ญี่ปุ่นเป็นประเทศเลื่องลือชาในความ ‘ชาตินิยม’ แต่รางวัลนี้ ปีนั้น กลับมอบให้อนิเมชั่นจากต่างประเทศ ครั้งแรก ครั้งเดียว มาจนถึงปัจจุบัน!)

นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมต้องขวนขวายหามารับชม แล้วบังเกิดความโคตรๆประทับใจ ทุกช็อตฉากงดงามราวกับภาพวาดงานศิลปะ (Impressionism) พร้อมเรื่องราวสุดแสนเรียบง่ายแต่โคตรๆทรงพลัง แฝงสาระข้อคิดลุ่มลึกล้ำ ใกล้สิ้นปี 2022 ก็เลยเอาว่าตอนนี้แหละ เขียนถึงสักที!


Aleksandr Konstantinovich Petrov (เกิดปี 1957) นักอนิเมเตอร์ ผู้กำกับอนิเมชั่น สัญชาติรัสเซีย เกิดที่ Prechistoye, Yaroslavl Oblast เมื่อตอนอายุ 10 ชนะรางวัลเกี่ยวกับการวาดรูป จึงมีความมุ่งมั่นเอาจริงจังด้านศิลปะ โตขึ้นเข้าศึกษายัง Gerasimov Institute of Cinematography (VGIK) จบมาทำงานแผนกอนิเมชั่น Armenfilm ตามด้วย Sverdlovsk film studio จนมีโอกาสกำกับภาพยนตร์คนแสดง Marathon (1988), จากนั้นหันมาสรรค์สร้างอนิเมชั่นขนาดสั้น ด้วยการวาดภาพสีน้ำมันบนกระจก

  • The Cow (1989) เข้าชิง Oscar: Best Animated Short Film
    • ดัดแปลงจากเรื่องสั้น The Cow (1938) ของ Andrey Platonov
  • The Dream of a Ridiculous Man (1992)
    • ดัดแปลงจากเรื่องสั้น The Dream of a Ridiculous Man (1877) ของ Fyodor Dostoevsky
  • Mermaid (1997) เข้าชิง Oscar: Best Animated Short Film
    • ดัดแปลงจากบทกวี Mermaid (1902) ของ Alexander Pushkin
  • The Old Man and the Sea (1999) คว้ารางวัล Oscar: Best Animated Short Film
    • ดัดแปลงจากวรรณกรรม The Old Man and the Sea (1951) ของ Ernest Hemingway
  • My Love (2006) เข้าชิง Oscar: Best Animated Short Film
    • ดัดแปลงจากวรรณกรรม A Love Story (1927) ของ Ivan Shmelev

(ผมคงไม่เขียนถึงเรื่องอื่นนะครับ ใครอยากรับชมก็ลองค้นหาใน Youtube น่าจะมีครบทุกเรื่อง)

หลายคนอาจมองว่าสไตล์ของ Petrov มีลักษณะของ Impressionism แต่บรรดานักวิจารณ์กลับจัดเข้าพวก Romantic Realism นั่นเพราะรายละเอียดของธรรมชาติ สรรพสัตว์ และผู้คน ล้วนถูกนำเสนอออกมาให้มีความสมจริง (Realist) ดูจับต้องได้มากที่สุด

ผลงานของ Petrov มักเลือกดัดแปลงจากวรรณกรรมเลื่องชื่อ เป็นที่รู้จัก เรื่องราวไม่ได้สลับซับซ้อน แต่เต็มไปด้วยเนื้อหาสาระ แฝงข้อคิดอันเป็นประโยชน์ต่อผู้ชมทุกเพศวัย (เคยบอกว่าก็อยากทำ ‘Feature Length’ แต่เพราะไม่สามารถสรรหางบประมาณ และลูกมือที่มีความเชี่ยวชาญการวาดภาพลงบนกระจก)


The Old Man and the Sea (1951) คือวรรณกรรมขนาดยาวเรื่องสุดท้ายของ Ernest Miller Hemingway (1899-1961) นักเขียนชาวอเมริกัน ซึ่งทำให้เขาคว้ารางวัล Pulitzer Prize for Fiction และ Nobel Prize in Literature

เรื่องราวของชาวประมงสูงวัย Santiago ออกหาปลาไม่ได้มา 84 วัน จนกระทั่งวันนี้พบเจอกับปลากระโทงตัวใหญ่ ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยม ความอดทน พละกำลังที่มีอยู่ ฉุดเหนี่ยวรั้งจนสามารถใช้ฉมวกทิ่มแทง ต่อสู้เอาชนะมาได้ แต่เพราะออกทะเลมาไกล ระหว่างทางกลับถูกฝูงฉลามรุมทึ้งปลากระโทง พยายามหาหนทางขับไล่กลับไม่สามารถต่อกรอะไร มาถึงฝั่งหลงเหลือเพียงโครงกระดูก ทิ้งตัวลงนอน ทอดถอนลมหายใจ

Hemingway เป็นคนชื่นชอบการท่องเที่ยวผจญภัย หลงใหลการแล่นเรือออกหาปลามาตั้งแต่เด็ก พอเติบโตขึ้นมักหาเวลาว่างจัดทริปออกทะเลกับผองเพื่อน ประสบการณ์ถือว่าโชกโชน มีรูปถ่ายให้เห็นอยู่หลายครั้ง โดยเฉพาะปลากระโทงหัวแหลม (Marlin Fish) ซึ่งขึ้นชื่อลือชาในหมู่ชาวประมง ว่าเป็นหนึ่งในปลาทรงพลังที่สุดในโลก (ตัวเต็มวัยขนาดหลายร้อยกิโลกรัม สามารถล่มเรือขนาดเล็กของชาวประมงได้สบายๆ)

มีนักวิจารณ์ให้ข้อสังเกตว่า Hemingway อาจได้แรงบันดาลใจ Santiago จากชายสูงวัย/ไกด์ออกหาปลาคนหนึ่งที่พบเจอระหว่างอาศัยอยู่ Cuba แต่ผมรู้สึกว่าตัวละครนี้สามารถเปรียบเทียบแทนตัวเขาได้ตรงๆ เมื่อตอนเริ่มเขียน The Old Man and the Sea อายุย่างเข้า 51-52 ปี (ก็ถือว่าเป็นผู้สูงวัยแล้วนะ) และผลงานเรื่องก่อนหน้า Across the River and into the Trees (1950) ได้เสียงตอบรับที่ย่ำแย่ จึงต้องการท้าพิสูจน์ให้ใครต่อใครเห็นว่า ถึงฉันแก่แต่ยังไม่หมดไฟ ใช้เวลาเพียง 8 สัปดาห์ในการเขียนนวนิยายฉบับแรก และยังบอกว่า “the best I can write ever for all of my life”

เกร็ด: ภาพถ่ายขวามือด้านบนคือ Ernest Hemingway และเพื่อนสนิท Henry “Mike” Strater กับสภาพปลากระโทงที่ถูกฉลามกินไปครึ่งหนึ่ง น้ำหนักที่ชั่งได้ 500 ปอนด์/226 กิโลกรัม (คาดว่าตอนล่าน่าจะน้ำหนักไม่น้อยกว่า 1,000 ปอนด์/453 กิโลกรัม) ระหว่างทริปที่ Bahamas เมื่อปี ค.ศ. 1935

The Old Man and the Sea เริ่มต้นตีพิมพ์ลงนิตยสาร Life ฉบับเดือนกันยายน 1952 ขายหมดเกลี้ยง 5 ล้านเล่มในระยะเวลาเพียง 2 วัน เช่นกันกับหนังสือฉบับตีพิมพ์ครั้งแรก 50,000 เล่ม กลายเป็น Best-Selling โดยทันที!

ด้วยความนิยมอย่างล้นหลาม แน่นอนว่าต้องถูกนำมาดัดแปลงสร้างเป็น

  • ภาพยนตร์ The Old Man and the Sea (1958) กำกับโดย John Sturges, นำแสดงโดย Spencer Tracy เข้าชิง Oscar สามสาขา คว้ารางวัล Best Original Score (เข้าชิงอีกสองสาขาคือนำชาย และถ่ายภาพ)
  • มินิซีรีย์ The Old Man and the Sea (1990) ฉายช่อง NBC นำแสดงโดย Anthony Quinn แม้เสียงตอบรับจะผสมๆ แต่ก็ได้เข้าชิง Emmy Award สามสาขา (เพลงประกอบ, ผสมเสียง, ตัดต่อเสียง)
  • อนิเมชั่นขนาดสั้น The Old Man and the Sea (1999) คว้ารางวัล Oscar: Best Animated Short Film
  • ฉบับ Audio Book เมื่อปี 2007 ให้เสียงโดย Donald Sutherland คว้ารางวัล Audie Award: Best Male Narrator

โปรเจคอนิเมชั่นของ The Old Man and the Sea เริ่มต้นตั้งแต่ปี ค.ศ. 1995 เมื่อสตูดิโอ Pascal Blais Studio ติดต่อเข้าหาผกก. Petrov อาสาออกทุนสร้าง โน้มน้าวชักชวนมาร่วมทำงานที่แคนาดา ทีแรกก็เต็มไปด้วยความโล้เล้ลังเลใจ เพราะไม่เคยออกจากรัสเซียไปอยู่ที่ไหนนานๆ แต่หลังเสร็จจากโปรเจค Mermaid (1997) ก็ตัดสินใจมุ่งสู่ Montreal พร้อมครอบครัว ปักหลักอาศัยอยู่สองปีเต็ม ตั้งแต่เดือนมีนาคม 1997 ถึงเมษายน 1999

วิธีการทำงานของ Petrov คือลงสีน้ำมันบนกระจกใส บางครั้งก็ใช้แปรงวาด แต่เห็นว่าส่วนใหญ่ใช้นิ้วเพราะสะดวกกว่ามาก และเมื่อภาพเสร็จก็ต้องหยุดพักรอให้สีแห้ง ถึงสามารถเริ่มต้นเฟรมถัดไป (เพราะการทำอนิเมชั่น ต้องนำเอาภาพจากเฟรมก่อนมาเปรียบเทียบกับเฟรมปัจจุบัน) ระยะเวลา 20 นาที อัตราเร็ว 24 fps รวมแล้วประมาณ 29,000+ เฟรม (โดยเฉลี่ยวันหนึ่งวาดได้ประมาณ 14-15 ภาพ)

เกร็ด: เทคนิคดังกล่าวมีคำเรียกว่า Paint-on-Glass Animation

ผลงานก่อนหน้านี้ ขนาดเฟรมภาพที่ Petro ทำการแต่งแต้มลงสีเท่ากับแค่กระดาษ A4 แต่เพราะอนิเมชั่นเรื่องนี้วางแผนจะฉายในโรง IMAX จึงจำเป็นต้องขยายขนาดขนาดภาพขึ้นกว่า 4 เท่า (น่าจะเทียบเท่ากระดาษ A1 เลยกระมัง) แถมยังต้องสร้างเครื่อง Rotoscoping (สำหรับทำอนิเมชั่น)ที่สามารถรองรับขนาดกล้อง IMAX ขึ้นมาโดยเฉพาะ

เพลงประกอบโดย Denis L. Chartrand และ Normand Roger ใช้ออร์เคสตราเต็มวงสรรค์สร้างบทเพลงขับเน้นพลังและอารมณ์ ฟังดูเรียบง่าย ธรรมดาๆทั่วไป แต่รู้สึกซาบซ่าน สั่นสะท้านทรวงใน

  • ช่วงครึ่งแรกแทบจะได้ยินแต่เครื่องเป่า เสียงขลุ่ยมีความโหยหวนล่องลอย แทนความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ชายสูงวัยกำลังหวนระลึกความทรงจำ เมื่อครั้นยังหนุ่มแน่น เข้มแข็งแกร่งไม่เป็นสองรองใคร
  • ระหว่างการต่อสู้กับปลากระโทง ท่วงทำนองรุกเร้า กระหึ่มอลังการ สร้างความตื่นเต้นเร้าใจ ราวกับมันคือการต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
  • และขณะเผชิญหน้าฝูงฉลาม เสียงเครื่องสาย เชลโล่ ไวโอลิน แทนความเจ็บปวดรวดร้าว เสียดแทงทรวงใน ทุกสิ่งอย่างที่ฉันอุตส่าห์ทำมา หมดสิ้นสูญคุณค่า ไม่หลงเหลืออะไร

No good book has ever been written that has in it symbols arrived at beforehand and stuck in …. I tried to make a real old man, a real boy, a real sea and a real fish and real sharks. But if I made them good and true enough they would mean many things.

Ernest Hemingway

มองผิวเผิน The Old Man and the Sea คือเรื่องราวของชายสูงวัยที่ยังไม่อยากแก่ ต้องการพิสูจน์ให้ใครต่อใครเห็นว่าตนเองยังมีความเข้มแข็งแกร่ง ใช้ประสบการณ์ต่อสู้เอาชนะปลากระโทงยักษ์ ล้มล้างคำสาป 84 วัน แต่ความฝันดังกล่าวก็พลันล่มสลาย พังทลายเหลือเพียงโครงกระดูก เพราะความดื้อรั้น ไม่เจียมสังขาร ล่องเรือออกทะเลไกลเกินไป ทำให้ระหว่างทางกลับพบเจอฝูงฉลาม มิอาจตอบโต้กระทำสิ่งใดๆ โชคดีขนาดไหนสามารถเอาตัวรอดถึงฝัง

นี่คือเรื่องราวของบุคคลผู้มากด้วยทิฐิ เย่อหยิ่งทะนงตน ครุ่นคิดว่าฉันเก่ง ต้องการพิสูจน์ตนเองว่ายังสามารถทำอะไรๆได้ทุกสิ่งอย่าง แต่ชีวิตไม่ต่างจากคลื่นลม มีขึ้นมีลง เดี๋ยวพายุ-เดี๋ยวลมสงบ เมื่อเคยไต่เต้าถึงจุดสูงสุด ก็ต้องหวนกลับสู่สามัญ ไม่มีใครอยู่ยงคงกระพัน พอสังขารเริ่มไม่เที่ยง ก็ควรเรียนรู้จักเพียงพอแล้วได้แล้วหรือยัง!

สิ่งแท้จริงที่ชายสูงวัยพยายามต่อสู้นั้น ไม่ใช่แค่ปลากระโทง หรือฝูงฉลาม แต่คือธรรมชาติของชีวิต เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย นั่นคือสัจธรรมความจริงที่ไม่มีผู้ใดสามารถเอาชนะ ต่อให้พยายามดื้อรั้นดึงดันสักเพียงไหน ท้ายที่สุดทุกคนเกิดมาย่อมต้องแก่ตาย แล้วว่ายเวียนวนอยู่ในวัฎฎะสังสาร

จู่ๆผมนึกถึง Cristiano Ronaldo (คงเพราะยังอยู่ในช่วงกระแสฟุตบอลโลกกระมัง) จริงอยู่ว่าคือนักฟุตบอลระดับตำนาน GOAT (Greatest of All-Time) แต่อายุอานามที่เพิ่มสูงขึ้น ทำให้ศักยภาพร่างกายค่อยๆลดน้อยถอยลง ไม่สามารถสร้างความแตกต่างให้กับทีมเมื่อเทียบกับเด็กๆรุ่นใหม่ พอถูกโค้ชลดบทบาทเป็นตัวสำรองก็แสดงอาการไม่พึงพอใจ แถมแฟนคลับหนุนหลังก็ยิ่งหลงระเริงเข้าไปใหญ่ แบบนี้เรียกว่าไม่รู้จักเจียมสังขาร ต่างอะไรกับชายสูงวัย Santiago

นวนิยาย The Old Man and the Sea คือความดื้อรั้นของ Hemingway เพราะผลงานก่อนหน้าได้เสียงตอบรับที่ย่ำแย่ จึงต้องการท้าพิสูจน์ตนเองว่ายังมีศักยภาพ ความสามารถในการครุ่นคิดเขียนนวนิยายเรื่องใหม่ แถมทำตัวเหมือนวัยสะรุ่น ใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน โดยไม่ดูแลสังขารเลยสักนิด!

ตอนผมพบเจอว่า The Old Man and the Sea คือนวนิยายขนาดยาวเล่มสุดท้ายของ Hemingway ก็ตระหนักว่าเขาคงรับรู้ตัวเองถึงศักยภาพในการเขียนหนังสือที่ถดถอยลงมากๆ แม้ผลงานเล่มนี้จะประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม แต่เจ้าตัว(เมื่อเขียนเสร็จ)คงมีสภาพไม่ต่างจาก Santiago เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า หมดสิ้นเรี่ยวแรงกาย-ใจ ไม่ใคร่อยากหวนกลับมาครุ่นคิดเขียนอะไรยาวๆอีกต่อไป

ปล. จริงๆแล้ว Hemingway ยังเขียนเรื่องสั้น วางแผนนวนิยายขนาดยาว แต่เพราะประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกสองครั้งที่แอฟริกา เลยต้องนอนซมซานอยู่บนเตียงหลายเดือน จึงหลงเหลือเพียงสมุดจดบันทึก (memoir) ก่อนตัดสินใจฆ่าตัวตายเมื่อปี ค.ศ. 1961

ทั้งอาชีพนักเขียน และนักทำอนิเมชั่น ต่างเป็นงานที่ต้องใช้ความอดทน ต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวลำพัง ไม่ต่างจากอาชีพชาวประมงหาปลาของ Santiago (จริงๆชาวประมงออกเรือใหญ่ก็ได้ แต่เรื่องราวจงใจนำเสนอแบบนี้เพื่อสะท้อนถึง Hemingway และ Petrov อย่างตรงไปตรงมา)

ภาพยนตร์อนิเมชั่นของผกก. Petrov แม้มีความงดงามระดับวิจิตรศิลป์ แต่กลับไม่ได้รับความนิยมสักเท่าไหร่ นั่นเพราะวิธีการอันยุ่งยาก ต้องใช้การฝึกฝน อดรนทน และประสบการณ์ทำงานค่อนข้างมาก จึงมีนักอนิเมเตอร์เพียงไม่กี่คน ค่าจ้างก็คงไม่ดีเท่าไหร่ (เมื่อเทียบกับอนิเมะหรือ 3D ที่ถือเป็นกระแสหลักของวงการอนิเมชั่น) คงยากจะพบเห็นการเติบโตไปมากกว่านี้

แต่ผกก. Petrov ยังไม่ได้แก่เกินแกงเหมือน Santiago นะครับ (ตอนสร้างอนิเมชั่นเรื่องนี้อายุยังแค่ 40+ ปี) และอีกสิ่งหนึ่งที่ผมค้นพบก็คือบุตรชายของเขา Dmitri Petrov เป็นส่วนหนึ่งของทีมอนิเมเตอร์ นี่อาจสะท้อนความสัมพันธ์ระหว่างชายสูงวัยกับเด็กชาย Manolin ได้เลยกระมัง


The Old Man and the Sea (1999) คืออนิเมชั่นเรื่องแรกที่ได้ฉายบนจอภาพยนตร์ IMAX (ก่อนหน้านี้ที่ไม่เคยมีอนิเมชั่นได้ฉาย เพราะถูกมองว่าไม่ได้สร้างขึ้นเพื่อรองรับระบบ IMAX) ตั้งแต่รอบปฐมทัศน์ที่ Bradford Animation Festival ณ ประเทศอังกฤษ, จากนั้นก็ออกเดินทางไปกวาดรางวัลจากทั่วโลก

  • คว้ารางวัล Oscar: Best Animated Short Film
  • เข้าชิง BAFTA Award: Best Animated Short Film
  • คว้ารางวัล Ōfuji Noburō Award

ปัจจุบันอนิเมชั่นเรื่องนี้ยังมีจัดจำหน่ายเพียง DVD หรือหารับชมออนไลน์ได้ทาง Youtube (รวมถึงผลงานอื่นๆของผกก. Aleksandr Petrov) แต่คุณภาพไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ หวังว่าสักวันคงจะมีฉบับสมบูรณ์กว่านี้ออกมา

เมื่อตอนผมรับชมอนิเมชั่นเรื่องนี้ครั้งแรก แม้มีความชื่นชอบประทับใจอย่างมากๆ แต่ยังไม่ตระหนักถึงเนื้อหาสาระ ความงดงามแท้จริงว่าคืออะไร? หวนกลับมารอบนี้ในที่สุดก็สามารถทำความเข้าใจหลายๆสิ่งอย่างเพิ่มเติม จึงเกิดความหลงใหลคลั่งไคล้ ยกย่องให้คือหนึ่งในผลงาน/วรรณกรรมยอดเยี่ยมที่สุดของมนุษยชาติเลยก็ว่าได้!

“ต้องดูให้ได้ก่อนตาย” จากความงดงาม เรียบง่าย แต่โคตรๆทรงพลังของอนิเมชั่นเรื่องนี้ เต็มไปด้วยสาระข้อคิดอันเป็นประโยชน์ต่อทั้งเด็กและผู้ใหญ่ รับชมได้ทุกเพศวัย (จัดเรตทั่วไป) ความยาวแค่ยี่สิบนาทีเอง อย่าให้เสียชาติเกิด!

คำโปรย | The Old Man and the Sea ฉบับภาพวาดบนกระจก มีความงดงาม เรียบง่าย แต่ทรงพลังและทรงคุณค่าที่สุดจากบทประพันธ์ของ Ernest Hemingway
คุณภาพ | ร์พี
ส่วนตัว | ตกหลุมรัก